Roberto Pupo Moreno, nado o 11 de febreiro de 1959[1] coñecido como Roberto Moreno e tamén como Pupo Moreno, é un piloto de carreiras de automóbiles brasileiro. Participou en 75 Grandes Premios de Fórmula 1, logrou 1 podio e anotou un total de 15 puntos de campionato. Competiu na CART en 1986 e foi campión da Fórmula 3000 en 1988 antes de incorporarse á Fórmula Un a tempo completo en 1989. Regresou a CART en 1996 e logrou estender a súa carreira na serie ata 2008. Tamén correu en carreiras de resistencia e GT no Brasil, pero agora traballa como adestrador de pilotos e consultor, e aínda que isto ocupa moito do seu tempo, aínda non está oficialmente retirado, xa que aparece en eventos históricos. Lonxe do deporte, gústalle construír avións lixeiros.[2]

Modelo:BiografíaRoberto Moreno

Editar o valor en Wikidata
Nome orixinal(pt-br) Roberto Pupo Moreno Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento11 de febreiro de 1959 Editar o valor en Wikidata (65 anos)
Río de Xaneiro, Brasil Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónpiloto de automobilismo, piloto de Fórmula Un Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Participou en
24 Horas de Le Mans Editar o valor en Wikidata

Andaina

editar

Inicios

editar

Logo de gañar o Campionato Brasileiro de Karting de 125cc en 1976, Moreno emigrou a Europa. Chegou a Inglaterra en 1979, para competir na súa primeira tempada en Fórmula Ford. Era o piloto, o mecánico e adoitaba carrexar o coche nun remolque. O propietario / deseñador de Ralt Ron Tauranac prestou a Moreno un antigo cobertizo para ser a súa base de traballo. Tivo un par de bos resultados, e estes convenceron a Ralph Asinan para fichalo como piloto oficial de Van Diemen para a tempada 1980. Mentres pilotaba para Asinan, gañou o título Townsend Thoresen British Formula Ford, gañando oito carreiras no proceso. Mentres tanto, en Europa, conduciu o mesmo coche a tres vitorias máis, obtendo o segundo lugar no campionato EFDA Townsend Thoresen Euroseries Formula Ford 1600. Tamén terminou cuarto na serie británica do RAC e 6º na serie P&O Ferries. Redondeou a tempada gañando a Formula Ford Festival.[3][4]

O éxito de Moreno chamou á atención de Colin Chapman, o exitoso propietario e fundador de Team Lotus. Roberto volveu a Europa en 1981, cando Chapman ofreceulle unha oportunidade de probar na F1 con suficiente diñeiro para seguir competindo. Con estes fondos, correu na Fórmula 3, pero o diñeiro era escaso. Malia iso, con Barron Racing, logrou gañar dúas carreiras, aínd estivo mello no outro lado do Atlántico a tempada seguinte, competindo no campionato CASC North American Formula Atlantic, derrotando a Al Unser, Jr. nunha carreira de soprte do Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1982 en [[Circuíto urbano de Long Beach|Long Beach]. Máis adiante en 1982, fixo outra actuación gañando o Gran Premio de Trois-Rivières. Antes desa vitoria, Moreno lograra algo de diñeiro para facer media tempada no Campionato Británico de Fórmula 3, con Ivens Lumar Racing, gañou tres carreiras no proceso, antes de que se lle dera a oportunidade de pilotar no Gran Premio dos Países Baixos de 1982 en Zandvoort con Lotus, aínda que finalmente non logrou cualificar.[3][5][6]

Gran Premio de Australia (1981-1984)

editar

Neste período, Moreno (quen como o seu amigo Nelson Piquetera dirixidomanexado polo australiano Greg "Pee Wee" Siddle) foi o triplo gañador dos Grandes Premio de Australia 1981, [Gran Premio de Australia de 1983| 1983] e 1984, antes de que se convertese nunha carreira do campionato do mundo de Fórmula Un en 1985. A miúdo derrotou a campións actuais ou anteriores para gañar o AGP, incluíndo a Piquet, Alan Jones, Niki Lauda e Keke Rosberg, así como outros pilotos de F1 como Jacques Laffite, Andrea de Cesaris e François Hesnault. No único Gran Premio de Australia no que competiu pero non gañou durante este período foi o Gran Premio de Australia de 1982, acabou terceiro detrás do futuro catro veces Campión do Mundo Alain Prost, e o piloto de Ligier Laffite. En todas as súas carreiras pre-F1 do Gran Premio de Australia, Moreno pilotou un Formula Pacific ou Formula Mondial Ralt RT4 con mootres de 1.6 litros Ford de 4 cilindros.[7]

Substituto na F1 (1982 e 1987)

editar
 
Moreno no Gran Premio dos Países Baixos de 1982.

Moreno estaba gañando carreiras en Fórmula Atlántico, Fórmula Mondial e Fórmula Tres, cando recibiu unha convocatoria de Colin Chapman para substituír a Nigel Mansell no Equipo Lotus no Gran Premio dos Países Baixos de 1982 despois de que Mansell rompérase a boneca no Gran Premio anterior en Canadá. Antes disto, Jan Lammers de Theodore Racing rompeuse un polgar durante o Gran Premio de Detroit e o dono do equipo Teddy Yip quería que Moreno asumise o control do asento, pero Chapman negouse a liberalo. Logo durante a carreira en Montréal, Mansell lesionouse a boneca, permitindo a Moreno substituilo. Isto pronto se converteu nun pesadelo, xa que o Lotus 91 era unha besta difícil de manexar, Moreno apenas pilotara o coche, os pilotos regulares, Mansell e Elio de Angelis fixeran a maior parte das probas, Moreno se limitara a probar aos máis vellos Modelos de Lotus 87B e Lotus 88. Moreno non puido lidar co Lotus 91, a súa mellor volta de clasificación quedou a máis de dous segundos da grella. A finais de 1982, Lotus liberouno dos seus deberes como piloto de probas e levoulle un teempo recuperar súa reputación logo desta mala exhibición.[8][9][10]

Tería outra oportunidade, pero esa carreira holandesa perxudicoulle durante varios anos. Ao final da tempada de 1987 foi convocado para substituír a Pascal Fabre no equipo AGS no Gran Premio do Xapón de 1987. Cinco anos despois do fiasco de Lotus, Moreno debía facer o seu debut, pero foi o máis lento de todos e unha vez máis non cualificou. Con todo, o piloto de Williams Nigel Mansell lastimouse durante a práctica e o equipo posteriormente retirou a súa entrada, permitindo que Moreno debutara no Gran Premiot. Na carreira seguinte, en Australia, pilotou o pobre JH22 entre os muros do Circuíto urbano de Adelaida para terminar nun gran 7º posto, mentres que outros golpearon os muros e romperon os seus coches. Logo da verificación posterior á carreira, o Lotus de Honda foi descualificado da segunda posición polos condutos de freos sobredimensionados e Moreno foi promovido ao 6º lugar, anotando o seu primeiro punto e do equipo na Fórmula Un.

Entre anos

editar

Moreno regresou a América do Norte con Siddle. Atopara un patrocinador para toda unha tempada de Fórmula Atlántico, pero na carreira de apoio do Gran Premio de Long Beach cambiou a Super Vee, perdendo ao seu patrocinador. A pesar do retroceso, co seu novo equipo, Theodore Racing gañou a primeira carreira en Willow Springs. Co diñeiro do premio, fixo dúas carreiras máis, antes de que o equipo deixase de competir. Afortunadamente para Moreno, o dono do equipo, Teddy Yip axudou a financiar o cambio a outro equipo. Gañou catro carreiras, mentres que o seu rival no campionato, Michael Andretti gañou tres. Moreno perdeu o título porqué cada vez que gañou, Andretti terminou segundo.

Para 1984, Roberto decidiu regresar a Europa ás carreiras de F3. Cando facía as probas de pretempada con West Surrey Racing, recibiu unha invitación de Tauranac para unirse ao equipo oficial Ralt Fórmula Dúas. Moreno terminou subcampión detrás de Mike Thackwell, o par dominou o campionato de Europa de 1984, nos seus Ralt-Honda. Logrou a vitoria nas carreiras de Hockenheimring e Donington Park. Tauranac quería que Moreno se quedase para a tempada inaugural de Fórmula Internacional (1985), pero Moreno estivera probando con Toleman a finais de 1984, co coche de Senna. Parecía listo para conseguir unha unidade co equipo, só para ser informado de que non tiña pneumáticos, e o acordo fracasou. A marcha á Indycars foi o seguinte para Roberto con Galles Racing de Rick Galles. O acordo era que Roberto pilotara en carreiras por estrada. Foi invitado a facer unha campaña completa en 1986, pero tiveron problemas co auto e non tiveron bos resultados. Cando non puido atopar unha unidade de Indycar a tempo completo, decidiu intentar entrar en F3000 conducindo con Ralt. Durante esa tempada, gañou o Gran Premio do Mediterráneo, que xunto cuns consistentes resultados deixárono no terceiro lugar final, antes de recibir a chamada para unirse a AGS.[7][9][10]

Moreno estivo a punto de unirse ao equipo Brabham de Fórmula 1 en 1984. Por suxestión do seu amigo, o piloto de Brabham e actual campión do mundo, Nelson Piquet, o dono do equipo de Brabham, Bernie Ecclestone, case asinou ao mozo brasileiro para pilotar o segundo coche do equipo. Pero, esta oportunidade para Moreno non chegou a nada cando o patrocinador italiano de Brabham, Parmalat, insistiu en ter un piloto italiano como compañeiro de equipo de Piquet. Isto levou á situación única onde Ecclestone fichou aos irmáns Teo r Corrado Fabi para compartir o asento do coche. Teo era o piloto principal, pero como xa fora contratado para competir nos Estados Unidos na CART/PPG World Series con Forsythe Racing, Corrado, que xa pilotara para Osella en 1983, substituíuno en 3 carreiras, nas que coincidian as datas de F1 e CART.

A súa actuación en AGS non lle conseguiu un asento na F1. Marchou a Bromley Motorsport na F3000. O equipo tiña a Gary Anderson como o seu Director Técnico, con quen Roberto traballara en Galles. Coa axuda de Reynard Motorsport, comezaron a tempada sen practicamente ningún diñeiro. A vinganza foi doce, cando Moreno levou ao patrocinador Reynard-Cosworth 88D ao título gañando tres carreiras ao principio da tempada, en Pau, Silverstone e Monza consecutivamente. Logrou unha cuarta vitoria no Birmingham Superprix.[7][9]

Substituto na F1 (1989-1995)

editar

Nin sequera despois de gañar o campionato da fórmula 3000 International da FIA de 1988 nun Reynard 88D sen patrocinador logrou impresionar a ningún equipo grande para reclutalo. En cambio, asinou un contrato de probas con Ferrari, que lle axudou a sentar nunha unidade de carreiras co ambicioso equipo Coloni. O coche nunca foi competitivo e Moreno só logrou iniciar a carreira catro veces de 16 intentos.[9][10][11]

Inicialmente, 1990 parecía ser ata menos prometedor, con Moreno asinando para o decadente equipo EuroBrun, cualificou para 2 das primeiras 14 carreiras da tempada. Pero, pouco despois de ser informado que o equipo non estaría competindo nas dúas últimas roldas da tempada, foi contactado por Benetton para conducir o seu segundo coche, logo de que Alessandro Nannini perdera unha man nun accidente de helicóptero despois do Gran Premio de España de 1990. Logo de cualificar 8º, fíxolle sombra ao seu compañeiro de equipo, Piquet, logrando unha 2ª excelente posición no seu debut en Benetton no Gran Premio do Xapón de 1990 en Suzuka, aínda que este resultado foi logrado tamén grazas ao abandono dos coches máis potentes, a famosa colisión de Alain Prost e Ayrton Senna na primeira curva e a retirada dos seus compañeiros Nigel Mansell (Ferrari) e Gerhard Berger. Logo de novamente clasificouse 8º en Australia en Adelaida antes de terminar 7º (Piquet gañou de novo), Moreno conseguiu un contrato completo con Benetton para a tempada 1991.[9][10][11]

 
Moreno pilotando para Benetton no Gran Premio dos Estados Unidos de 1991.

Con todo, o Benetton B191, cos pneumáticos Pirelli, non era tan competitivo como anticipábase, e os mellores resultados de Moreno foron o 4º lugar en Mónaco e Bélxica. Con todo o alboroto que rodeaba o sensacional debut na F1 de Michael Schumacher, o equipo de Benetton pasou por alto a consecución da volta rápida de Moreno na carreira ... Ninguén estaba realmente prestandolle atención, xa que esta sería a súa última carreira co equipo antes da polémica fichaxe de Schumacher. Jordan chamara ao mozo alemán para o seu debut, e clasificouse sétimo, e estaba en quinto lugar na carreira cando fallou o seu embrague. A xerencia de Benetton, liderada por Tom Walkinshaw e o xerente do equipo Flavio Briatore, estaban detrás dun piloto para reconstruír o equipo, convencido de que nin o envellecido Piquet nin Moreno eran ese piloto. Walkinshaw participou nalgúns contactos de alto nivel detrás da escena e arranxouse para roubar a Schumacher a Jordan e Moreno foi rapidamente despedido. Hai rumores ata o día de hoxe de que Moreno pilotou intencionadamente lento durante toda a tempada para non danar a Piquet (Piquet admitiu máis tarde na televisión brasileira en 2012 que logo do seu accidente de cualificación en Imola en 1987 no que perdeu ao redor do 80% da súa percepción de profundidade, que só permaneceu na Fórmula Un "polos cartos"). A Moreno ofreceuselle a vacante unidade de Jordan para o Gran Premio de Italia 1991, onde cualificou nun moi respectable noveno lugar (por diante do seu compañeiro de equipo Andrea de Cesaris). Desafortunadamente, trompeou na segunda volta e retirouse. Competiu na carreira seguinte en Portugal tamén con Jordan, e substituíu a Gianni Morbidelli en Minardi, na última carreira do ano en Adelaida, pero a Fórmula Un parecía superalo.[9][10][10][11]

Para a tempada 1992, volveu cos pequenos equipos, firmou con Andrea Moda. O equipo xurdira das cinzas da Scuderia Coloni, e logo de dúas carreiras erradas con Alex Caffi e Enrico Bertaggia, decidiu empezar de novo con Moreno e Perry McCarthy, (que máis tarde sería famoso por ser o The Stig orixinal no programa de motor da BBC Top Gear). Moreno e McCarthy enfrontáronse nunha difícil loita, nun equipo non competitivo loitando para precualificar na maioría das carreiras. Moreno só cualificaría o auto unha vez, para o Gran Premio de Mónaco de 1992, antes de que o equipo desaparecera logo da detención do dono do equipo no Gran Premio de Bélxica de 1992.[10][11]

 
Moreno pasou a súa última tempada na Fórmula Un co equipo Forti.

Despois do desastre de Andrea Moda, pasou as dúas tempadas seguintes competindo en carreiras italianas e francesas, e tamén intentou cualificar para as 500 Millas de Indianápolis de 1994. En 1995, Moreno fixo un breve regreso á Fórmula Un, co ambicioso equipo Forti. A herdanza brasileira de Moreno axudoulle a conseguir o posto. Por desgraza, o seu coche era risiblemente lento, e o mellor resultado de Moreno foi 14º no Gran Premio de Bélxica de 1995. Sairía da Fórmula Un estrelándose contra o muro do pitlane en Australia.

Rexistro de carreiras

editar

Traxectoria profesional

editar
Tempada Series Posición Equipo Coche
1980 British Formula Ford Championship[12] Van Diemen Van Diemen-Ford RF80
Formula Ford Festival[13]
Euroseries Formula Ford 1600[14]
RAC Formula Ford 1600 Championship[15]
P&O Ferries Formula Ford 1600 Championship[16]
1981 Australian Grand Prix[17][18] Graham Watson Racing Ralt-Ford RT4/81
Selangor Grand Prix[19] Theodore Racing
European Formula Three Championship[20][21] 10 Barron Racing Ralt-Toyota RT3/81
British Formula 3 Championship[20][22] 11º
1982 New Zealand Formula Pacific[23] Goold Motorsport Ralt-Ford RT4/81
North American Formula Atlantic Championship[24][25]
Macau Grand Prix[26]
British Formula 3 Championship[22][27] Ivens Lumar Racing Ralt-Alfa Romoe RT3C/81
Ralt-Toyota RT3C/81
European Formula Three Championship[20][21] 16º Ivens Lumar Racing Ralt-Toyota RT3C/81
1983 Australian Grand Prix Ralt-Ford RT4
Formula Mondial North American Cup[28][29] Theodore Racing/Agapiou Racing Ralt-Ford RT4/81
Camel GTU Championship[30][31] 41º William Karges
All American Racers
BMW 320
Toyota Celica
Camel GTO Championship[32][33] 43º All American Racers Toyota Celica
1984 Gran Premio de Australia[34] Goold Motorsport Ralt-Ford RT4/81
European Formula Two Championship[35] Ralt Racing Ltd. Ralt-Honda RH6
Japanese Formula Two Championship[35][36] 12º
1985 Japanese Formula Two Championship[37] 11º Advan Sports Nova March-Mugen Honda 842
International Formula 3000[38][39] 14º Barron Racing Tyrrell-Cosworth 012
Indy Car World Series[40][41] 29º Galles Racing March-Cosworth 85C
1986 Indy Car World Series[42][43] 16º Galles Racing Lola-Cosworth T8600
1987 International Formula 3000[44][45] Ralt Ralt-Honda RT21
Fórmula 1[46][47] 19º AGS AGS-Cosworth JH22
1988 International Formula 3000[48][49] Bromley Motorsport Reynard-Coswoth 88D
1990 Fórmula 1[50][51] 10º EuroBurn Racing
Benetton Formula Ltd
EuroBrun-Judd ER189B
Benetton-Ford B190
1991 Fórmula 1[52][53] 10º Camel Benetton Ford
Camel Benetton Ford
Team 7Up Jordan
Minardi Team
Benetton-Ford B190B
Benetton-Ford B191
Jordan-Ford 191
Minardi-Ferrari M191
1992 Campionato Italiano Superturismo[54] 11º Ford Escort
1993 French Supertouring Championship[55][56] Team Usine Alfa Romeo Alfa Romeo 155 TS D2
1996 Indy Car World Series[57][58] 21º Payton/Coyne Racing Lola-Cosworth T96/00
1997 CART World Series[59][60] 19º Payton/Coyne Racing
Bettenhausen Racing
Newman-Haas Racing
Lola-Ford T97/00
Reynard-Mercedes Benz 97i
Swift-Ford 007.i
1998 CART World Series[61][62] 19º Newman-Haas Racing
Project Indy
Swift-Ford 009.c
Reynard-Ford 97i
1999 CART Championship Series[63][64] 14º PacWest Racing
Newman/Haas Racing
Reynard-Mercedes-Benz 99i
Swift-Ford 010.c
Indy Racing League[65][66] 29º Truscelli Racing G-Force-Oldsmobile GF01C
2000 CART Championship Series[67][68] Patrick Racing Reynard-Cosworth 2KI
2001 CART Championship Series[69][70] 13º Patrick Racing Reynard-Toyota 01i
2003 Champ Car World Series[71][72] 13º Herdez Competition Reynard-Ford B02/00
2005 Grand American Rolex Sports Car Series – DP Class[73][74] 39º Spirit of Daytona Racing
Doran Labonte Racing
Crawford-Pontiac DP03
Doren-Pontiac JE4
2006 IRL IndyCar Series[75][76] 30º Vision Racing Dallara-Honda IR4
Grand American Rolex Sports Car Series – DP Class[77][78] 86º Brumos Racing Fabcar-Porsche FDSC/03
2007 Brasil GT3 Championship[79] 11º CRT Ferrari F430 GT3
Champ Car World Series[80][81] 22º Pacific Coast Motorsports Panoz-Cosworth DP01
IndyCar Series[82][83] 36º Chastain Motorsports Panoz-Honda GR09B
Grand American Rolex Sports Car Series – DP Class[84][85] 58º Brumos Racing Riley-Porsche Mk XI
2008 Trofeo Maserati Brasil Championship[86] 30º Maserati Trofeo
2012 Eurocup Mégane Trophy[87] 20º Oregon Team-3 Renault Mégane
2014 Copa Caçula de Pneus de Marcas e Pilotos[88] Maguila Motorsport Chevrolet Celta

Resultados completos nas 24 Horas de Le Mans

editar
Ano Equipo Co-Pilotos Coche Clase Voltas Pos. Class
Pos.
1984   Skoal Bandit Racing Team   Guy Edwards
  Rupert Keegan
Porsche 962 C1 72 Ret
(accidente)

Resultados completos nas 24 Horas de Daytona

editar
Anor Equipo Co-Pilotos Coche Clase Voltas Pos. Clase
Pos.
2005   Spirit of Daytona Racing   Doug Goad
  Stéphane Grégoire
  Bob Ward
Crawford-Pontiac DP03 DP 194 Ret
(cooling system)
2007   Brumos Racing   J. C. France
  Hurley Haywood
  João Barbosa
  David Donohue
Riley-Porsche Mk XI DP 662

Resultados completos nas 24 Horas de Spa

editar
Ano Equipo Co-Pilotos Coche Clase Voltas Pos. Clase
Pos.
1987   BMW Schnitzer   Allan Grice
  Willi Siller
BMW M3 Div.2 178 Ret
(pistón)

Resultados completos no Campionato de Europa de Fórmula 2

editar

(chave) (Carreiras en letra grosa indican pole position, carreiras en cursiva indican volta rápida.)

Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Pos Pts
1984 Ralt Racing Ltd. Ralt Honda SIL
2
HOC
1
THR
Ret
VAL
2
MUG
Ret
PAU
3
HOC
Ret
MIS
NC
PER
2
DON
1
BRH
3
44

Resultados completos na Formula 3000 Internacional

editar

(chave) (Carreiras en letra grosa indican pole position, carreiras en cursiva indican volta rápida.)

Ano Equipo 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Pos. Pts
1985 Barron Racing SIL
6
THR
Ret
EST
5
VAL
9
PAU SPA DIJ PER ÖST ZAN DON 15º 3
1986 Bromley Motorsport SIL VAL PAU SPA IMO MUG PER ÖST BIR
10
BUG JAR NC 0
1987 Ralt Racing Ltd. SIL
3
VAL
11
SPA
3
PAU
10
DON
4
PER
1
BRH
3
BIR
2
IMO
5
BUG
9
JAR
Ret
30
1988 Bromley Motorsport XER
Ret
VAL
4
PAU
1
SIL
1
MNZ
1
PER
Ret
BRH
Ret
BIR
1
BUG
5
ZOL
5
DIJ
Ret
43

Resultados completos na Fórmula Un

editar

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Pos. Puntos
1982 John Player Lotus Lotus 91 Cosworth V8 RSA BRA USW SMR BEL MON DET CAN NED
NSC
GBR FRA ALE AUT SUI ITA CPL NC 0
1987 Team AGS AGS JH22 Cosworth V8 BRA SMR BEL MON DET FRA GBR ALE HUN AUT ITA POR ESP MEX XPN
Ret
AUS
6
19º 1
1989 Coloni SpA Coloni FC188B Cosworth V8 BRA
NSC
SMR
NSC
MON
Ret
MEX
NSC
USA
NSC
NC 0
Coloni C3 CAN
Ret
FRA
NSC
GBR
Ret
ALE
NSCP
HUN
NSCP
BEL
NSCP
ITA
NSCP
POR
Ret
ESP
NSCP
XPN
NSCP
AUS
NSCP
1990 EuroBrun Racing EuroBrun ER189 Judd V8 USA
13
BRA
NSCP
SMR
Ret
MON
NSC
CAN
NSC
10º 6
EuroBrun ER189B MEX
EX
FRA
NSCP
GBR
NSCP
ALE
NSCP
HUN
NSCP
BEL
NSCP
ITA
NSCP
POR
NSCP
ESP
NSCP
Benetton Formula Benetton B190 Ford V8 XPN
2
AUS
7
1991 Camel Benetton Ford Benetton B190B Ford V8 USA
Ret
BRA
7
10º 8
Benetton B191 SMR
13
MON
4
CAN
Ret
MEX
5
FRA
Ret
GBR
Ret
ALE
8
HUN
8
BEL
4
Team 7UP Jordan Jordan 191 ITA
Ret
POR
10
ESP XPN
Minardi Team Minardi M191 Ferrari V12 AUS
16
1992 Andrea Moda Formula Andrea Moda S921 Judd V10 RSA MEX BRA
NSCP
ESP
NSCP
SMR
NSCP
MON
Ret
CAN
NSCP
FRA
NCG
GBR
NSCP
ALE
NSCP
HUN
NSC
BEL
NSC
ITA
NPP
POR XPN AUS NC 0
1995 Parmalat Forti Ford Forti FG01 Ford V8 BRA
Ret
ARX
NC
SMR
NC
ESP
Ret
MON
Ret
CAN
Ret
FRA
16
GBR
Ret
ALE
Ret
HUN
Ret
BEL
14
ITA
Ret
POR
17
EUR
Ret
PAC
16
XPN
Ret
AUS
Ret
NC 0

Resultados nas carreiras americanas de Open-Wheel (rodas abertas)

editar

(key)

CART/Champ Car

editar
Ano Equipo 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 Ranq Puntos
1985 Galles Racing LBH INDY MIL POR MEA
Ret
CLE MIS1 ROA
Ret
POC MDO
Ret
SAN MIS2 LS
Ret
PHX MIA
5
28º 10
1986 Galles Racing PHX1
Ret
LBH
Ret
INDY
Ret
MIL
13
POR
Ret
MEA
Ret
CLE
Ret
TOR
Ret
MIS1
6
POC
10
MDO
Ret
SAN MIS2
6
ROA
Ret
LS
Ret
PHX2
10
MIA
Ret
16º 30
1994 Arizona Motorsport SRF PHX LBH INDY
NSC
MIL DET POR CLE TOR MIS MDO NHM VAN ROA NZR LS NC 0
1996 Payton/Coyne Racing MIA
27
RIO
9
SRF
12
LBH
8
NZR
24
500
3
MIL
25
DET
23
POR
19
CLE
14
TOR
23
MIS
23
MDO
23
ROA
22
VAN
27
LS
12
21º 25
1997 Payton/Coyne Racing MIA
24
SRF                               19º 16
Newman/Haas Racing     LBH
24
NZR
14
RIO
18
GAT
25
MIL
10
DET
5
POR CLE TOR MIS MDO ROA      
Bettenhausen Racing                             VAN
15
LS
10
FON
1998 Project CART MIA
15
MOT
26
LBH NZR RIO GAT                           31º 0
Newman/Haas Racing             MIL
24
DET POR CLE TOR MIS MDO ROA VAN LAG HOU SRF FON
1999 PacWest Racing MIA MOT LBH NZR RIO
11
STL
4
MIL
12
POR
7
CLE
8
ROA
19
TOR
4
MIS
19
                14º 58
Newman/Haas Racing                         DET
14
MDO
16
CHI
9
VAN
15
LS
2
HOU SRF FON
2000 Patrick Racing MIA
2
LBH
9
RIO
6
MOT
3
NZR
14
MIL
5
DET
17
POR
2
CLE
1*
TOR
13
MIS
23
CHI
6
MDO
11
ROA
4
VAN
10
LS
25
STL
3
HOU
11
SRF
19
FON
2
147
2001 Patrick Racing MTY
27
LBH
11
TXS
NH
NZR
12
MOT
10
MIL
15
DET
3
POR
2
CLE
8
TOR
11
MIS
12
CHI
20
MDO
6
ROA
11
VAN
1
LAU
23
ROC
13
HOU
22
LS
22
SRF
22*
FON
19
13º 76
2003 Herdez Competition STP
5
MTY
6
LBH
17
BRH
7
LAU
10
MIL
19
LS
15
POR
9
CLE
18
TOR
6
VAN
17
ROA
7
MDO
19
MTL
7
DEN
16
MIA
2
MXC SRF
16
13º 67
2007 Pacific Coast Motorsports LVG LBH HOU
12
POR CLE MTT TOR EDM SJO ROA ZOL ASN SRF MXC 22º 9

IndyCar

editar
Ano Equipo 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 Ranq Puntos
1999 Truscelli Racing WDW PHX
6
CLT
C
INDY
20
TXS PPIR ATL DOV PPI2 LVS TX2 29º 38
2006 Vision Racing HMS STP
18
MOT INDY WGL TXS RIR KAN NSH MIL MIS KTY SNM CHI 30º 12
2007 Chastain Motorsports HMS STP MOT KAN INDY
33
MIL TXS IOW RIR WGL NSH MDO MIS KTY SNM DET CHI 36º 10
2008 Minardi Team USA
HVM Racing
HMS STP MOT1
DNP
LBH1
17
KAN INDY MIL TXS IOW RIR WGL NSH MDO EDM KTY SNM DET CHI SRF2 NC
1 Correu o mesmo día.
2 Carreira sen puntos.

500 Millas de Indianápolis

editar
Ano Chasis Motor Saída Final Equipo
1986 Lola T86/00 Cosworth 32 19 Galles Racing
1994 Lola T94/00 Ford-Cosworth NSC Arizona Motorsport
1999 G-Force Oldsmobile 23 20 Truscelli Racing
2007 Panoz Honda 31 33 Chastain Motorsports
  1. Jenkins, Richard. "The World Championship drivers - Where are they now?". OldRacingCars.com. Consultado o 2007-07-29. 
  2. Allen Brown. "Where are they now?". Oldracingcars.com. Consultado o 2015-12-03. 
  3. 3,0 3,1 "Interview – Roberto Moreno". Grandprix.com. 1990-11-01. Arquivado dende o orixinal o 16 de outubro de 2017. Consultado o 2015-12-03. 
  4. "Roberto Moreno Racing career profile". Driver Database (en inglés). Consultado o 2018-07-04. 
  5. Allen Brown. "Trois-Rivières, 5 Sep 1982 – Canadian Formula Atlantic". Oldracingcars.com. Consultado o 2015-12-03. 
  6. Allen Brown. "British Formula 3 1982". Oldracingcars.com. Consultado o 2015-12-03. 
  7. 7,0 7,1 7,2 [1]
  8. Bruce Jones, "The Complete Encyclopedia of Formula One: The Ultimate Guide to the World's Most Exciting Sport" (Carlton Books Ltd, ISBN 978-1858685151, 1998)
  9. 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 "8W - Who? - Roberto Moreno". 8w.forix.com. Consultado o 2015-12-03. 
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 http://second-a-lap.blogspot.co.uk/search?q=moreno
  11. 11,0 11,1 11,2 11,3 "8W - Who? - Roberto Moreno". 8w.forix.com. Consultado o 2015-12-03. 
  12. "Townsend Thoresen British Formula Ford Championship 1980 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  13. "Formula Ford Festival 1980 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  14. "EFDA Townsend Thoresen Euroseries Formula Ford 1600 1980 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  15. "Formula Ford 1600 Britain RAC 1980 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  16. "P&O Normandy Ferries Formula Ford 1600 Championship 1980 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  17. "1981 Australian Grand Prix". Theroaringseason.com. 1981-11-08. Consultado o 2015-12-03. 
  18. Allen Brown. "Calder, 8 Nov 1981 – Australian Formula Pacific". Oldracingcars.com. Consultado o 2015-12-03. 
  19. "Selangor Grand Prix 1981 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  20. 20,0 20,1 20,2 "Formula 3 1981 - Championship Tables". Formula2.net. Consultado o 2015-12-03. 
  21. 21,0 21,1 "Formula 3 Europe 1981 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  22. 22,0 22,1 "Marlboro British F3 Championship 1981 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  23. "Aurora AFX New Zealand International Formula Pacific Series 1982 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  24. "CASC North American Formula Atlantic Championship 1982 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  25. "1982 CASC/SCCA North American Formula Atlantic Championship". Champcarstats.com. Consultado o 2015-12-03. 
  26. "Macau Grand Prix 1982 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  27. "Formula 3 1982 - Championship Tables". Formula2.net. Consultado o 2015-12-03. 
  28. "1983 FIA Formula Mondial North American Cup". Champcarstats.com. Consultado o 2015-12-03. 
  29. "Roberto Moreno Racing career profile". Driver Database (en inglés). Consultado o 12 de xullo de 2018. 
  30. "IMSA GTU - final positions and tables". Classicscars.com. Consultado o 2015-12-03. 
  31. "IMSA GTU Championship 1983 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  32. "IMSA GTO - final positions and tables". Classicscars.com. Consultado o 2015-12-03. 
  33. "IMSA Camel GTO 1983 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  34. Allen Brown. "Calder, 18 Nov 1984 – Australian Formula Pacific". Oldracingcars.com. Consultado o 2015-12-03. 
  35. 35,0 35,1 "Formula 2 1984 - Championship Tables". Formula2.net. 2001-09-09. Consultado o 2015-12-03. 
  36. "Formula 2 Japan 1984 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  37. "Formula 2 Japan 1985 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  38. "European F3000 1985". Dizzy1000.tripod.com. Consultado o 2015-12-03. 
  39. "Formula 3000 International 1985 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  40. http://www.racing-reference.info/yeardet/1985/R
  41. "PPG Indy Car World Series 1985 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  42. http://www.racing-reference.info/yeardet/1986/R
  43. "PPG Indy Car World Series 1986 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  44. "International F3000 1987". Dizzy1000.tripod.com. Consultado o 2015-12-03. 
  45. "Formula 3000 International 1987 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  46. http://www.formula1.com/results/driver/1987/
  47. "1987". ChicaneF1.com. Consultado o 2015-12-03. 
  48. "International F3000 1988 [UNDER CONSTRUCTION]". Dizzy1000.tripod.com. Consultado o 2015-12-03. 
  49. "Formula 3000 International 1988 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  50. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 27 de abril de 2014. Consultado o 17 de xuño de 2017. 
  51. "1990". ChicaneF1.com. Consultado o 2015-12-03. 
  52. http://www.formula1.com/results/driver/1991/
  53. "1991". ChicaneF1.com. Consultado o 2015-12-03. 
  54. "Italian Super Touring Car Championship 1992 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  55. "1993 FTCC". Touringcarracing.net. Consultado o 2015-12-03. 
  56. "French Touring Car Championship 1993 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  57. http://www.racing-reference.info/yeardet/1996/R
  58. "PPG Indy Car World Series 1996 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  59. http://www.racing-reference.info/yeardet/1997/R
  60. https://www.driverdb.com/championships/standings/champ-car-world-series/1997/
  61. http://www.racing-reference.info/yeardet/1998/R
  62. https://www.driverdb.com/championships/standings/champ-car-world-series/1998/
  63. http://www.racing-reference.info/yeardet/1999/R
  64. https://www.driverdb.com/championships/standings/champ-car-world-series/1999/
  65. "1999 Pep Boys Indy Racing League Championship". Champcarstats.com. Consultado o 2015-12-03. 
  66. "Pep Boys Indy Racing League 1999 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  67. http://www.racing-reference.info/yeardet/2000/R
  68. https://www.driverdb.com/championships/standings/champ-car-world-series/2000/
  69. http://www.racing-reference.info/yeardet/2001/R
  70. https://www.driverdb.com/championships/standings/champ-car-world-series/2001/
  71. http://www.racing-reference.info/yeardet/2003/R
  72. "Bridgestone Presents the Champ Car World Series Powered by Ford 2003 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  73. "Copia arquivada" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 22 de febreiro de 2014. Consultado o 17 de xuño de 2017. 
  74. "Grand American Rolex Series - DP 2005 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  75. "IndyCar Series Results for 2006". Racing-Reference.info. Consultado o 2015-12-03. 
  76. "IndyCar Series 2006 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  77. "Copia arquivada" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 17 de setembro de 2014. Consultado o 17 de xuño de 2017. 
  78. "Grand American Rolex Series - DP 2006 standings | Driver Database". Driverdb.com. Arquivado dende o orixinal o 17 de xullo de 2014. Consultado o 2015-12-03. 
  79. "GT3 Brasil Championship 2007 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  80. "Champ Car World Series standings for 2007". Racing-Reference.info. Consultado o 2015-12-03. 
  81. "Champ Car World Series 2007 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  82. "IndyCar Series Results for 2007". Racing-Reference.info. Consultado o 2015-12-03. 
  83. "IndyCar Series 2007 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  84. "Copia arquivada" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 17 de setembro de 2014. Consultado o 17 de xuño de 2017. 
  85. "Grand American Rolex Series - DP 2007 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  86. "Trofeo Maserati Brazil 2008 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  87. "Mégane Trophy Eurocup 2012 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 
  88. "Copa Caçula de Pneus de Marcas e Pilotos 2014 standings | Driver Database". Driverdb.com. Consultado o 2015-12-03. 

Véxase tamén

editar