Gran Premio de Portugal de 1991
O Gran Premio de Portugal de 1991 foi unha carreira de Fórmula 1 que tivo lugar o 22 de setembro de 1991 no Autódromo do Estoril. Foi a décimo terceira rolda da tempada de Fórmula Un de 1991. A carreira foi o 20º Gran Premio de Portugal e o oitavo en Estoril. Disputáronse 71 voltas ao circuíto de catro quilómetros para unha distancia de carreira de 309 quilómetros. Foi gañada polo piloto de Williams Riccardo Patrese despois de comezar na pole position. Ayrton Senna terminou en segundo lugar para o equipo McLaren co piloto de Ferrari Jean Alesi en terceiro lugar.
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 13 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1991. | ||
 Trazado do circuíto de Estoril | ||
| Data | 22 de setembro de 1991 | |
| Nome oficial | XX Grande Prémio de Portugal | |
| Localización | Estoril Estoril, Portugal | |
| Percorrido | Circuíto permanente 4´350 km | |
| Distancia | 71 voltas, 308´850 km | |
| Clima | Asollado e cálido | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Riccardo Patrese
|
Williams-Renault |
| Tempo | 1:13.001 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Nigel Mansell
|
{{{equipo_rápido}}} |
| Tempo | 1:18.179 na volta 43 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault |
| Segundo |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Terceiro |  Jean Alesi
|
Ferrari |
| A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |
Informe editar
O único cambio na aliñación de pilotos foi que Johnny Herbert regresou a Lotus e logrou clasificarse, algo que Michael Bartels non lograra nas súas tres saídas no equipo. A asollada Estoril era un lugar popular entre os pilotos e a cualificación viu un cambio de roles cos segundos pilotos dos mellores equipos superando aos contendentes do campionato con Riccardo Patrese na pole xunto a Gerhard Berger, con Ayrton Senna e Nigel Mansell terceiros e cuartos respectivamente. O top ten foi completado por Alain Prost, Jean Alesi, Maurício Gugelmin, Pierluigi Martini, Ivan Capelli, e Michael Schumacher, o equipo Benetton estaba un pouco fóra do seu ritmo habitual.
O domingo pola mañá, o Ferrari de Prost tivo unha explosión bastante espectacular no quecemento, e o francés tivo que comezar a carreira no auto de reposto. O inicio foi moi axitado: Patrese escapouse e Mansell cortou agresivamente diante de Senna. Sen impresionarse, intentou volver pasar a Mansell ao entrar na primeira curva, pero Nigel mantivo a súa liña e logo procedeu a pasar a Berger para tomar o segundo lugar na segunda curva. Logo da 1ª volta, a orde era Patrese, Mansell, Berger, Senna e Alesi. Mansell pareceu contentarse con seguir a Patrese ata a volta 18 cando pasou ao seu compañeiro de equipo na recta principal e procedeu a afastarse. As cousas víanse ben para Williams ata que Mansell entrou para a súa parada na volta 29 e as cousas saíron terriblemente mal. Os homes do pneumático traseiro dereito confundíronse e un mecánico levantou a súa man cando o outro non conseguira encaixar a roda perfectamente. Mansell foise polo pitlane pero o seu pneumático non quería cumprir, perdeu o pneumático e o frustrado inglés quedou varado no medio do pit lane con tres rodas. O equipo correu pola pista e puxo unha cuarta roda no auto, rompendo moitas regras no proceso.
Mansell saíu no posto 17 e comezou un furioso ataque pola pista. Estaba no sexto posto cando inevitablemente mostráronlle a bandeira negra na volta 51, con esta descualificación, as súas esperanzas de campionato colgaron dun fío. Todo o incidente deixou a Patrese comodamente á cabeza diante de Berger e Senna, e Senna quedou en segundo lugar cando o motor de Berger explotou na volta 37, foi seguido polo Ferrari de Prost, que tamén decidiu que tiña suficiente. Na volta 40 a orde era Patrese, Senna, Alesi, Martini e Capelli, e os últimos tres participaban nunha emocionante batalla polo terceiro posto. Alesi non cometeu erros malia estar baixo a presión do Minardi, polo que a orde mantívose sen cambios ata as últimas voltas, cando o Capelli, no quinto lugar sufriu un problema no alerón dianteiro e terminou nas barreiras. Patrese chegou a meta para a súa segunda vitoria da tempada e a quinta da súa carreira. Senna foi segundo e apertou deu un gran paso para lograr o seu terceiro título de pilotos. Alesi, Martini, Piquet e Schumacher completaron os seis primeiros. Con tres carreiras por diante, Senna lideraba diante de Mansell por 24 puntos.
Clasificación editar
Cualificación Previa editar
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Yamaha | 1:17.739 | — |
| 2 | 8 | Mark Blundell
|
Brabham-Yamaha | 1:17.788 | +0.049 |
| 3 | 17 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:18.020 | +0.281 |
| 4 | 9 | Michele Alboreto
|
Footwork-Ford | 1:18.371 | +0.583 |
| 5 | 18 | Fabrizio Barbazza
|
AGS-Ford | 1:19.292 | +1.553 |
| 6 | 14 | Olivier Grouillard
|
Fondmetal-Ford | 1:19.500 | +1.761 |
| 7 | 10 | Alex Caffi
|
Footwork-Ford | 1:19.521 | +1.782 |
| 8 | 31 |  Pedro Chaves
|
Coloni-Ford | 1:23.858 | +6.119 |
Cualificación editar
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:14.041 | 1:13.001 | — |
| 2 | 2 |  Gerhard Berger
|
McLaren-Honda | 1:13.221 | 1:13.430 | +0.220 |
| 3 | 1 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:13.752 | 1:13.444 | +0.443 |
| 4 | 5 | Nigel Mansell
|
Williams-Renault | 1:13.944 | 1:13.667 | +0.666 |
| 5 | 27 | Alain Prost
|
Ferrari | 1:15.018 | 1:14.352 | +1.351 |
| 6 | 28 | Jean Alesi
|
Ferrari | 1:15.572 | 1:14.852 | +1.851 |
| 7 | 15 | Maurício Gugelmin
|
Leyton House-Ilmor | 1:17.214 | 1:15.266 | +2.265 |
| 8 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ferrari | 1:15.394 | 1:16.982 | +2.393 |
| 9 | 16 | Ivan Capelli
|
Leyton House-Ilmor | 1:15.481 | 1:15.827 | +2.480 |
| 10 | 19 |  Michael Schumacher
|
Benetton-Ford | 1:16.477 | 1:15.578 | +2.577 |
| 11 | 20 | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford | 1:16.241 | 1:15.666 | +2.665 |
| 12 | 4 | Stefano Modena
|
Tyrrell-Honda | 1:16.018 | 1:15.707 | +2.706 |
| 13 | 24 | Gianni Morbidelli
|
Minardi-Ferrari | 1:16.540 | 1:15.749 | +2.748 |
| 14 | 33 | Andrea de Cesaris
|
Jordan-Ford | 1:15.972 | 1:15.936 | +2.935 |
| 15 | 8 | Mark Blundell
|
Brabham-Yamaha | 1:16.567 | 1:16.038 | +3.037 |
| 16 | 32 | Roberto Moreno
|
Jordan-Ford | 1:16.956 | 1:16.080 | +3.079 |
| 17 | 21 | Emanuele Pirro
|
Dallara-Judd | 1:16.725 | 1:16.135 | +3.134 |
| 18 | 22 |  JJ Lehto
|
Dallara-Judd | 1:16.724 | 1:16.532 | +3.531 |
| 19 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Yamaha | 1:17.298 | 1:16.536 | +3.535 |
| 20 | 25 |  Thierry Boutsen
|
Ligier-Lamborghini | 1:18.005 | 1:16.757 | +3.756 |
| 21 | 3 |  Satoru Nakajima
|
Tyrrell-Honda | 1:16.926 | 1:17.035 | +3.925 |
| 22 | 12 | Johnny Herbert
|
Lotus-Judd | 1:17.713 | 1:17.015 | +4.014 |
| 23 | 26 | Érik Comas
|
Ligier-Lamborghini | 1:18.192 | 1:17.226 | +4.225 |
| 24 | 9 | Michele Alboreto
|
Footwork-Ford | 1:18.389 | 1:17.330 | +4.329 |
| 25 | 30 | Aguri Suzuki
|
Lola-Ford | 1:17.434 | 1:17.537 | +4.433 |
| 26 | 11 | Mika Häkkinen
|
Lotus-Judd | 1:18.947 | 1:17.714 | +4.713 |
| 27 | 29 | Éric Bernard
|
Lola-Ford | 1:18.186 | 1:17.825 | +4.824 |
| 28 | 17 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:18.295 | 1:18.022 | +5.021 |
| 29 | 34 | Nicola Larini
|
Lambo-Lamborghini | 1:21.612 | 1:18.139 | +5.138 |
| 30 | 35 | Eric van de Poele
|
Lambo-Lamborghini | 1:20.411 | 1:18.266 | +5.265 |
carreira editar
Notas editar
- Nigel Mansell foi descalificado por un pit stop ilegal. Entrou en boxes con vantaxe, pero un dos mecánicos da roda traseira dereita indicou que o seu traballo terminara mentres o seu compañeiro mecánico aínda estaba arranxando a roda que se caeu do auto a menos de 9 metros máis tarde. O automóbil de Mansell foi arranxado coa 4ª roda no medio do pit lane e levantado manualmente polos mecánicos, pero isto ía contra as regras e causou a súa descualificación. Mansell reincorporouse no posto 17, pero estaba de volta no sexto lugar cando amosáronlle a bandeira negra. Malia isto, a súa volta rápida mantívose.
- Derradeira carreira: Pedro Chaves
- Esta foi a última carreira para Olivier Grouillard con Fondmetal en 1991. Despedirono do equipo o luns seguinte desta carreira.
Posicións logo da carreira editar
- Texto en negra indica quen aínda ten unha oportunidade teórica de converterse en Campión do Mundo.
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación..
Referencias editar
- ↑ "1991 Portuguese Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 de novembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015.
- Henry, Alan (1991). AUTOCOURSE 1991-92. Hazleton Publishing. pp. 214–215. ISBN 0-905138-87-2.
| Carreira anterior: Gran Premio de Italia de 1991 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1991 |
Carreira seguinte: Gran Premio de España de 1991 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Portugal de 1990 |
Gran Premio de Portugal | Carreira seguinte: Gran Premio de Portugal de 1992 |
Véxase tamén editar
| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Portugal de 1991 |
Ligazóns externas editar
| A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |