Gran Premio de España de 1991

O Gran Premio de España de 1991 (oficialmente XXXIII Gran Premio Tío Pepe de España) foi unha carreira de Fórmula 1, que se celebrou o 29 de setembro de 1991 no Circuíto de Cataluña en Barcelona. Foi a décimo cuarta rolda da tempada 1991 de Fórmula Un. A carreira de 65 voltas foi gañada polo piloto de Williams Nigel Mansell logo de comezar desde a segunda posición. Alain Prost terminou en segundo lugar para o equipo Ferrari co compañeiro de equipo de Mansell Riccardo Patrese en terceiro lugar. Foi o primeiro Gran Premio de España que se celebrou en Cataluña.

Modelo:Competición deportivaGran Premio de España de 1991
Nome oficialXXXIII Gran Premio Tío Pepe de España Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio de España Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1991 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento65 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónCircuíto de Cataluña (Vallès Oriental) 41°34′12″N 2°15′40″L / 41.57, 2.2611111111111 Editar o valor en Wikidata
Lonxitude4,675 km Editar o valor en Wikidata
PaísEspaña Editar o valor en Wikidata
Data29 de setembro de 1991 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoNigel Mansell Editar o valor en Wikidata
Pole positionGerhard Berger Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaRiccardo Patrese Editar o valor en Wikidata

Informe

editar

Houbo moita acción nos cuartos traseiros na semana que separaba os Grandes Premios de Portugal e España coa gran noticia de que Max Mosley fora elixido presidente da FISA, substituíndo a Jean-Marie Balestre. Tamén houbo cambios nas aliñacións de pilotos xa que Michael Bartels regresou a Lotus substituíndo a Johnny Herbert que tiña obrigacións na Fórmula 3000 xaponesa. Jordan substituíra a Roberto Moreno co mozo novato italiano Alessandro Zanardi, e Fondmetal despedira a Olivier Grouillard e substituíuno con Gabriele Tarquini de AGS, Grouillard tomou rapidamente o antigo asento de Tarquini. O equipo Coloni con problemas de liquidez estaba nunha situación desesperada, o seu piloto Pedro Chaves decidira abandonar o barco antes de afundirse e, como ninguén máis quería intentar precualificar o auto (algo que Chaves non fixera durante toda a tempada), o equipo viuse obrigado a quedar no garaxe. O retador do campionato Nigel Mansell estivo renqueando toda a fin de semana, o piloto de Williams mancara o nocello nun partido de fútbol. A cualificación viu a Gerhard Berger facer un favor ao seu compañeiro de equipo Ayrton Senna ao obter a pole position diante de Mansell, Senna, Riccardo Patrese, Michael Schumacher, Alain Prost, Jean Alesi, Ivan Capelli, Emanuele Pirro e Nelson Piquet.

A mañá da carreira chovía, pero para a hora de inicio detívose, aínda que a pista estaba mollada. Ao principio, Senna escapouse e desafiou a Berger, mentres que Mansell estaba xusto na cola. Cara ao final da volta 1 Schumacher sorprendeu a Mansell para tomar o terceiro lugar. Na parte posterior Éric Bernard e Érik Comas colisionaron, ambos homes quedaron fóra no acto. A pista estaba incriblemente esvaradiza e houbo moita acción na parte dianteira, con Senna, Schumacher, Mansell e Alesi pelexando polo terceiro posto, mentres que Berger comezou a escalar á cabeza. Mansell intentou perseguir ao líder e forzou o seu camiño máis aló de Schumacher antes de ir tras Senna. Finalmente abalanzouse sobre a recta principal, os dous grandes rivais ían roda a roda, a só milímetros de distancia, con Mansell tomando a posición e poñéndose detrás de Berger. Prost foi o primeiro favorito en deterse a por pneumáticos de seco, seguido en breve polo líder Berger, quen tivo unha moi mala parada. Mansell e Senna detivéronse na mesma volta e foi o equipo de McLaren quen gañou o enfrontamento, sacando a Senna adiante e poñéndose á cabeza de Berger, Mansell e Schumacher.

Na volta seguinte, Senna deixou pasar a Berger cando Mansell estaba achegándose. A choiva volveu e Senna tivo un dramático trompo na última curva, caendo do segundo ao quinto lugar, mentres que Schumacher superou a Prost polo terceiro posto. Mansell achegouse a Berger, e na volta 20 abriuse camiño cara ao interior para tomar a iniciativa e procedeu a afastarse, mentres que Berger viuse presionado pola carga de Schumacher. Unha batalla pechada terminou cando Schumacher trompeou mentres intentaba pasar, quedaríase na carreira, pero no sexto lugar, que se convertería no quinto cando Berger retirouse por unha falla electrónica. A acción continuou para os postos principais cando Patrese superou a Senna polo terceiro posto e logo Alesi superou a Senna polo cuarto lugar logo de que Schumacher entrase a boxes. Mansell tomou a vitoria diante de Prost, Patrese, Alesi, Senna e Schumacher, mentres que os pilotos de Minardi terminaron a carreira cunha colisión na última volta entre Gianni Morbidelli e Pierluigi Martini. A vitoria de Mansell con Senna quinto significaba que a carreira polo título estaba en liza, pero Senna aínda lideraba con dezaseis puntos mentres os equipos dirixíanse ao Xapón.

Logo da carreira, AGS retirouse da Fórmula Un.

Clasificación

editar

Cualificación previa

editar
Pos Piloto Construtor Tempo Diferenza
1 7   Martin Brundle Brabham-Yamaha 1:21.504
2 8   Mark Blundell Brabham-Yamaha 1:21.727 +0.223
3 9   Michele Alboreto Footwork-Ford 1:23.744 +2.240
4 14   Gabriele Tarquini Fondmetal-Ford 1:23.994 +2.490
5 10   Alex Caffi Footwork-Ford 1:24.056 +2.552
6 18   Fabrizio Barbazza AGS-Ford 1:24.744 +3.240
7 17   Olivier Grouillard AGS-Ford 1:25.305 +3.801

Cualificación

editar
Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 2   Gerhard Berger McLaren-Honda 1:18.751 1:21.208
2 5   Nigel Mansell Williams-Renault 1:18.970 1:19.971 +0.219
3 1   Ayrton Senna McLaren-Honda 1:19.474 1:19.064 +0.313
4 6   Riccardo Patrese Williams-Renault 1:19.643 1:20.392 +0.892
5 19   Michael Schumacher Benetton-Ford 1:19.733 1:20.779 +0.982
6 27   Alain Prost Ferrari 1:20.245 1:19.936 +1.185
7 28   Jean Alesi Ferrari 1:20.197 1:20.690 +1.446
8 16   Ivan Capelli Leyton House-Ilmor 1:21.682 1:20.584 +1.833
9 21   Emanuele Pirro Dallara-Judd 1:21.250 1:20.651 +1.900
10 20   Nelson Piquet Benetton-Ford 1:20.853 1:20.676 +1.925
11 7   Martin Brundle Brabham-Yamaha 1:21.415 1:20.677 +1.926
12 8   Mark Blundell Brabham-Yamaha 1:21.021 1:20.724 +1.973
13 15   Maurício Gugelmin Leyton House-Ilmor 1:21.319 1:20.743 +1.992
14 4   Stefano Modena Tyrrell-Honda 1:20.788 1:21.576 +2.037
15 22   JJ Lehto Dallara-Judd 1:22.249 1:20.967 +2.216
16 24   Gianni Morbidelli Minardi-Ferrari 1:21.801 1:22.523 +3.050
17 33   Andrea de Cesaris Jordan-Ford 1:21.865 1:22.992 +3.114
18 3   Satoru Nakajima Tyrrell-Honda 1:22.480 1:22.114 +3.363
19 23   Pierluigi Martini Minardi-Ferrari 1:22.575 1:22.510 +3.759
20 32   Alessandro Zanardi Jordan-Ford 1:22.580 1:23.448 +3.829
21 11   Mika Häkkinen Lotus-Judd 1:22.646 1:23.407 +3.895
22 14   Gabriele Tarquini Fondmetal-Ford 1:22.837 1:26.214 +4.086
23 29   Éric Bernard Lola-Ford 1:22.944 1:23.883 +4.193
24 9   Michele Alboreto Footwork-Ford 1:23.145 1:23.868 +4.394
25 26   Érik Comas Ligier-Lamborghini 1:23.359 1:23.755 +4.608
26 25   Thierry Boutsen Ligier-Lamborghini 1:23.553 1:23.623 +4.802
27 30   Aguri Suzuki Lola-Ford 1:24.211 1:26.346 +5.460
28 34   Nicola Larini Lambo-Lamborghini 1:25.330 1:26.109 +6.579
29 12   Michael Bartels Lotus-Judd 1:25.640 1:25.392 +6.641
30 35   Eric van de Poele Lambo-Lamborghini 1:27.501 1:27.566 +8.750

Carreira

editar
Pos Piloto Construtor voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 5   Nigel Mansell Williams-Renault 65 1:38:41.541 2 10
2 27   Alain Prost Ferrari 65 + 11.331 6 6
3 6   Riccardo Patrese Williams-Renault 65 + 15.909 4 4
4 28   Jean Alesi Ferrari 65 + 22.772 7 3
5 1   Ayrton Senna McLaren-Honda 65 + 1:02.402 3 2
6 19   Michael Schumacher Benetton-Ford 65 + 1:19.468 5 1
7 15   Maurício Gugelmin Leyton House-Ilmor 64 + 1 volta 13
8 22   JJ Lehto Dallara-Judd 64 + 1 volta 15
9 32   Alessandro Zanardi Jordan-Ford 64 + 1 volta 20
10 7   Martin Brundle Brabham-Yamaha 63 + 2 voltas 11
11 20   Nelson Piquet Benetton-Ford 63 + 2 voltas 10
12 14   Gabriele Tarquini Fondmetal-Ford 63 + 2 voltas 22
13 23   Pierluigi Martini Minardi-Ferrari 63 + 2 voltas 19
14 24   Gianni Morbidelli Minardi-Ferrari 62 Colisión 16
15 21   Emanuele Pirro Dallara-Judd 62 + 3 Laps 9
16 4   Stefano Modena Tyrrell-Honda 62 + 3 voltas 14
17 3   Satoru Nakajima Tyrrell-Honda 62 + 3 voltas 18
Ret 8   Mark Blundell Brabham-Yamaha 49 Motor 12
Ret 26   Érik Comas Ligier-Lamborghini 36 Eléctrico 25
Ret 2   Gerhard Berger McLaren-Honda 33 Eléctrico 1
Ret 9   Michele Alboreto Footwork-Ford 23 Motor 24
Ret 33   Andrea de Cesaris Jordan-Ford 22 Eléctrico 17
Ret 11   Mika Häkkinen Lotus-Judd 5 Trompo 21
Ret 16   Ivan Capelli Leyton House-Ilmor 1 Colisión 8
Ret 29   Éric Bernard Lola-Ford 0 Colisión 23
Ret 25   Thierry Boutsen Ligier-Lamborghini 0 Colisión 26
NSC 30   Aguri Suzuki Lola-Ford
NSC 34   Nicola Larini Lambo-Lamborghini
NSC 12   Michael Bartels Lotus-Judd
NSC 35   Eric van de Poele Lambo-Lamborghini
NSCP 10   Alex Caffi Footwork-Ford
NSCP 18   Fabrizio Barbazza AGS-Ford
NSCP 17   Olivier Grouillard AGS-Ford
Fonte:[1]

Posicións logo da carreira

editar
  • Texto en negra indica quen aínda ten unha oportunidade teórica de converterse en Campión do Mundo.
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
  1. "1991 Spanish Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 de novembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015. 


Carreira anterior:
Gran Premio de Portugal de 1991
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1991
Carreira seguinte:
Gran Premio do Xapón de 1991
Carreira anterior:
Gran Premio de España de 1990
Gran Premio de España Carreira seguinte:
Gran Premio de España de 1992

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar