Gran Premio de España de 1991
O Gran Premio de España de 1991 (oficialmente XXXIII Gran Premio Tío Pepe de España) foi unha carreira de Fórmula 1, que se celebrou o 29 de setembro de 1991 no Circuíto de Cataluña en Barcelona. Foi a décimo cuarta rolda da tempada 1991 de Fórmula Un. A carreira de 65 voltas foi gañada polo piloto de Williams Nigel Mansell logo de comezar desde a segunda posición. Alain Prost terminou en segundo lugar para o equipo Ferrari co compañeiro de equipo de Mansell Riccardo Patrese en terceiro lugar. Foi o primeiro Gran Premio de España que se celebrou en Cataluña.
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 14 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1991. | ||
 Trazado do circuíto de Cataluña | ||
| Data | 29 de setembro 1991 | |
| Nome oficial | XXXII Gran Premio Tio Pepe de España | |
| Localización | Circuíto de Cataluña, Barcelona, España | |
| Percorrido | Circuíto permanente 4´747 km | |
| Distancia | 65 voltas, 308´555 km | |
| Clima | Seco, cálido e cuberto | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Gerhard Berger
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:18.751 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Riccardo Patrese
|
Williams-Renault |
| Tempo | 1:22.837 na volta 63 | |
| Podio | ||
| Primeiro |  Nigel Mansell
|
Williams-Renault |
| Segundo |  Alain Prost
|
Ferrari |
| Terceiro | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault |
InformeEditar
Houbo moita acción nos cuartos traseiros na semana que separaba os Grandes Premios de Portugal e España coa gran noticia de que Max Mosley fora elixido presidente da FISA, substituíndo a Jean-Marie Balestre. Tamén houbo cambios nas aliñacións de pilotos xa que Michael Bartels regresou a Lotus substituíndo a Johnny Herbert que tiña obrigacións na Fórmula 3000 xaponesa. Jordan substituira a Roberto Moreno co mozo novato italiano Alessandro Zanardi, e Fondmetal despedira a Olivier Grouillard e substituriano con Gabriele Tarquini de AGS, Grouillard tomou rapidamente o antigo asento de Tarquini. O equipo Coloni con problemas de liquidez estaba nunha situación desesperada, o seu piloto Pedro Chaves decidira abandonar o barco antes de afundirse e, como ninguén máis quería intentar precualificar o auto (algo que Chaves non fixera durante toda a tempada), o equipo viuse obrigado a quedar no garaxe. O retador do campionato Nigel Mansell estivo renqueando todo o fin de semana, o piloto de Williams mancara o nocello nun partido de fútbol. A cualificación viu a Gerhard Berger facer un favor ao seu compañeiro de equipo Ayrton Senna ao obter a pole position diante de Mansell, Senna, Riccardo Patrese, Michael Schumacher, Alain Prost, Jean Alesi, Ivan Capelli, Emanuele Pirro e Nelson Piquet.
A mañá da carreira chovía, pero para a hora de inicio detívose, aínda que a pista estaba mollada. Ao principio, Senna escapouse e desafiou a Berger, mentres que Mansell estaba xusto na cola. Cara ao final da volta 1 Schumacher sorprendeu a Mansell para tomar o terceiro lugar. Na parte posterior Éric Bernard e Érik Comas colisionaron, ambos homes quedaron fóra no acto. A pista estaba incriblemente esvaradiza e houbo moita acción na parte dianteira, con Senna, Schumacher, Mansell e Alesi pelexando polo terceiro posto, mentres que Berger comezou a escalar á cabeza. Mansell intentou perseguir ao líder e forzou o seu camiño máis aló de Schumacher antes de ir tras Senna. Finalmente abalanzouse sobre a recta principal, os dous grandes rivais ían roda a roda, a só milímetros de distancia, con Mansell tomando a posición e poñéndose detrás de Berger. Prost foi o primeiro favorito en deterse a por pneumáticos de seco, seguido en breve polo líder Berger, quen tivo unha moi mala parada. Mansell e Senna detivéronse na mesma volta e foi o equipo de McLaren quen gañou o enfrontamento, sacando a Senna adiante e poñéndose á cabeza de Berger, Mansell e Schumacher.
Na volta seguinte, Senna deixou pasar a Berger cando Mansell estaba achegándose. A choiva volveu e Senna tivo un dramático trompo na última curva, caendo do segundo ao quinto lugar, mentres que Schumacher superou a Prost polo terceiro posto. Mansell achegouse a Berger, e na volta 20 abriuse camiño cara ao interior para tomar a iniciativa e procedeu a afastarse, mentres que Berger viuse presionado pola carga de Schumacher. Unha batalla pechada terminou cando Schumacher trompeou mentres intentaba pasar, quedaríase na carreira, pero no sexto lugar, que se convertería no quinto cando Berger retirouse por unha falla electrónica. A acción continuou para os postos principais cando Patrese superou a Senna polo terceiro posto e logo Alesi superou a Senna polo cuarto lugar logo de que Schumacher entrase a boxes. Mansell tomou a vitoria diante de Prost, Patrese, Alesi, Senna e Schumacher, mentres que os pilotos de Minardi terminaron a carreira cunha colisión na última volta entre Gianni Morbidelli e Pierluigi Martini. A vitoria de Mansell con Senna quinto significaba que a carreira polo título estaba en liza, pero Senna aínda lideraba con dezaseis puntos mentres os equipos dirixíanse ao Xapón.
Logo da carreira, AGS retirouse da Fórmula Un.
ClasificaciónEditar
Cualificación previaEditar
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Yamaha | 1:21.504 | — |
| 2 | 8 | Mark Blundell
|
Brabham-Yamaha | 1:21.727 | +0.223 |
| 3 | 9 | Michele Alboreto
|
Footwork-Ford | 1:23.744 | +2.240 |
| 4 | 14 | Gabriele Tarquini
|
Fondmetal-Ford | 1:23.994 | +2.490 |
| 5 | 10 | Alex Caffi
|
Footwork-Ford | 1:24.056 | +2.552 |
| 6 | 18 | Fabrizio Barbazza
|
AGS-Ford | 1:24.744 | +3.240 |
| 7 | 17 | Olivier Grouillard
|
AGS-Ford | 1:25.305 | +3.801 |
CualificaciónEditar
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 2 | Gerhard Berger
|
McLaren-Honda | 1:18.751 | 1:21.208 | — |
| 2 | 5 | Nigel Mansell
|
Williams-Renault | 1:18.970 | 1:19.971 | +0.219 |
| 3 | 1 |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:19.474 | 1:19.064 | +0.313 |
| 4 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:19.643 | 1:20.392 | +0.892 |
| 5 | 19 |  Michael Schumacher
|
Benetton-Ford | 1:19.733 | 1:20.779 | +0.982 |
| 6 | 27 | Alain Prost
|
Ferrari | 1:20.245 | 1:19.936 | +1.185 |
| 7 | 28 | Jean Alesi
|
Ferrari | 1:20.197 | 1:20.690 | +1.446 |
| 8 | 16 | Ivan Capelli
|
Leyton House-Ilmor | 1:21.682 | 1:20.584 | +1.833 |
| 9 | 21 | Emanuele Pirro
|
Dallara-Judd | 1:21.250 | 1:20.651 | +1.900 |
| 10 | 20 | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford | 1:20.853 | 1:20.676 | +1.925 |
| 11 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Yamaha | 1:21.415 | 1:20.677 | +1.926 |
| 12 | 8 | Mark Blundell
|
Brabham-Yamaha | 1:21.021 | 1:20.724 | +1.973 |
| 13 | 15 | Maurício Gugelmin
|
Leyton House-Ilmor | 1:21.319 | 1:20.743 | +1.992 |
| 14 | 4 | Stefano Modena
|
Tyrrell-Honda | 1:20.788 | 1:21.576 | +2.037 |
| 15 | 22 |  JJ Lehto
|
Dallara-Judd | 1:22.249 | 1:20.967 | +2.216 |
| 16 | 24 | Gianni Morbidelli
|
Minardi-Ferrari | 1:21.801 | 1:22.523 | +3.050 |
| 17 | 33 | Andrea de Cesaris
|
Jordan-Ford | 1:21.865 | 1:22.992 | +3.114 |
| 18 | 3 |  Satoru Nakajima
|
Tyrrell-Honda | 1:22.480 | 1:22.114 | +3.363 |
| 19 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ferrari | 1:22.575 | 1:22.510 | +3.759 |
| 20 | 32 | Alessandro Zanardi
|
Jordan-Ford | 1:22.580 | 1:23.448 | +3.829 |
| 21 | 11 | Mika Häkkinen
|
Lotus-Judd | 1:22.646 | 1:23.407 | +3.895 |
| 22 | 14 | Gabriele Tarquini
|
Fondmetal-Ford | 1:22.837 | 1:26.214 | +4.086 |
| 23 | 29 | Éric Bernard
|
Lola-Ford | 1:22.944 | 1:23.883 | +4.193 |
| 24 | 9 | Michele Alboreto
|
Footwork-Ford | 1:23.145 | 1:23.868 | +4.394 |
| 25 | 26 | Érik Comas
|
Ligier-Lamborghini | 1:23.359 | 1:23.755 | +4.608 |
| 26 | 25 |  Thierry Boutsen
|
Ligier-Lamborghini | 1:23.553 | 1:23.623 | +4.802 |
| 27 | 30 | Aguri Suzuki
|
Lola-Ford | 1:24.211 | 1:26.346 | +5.460 |
| 28 | 34 | Nicola Larini
|
Lambo-Lamborghini | 1:25.330 | 1:26.109 | +6.579 |
| 29 | 12 | Michael Bartels
|
Lotus-Judd | 1:25.640 | 1:25.392 | +6.641 |
| 30 | 35 | Eric van de Poele
|
Lambo-Lamborghini | 1:27.501 | 1:27.566 | +8.750 |
CarreiraEditar
NotasEditar
- Líderes por volta: Gerhard Berger 17 (1-8, 12-20), Nigel Mansell 46 (9, 21-65), Riccardo Patrese 1 (10), Ayrton Senna 1 (11)
Posicións logo da carreiraEditar
- Texto en negra indica quen aínda ten unha oportunidade teórica de converterse en Campión do Mundo.
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
NotasEditar
- ↑ "1991 Spanish Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 de novembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015.
- Henry, Alan (1991). AUTOCOURSE 1991-92. Hazleton Publishing. pp. 222–223. ISBN 0-905138-87-2.
| Carreira anterior: Gran Premio de Portugal de 1991 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1991 |
Carreira seguinte: Gran Premio do Xapón de 1991 |
| Carreira anterior: Gran Premio de España de 1990 |
Gran Premio de España | Carreira seguinte: Gran Premio de España de 1992 |
Véxase taménEditar
Ligazóns externasEditar
| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de España de 1991 |
| A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |