Gran Premio dos Estados Unidos de 1990
O Gran Premio dos Estados Unidos de 1990 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada o 11 de marzo de 1990 en Phoenix (Arizona). Foi o 32º Gran Premio dos Estados Unidos desde que o Gran Premio de América celebrouse por primeira vez no 1908 e o 25 baixo as regulacións da Fórmula 1 desde o primeiro Gran Premio dos Estados Unidos disputado en Sebring, Florida en 1959. Foi o segundo que se celebrou en Phoenix e disputouse durante 72 voltas ao circuíto de 4 km.
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 1 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1990. | ||
 Trazado do circuíto de Phoenix | ||
| Data | 11 de marzo 1990 | |
| Nome oficial | XXVII Iceberg United States Grand Prix | |
| Localización | Circuíto urbano de Phoenix Phoenix (Arizona, Estados Unidos) | |
| Percorrido | Circuíto urbano 3´800 km | |
| Distancia | 72 voltas, 273´60 km | |
| Clima | Nubrado e frío cunha temperatura de 18 °C[1] | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Gerhard Berger
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:28.664 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto | Gerhard Berger
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:31.050 na volta 34 | |
| Podio | ||
| Primeiro |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Segundo |  Jean Alesi
|
Tyrrell-Ford |
| Terceiro |  Thierry Boutsen
|
Williams-Renault |
A carreira gañouna o brasileiro Ayrton Senna, conducindo un McLaren MP4/5B por oito segundos sobre o francés Jean Alesi no seu relativamente pouco competitivo Tyrrell 018. Ao longo da carreira, a parella entusiasmou aos afeccionados cun adiantamento fabuloso e atrevido para o liderado.
Foi o primeiro podio de Alesi, co piloto belga Thierry Boutsen nun Williams FW13B, chegando terceiro.
Informe editar
Antecedentes editar
O Gran Premio dos Estados Unidos na desértica cidade de Phoenix trasladouse ao comezo da tempada en marzo para evitar os 38 °C da cidade no verán. O piloto suízo Gregor Foitek fixo o seu debut na Fórmula Un co equipo Brabham. Intentara cualificar durante a tempada 1989 de Fórmula Un, fallando en once intentos de cualificación con EuroBrun e unha con Rial.
Cualificación editar
Unha choiva inesperada o sábado significou que a grella decidiuse por completo cos tempos sa sesión do venres. Os pneumáticos brandos de Pirelli venceron aos Goodyear e o fabricante italiano colocou cinco dos seus equipos nas dez primeiras posicións, incluíndo a Jean Alesi, que foi cuarto nun Tyrrell . Nunha xogada sorpresa, o director do equipo Ken Tyrrell asinara con Pirelli dous días antes da carreira, logo de 18 anos con Goodyear. Gerhard Berger gañador da pole con McLaren foi o único coche nas dúas primeiras filas con Goodyears. Pierluigi Martini colocou a Minardi na primeira fila por única vez na historia do equipo, a menos de sete centésimas do tempo da pole de Berger. Ademais, Andrea de Cesaris (Scuderia Italia), Olivier Grouillard (Osella) e Roberto Moreno (EuroBrun) anotaron a que resultou ser a mellor posición do seu equipo na grella do ano. Philippe Alliot foi excluído porque un mecánico traballou no coche fóra da zona de boxes durante a práctica do venres.
Carreira editar
Martin Donnelly non puido colocarse na grella debido a falla na caixa de cambios. (Algunhas fontes consideran isto un NTS.)
O día da carreira foi fresco cunha probabilidade de choiva. Berger rapidamente adiantouse a Martini e moveuse diante del, pero Alesi, cuxa carreira de F1 comezara no seu país de orixe Francia o verán anterior, fixo un comezo aínda máis rápido, pasou a ambos e freou a Berger na primeira curva. Inmediatamente comezou a afastarse, e lideraba por 2´4 segundos logo dunha volta.
Senna pasou a Cesaris polo terceira posto, e acercouse a Berger, que perdía medio segundo por volta con Alesi. O brasileiro conseguiu o seu compañeiro de equipo cando, na volta 9, Berger colleu unha fochanca cando freaba, e a parede do pneumático danou a súa á traseira. Entrou en boxes para poñer unha nova á, e máis tarde marcou a volta rápida da carreira, pero finalmente retirouse cun problemas de embrague.
Cando Berger trompeou, Senna estaba 8´2 segundos detrás de Alesi. Sen saber se os pneumáticos Pirelli do Tyrrell durarían, Senna mostrouse remiso a meter presión demasiado ao principio. Logo de 30 voltas, Alesi mantívose na dianteira, pero na volta 34, Senna pasoulle por dentro. O Tyrrell mantivo a liña exterior na saída e retomou a dianteira na seguinte quenda. No mesmo punto, unha volta despois, Senna volveu tomar o liderado, e esta vez sostívoo.
Logo de varios intentos de recuperar o liderado, Alesi decidiu conservar os seus pneumáticos, e deixar irse a Senna. Mentres tanto, Nelson Piquet avanzara de sexto na grella a terceiro na volta 17. Con todo, problemas cos freos causaron planos nos seus pneumáticos, e na volta 28 entrou en boxes para cambialos. Isto permitiu a Thierry Boutsen no Williams poñerse terceiro, e aínda que loitou cun problema co seu motor que se cortaba intermitentemente, mantivo o terceiro lugar ata a bandeira. Piquet tivo que conformarse co cuarto lugar no seu primeiro intento pilotando para Benetton.
Prost caera á novena posición con problemas na caixa de cambios e, mentres avanzaba á cuarta posición na volta 17, os seus problemas na caixa de cambios resultaron ser fatais, retirouse na volta 21. No outro Ferrari, Nigel Mansell retirouse cando marchaba quinto na volta 49, o seu embrague se desintegrou e perforou o tanque de aceite. O motor parouse e incendiouse, facendo trompear a Mansell.
Senna aumentou a súa vantaxe sobre Alesi a 28´5 segundos, pero retrocedeu lixeiramente cando o seu motor comezou a soar raro. Stefano Modena e Satoru Nakajima nun Brabham e o segundo Tyrrell respectivamente terminaron en quinto e sexto lugar. Foi a 21ª vitoria na carreira de Ayrton Senna e a primeira de seis da tempada. O brasileiro gañaría o seu segundo Campionato do Mundo. O podio de Alesi foi o primeiro da súa carreira.
Os dous primeiros finalistas enchéronse de eloxios entre eles logo da carreira. Senna dixo que sabía que Alesi tiña os ingredientes para ser Campión do Mundo, e Alesi dixo: "El é o meu heroe e foino durante moitos anos". Outros gañadores na carreira foron Ken Tyrrell, con dous coches nos puntos. E Pirelli, con tres puntos no final. A única nota negativa foi a pequena multitude de 15.000 que presenciou un grande espectáculo.
Clasificación editar
Pre Cualificación editar
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 33 | Roberto Moreno
|
EuroBrun-Judd | 1:32.292 | — |
| 2 | 29 |  Éric Bernard
|
Lola-Lamborghini | 1:32.711 | +0.419 |
| 3 | 14 | Olivier Grouillard
|
Osella-Ford | 1:33.181 | +0.889 |
| 4 | 30 |  Aguri Suzuki
|
Lola-Lamborghini | 1:33.331 | +1.039 |
| 5 | 17 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:35.420 | +3.128 |
| 6 | 18 | Yannick Dalmas
|
AGS-Ford | 1:35.481 | +3.189 |
| 7 | 34 | Claudio Langes
|
EuroBrun-Judd | 1:37.399 | +5.107 |
| 8 | 39 |  Gary Brabham
|
Life | 2:07.147 | +35.855 |
| 9 | 31 | Bertrand Gachot
|
Coloni-Subaru | 5:15.010 | +2:43.718 |
Cualificación editar
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 28 | Gerhard Berger
|
McLaren-Honda | 1:28.664 | 1:53.486 | — |
| 2 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ford | 1:28.731 | 2:33.083 | +0.067 |
| 3 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Dallara-Ford | 1:29.019 | 1:57.435 | +0.355 |
| 4 | 4 | Jean Alesi
|
Tyrrell-Ford | 1:29.408 | 1:54.738 | +0.744 |
| 5 | 27 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:29.431 | 1:52.015 | +0.767 |
| 6 | 20 | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford | 1:29.862 | 1:55.449 | +1.198 |
| 7 | 1 | Alain Prost
|
Ferrari | 1:29.910 | 1:56.661 | +1.246 |
| 8 | 14 | Olivier Grouillard
|
Osella-Ford | 1:29.947 | — | +1.283 |
| 9 | 5 | Thierry Boutsen
|
Williams-Renault | 1:30.059 | 1:52.771 | +1.395 |
| 10 | 8 | Stefano Modena
|
Brabham-Judd | 1:30.127 | — | +1.463 |
| 11 | 3 | Satoru Nakajima
|
Tyrrell-Ford | 1:30.130 | — | +1.466 |
| 12 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:30.213 | 1:53.530 | +1.549 |
| 13 | 25 | Nicola Larini
|
Ligier-Ford | 1:30.424 | — | +1.760 |
| 14 | 24 | Paolo Barilla
|
Minardi-Ford | 1:31.194 | — | +2.530 |
| 15 | 29 | Éric Bernard
|
Lola-Lamborghini | 1:31.226 | — | +2.562 |
| 16 | 33 | Roberto Moreno
|
EuroBrun-Judd | 1:31.247 | 1:51.538 | +2.583 |
| 17 | 2 |  Nigel Mansell
|
Ferrari | 1:31.363 | 1:52.405 | +2.699 |
| 18 | 30 | Aguri Suzuki
|
Lola-Lamborghini | 1:31.414 | — | +2.750 |
| 19 | 12 | Martin Donnelly
|
Lotus-Lamborghini | 1:31.650 | 1:49.942 | +2.986 |
| 20 | 10 |  Bernd Schneider
|
Arrows-Ford | 1:31.892 | — | +3.228 |
| 21 | 9 | Michele Alboreto
|
Arrows-Ford | 1:31.948 | 1:54.499 | +3.284 |
| 22 | 19 | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford | 1:31.984 | — | +3.320 |
| 23 | 7 |  Gregor Foitek
|
Brabham-Judd | 1:32.398 | — | +3.734 |
| 24 | 11 | Derek Warwick
|
Lotus-Lamborghini | 1:32.400 | 2:05.974 | +3.736 |
| 25 | 15 | Maurício Gugelmin
|
Leyton House-Judd | 1:32.904 | — | +4.240 |
| 26 | 16 | Ivan Capelli
|
Leyton House-Judd | 1:33.044 | — | +4.380 |
| 27 | 35 |  Stefan Johansson
|
Onyx-Ford | 1:33.468 | — | +4.804 |
| 28 | 21 | Gianni Morbidelli
|
Dallara-Ford | 1:34.292 | — | +5.628 |
| 29 | 36 |  JJ Lehto
|
Onyx-Ford | — | — | — |
| DSC | 26 | Philippe Alliot
|
Ligier-Ford | 1:31.664 | — | +3.000 |
Carreira editar
Notas editar
- Líderes por volta: Jean Alesi, 34 voltas (1–34); Ayrton Senna, 38 voltas (35–72)
Posicións logo da carreira editar
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Referencias editar
- ↑ Weather info for the 1990 United States Grand Prix at Weather Underground
- ↑ "1990 United States Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 21 de decembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015.
- Rob Walker (xuño de 1990). "2nd United States Grand Prix at Phoenix: Senna's Surprise". Road & Track, 92–96.
Ligazóns externas editar
| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio dos Estados Unidos de 1990 |
Coordenadas: 33°26′52.5″N 112°4′28.5″O / 33.447917, -112.074583
| Carreira anterior: Gran Premio de Australia de 1989 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1990 |
Carreira seguinte: Gran Premio do Brasil de 1990 |
| Carreira anterior: Gran Premio dos Estados Unidos de 1989 |
Gran Premio dos Estados Unidos | Carreira seguinte: Gran Premio dos Estados Unidos de 1991 |