Gran Premio dos Estados Unidos de 1990

O Gran Premio dos Estados Unidos de 1990 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada o 11 de marzo de 1990 en Phoenix (Arizona). Foi o 32º Gran Premio dos Estados Unidos desde que o Gran Premio de América celebrouse por primeira vez no 1908 e o 25 baixo as regulacións da Fórmula 1 desde o primeiro Gran Premio dos Estados Unidos disputado en Sebring, Florida en 1959. Foi o segundo que se celebrou en Phoenix e disputouse durante 72 voltas ao circuíto de 4 km.

Modelo:Competición deportivaGran Premio dos Estados Unidos de 1990
Nome oficialXXVII Iceberg United States Grand Prix Editar o valor en Wikidata
Nome na lingua orixinal(en) XXVII Iceberg United States Grand Prix Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio dos Estados Unidos Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1990 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento72 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónCircuíto urbano de Phoenix (Arizona) 33°26′52″N 112°04′30″O / 33.4479, -112.075 Editar o valor en Wikidata
PaísEstados Unidos de América Editar o valor en Wikidata
Data11 de marzo de 1990 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoAyrton Senna Editar o valor en Wikidata
Pole positionGerhard Berger Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaGerhard Berger Editar o valor en Wikidata

A carreira gañouna o brasileiro Ayrton Senna, conducindo un McLaren MP4/5B por oito segundos sobre o francés Jean Alesi no seu relativamente pouco competitivo Tyrrell 018. Ao longo da carreira, a parella entusiasmou aos afeccionados cun adiantamento fabuloso e atrevido para o liderado.

Foi o primeiro podio de Alesi, co piloto belga Thierry Boutsen nun Williams FW13B, chegando terceiro.

Informe

editar

Antecedentes

editar

O Gran Premio dos Estados Unidos na desértica cidade de Phoenix trasladouse ao comezo da tempada en marzo para evitar os 38 °C da cidade no verán. O piloto suízo Gregor Foitek fixo o seu debut na Fórmula Un co equipo Brabham. Intentara cualificar durante a tempada 1989 de Fórmula Un, fallando en once intentos de cualificación con EuroBrun e unha con Rial.

Cualificación

editar

Unha choiva inesperada o sábado significou que a grella decidiuse por completo cos tempos sa sesión do venres. Os pneumáticos brandos de Pirelli venceron aos Goodyear e o fabricante italiano colocou cinco dos seus equipos nas dez primeiras posicións, incluíndo a Jean Alesi, que foi cuarto nun Tyrrell . Nunha xogada sorpresa, o director do equipo Ken Tyrrell asinara con Pirelli dous días antes da carreira, logo de 18 anos con Goodyear. Gerhard Berger gañador da pole con McLaren foi o único coche nas dúas primeiras filas con Goodyears. Pierluigi Martini colocou a Minardi na primeira fila por única vez na historia do equipo, a menos de sete centésimas do tempo da pole de Berger. Ademais, Andrea de Cesaris (Scuderia Italia), Olivier Grouillard (Osella) e Roberto Moreno (EuroBrun) anotaron a que resultou ser a mellor posición do seu equipo na grella do ano. Philippe Alliot foi excluído porque un mecánico traballou no coche fóra da zona de boxes durante a práctica do venres.

Carreira

editar

Martin Donnelly non puido colocarse na grella debido a falla na caixa de cambios. (Algunhas fontes consideran isto un NTS.)

O día da carreira foi fresco cunha probabilidade de choiva. Berger rapidamente adiantouse a Martini e moveuse diante del, pero Alesi, cuxa carreira de F1 comezara no seu país de orixe Francia o verán anterior, fixo un comezo aínda máis rápido, pasou a ambos e freou a Berger na primeira curva. Inmediatamente comezou a afastarse, e lideraba por 2´4 segundos logo dunha volta.

Senna pasou a Cesaris polo terceira posto, e acercouse a Berger, que perdía medio segundo por volta con Alesi. O brasileiro conseguiu o seu compañeiro de equipo cando, na volta 9, Berger colleu unha fochanca cando freaba, e a parede do pneumático danou a súa á traseira. Entrou en boxes para poñer unha nova á, e máis tarde marcou a volta rápida da carreira, pero finalmente retirouse cun problemas de embrague.

Cando Berger trompeou, Senna estaba 8´2 segundos detrás de Alesi. Sen saber se os pneumáticos Pirelli do Tyrrell durarían, Senna mostrouse remiso a meter presión demasiado ao principio. Logo de 30 voltas, Alesi mantívose na dianteira, pero na volta 34, Senna pasoulle por dentro. O Tyrrell mantivo a liña exterior na saída e retomou a dianteira na seguinte quenda. No mesmo punto, unha volta despois, Senna volveu tomar o liderado, e esta vez sostívoo.

Logo de varios intentos de recuperar o liderado, Alesi decidiu conservar os seus pneumáticos, e deixar irse a Senna. Mentres tanto, Nelson Piquet avanzara de sexto na grella a terceiro na volta 17. Con todo, problemas cos freos causaron planos nos seus pneumáticos, e na volta 28 entrou en boxes para cambialos. Isto permitiu a Thierry Boutsen no Williams poñerse terceiro, e aínda que loitou cun problema co seu motor que se cortaba intermitentemente, mantivo o terceiro lugar ata a bandeira. Piquet tivo que conformarse co cuarto lugar no seu primeiro intento pilotando para Benetton.

Prost caera á novena posición con problemas na caixa de cambios e, mentres avanzaba á cuarta posición na volta 17, os seus problemas na caixa de cambios resultaron ser fatais, retirouse na volta 21. No outro Ferrari, Nigel Mansell retirouse cando marchaba quinto na volta 49, o seu embrague se desintegrou e perforou o tanque de aceite. O motor parouse e incendiouse, facendo trompear a Mansell.

Senna aumentou a súa vantaxe sobre Alesi a 28´5 segundos, pero retrocedeu lixeiramente cando o seu motor comezou a soar raro. Stefano Modena e Satoru Nakajima nun Brabham e o segundo Tyrrell respectivamente terminaron en quinto e sexto lugar. Foi a 21ª vitoria na carreira de Ayrton Senna e a primeira de seis da tempada. O brasileiro gañaría o seu segundo Campionato do Mundo. O podio de Alesi foi o primeiro da súa carreira.

Os dous primeiros finalistas enchéronse de eloxios entre eles logo da carreira. Senna dixo que sabía que Alesi tiña os ingredientes para ser Campión do Mundo, e Alesi dixo: "El é o meu heroe e foino durante moitos anos". Outros gañadores na carreira foron Ken Tyrrell, con dous coches nos puntos. E Pirelli, con tres puntos no final. A única nota negativa foi a pequena multitude de 15.000 que presenciou un grande espectáculo.

Clasificación

editar

Pre Cualificación

editar
Pos Piloto Construtor Tempo Diferenza
1 33   Roberto Moreno EuroBrun-Judd 1:32.292
2 29   Éric Bernard Lola-Lamborghini 1:32.711 +0.419
3 14   Olivier Grouillard Osella-Ford 1:33.181 +0.889
4 30   Aguri Suzuki Lola-Lamborghini 1:33.331 +1.039
5 17   Gabriele Tarquini AGS-Ford 1:35.420 +3.128
6 18   Yannick Dalmas AGS-Ford 1:35.481 +3.189
7 34   Claudio Langes EuroBrun-Judd 1:37.399 +5.107
8 39   Gary Brabham Life 2:07.147 +35.855
9 31   Bertrand Gachot Coloni-Subaru 5:15.010 +2:43.718

Cualificación

editar
Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 28   Gerhard Berger McLaren-Honda 1:28.664 1:53.486
2 23   Pierluigi Martini Minardi-Ford 1:28.731 2:33.083 +0.067
3 22   Andrea de Cesaris Dallara-Ford 1:29.019 1:57.435 +0.355
4 4   Jean Alesi Tyrrell-Ford 1:29.408 1:54.738 +0.744
5 27   Ayrton Senna McLaren-Honda 1:29.431 1:52.015 +0.767
6 20   Nelson Piquet Benetton-Ford 1:29.862 1:55.449 +1.198
7 1   Alain Prost Ferrari 1:29.910 1:56.661 +1.246
8 14   Olivier Grouillard Osella-Ford 1:29.947 +1.283
9 5   Thierry Boutsen Williams-Renault 1:30.059 1:52.771 +1.395
10 8   Stefano Modena Brabham-Judd 1:30.127 +1.463
11 3   Satoru Nakajima Tyrrell-Ford 1:30.130 +1.466
12 6   Riccardo Patrese Williams-Renault 1:30.213 1:53.530 +1.549
13 25   Nicola Larini Ligier-Ford 1:30.424 +1.760
14 24   Paolo Barilla Minardi-Ford 1:31.194 +2.530
15 29   Éric Bernard Lola-Lamborghini 1:31.226 +2.562
16 33   Roberto Moreno EuroBrun-Judd 1:31.247 1:51.538 +2.583
17 2   Nigel Mansell Ferrari 1:31.363 1:52.405 +2.699
18 30   Aguri Suzuki Lola-Lamborghini 1:31.414 +2.750
19 12   Martin Donnelly Lotus-Lamborghini 1:31.650 1:49.942 +2.986
20 10   Bernd Schneider Arrows-Ford 1:31.892 +3.228
21 9   Michele Alboreto Arrows-Ford 1:31.948 1:54.499 +3.284
22 19   Alessandro Nannini Benetton-Ford 1:31.984 +3.320
23 7   Gregor Foitek Brabham-Judd 1:32.398 +3.734
24 11   Derek Warwick Lotus-Lamborghini 1:32.400 2:05.974 +3.736
25 15   Maurício Gugelmin Leyton House-Judd 1:32.904 +4.240
26 16   Ivan Capelli Leyton House-Judd 1:33.044 +4.380
27 35   Stefan Johansson Onyx-Ford 1:33.468 +4.804
28 21   Gianni Morbidelli Dallara-Ford 1:34.292 +5.628
29 36   JJ Lehto Onyx-Ford
DSC 26   Philippe Alliot Ligier-Ford 1:31.664 +3.000

Carreira

editar
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 27   Ayrton Senna McLaren-Honda 72 1:52:32.829 5 9
2 4   Jean Alesi Tyrrell-Ford 72 +8.685 4 6
3 5   Thierry Boutsen Williams-Renault 72 +54.080 9 4
4 20   Nelson Piquet Benetton-Ford 72 +1:08.358 6 3
5 8   Stefano Modena Brabham-Judd 72 +1:09.503 10 2
6 3   Satoru Nakajima Tyrrell-Ford 71 +1 volta 11 1
7 23   Pierluigi Martini Minardi-Ford 71 +1 volta 2
8 29   Éric Bernard Lola-Lamborghini 71 +1 volta 15
9 6   Riccardo Patrese Williams-Renault 71 +1 volta 12
10 9   Michele Alboreto Arrows-Ford 70 +2 voltas 21
11 19   Alessandro Nannini Benetton-Ford 70 +2 voltas 22
12 10   Bernd Schneider Arrows-Ford 70 +2 voltas 20
13 33   Roberto Moreno EuroBrun-Judd 67 +5 voltas 16
14 15   Maurício Gugelmin Leyton House-Judd 66 +6 voltas 25
Ret 24   Paolo Barilla Minardi-Ford 54 Desfalecemento 14
Ret 30   Aguri Suzuki Lola-Lamborghini 53 Freos 18
Ret 2   Nigel Mansell Ferrari 49 Embrague 17
Ret 28   Gerhard Berger McLaren-Honda 44 Embrague 1
Ret 7   Gregor Foitek Brabham-Judd 39 Accidente 23
Ret 14   Olivier Grouillard Osella-Ford 39 Colisión 8
Ret 22   Andrea de Cesaris Dallara-Ford 25 Motor 3
Ret 1   Alain Prost Ferrari 21 Fuga aceite 7
Ret 16   Ivan Capelli Leyton House-Judd 20 Eléctrico 26
Ret 11   Derek Warwick Lotus-Lamborghini 6 Caixa de cambios 24
Ret 25   Nicola Larini Ligier-Ford 4 Acelerador 13
Ret 12   Martin Donnelly Lotus-Lamborghini 0 Caixa de cambios 19
DSC 26   Philippe Alliot Ligier-Ford
NSC 35   Stefan Johansson Onyx-Ford
NSC 21   Gianni Morbidelli Dallara-Ford
NSC 36   JJ Lehto Onyx-Ford
NSCP 17   Gabriele Tarquini AGS-Ford
NSCP 18   Yannick Dalmas AGS-Ford
NSCP 34   Claudio Langes EuroBrun-Judd
NSCP 39   Gary Brabham Life
NSCP 31   Bertrand Gachot Coloni-Subaru
Fonte:[1]

Posicións logo da carreira

editar
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Referencias

editar
  1. "1990 United States Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 21 de decembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015. 
  • Rob Walker (xuño de 1990). "2nd United States Grand Prix at Phoenix: Senna's Surprise". Road & Track, 92–96.

Ligazóns externas

editar


Carreira anterior:
Gran Premio de Australia de 1989
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1990
Carreira seguinte:
Gran Premio do Brasil de 1990
Carreira anterior:
Gran Premio dos Estados Unidos de 1989
Gran Premio dos Estados Unidos Carreira seguinte:
Gran Premio dos Estados Unidos de 1991