Gran Premio de Alemaña de 1992

O Gran Premio de Alemaña de Fórmula 1 de 1992 (oficialmente o LIII Grosser Mobil 1 Preis von Deutschland) foi unha carreira de Fórmula 1 que se celebrou en Hockenheimring o 26 de xullo de 1992. Foi a décima rolda da tempada de 1992, o 54º Gran Premio de Alemaña e o décimo sexto que se celebrou no circuíto de Hockenheim. A carreira disputouse sobre 45 voltas do circuíto de sete quilómetros para unha distancia de carreira de 306 quilómetros e foi gañada polo piloto de Williams (e polesitter) Nigel Mansell. Ayrton Senna terminou a carreira no segundo lugar para o equipo McLaren, mentres que Michael Schumacher levouse o podio final no seu Benetton.

Modelo:Competición deportivaGran Premio de Alemaña de 1992
Nome oficialGrosser Mobil 1 Preis von Deutschland Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio de Alemaña Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1992 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento45 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónHockenheimring (Hockenheim) 49°19′40″N 8°33′57″L / 49.327777777778, 8.5658333333333 Editar o valor en Wikidata
Lonxitude4,574 km Editar o valor en Wikidata
PaísAlemaña Editar o valor en Wikidata
Data26 de xullo de 1992 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoNigel Mansell Editar o valor en Wikidata
Pole positionNigel Mansell Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaRiccardo Patrese Editar o valor en Wikidata

Informe

editar

Antecedentes

editar

A chicana Ostkurve modificouse para esta carreira, había preocupacións pola seguridade coa chicana o ano anterior cando Érik Comas sufriu un accidente importante alí no seu Ligier.

Cualificación

editar

Na precualificación, os dous coches de Andrea Moda saíron, aínda que Perry McCarthy foi excluído do evento logo de perder un control de báscula.

Nigel Mansell clasificou na pole position, por diante de Riccardo Patrese e Ayrton Senna. Stefano Modena, Eric van de Poele, Andrea Chiesa e Damon Hill foron os catro pilotos que non cualificaron para a carreira. Para Chiesa, resultou ser a última vez que participou nunha carreira de Grand Prix, xa que foi substituído na seguinte carreira no equipo Fondmetal por van de Poele.

Carreira

editar

Ao principio, Mansell tomou vantaxe sobre o seu compañeiro de equipo Patrese, con Senna en terceiro lugar. Mansell fixo unha parada programada e rapidamente atrapou a Senna, que elixiu disputar a carreira sen unha parada en boxes. Na volta 19, Mansell cortou a curva na chicana OstKurve, saíu máis rápido e superou a Senna na recta seguinte. Mansell non foi penalizado.

Na última volta, Riccardo Patrese trompeou mentres trataba de pasar a Ayrton Senna na segunda posición. Terminaría clasificado no oitavo posto. Mansell aferrouse á vitoria da carreira, por diante de Senna en segundo lugar, cuxo McLaren quedou sen combustible pouco despois de cruzar a liña de meta e Michael Schumacher foi terceiro.

Mansell empatou o récord de Ayrton Senna en 1988 coa maior cantidade de vitorias nunha tempada con 8, logradas en só 10 carreiras.

Ayrton Senna retirouse da contenda polo título nesta carreira, aínda que parecía inevitable que só Mansell fose Campión de Pilotos de todos os xeitos, asegurouse o título na seguinte carreira en Hungría.

Clasificación

editar

Cualificación

editar
Pos Piloto Construtor Q1 Q2 diferenza
1 5   Nigel Mansell Williams-Renault 1:38.340 1:37.960
2 6   Riccardo Patrese Williams-Renault 1:40.501 1:38.310 +0.350
3 1   Ayrton Senna McLaren-Honda 1:40.331 1:39.106 +1.146
4 2   Gerhard Berger McLaren-Honda 1:40.869 1:39.716 +1.756
5 27   Jean Alesi Ferrari 1:42.563 1:40.959 +2.999
6 19   Michael Schumacher Benetton-Ford 1:42.183 1:41.132 +3.172
7 26   Érik Comas Ligier-Renault 1:43.696 1:41.942 +3.982
8 25   Thierry Boutsen Ligier-Renault 1:42.930 1:42.112 +4.152
9 20   Martin Brundle Benetton-Ford 1:43.614 1:42.136 +4.176
10 16   Karl Wendlinger March-Ilmor 1:44.173 1:42.357 +4.397
11 12   Johnny Herbert Lotus-Ford 1:46.164 1:42.645 +4.685
12 28   Ivan Capelli Ferrari 1:43.744 1:42.748 +4.788
13 11   Mika Häkkinen Lotus-Ford 1:44.370 1:42.749 +4.789
14 3   Olivier Grouillard Tyrrell-Ilmor 1:44.689 1:42.797 +4.837
15 10   Aguri Suzuki Footwork-Mugen-Honda 1:44.359 1:42.838 +4.878
16 30   Ukyo Katayama Larrousse-Lamborghini 1:46.406 1:43.079 +5.119
17 9   Michele Alboreto Footwork-Mugen-Honda 1:43.574 1:43.171 +5.211
18 22   Pierluigi Martini Dallara-Ferrari 1:45.099 1:43.556 +5.596
19 15   Gabriele Tarquini Fondmetal-Ford 1:44.661 1:43.777 +5.817
20 4   Andrea de Cesaris Tyrrell-Ilmor 1:43.790 1:44.505 +5.830
21 21   JJ Lehto Dallara-Ferrari 1:45.132 1:43.931 +5.971
22 17   Paul Belmondo March-Ilmor 1:45.190 1:44.130 +6.170
23 33   Maurício Gugelmin Jordan-Yamaha 1:45.941 1:44.521 +6.561
24 23   Alessandro Zanardi Minardi-Lamborghini 1:45.788 1:44.593 +6.633
25 29   Bertrand Gachot Larrousse-Lamborghini 1:44.596 +6.636
26 24   Gianni Morbidelli Minardi-Lamborghini 1:45.455 1:44.763 +6.803
27 32   Stefano Modena Jordan-Yamaha 1:46.211 1:45.088 +7.128
28 7   Eric van de Poele Brabham-Judd 1:47.321 1:45.098 +7.138
29 14   Andrea Chiesa Fondmetal-Ford 1:46.362 1:45.459 +7.499
30 8   Damon Hill Brabham-Judd 1:49.843 1:45.871 +7.911
Fonte:[1][2][3]
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 5   Nigel Mansell Williams-Renault 45 1:18:22.032 1 10
2 1   Ayrton Senna McLaren-Honda 45 + 4.500 3 6
3 19   Michael Schumacher Benetton-Ford 45 + 34.462 6 4
4 20   Martin Brundle Benetton-Ford 45 + 36.959 9 3
5 27   Jean Alesi Ferrari 45 + 1:12.607 5 2
6 26   Érik Comas Ligier-Renault 45 + 1:36.498 7 1
7 25   Thierry Boutsen Ligier-Renault 45 + 1:37.180 8
8 6   Riccardo Patrese Williams-Renault 44 Trompo 2
9 9   Michele Alboreto Footwork-Mugen-Honda 44 + 1 volta 17
10 21   JJ Lehto Dallara-Ferrari 44 + 1 volta 21
11 22   Pierluigi Martini Dallara-Ferrari 44 + 1 volta 18
12 24   Gianni Morbidelli Minardi-Lamborghini 44 + 1 volta 26
13 17   Paul Belmondo March-Ilmor 44 + 1 volta 22
14 29   Bertrand Gachot Larrousse-Lamborghini 44 + 1 volta 25
15 33   Maurício Gugelmin Jordan-Yamaha 43 + 2 voltas 23
16 16   Karl Wendlinger March-Ilmor 42 + 3 voltas 10
Ret 15   Gabriele Tarquini Fondmetal-Ford 33 Motor 19
Ret 4   Andrea de Cesaris Tyrrell-Ilmor 25 Motor 20
Ret 12   Johnny Herbert Lotus-Ford 23 Motor 11
Ret 28   Ivan Capelli Ferrari 21 Motor 12
Ret 11   Mika Häkkinen Lotus-Ford 21 Motor 13
Ret 2   Gerhard Berger McLaren-Honda 16 Eléctrico 4
Ret 3   Olivier Grouillard Tyrrell-Ilmor 8 Motor 14
Ret 30   Ukyo Katayama Larrousse-Lamborghini 8 Trompo 16
Ret 10   Aguri Suzuki Footwork-Mugen-Honda 1 Trompo 15
Ret 23   Alessandro Zanardi Minardi-Lamborghini 1 Caixa de cambios 24
NSC 32   Stefano Modena Jordan-Yamaha
NSC 7   Eric van de Poele Brabham-Judd
NSC 14   Andrea Chiesa Fondmetal-Ford
NSC 8   Damon Hill Brabham-Judd
NSCP 34   Roberto Moreno Moda-Judd
EXC 35   Perry McCarthy Moda-Judd
Fonte:[4]

Posicións logo da carreira

editar
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio do Reino Unido de 1992
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1992
Carreira seguinte:
Gran Premio de Hungría de 1992
Carreira anterior:
Gran Premio de Alemaña de 1991
Gran Premio de Alemaña Carreira seguinte:
Gran Premio de Alemaña de 1993
  1. "Mobil 1 German Grand Prix - QUALIFYING 1". formula1.com. Consultado o 13 de setembro de 2017. 
  2. "Mobil 1 German Grand Prix - QUALIFYING 2". formula1.com. Consultado o 13 de setembro de 2017. 
  3. "Mobil 1 German Grand Prix - OVERALL QUALIFYING". formula1.com. Consultado o 13 de setembro de 2017. 
  4. "1992 German Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 de novembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015. 

Ligazóns externas

editar