Gran Premio de Italia de 1992
O Gran Premio de Italia de 1992 (oficialmente Pioneer 63° Gran Premio d'Italia[1]) foi unha carreira de Fórmula 1 que se disputou o 13 de setembro de 1992 en Monza. Foi a décimo terceira carreira da tempada de Fórmula Un de 1992.
| Nome oficial | Pioneer Corporation 63º Gran Premio d'Italia  |
|---|---|
| Tipo | Gran Premio de Italia |
| Deporte | automobilismo |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1992 |
| Distancia do evento | 53 |
| Localización e Datas | |
| Localización | Circuíto de Monza (Monza) 45°37′14″N 9°17′22″L / 45.620555555556, 9.2894444444444 |
| Lonxitude | 5,793 km |
| País | Italia |
| Data | 13 de setembro de 1992 e 1992 |
| Competición | |
| Primeiro posto | Ayrton Senna |
| Pole position | Nigel Mansell |
| Volta máis rápida | Nigel Mansell |
A carreira de 53 voltas gañouna por Ayrton Senna, pilotando un McLaren - Honda, despois de que comezase desde a segunda posición. Foi a terceira vitoria da tempada de Senna. Martin Brundle terminou segundo nun Benetton - Ford, co seu compañeiro Michael Schumacher en terceiro lugar.
Informe
editarCualificación
editarNigel Mansell obtivo a súa undécima pole position da tempada no seu Williams - Renault, con Ayrton Senna xunto a el na primeira fila no seu McLaren - Honda. Na terra natal de Ferrari, Jean Alesi quedou terceiro, por diante de Riccardo Patrese no segundo Williams. Gerhard Berger foi quinto no segundo McLaren, con Michael Schumacher sexto no Benetton. O top ten foi completado por Ivan Capelli no segundo Ferrari, Thierry Boutsen no Ligier, Martin Brundle no segundo Benetton e Bertrand Gachot no Larrousse.
Carreira
editarBerger tivo un problema e viuse obrigado a comezar a carreira desde o pit lane no auto de reposto.
Ao principio, Mansell tomou a vantaxe por diante de Senna, quen logrou manterse por diante de Alesi e Patrese e Capelli. Schumacher tivo un mal comezo seleccionando unha marcha equivocada e logo golpeou un Ligier desde atrás na primeira chicana. Tivo que entrar en boxes ao final da primeira volta. Patrese logrou adiantar a Alesi ao comezo da 2ª volta. As voltas iniciais viron a Berger e Schumacher recuperando moitas posicións desde a parte traseira da pista e adiantando a varios autos máis lentos.
Na fronte Mansell abriu unha brecha con Senna incapaz de igualar o seu ritmo. As posicións eran Mansell, Senna con Patrese botándose sobre el e logo os dous Ferraris de Alesi e Capelli. Martin Brundle logrou adiantar a Capelli e situouse na quinta posición. A volta 12 resultou desastrosa para o equipo Ferrari cos dous coches retirados, Alesi, que estaba no 4° lugar, debido a un problema mecánico e Capelli trompeando na Parabolica. Na volta 14 Patrese superou a Senna e colocouse segundo. Mentres tanto, Berger entrou en boxes a poñer pneumáticos novos e volveu baixar na clasificación da carreira. Na volta 17, Mansell estaba primeiro, a 10 segundos de Patrese, e logo a Senna a 2 segundos do segundo Williams. O cuarto lugar era de Brundle, a 28 segundos de Mansell e Boutsen e Herbert a máis de 40 segundos de Mansell. Na volta 18, Herbert retirouse do 6º posto cun problema no motor.
Na volta 20, Patrese apareceu repentinamente na cabeza mentres Mansell deixaba que o seu compañeiro tomase a dianteira. A orde era, Patrese seguido de cerca por Mansell e Senna en terceiro lugar. Schumacher superou a Boutsen e situouse no quinto lugar. As posicións na volta 27 eran: 1º Patrese, 2º Mansell, 3º Senna, 4º Brundle, 5º Schumacher e 6º Boutsen. Cando o trío líder dobrou aos autos máis lentos de Berger e Comas, Mansell continuou moi preto de Patrese e Senna fixo todo o posible para non perder o contacto cos dous Williams, de feito, achegouse a Mansell momentaneamente cando o Williams tivo que evitar a Comas en Roggia. Na volta 41, Mansell reduciu a velocidade nas curvas Ascari e chegou aos boxes cunha falla na caixa de cambios debido á perda de presión hidráulica e tivo que retirarse. A clasificación na volta 44 era: Patrese, Senna a 6 segundos, Brundle a 28 segundos, Schumacher a máis de 50 segundos, a continuación Berger e De Cesaris áa unha volta. Patrese liderou comodamente ata que a 6 voltas do final sufriu un problema hidráulico, o que lle obrigou a frear e conceder o liderado a Ayrton Senna. Nas últimas voltas da carreira, Senna permitiu que o seu compañeiro de equipo Berger se desdobrara. Patrese renqueou ata o final da carreira e terminou quinto.
Senna gañou a carreira no que resultou ser a súa última vitoria cun auto impulsado por Honda. Os outros lugares no podio foron para os dous Benettons de Brundle e Schumacher.
Clasificación
editarCualificación
editar| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 5 |  Nigel Mansell
|
Williams-Renault | 1:22.586 | 1:22.221 | — |
| 2 | 1 |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:22.822 | 1:24.122 | +0.601 |
| 3 | 27 |  Jean Alesi
|
Ferrari | 1:22:976 | 1:23.333 | +0.755 |
| 4 | 6 |  Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:23.022 | 1:23.673 | +0.801 |
| 5 | 2 |  Gerhard Berger
|
McLaren-Honda | 1:23.997 | 1:23.112 | +0.891 |
| 6 | 19 |  Michael Schumacher
|
Benetton-Ford | 1:24.143 | 1:23.629 | +1.408 |
| 7 | 28 | Ivan Capelli
|
Ferrari | 1:24.877 | 1:24.321 | +2.100 |
| 8 | 25 |  Thierry Boutsen
|
Ligier-Renault | 1:25.173 | 1:24.413 | +2.192 |
| 9 | 20 | Martin Brundle
|
Benetton-Ford | 1:24.551 | 1:25.253 | +2.330 |
| 10 | 29 | Bertrand Gachot
|
Larrousse-Lamborghini | 1:25.173 | 1:24.654 | +2.433 |
| 11 | 11 |  Mika Häkkinen
|
Lotus-Ford | 1:25.106 | 1:24.807 | +2.586 |
| 12 | 24 | Gianni Morbidelli
|
Minardi-Lamborghini | 1:25.575 | 1:24.912 | +2.691 |
| 13 | 12 | Johnny Herbert
|
Lotus-Ford | 1:26.162 | 1:25.140 | +2.919 |
| 14 | 21 | JJ Lehto
|
Dallara-Ferrari | 1:25.951 | 1:25.145 | +2.924 |
| 15 | 26 | Érik Comas
|
Ligier-Renault | 1:25.178 | 1:25.270 | +2.957 |
| 16 | 9 | Michele Alboreto
|
Footwork-Mugen-Honda | 1:25.234 | 1:26.237 | +3.013 |
| 17 | 16 | Karl Wendlinger
|
March-Ilmor | 1:26.667 | 1:25.343 | +3.122 |
| 18 | 3 | Olivier Grouillard
|
Tyrrell-Ilmor | 1:25.354 | 1:26.008 | +3.133 |
| 19 | 10 |  Aguri Suzuki
|
Footwork-Mugen-Honda | 1:25.775 | 1:25.374 | +3.153 |
| 20 | 15 | Gabriele Tarquini
|
Fondmetal-Ford | 1:26.307 | 1:25.420 | +3.199 |
| 21 | 4 | Andrea de Cesaris
|
Tyrrell-Ilmor | 1:25.502 | 1:25.425 | +3.204 |
| 22 | 22 | Pierluigi Martini
|
Dallara-Ferrari | 1:25.528 | 1:25.563 | +3.342 |
| 23 | 30 | Ukyo Katayama
|
Larrousse-Lamborghini | 1:27.018 | 1:26.174 | +3.953 |
| 24 | 17 | Emanuele Naspetti
|
March-Ilmor | 1:26.279 | 1:26.288 | +4.058 |
| 25 | 14 | Eric van de Poele
|
Fondmetal-Ford | 1:27.019 | 1:26.407 | +4.186 |
| 26 | 33 | Maurício Gugelmin
|
Jordan-Yamaha | 1:26.463 | 1:27.531 | +4.242 |
| 27 | 23 | Christian Fittipaldi
|
Minardi-Lamborghini | 1:27.228 | 1:26.510 | +4.289 |
| 28 | 32 | Stefano Modena
|
Jordan-Yamaha | 1:27.331 | 1:28.112 | +5.110 |
Carreira
editarNotas
editar- Foi a última carreira da tempada que contou con máis de 26 autos. Polo tanto, esta foi a última vez na tempada que houbo autos non cualificados/NSC.
- Ao equipo de Andrea Moda negóuselle a entrada ao Gran Premio e foron expulsados do Campionato por desacreditar ao deporte.
- O equipo Fondmetal retirouse do deporte logo desta carreira.
- Nigel Mansell anunciou a súa retirada da Fórmula 1 na mañá da carreira, xa que os rumores decian que Williams xa asinara a Alain Prost para a próxima tempada e tamén coñeceuse o intento de asinar a Ayrton Senna. Enfurecido e ferido por isto, decidiu anunciar a súa retirada malia que minutos antes da conferencia de prensa dixéronlle que podería ser o compañeiro de Prost. Prost e Mansell tiveran unha difícil asociación en Ferrari na tempada 1990.
Posicións logo da carreira
editar- Texto en negra indica Campión do Mundo.
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas
editar- ↑ "Motor Racing Programme Covers: 1992". The Programme Covers Project. Consultado o 12 de novembro de 2017.
- ↑ "1992 Italian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 08 de novembro de 2017. Consultado o 8 de novembro de 2017.
- Henry, Alan (1992). AUTOCOURSE 1992–93. Hazleton Publishing. ISBN 0-905138-96-1.
| Carreira anterior: Gran Premio de Bélxica de 1992 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1992 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Portugal de 1992 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Italia de 1991 |
Gran Premio de Italia | Carreira seguinte: Gran Premio de Italia de 1993 |
Véxase tamén
editar| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Italia de 1992 |
Ligazóns externas
editar| A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |