Gran Premio de San Marino de 1987
O Gran Premio de San Marino de 1987 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 3 de maio de 1987 no Autódromo Enzo e Dino Ferrari en Imola, Italia. Foi a segunda carreira do Campionato do Mundo de pilotos de 1987 e o sétimo Gran Premio de San Marino e disputouse sobre 59 voltas ao circuíto de cinco quilómetros para unha distancia da carreira de 297 quilómetros.
Nome oficial | 7° San Marino Grand Prix |
---|---|
Tipo | Gran Premio de San Marino |
Deporte | automobilismo |
Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1987 |
Distancia do evento | 59 |
Localización e Datas | |
Localización | Autódromo Enzo e Dino Ferrari (Imola) 44°20′28″N 11°42′48″L / 44.341111111111, 11.713333333333 |
Lonxitude | 4,909 km |
País | San Marino |
Data | 3 de maio de 1987 |
Competición | |
Primeiro posto | Nigel Mansell |
Pole position | Ayrton Senna |
Volta máis rápida | Teo Fabi |
A carreira foi gañada polo piloto británico Nigel Mansell pilotando un Williams FW11B. Foi a oitava vitoria nun Gran Premio de Mansell, a súa primeira (de dúas) no circuíto de Imola. Mansell terminou 27 segundos por diante do piloto brasileiro Ayrton Senna que pilotaba un Lotus 99T. Terceiro foi o piloto italiano Michele Alboreto pilotando un Ferrari F1/87. O triunfo deulle a Mansell unha vantaxe dun punto no campionato sobre o piloto francés de McLaren Alain Prost.
Resumo da carreira
editarNa práctica do venres, o aspirante ao título Nelson Piquet foi eliminado da carreira logo dun accidente na curva de Tamburello. Un pneumático do seu Williams FW11B fallou, o que provocou un violento impacto contra o muro (cando o coche foi devolto aos boxes, o deseñador de Williams Patrick Head non puido confirmar se o accidente foi un fallo no FW11B porque a metade traseira fora arrincada polo impacto). Aínda que na súa opinión só sufrira unha lesión no nocello, Piquet foi levado ao próximo hospital Bellaria-Igea Marina, e logo dos controis médicos, o Delegado Médico da FIA Sid Watkins prohibiulle disputar a carreira. Durante o resto da fin de semana Piquet traballou como comentarista invitado da televisión italiana. Anos máis tarde revelou que "nunca quedou de todo ben" despois do accidente, sufriu dores de cabeza e visión dobre varias veces durante o resto da tempada de 1987 e visitou en segredo o hospital para o tratamento. Fixo isto en segredo por medo a que non se lle permitira correr, xa fora por parte de Williams ou Watkins.
Alarmado polos informes doutros pilotos de excesivas ampolas nos pneumáticos e a suxestión de que o accidente de Piquet puido ser causado por unha deflación do pneumático, Goodyear retirou todos os pneumáticos fornecidos aos equipos (os compostos orixinais levados a Imola eran en realidade diferentes aos fornecidos para unha proba programada no circuíto da semana antes da carreira). Uns pneumáticos de substitución foron trasladados desde Inglaterra (con algúns tamén traídos da próxima fábrica de Ferrari en Maranello), as novas gomas estaban dispoñibles para todos os equipos na sesión de práctica do sábado pola mañá.
A clasificación do sábado continuou sen problemas, Ayrton Senna logrou a pole no seu Lotus 99T, a primeira pole position para un coche con suspensión activa, con Mansell xunto a el na primeira fila. A segunda fila foi ocupada por Teo Fabi no Benetton B187 e Alain Prost no McLaren MP4 / 3, o equipo de "Casa" Ferrari tomou a terceira fila con Michele Alboreto por diante de Gerhard Berger.
A carreira viu dúas saídas a Martin Brundle (Zakspeed 871), Thierry Boutsen (Benetton B187) e Eddie Cheever (Arrows A10) calóuselles o coche na primeira. Satoru Nakajima comezou a partir da rúa de boxes debido a unha batería defectuosa no seu Lotus, e René Arnoux non tivo a segunda oportunidade logo de que rompera a suspensión do seu Ligier JS29B.
Na segunda saída, Senna liderou, pero Mansell alcanzouno na segunda volta, na curva de Tosa, e pasou a dominar a carreira. Prost obtivo o segundo lugar ao adiantar a Senna na 6ª volta, a continuación, o brasileiro viuse nunha batalla cos dous Ferrari, e tomou de novo o segundo lugar cando Prost sorprendentemente retirouse cunha falla no alternador na volta 15. Berger retirouse co turbo avariado na volta 17, e nese momento Alboreto pasou a Senna no segundo plano .
Na volta 22, Mansell entrou en boxes antes de tempo debido a unha roda desequilibrada, Alboreto liderou a carreira para o deleite da Tifosi. Senna volveu tomar a primeira posición coa parada en boxes de Alboreto, a continuación, Mansell volveu á fronte cando o brasileiro detívose. Riccardo Patrese no seu Brabham BT56 estaba agora no segundo lugar, pero retirouse cando o seu alternador fallou na volta 57. Ao mesmo tempo, Teo Fabi retirouse con problemas no motor. A carreira de Fabi fórase ó garete polos danos sufridos no alerón dianteiro na primeira volta cando chocou con Cheever, aínda que o seu intento de remontada logrou a volta rápida.
Mansell logrou unha cómoda vitoria con Senna segundo logo de que o turbo de Alboreto experimentara problemas. Stefan Johansson (McLaren MP4/3) quedou no cuarto lugar, mentres que Derek Warwick retirouse da carreira logo de que o seu Arrows A10 quedárase sen combustible, entregou o quinto posto a Brundle na que sería a única vez en 5 tempadas (1985-1989) na que un Zakspeed terminara unha carreira nos puntos. Nakajima redondeou os puntos no sexto lugar, o que significaba que foi o primeiro piloto xaponés en sumar un punto no campionato do mundo.[1]
Clasificación
editarOs números entre parénteses refírense ás posicións dos participantes con motores normalmente aspirados que competían polo Jim Clark Trophy.
Pos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | 5 | Nigel Mansell | Williams-Honda | 59 | 1:31:24.076 | 2 | 9 |
2 | 12 | Ayrton Senna | Lotus-Honda | 59 | + 27.545 | 1 | 6 |
3 | 27 | Michele Alboreto | Ferrari | 59 | + 39.144 | 6 | 4 |
4 | 2 | Stefan Johansson | McLaren-TAG | 59 | + 1:00.588 | 8 | 3 |
5 | 9 | Martin Brundle | Zakspeed | 57 | + 2 voltas | 14 | 2 |
6 | 11 | Satoru Nakajima | Lotus-Honda | 57 | Sen combustible | 12 | 1 |
7 | 10 | Christian Danner | Zakspeed | 57 | + 2 voltas | 17 | |
8 (1) | 4 | Philippe Streiff | Tyrrell-Ford | 57 | + 2 voltas | 20 | |
9 | 7 | Riccardo Patrese | Brabham-BMW | 57 | + 2 voltas / Alternador | 7 | |
10 (2) | 30 | Philippe Alliot | Lola-Ford | 56 | + 3 voltas | 21 | |
11 | 17 | Derek Warwick | Arrows-Megatron | 55 | Sen combustible | 10 | |
12 | 21 | Alex Caffi | Osella-Alfa Romeo | 54 | Sen combustible | 19 | |
13 (3) | 14 | Pascal Fabre | AGS-Ford | 53 | + 6 voltas | 24 | |
Ret | 19 | Teo Fabi | Benetton-Ford | 51 | Turbo | 4 | |
Ret | 20 | Thierry Boutsen | Benetton-Ford | 48 | Motor | 11 | |
Ret | 18 | Eddie Cheever | Arrows-Megatron | 48 | Embrague | 9 | |
Ret | 3 | Jonathan Palmer | Tyrrell-Ford | 48 | Embrague | 23 | |
Ret | 8 | Andrea de Cesaris | Brabham-BMW | 39 | Trompo | 13 | |
Ret | 23 | Adrián Campos | Minardi-Motori Moderni | 30 | Caixa de cambios | 16 | |
Ret | 22 | Gabriele Tarquini | Osella-Alfa Romeo | 26 | Caixa de cambios | 25 | |
Ret | 24 | Alessandro Nannini | Minardi-Motori Moderni | 25 | Turbo | 15 | |
Ret | 16 | Ivan Capelli | March-Ford | 18 | Motor | 22 | |
Ret | 28 | Gerhard Berger | Ferrari | 16 | Eléctrico | 5 | |
Ret | 1 | Alain Prost | McLaren-TAG | 14 | Eléctrico | 3 | |
Ret | 26 | Piercarlo Ghinzani | Ligier-Megatron | 7 | Dirección | 18 | |
NTS | 25 | René Arnoux | Ligier-Megatron | 0 | Suspensión | ||
NTS | 6 | Nelson Piquet | Williams-Honda | Lesión | |||
Fonte:[2]
|
Posicións logo da carreira
editar
|
|
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas
editar- ↑ "A Race to Remember". Autosport. Consultado o 9 January 2016.
- ↑ "1987 San Marino Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 November 2014. Consultado o 23 December 2015.
Carreira anterior: Gran Premio do Brasil de 1987 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1987 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Bélxica de 1987 |
Carreira anterior: Gran Premio de San Marino de 1986 |
Gran Premio de San Marino | Carreira seguinte: Gran Premio de San Marino de 1988 |
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de San Marino de 1987 |