Gran Premio de San Marino de 1988

O Gran Premio de San Marino de 1988 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 1 de maio de 1988 no Autódromo Enzo e Dino Ferrari en Imola, Italia. Foi a segunda carreira do Campionato do Mundo de pilotos de 1988 e o oitavo Gran Premio de San Marino disputouse sobre 60 voltas ao circuíto de cinco quilómetros para unha distancia da carreira de 302 quilómetros. Ayrton Senna logrou a súa primeira vitoria para o equipo McLaren, co motor Honda turboalimentado que logrou as tres primeiras posicións.

Gran Premio de San Marino de 1988

Detalles da carreira
Carreira 2 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1988.
Trazado do circuíto de Imola.
Data	1 de maio de 1988
Nome oficial	VIII Gran Premio de San Marino
Localización	Autódromo Enzo e Dino Ferrari Imola, Emilia-Romagna, Italia
Percorrido	Circuíto permanente 5´040 km
Distancia	60 voltas, 302´400 km
Clima	Asollado, cálido
Pole position
Piloto	Ayrton Senna	McLaren-Honda
Tempo	1:27.148
Volta rápida
Piloto	Alain Prost	McLaren-Honda
Tempo	1:29.685 na volta 53
Podio
Primeiro	Ayrton Senna	McLaren-Honda
Segundo	Alain Prost	McLaren-Honda
Terceiro	Nelson Piquet	Lotus-Honda

Clasificación

Os McLaren - Honda dominaron totalmente a clasificación do Gran Premio de San Marino. Ayrton Senna e Alain Prost ocuparon a primeira fila da grella con tempos de 1:27.148 e 1:27.919, respectivamente. O seu rival máis próximo foi o Lotus do vixente Campión do Mundo Nelson Piquet cun tempo de 1:30.500. Tanto máis interesante foi que o Lotus de Piquet estaba accionado por un motor Honda turboalimentado coa mesma especificación que alimentaba aos McLaren e era máis rápido que eles no control de velocidade de Tosa, con todo, foi 3 segundos máis lento que Senna. A diferenza era que a liña baixa dos McLaren MP4/4 facíaos intocables en aceleración e tiñan un agarre superior a calquera outro coche da grella.

Sorprendentemente, tendo en conta o éxito do equipo na historia da Fórmula Un que data desde 1966, esta foi só a terceira vez que viu unha primeira fila con dous McLaren na saída dun Gran Premio. As outras dúas veces fora no Gran Premio do Canadá de 1972 (Peter Revson e Denny Hulme) e no Gran Premio de Alemaña de 1986 (Keke Rosberg e Alain Prost).

Nigel Mansell non logrou a clasificación na primeira fila da grella por primeira vez desde o Gran Premio de México de 1986. Clasificouse co seu [Williams FW12 [| Williams]] - Judd no posto 11º, cinco postos por detrás do seu compañeiro de equipo Riccardo Patrese 6º. O coche atmosférico máis rápido na cualificación foi o Benetton - Ford de Alessandro Nannini que terminou cuarto na grella diante do decepcionante Ferrari de Gerhard Berger que, xunto co seu compañeiro de equipo Michele Alboreto (que se clasificou 10º, case 4,5 segundos máis lento que Senna), atopáronse con que o motor V6 turbo italiano perdía potencia en todas partes.

As protestas de Berger e Alboreto foron refendadas polas cifras do control de velocidade. Os coches máis rápidos en Tosa foron os McLaren e o Lotus - Honda de Piquet, todos a 306 km/h. Os Ferrari eran moito máis lento a 293 km/h, e ata uns 16 km/h máis lentos que os McLaren sobre a liña de meta, os dous Ferraris eran case 5 km/h máis lentos sobre a liña de saída que os Benetton atmosféricos e tamén eran máis lentos nese momento que os Zakspeeds, mostrando a cantidade de problemas que atopaban.

Unha das sorpresas da cualificación foi veterano piloto estadounidense Eddie Cheever. Non destacou como o mellor cualificado, Cheever foi 8º no seu Arrows - Megatron, 4,1 segundos por detrás de Senna. Cheever e Arrows probaran en Imola unha semana antes da carreira e atoparan unha posta a punto que lles gustaba. Os mesmos axustes foron postos no Arrows de Derek Warwick, pero o británico admitiu que atopou a configuración perezosa e só podería cualificar 14º, 1,2 segundos máis lento que o seu compañeiro de equipo. Os Arrows turbo chegaron a uns pouco máis de 300 km/h en carreira en Tosa.

O EuroBrun - Ford Cosworth de Oscar Larrauri, o Ligier - Judd de Stefan Johansson e o ex ganador da pole en Imola René Arnoux, e o Zakspeed turbo de Bernd Schneider todos fallaron para cualificar, mentres que o Osella do italiano Nicola Larini foi excluído logo das verificacións técnicas cando se descubriu que os puntos de montaxe do motor dos coches cambiáranse de xeito ilegal e que os pés dos pilotos quedaban por diante da liña do eixe dianteiro. Para Ligier foi a primeira vez desde o debut do equipo na Fórmula Un en 1976 en que non clasificou ningún coche para unha carreira. Para Arnoux foi unha pílula difícil de tragar xa que anteriormente lograra a pole no circuíto tres veces, cando el pilotara tanto para Renault (1980 e 1982) e Ferrari (1983).

Logo da cualificación, o xefe de equipo de Lotus, Peter Warr e o primeiro piloto Nelson Piquet afirmaron que malia os tres segundos entre os McLaren e o resto dos participantes, crían que o Lotus e ata os Ferrari eran mellores aerodinamicamente que o McLaren e iso prexudicaría o seu consumo de combustible no que era un dos circuítos máis sedentos de combustible no calendario. Warr predixo que os McLaren non sería capaces de manter a súa vantaxe e aínda así terminar a carreira no seu límite de combustible de 150 litros. Non era a primeira vez que as súas predicións públicas resultarían ser equivocadas.

Resumo da carreira

O McLaren de Ayrton Senna liderou desde o principio, mentres que o seu compañeiro de equipo Alain Prost case calou o motor na grella (Prost informou máis tarde que o motor tamén se detivo anteriormente na volta de quecemento). O coche aínda estaba rodando polo que arrincou per se, pero case se calou de novo cando comezou a carreira e caeu ao 7º lugar detrás do Arrows de Eddie Cheever. Foi capaz de recuperar estes lugares e chegou ao segundo lugar na volta 8, pero non puido atrapar a Senna quen controlou a brecha. Mantivo unha vantaxe de 6-10 segundos, Senna desacelerou na última volta para asegurarse de chegar a meta sen quedar sen combustible, o que reduciu a brecha con Prost a só 2,3 segundos na meta. Prost máis tarde admitiu que apurara o consumo do seu turbo na súa loita ata o segundo posto e que aínda podería rodar máis rápido que a maioría, pero que viuse obrigado a conservar combustible para o resto da carreira polo temor de quedar seco antes do final.

Nelson Piquet batallou co mal manexo do Lotus pero a potencia superior do motor Honda permitiulle manter a terceira posición por diante dun tren de coches incluíndo os dous Benetton, ambos Williams e o Ferrari de Berger. Tivo a sorte de chegar á liña de meta co impulso adicional necesario para manter a súa posición logo de ter que recortar drasticamente o seu consumo de combustible. De non facelo así a só catro voltas do final (é dicir, só tiña combustible para completar tres das voltas restantes), non tería suficiente combustible para completar a súa última volta.

Nigel Mansell fixo unha excelente pilotaxe desde a 11ª posición na grella para estar brevemente no 3º lugar logo de pasar a Piquet na freada da Rivazza na volta 40. Pero unha volta máis tarde, Piquet volveu a usar a potencia superior do seu Honda e aproveitou o rebufo para pasar a Mansell en Tamburello. Mansell retiraríase só unha volta logo de caer ao cuarto posto debido a unha avaría no regulador de voltaxe.

Thierry Boutsen no Benetton chegou a meta no cuarto por diante de Gerhard Berger no Ferrari, aínda que ao final da carreira se viu obstaculizado por unha perda de potencia do motor debido a unha greta no escape do seu coche, pechou os puntos o seu compañeiro de equipo Alessandro Nannini. Nannini estivera loitando polo 3º lugar con Piquet, pero malia ser máis rápido nas curvas, tivo que ceder ante o Lotus pola potencia superior do motor Honda nas rectas. Piquet e Nannini enredáronse na horquilla de Tosa, e un par de voltas máis tarde perdeu o cuarto lugar con Boutsen logo de trompear en Tosa caendo ao 7º lugar para a continuación, facer a volta rápida dos atmosféricos e entrar de novo nos puntos no quinto lugar. Nannini tivo que conformarse finalmente coa sexta posición logo de ser superado na última volta na chicana Acqua Minerale por Gerhard Berger, agora favorecido grazas a ser dobrado e ter que facer unha volta menos co combustible.

No que se converteu nunha práctica habitual en McLaren desde a descualificación de Prost por quedar con 2 kg de peso por debaixo do permitido no Gran Premio de San Marino de 1985, os dous McLaren detivéronse a poucos metros da bandeira a cadros. Prost comezara a última volta uns 7 segundos por detrás do seu compañeiro de equipo, pero quedou a só 2,334 na bandeira a cadros xa que Senna necesitaba conservar o combustible no que era tradicionalmente un dos circuítos máis sedentos de combustible no calendario da Fórmula Un.

Sorprendentemente, dado que en anos anteriores numerosos pilotos de coches turbo alimentados abandonaran a carreira en San Marino como consecuencia de quedar sen combustible, ningún corredor turbo quedou sen combustible en Imola en 1988. O único turbo que non terminou foi o Ferrari do heroe local Michele Alboreto, que foi clasificada como 18 e pasada malia sufrir un fallo do motor na volta 54. Leste foi o seu segundo fallo no motor do día seguinte do seu Ferrari tamén explotou na sesión de quecemento da mañá forzándoo no coche de reserva para a carreira. Tamén se viu obrigado a empezar desde a parte traseira do campo logo de situarse o seu motor que o campo foise na volta de quecemento.

Clasificación

Cualificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Q1	Q2	Diferenza
1	12	Ayrton Senna	McLaren-Honda	1:41.278	1:27.148	—
2	11	Alain Prost	McLaren-Honda	1:41.597	1:27.919	+0.771
3	1	Nelson Piquet	Lotus-Honda	1:44.806	1:30.500	+3.352
4	19	Alessandro Nannini	Benetton-Ford	1:45.090	1:30.590	+3.442
5	28	Gerhard Berger	Ferrari	1:43.394	1:30.683	+3.535
6	6	Riccardo Patrese	Williams-Judd	1:45.673	1:30.952	+3.804
7	18	Eddie Cheever	Arrows-Megatron	1:48.399	1:31.300	+4.152
8	20	Thierry Boutsen	Benetton-Ford	no time	1:31.414	+3.993
9	16	Ivan Capelli	March-Judd	1:47.518	1:31.519	+4.371
10	27	Michele Alboreto	Ferrari	1:45.982	1:31.520	+4.372
11	5	Nigel Mansell	Williams-Judd	1:45.616	1:31.635	+4.487
12	2	Satoru Nakajima	Lotus-Honda	1:47.399	1:31.647	+4.499
13	14	Philippe Streiff	AGS-Ford	1:47.465	1:32.013	+4.865
14	17	Derek Warwick	Arrows-Megatron	1:49.081	1:32.483	+5.335
15	30	Philippe Alliot	Lola-Ford	1:47.215	1:32.712	+5.564
16	22	Andrea de Cesaris	Rial-Ford	sen tempo	1:33.037	+5.889
17	31	Gabriele Tarquini	Coloni-Ford	1:48.146	1:33.236	+6.088
18	24	Luis Pérez-Sala	Minardi-Ford	1:49.211	1:33.239	+6.091
19	29	Yannick Dalmas	Lola-Ford	1:46.062	1:33.374	+6.226
20	15	Maurício Gugelmin	March-Judd	1:49.306	1:33.448	+6.300
21	4	Julian Bailey	Tyrrell-Ford	sen tempo	1:33.874	+6.726
22	23	Adrian Campos	Minardi-Ford	1:49.012	1:33.903	+6.755
23	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	1:47.265	1:33.972	+6.824
24	36	Alex Caffi	Dallara-Ford	1:48.156	1:34.204	+7.056
25	9	Piercarlo Ghinzani	Zakspeed	1:48.463	1:34.567	+7.419
26	33	Stefano Modena	EuroBrun-Ford	1:48.466	1:34.782	+7.634
NSC	32	Oscar Larrauri	EuroBrun-Ford	1:54.566	1:35.077	+7.929
NSC	26	Stefan Johansson	Ligier-Judd	1:43.633	1:35.654	+8.506
NSC	25	René Arnoux	Ligier-Judd	1:49.054	1:36.123	+8.975
NSC	10	Bernd Schneider	Zakspeed	1:51.498	1:36.218	+9.070
EX	21	Nicola Larini	Osella

Carreira

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	12	Ayrton Senna	McLaren-Honda	60	1:32:41.264	1	9
2	11	Alain Prost	McLaren-Honda	60	+ 2.334	2	6
3	1	Nelson Piquet	Lotus-Honda	59	+ 1 volta	3	4
4	20	Thierry Boutsen	Benetton-Ford	59	+ 1 volta	8	3
5	28	Gerhard Berger	Ferrari	59	+ 1 volta	5	2
6	19	Alessandro Nannini	Benetton-Ford	59	+ 1 volta	4	1
7	18	Eddie Cheever	Arrows-Megatron	59	+ 1 volta	7
8	2	Satoru Nakajima	Lotus-Honda	59	+ 1 Lap	12
9	17	Derek Warwick	Arrows-Megatron	58	+ 2 voltas	14
10	14	Philippe Streiff	AGS-Ford	58	+ 2 voltas	13
11	24	Luis Pérez-Sala	Minardi-Ford	58	+ 2 voltas	18
12	29	Yannick Dalmas	Lola-Ford	58	+ 2 voltas	19
13	6	Riccardo Patrese	Williams-Judd	58	+ 2 voltas	6
14	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	58	+ 2 voltas	23
15	15	Maurício Gugelmin	March-Judd	58	+ 2 voltas	20
16	23	Adrián Campos	Minardi-Ford	57	+ 3 voltas	22
17	30	Philippe Alliot	Lola-Ford	57	+ 3 voltas	15
18	27	Michele Alboreto	Ferrari	54	Motor	10
NC	33	Stefano Modena	EuroBrun-Ford	52	Non Clasificado	26
Ret	4	Julian Bailey	Tyrrell-Ford	48	Caixa de cambios	21
Ret	5	Nigel Mansell	Williams-Judd	42	Motor	11
Ret	31	Gabriele Tarquini	Coloni-Ford	40	Sistema combustible	17
Ret	36	Alex Caffi	Dallara-Ford	18	Caixa de cambios	24
Ret	9	Piercarlo Ghinzani	Zakspeed	16	Caixa de cambios	25
Ret	16	Ivan Capelli	March-Judd	2	Caixa de cambios	9
Ret	22	Andrea de Cesaris	Rial-Ford	1	Suspensión	16
DSC	21	Nicola Larini	Osella		Excluído
DNQ	32	Oscar Larrauri	EuroBrun-Ford
NSC	26	Stefan Johansson	Ligier-Judd
NSC	25	René Arnoux	Ligier-Judd
NSC	10	Bernd Schneider	Zakspeed
Fonte:

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	Alain Prost	15
2	Ayrton Senna	9
3	Gerhard Berger	8
4	Nelson Piquet	8
5	Derek Warwick	3

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	McLaren-Honda	24
2	Ferrari	10
3	Lotus-Honda	9
4	Benetton-Ford	4
5	Arrows-Megatron	3

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Notas

Carreira anterior: Gran Premio do Brasil de 1988	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1988	Carreira seguinte: Gran Premio de Mónaco de 1988
Carreira anterior: Gran Premio de San Marino de 1987	Gran Premio de San Marino	Carreira seguinte: Gran Premio de San Marino de 1989

Véxase tamén