Gran Premio de Italia de 1980

O Gran Premio de Italia de 1980 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada no Autódromo Enzo e Dino Ferrari o 14 de setembro de 1980. A carreira, que se disputou sobre 60 voltas, foi a décimo segunda proba da tempada de 1980. A carreira foi o 50º Gran Premio de Italia e o primeiro Gran Premio que se celebrou en Imola. Foi a primeira vez desde o Gran Premio de Italia de 1948 que se celebrou no Parco del Valentino que o Autodromo Nazionale Monza non acolleu o Gran Premio de Italia. Monza estaba de reformas nese momento. A carreira foi un éxito tal que unha nova carreira, o Gran Premio de San Marino estableceuse en Imola. A carreira levouse a cabo sobre 60 voltas ao circuíto de cinco quilómetros para unha distancia total de carreira de 300 quilómetros.

Modelo:Competición deportivaGran Premio de Italia de 1980
Nome oficial51º Gran Premio d'Italia Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio de Italia Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1980 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento60 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónAutódromo Enzo e Dino Ferrari (Imola) 44°20′28″N 11°42′48″L / 44.341111111111, 11.713333333333 Editar o valor en Wikidata
Lonxitude4,909 km Editar o valor en Wikidata
PaísItalia Editar o valor en Wikidata
Data14 de setembro de 1980 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoNelson Piquet Editar o valor en Wikidata
Pole positionRené Arnoux Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaAlan Jones Editar o valor en Wikidata

A carreira foi gañada polo piloto brasileiro, Nelson Piquet pilotando un Brabham BT49. A vitoria foi a terceira nun Gran Premio de Fórmula Un de Piquet e o seu segundo consecutivo. Piquet gañou por 28 segundos sobre o piloto australiano Alan Jones que pilotaba un Williams FW07B.O compañeiro de equipo de Jones, o arxentino Carlos Reutemann terminou terceiro.

Resumo da carreira

editar

Manfred Winkelhock fixo o seu debut no Arrows, en substitución de Jochen Mass aínda lesionado. Non chegou a participar na carreira logo de colidir co seu Arrows A3 co Lotus 81B de Nigel Mansell na práctica, eliminando a ambos. Ferrari debutou co seu primeiro coche turbo, o Ferrari 126C pero Gilles Villeneuve comezou a carreira no seu Ferrari 312T5 habitual. Tamén, logo dun grande accidente durante a práctica na curva á dereita antes de Tosa, o vixente campión do mundo Jody Scheckter anunciou o súa retirada do deporte.

A primeira fila da grella foi ocupada polos Renault RE20 de René Arnoux e Jean-Pierre Jabouille aínda que Piquet tomou o liderado na volta 4 e xa non o abandonou. Na sexta volta Villeneuve estrelou o seu 312T5 na curva que hoxe leva o seu nome. Villeneuve resultou ileso e Bruno Giacomelli retirouse co seu Alfa Romeo 179 logo de pasar sobre os restos. Jones subiu ao segundo posto logo de estar sétimo. Detrás de Reutemann, Elio de Angelis terminou cuarto no seu Lotus 81, o mellor posto da tempada do Team Lotus desde que de Angelis fora segundo no Gran Premio do Brasil de 1980 foi a única vez que un Lotus logrou un cuarto lugar en 1980. Keke Rosberg terminou quinto no seu Fittipaldi F8, tamén o seu segundo mellor resultado do ano. Didier Pironi terminou sexto no seu Ligier JS11 / 15. Terminaron doce coches, clasificaron trece contando o Tyrrell 010 de Jean-Pierre Jarier que tivo unha falla nos freos a cinco voltas do final.

As actuacións de Jones e Reutemann colocaron a Williams 34 puntos por diante de Ligier e aseguraron para o equipo británico o seu primeiro campionato de construtores.

Malia terminar en segundo lugar detrás de Piquet, Jones perdeu a súa vantaxe de puntos no campionato mundial. A falta de dúas carreiras para o final Piquet lideraba por un punto cando rematou a etapa europea do campionato. Reutemann estaba agora cinco puntos por diante de Jacques Laffite e oito por diante de Arnoux. Houbo un descanso de dúas semanas, mentres que o campionato trasladouse a América do Norte para a conclusión da tempada e a pelexa polo campionato comezou no Gran Premio do Canadá.

Clasificación

editar
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 5   Nelson Piquet Brabham-Ford 60 1:38:07.52 5 9
2 27   Alan Jones Williams-Ford 60 +28.93 segs 6 6
3 28   Carlos Reutemann Williams-Ford 60 +1:13.67 segs 3 4
4 12   Elio de Angelis Lotus-Ford 59 +1 volta 18 3
5 21   Keke Rosberg Fittipaldi-Ford 59 +1 volta 11 2
6 25   Didier Pironi Ligier-Ford 59 +1 volta 13 1
7 8   Alain Prost McLaren-Ford 59 +1 volta 24
8 1   Jody Scheckter Ferrari 59 +1 volta 16
9 26   Jacques Laffite Ligier-Ford 59 +1 volta 20
10 16   René Arnoux Renault 58 +2 voltas 1
11 50   Rupert Keegan Williams-Ford 58 +2 voltas 21
12 31   Eddie Cheever Osella-Ford 57 +3 voltas 17
13 3   Jean-Pierre Jarier Tyrrell-Ford 54 Freos 12
Ret 15   Jean-Pierre Jabouille Renault 53 Caixa de cambios 2
Ret 9   Marc Surer ATS-Ford 45 Motor 23
Ret 11   Mario Andretti Lotus-Ford 40 Motor 10
Ret 29   Riccardo Patrese Arrows-Ford 38 Motor 7
Ret 4   Derek Daly Tyrrell-Ford 33 Accidente 22
Ret 7   John Watson McLaren-Ford 20 Rodamento 14
Ret 6   Héctor Rebaque Brabham-Ford 18 Suspensión 9
Ret 20   Emerson Fittipaldi Fittipaldi-Ford 17 Accidente 15
Ret 2   Gilles Villeneuve Ferrari 5 Picada 8
Ret 23   Bruno Giacomelli Alfa Romeo 5 Picada 4
Ret 22   Vittorio Brambilla Alfa Romeo 4 Trompo 19
NSC 43   Nigel Mansell Lotus-Ford
NSC 30   Manfred Winkelhock Arrows-Ford
NSC 14   Jan Lammers Ensign-Ford
NSC 41   Geoff Lees Ensign-Ford

Líderes por volta

editar

Posicións logo da carreira

editar
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio dos Países Baixos de 1980
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1980
Carreira seguinte:
Gran Premio do Canadá de 1980
Carreira anterior:
Gran Premio de Italia de 1979
Gran Premio de Italia Carreira seguinte:
Gran Premio de Italia de 1981

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar