Gran Premio de Australia de 1987

O Gran Premio de Australia de 1987 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada o 15 de novembro de 1987 nun circuíto urbano na cidade de Adelaida. Foi a 52º carreira na historia combinada do Gran Premio de Australia, que remontase ás 100 Miles Road Race de 1928. O Gran Premio de Australia foi a décimo sexta e última carreira da tempada de 1987. A carreira disputouse sobre 82 voltas aos 3´780 quilómetros do circuíto para unha distancia total de carreira de 310 quilómetros. 1987 foi a primeira vez na historia do Gran Premio de Australia no que ningún piloto australiano estaba na grella.

Modelo:Competición deportivaGran Premio de Australia de 1987
Nome oficialLII Foster's Australian Grand Prix Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio de Australia Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1987 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento82 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónCircuíto urbano de Adelaida (Adelaide (en) Traducir) 34°55′50″S 138°37′14″L / -34.930466, 138.620609 Editar o valor en Wikidata
PaísAustralia Editar o valor en Wikidata
Data15 de novembro de 1987 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoGerhard Berger Editar o valor en Wikidata
Pole positionGerhard Berger Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaGerhard Berger Editar o valor en Wikidata

Carreira

editar

O terceiro Gran Premio de Australia que se celebrou en Adelaida foi a última rolda da tempada 1987 de Fórmula Un, resultou ser outra carreira chea de acontecementos. Gerhard Berger comezou desde a súa terceira pole do ano malia estar enfermo durante a clasificación. O evento contou cun ingrediente vital, a ausencia de Nigel Mansell, que aínda non se recuperara do seu accidente durante a cualificación para o Gran Premio do Xapón de 1987. O suplente de Mansell en Williams foi o veterano italiano Riccardo Patrese, ao que o propietario de Brabham Bernie Ecclestone deu permiso para unirse a Williams nesta carreira, xa que asinara co seu equipo para 1988. O campión da Fórmula 3000 de 1987, o mozo italiano Stefano Modena, substituíu a Patrese en Brabham para facer o seu debut na Fórmula Un.

Coa luz verde Nelson Piquet, na súa última carreira con Williams antes de trasladarse a Lotus en 1988, foi o que saíu mellor de todos, pasando a Berger para tomar a dianteira na primeira chicana. Alessandro Nannini no Minardi quedou fora inmediatamente logo de chocar contra o muro. Un confiado Berger pola súa vitoria na carreira anterior en Xapón, volveu a pasar a Piquet na curva tres. A continuación o austríaco pasou a liderar ata a bandeira a cadros para lograr a súa terceira vitoria nun Gran Premio. Detrás de Berger desenvolveuse unha espectacular batalla entre Piquet, Alain Prost (McLaren), Michele Alboreto (Ferrari) e Ayrton Senna (Lotus). Piquet entrou en boxes para poñer pneumáticos novos e máis tarde retirouse deixando ao trío loitando pola segunda posición.

Prost sufriu problemas cos freo na volta 53, trompeando na curva Stag e retirándose posteriormente. Anteriormente saltouse unha chicane cando ía detrás de Alliot. Senna fixo un último ataque nun intento de atrapar a Berger, pero o austríaco tiña suficiente vantaxe para aguantar. Senna terminou segundo, pero máis tarde foi descualificado cando as verificacións logo da carreira revelaron uns condutos de freo de gran tamaño, ilegais, no seu Lotus. Alboreto ascendeu á segunda posición para lograr un dobrete para Ferrari, o primeiro desde que Alboreto e Stefan Johansson terminaron 1º e 2º no Gran Premio do Canadá de 1985. Terceiro foi o Benetton de Thierry Boutsen. Dos sete pilotos que acabaron (o Brabham de Andrea de Cesaris e o Williams de Patrese foron clasificados como finalistas malia non chegar ao final), Alboreto foi o único piloto que non foi dobrado por Berger. O primeiro coche non turbo en terminar foi o Tyrrell de Jonathan Palmer no 4º lugar. O francés Yannick Dalmas terminou 5º no seu Larrouse, co triplo gañador do Gran Premio de Australia Roberto Moreno (1981, 1983 e 1984) anotando un punto no seu debut na Fórmula Un con AGS ao terminar sexto. O último coche en cruzar a liña de meta foi o Zakspeed de Christian Danner, no 7º lugar, a 3 voltas de Berger.

Clasificación

editar
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 28   Gerhard Berger Ferrari 82 1:52:56.144 1 9
2 27   Michele Alboreto Ferrari 82 + 1:07.884 6 6
3 20   Thierry Boutsen Benetton-Ford 81 + 1 volta 5 4
4 (1) 3   Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 80 + 2 voltas 19 3
5 (2) 29   Yannick Dalmas Lola-Ford 79 + 3 Laps 21 0*
6 (3) 14   Roberto Moreno AGS-Ford 79 + 3 voltas 25 1
7 10   Christian Danner Zakspeed 79 + 3 voltas 24  
8 8   Andrea de Cesaris Brabham-BMW 78 Trompo 10  
9 5   Riccardo Patrese Williams-Honda 76 Fuga aceite 7  
DSC 12   Ayrton Senna Lotus-Honda 82 Descualificado[1] 4  
Ret 6   Nelson Piquet Williams-Honda 58 Freos 3  
Ret 16   Ivan Capelli March-Ford 58 Trompo 23  
Ret 1   Alain Prost McLaren-TAG 53 Freos 2  
Ret 18   Eddie Cheever Arrows-Megatron 53 Temperatura 11  
Ret 2   Stefan Johansson McLaren-TAG 48 Freos 8  
Ret 19   Teo Fabi Benetton-Ford 46 Freos 9  
Ret 23   Adrián Campos Minardi-Motori Moderni 46 Transmisión 26  
Ret 30   Philippe Alliot Lola-Ford 45 Eléctrico 17  
Ret 25   René Arnoux Ligier-Megatron 41 Encendido 20  
Ret 7   Stefano Modena Brabham-BMW 31 Problemas físicos 15  
Ret 26   Piercarlo Ghinzani Ligier-Megatron 26 Encendido 22  
Ret 11   Satoru Nakajima Lotus-Honda 22 Hidráulica[1] 14  
Ret 17   Derek Warwick Arrows-Megatron 19 Transmisión 12  
Ret 9   Martin Brundle Zakspeed 18 Motor 16  
Ret 4   Philippe Streiff Tyrrell-Ford 6 Trompo 18  
Ret 24   Alessandro Nannini Minardi-Motori Moderni 0 Accidente 13  
NSC 21   Alex Caffi Osella-Alfa Romeo - Non cualificado 27  
Fonte:[2]

* Yannick Dalmas terminou quinto pero non anotou ningún punto: correu nun segundo coche Lola que non era elixible para gañar puntos debido a que no comezo da tempada o equipo só presentou un coche oficial para o campionato completo.

Líderes por volta

editar
  • 3ª vitoria nun Gran Premio de Gerhard Berger. Foi tamén a 93ª vitoria para Ferrari. Berger tamén gañara na rolda anterior en Xapón, Ferrari logrou gañar dúas carreiras seguidas por primeira vez desde que Gilles Villeneuve gañara os grandes premios de Mónaco e España en 1981.
  • 68º e último Gran Premio para o motor TAG - Porsche.
  • 97º e último Gran Premio para o motor BMW M12, aínda que o motor competiría ata o final da tempada 1988 como "Megatron" utilizado polo equipo Arrows.
  • 30º e último Gran Premio para o motor turbo Ford TEC.
  • 44º e último Gran Premio para o motor Motori Moderni.
  • 64º e último Gran Premio para Teo Fabi.
  • 1º Gran Premio para o campión da Fórmula 3000 de 1987 Stefano Modena.[3]

Posicións logo da carreira

editar
  • Texto en negra indica aos campións.
  • Nota: só se inclúen as cinco primeiras posicións en ambas as clasificacións.
  1. 1,0 1,1 De acordo con Anthony, Pritchard (March 2006). Lotus: The Competition Cars. Haynes Publishing. p. 246. ISBN 1-84425-006-7. , Senna rematou segundo, pero foi descualificado despois das verificacións técnicas por montar uns condutos de freo de maior tamaño do permitido.
  2. "1987 Australian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 10 December 2014. Consultado o 23 December 2015. 
  3. 1987 Australian Grand Prix @ StatsF1

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar


Carreira anterior:
Gran Premio do Xapón de 1987
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1987
Carreira seguinte:
Gran Premio do Brasil de 1988
Carreira anterior:
Gran Premio de Australia de 1986
Gran Premio de Australia Carreira seguinte:
Gran Premio de Australia de 1988