Gran Premio de Australia de 1988
O Gran Premio de Australia de 1988 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada o 13 de novembro de 1988 nun circuíto urbano na cidade de Adelaida. Foi a 53º carreira na historia combinada do Gran Premio de Australia, que remontase ás 100 Miles Road Race de 1928. O Gran Premio de Australia foi a décimo sexta e última carreira da tempada de 1988. A carreira disputouse sobre 82 voltas aos 3´780 quilómetros do circuíto para unha distancia total de carreira de 310 quilómetros. Así como a última carreira para os motores turboalimentados ata 2014.
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 16 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1988. | ||
.svg) Trazado do circuíto de Adelaide. | ||
| Data | 13 de novembro 1988 | |
| Nome oficial | LIII Foster's Australian Grand Prix | |
| Localización | Circuíto urbano de Adelaida Adelaide, Australia do Sur, Australia | |
| Percorrido | Circuíto urbano 3´780 km | |
| Distancia | 82 voltas, 309´960 km | |
| Clima | Nubrado, cálido | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:17.748 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Alain Prost
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:21.216 na volta 59 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Alain Prost
|
McLaren-Honda |
| Segundo | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Terceiro | Nelson Piquet
|
Lotus-Honda |
A carreira foi gañada polo piloto francés Alain Prost pilotando un McLaren MP4 / 4. Foi a terceira e última vez Prost gañou esta carreira logo de gañala en 1982 e 1986. Prost sacou 36 segundos sobre o seu compañeiro de equipo, o brasileiro Ayrton Senna, foi a 15ª vitoria da tempada de McLaren, unha nova marca para un construtor nunha soa tempada e a sétima vitoria de Prost na tempada. Tamén foi a décima final 1-2 de McLaren da tempada, unha nova marca. O Campión do Mundo sainte Nelson Piquet terminou en terceiro lugar pilotando o seu Lotus 100T, o que permitiu aos coches con motor Honda para varrer bo podio na última carreira da primeira éra do turbo. Foi o 172º e último podio de Team Lotus na Fórmula Un, e a última vez que Piquet pisou o podio ata terminar segundo no Gran Premio do Canadá de 1990.
Clasificación editar
Cualificación editar
| Pos | Nº | piloto | Construtor | Q1 | Q2 | diferenzaGap |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 12 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:18.332 | 1:17.748 | — |
| 2 | 11 | Alain Prost
|
McLaren-Honda | 1:18.179 | 1:17.880 | +0.132 |
| 3 | 5 |  Nigel Mansell
|
Williams-Judd | 1:19.427 | 1:19.508 | +1.760 |
| 4 | 28 |  Gerhard Berger
|
Ferrari | 1:20.019 | 1:19.517 | +1.769 |
| 5 | 1 | Nelson Piquet
|
Lotus-Honda | 1:20.477 | 1:19.535 | +1.787 |
| 6 | 6 |  Riccardo Patrese
|
Williams-Judd | 1:19.925 | 1:19.998 | +2.177 |
| 7 | 17 | Derek Warwick
|
Arrows-Megatron | 1:20.086 | 1:20.495 | +2.748 |
| 8 | 19 | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford | 1:20.331 | 1:20.182 | +2.434 |
| 9 | 16 | Ivan Capelli
|
March-Judd | 1:21.136 | 1:20.459 | +2.711 |
| 10 | 20 |  Thierry Boutsen
|
Benetton-Ford | 1:21.114 | 1:20.486 | +2.738 |
| 11 | 36 | Alex Caffi
|
Dallara-Ford | 1:20.781 | 1:20.881 | +3.033 |
| 12 | 27 | Michele Alboreto
|
Ferrari | 1:20.844 | 1:20.964 | +3.096 |
| 13 | 2 |  Satoru Nakajima
|
Lotus-Honda | 1:21.542 | 1:20.852 | +3.104 |
| 14 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ford | 1:21.905 | 1:21.133 | +3.385 |
| 15 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Rial-Ford | 1:21.944 | 1:21.164 | +3.416 |
| 16 | 14 | Philippe Streiff
|
AGS-Ford | 1:22.170 | 1:21.262 | +3.514 |
| 17 | 3 | Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 1:21.959 | 1:21.307 | +3.559 |
| 18 | 18 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Megatron | 1:21.393 | 1:21.514 | +3.645 |
| 19 | 15 | Maurício Gugelmin
|
March-Judd | 1:21.871 | 1:21.554 | +3.806 |
| 20 | 33 | Stefano Modena
|
EuroBrun-Ford | 1:21.972 | 1:21.856 | +4.108 |
| 21 | 24 |  Luis Pérez-Sala
|
Minardi-Ford | 1:23.022 | 1:21.893 | +4.145 |
| 22 | 26 |  Stefan Johansson
|
Ligier-Judd | 1:23.417 | 1:21.988 | +4.240 |
| 23 | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Judd | 1:23.547 | 1:22.028 | +4.280 |
| 24 | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Ford | 1:22.420 | 1:22.211 | +4.463 |
| 25 | 32 |  Oscar Larrauri
|
EuroBrun-Ford | 1:23.413 | 1:22.213 | +4.465 |
| 26 | 9 | Piercarlo Ghinzani
|
Zakspeed | 1:22.348 | 1:22.271 | +4.523 |
| NSC | 31 | Gabriele Tarquini
|
Coloni-Ford | 1:23.650 | 1:22.393 | +4.645 |
| NSC | 4 | Julian Bailey
|
Tyrrell-Ford | 1:23.530 | 1:22.529 | +4.781 |
| NSC | 29 | Pierre-Henri Raphanel
|
Lola-Ford | 1:23.393 | 1:22.733 | +4.985 |
| NSC | 10 |  Bernd Schneider
|
Zakspeed | 1:24.221 | 1:23.025 | +5.277 |
| NSCP | 21 | Nicola Larini
|
Osella | 1:28.440 |
Carreira editar
Líderes por volta editar
- Líderes por volta: Alain Prost 70 (1-13, 26-82), Gerhard Berger 12 (14-25)
Posicións logo da carreira editar
- Texto en negra indica aos campións.
|
|
- Nota: Só se inclúen as cinco primeiras posicións en ambas as clasificacións. Os pilotos só podían contar os seus 11 mellores resultados, os números sen paréntesis son puntos do campionato. Os números entre paréntesis son o total de puntos obtidos. Puntos exactos na declaración final dos resultados. Os Benetton foron descualificados posteriormente desde o Gran Premio de Bélxica e os seus puntos reasignados.
Notas editar
- ↑ "1988 Australian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015.
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Australia de 1988 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Xapón de 1988 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1988 |
Carreira seguinte: Gran Premio do Brasil de 1989 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Australia de 1987 |
Gran Premio de Australia | Carreira seguinte: Gran Premio de Australia de 1989 |