Jean-Pierre Jabouille

Jean-Pierre Alain Jabouille[1], nado en París o 1 de outubro de 1942 e finado o 2 de febreiro de 2023, foi un piloto de carreiras francés. Competiu en 55 Grandes Premios, logrando dúas vitorias nos primeiros anos dos coches turbo de Renault na década de 1970. Jabouille tamén correu nas 24 Horas de Le Mans desde finais de 1960 ata principios de 1990, pilotando para Alpine, Matra, Sauber e Peugeot logrando catro terceiros postos na xeral en 1973, 1974, 1992 e 1993, Jabouille foi un dos últimos dunha raza de pilotos de Fórmula Un que tamén eran enxeñeiros.

Modelo:BiografíaJean-Pierre Jabouille

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento(fr) Jean Pierre Alain Jabouille Editar o valor en Wikidata
1 de outubro de 1942 Editar o valor en Wikidata
5º distrito de París, Francia Editar o valor en Wikidata
Morte2 de febreiro de 2023 Editar o valor en Wikidata (80 anos)
La Celle-Saint-Cloud, Francia Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónpiloto de automobilismo, piloto de carreiras, piloto de Fórmula Un Editar o valor en Wikidata
Nacionalidade deportivaFrancia Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Traxectoria
  Equipo Vehículo empregado
1974-1974Surtees
1977-1980Renault F1 Team Editar o valor en Wikidata
Participou en
24 Horas de Le Mans Editar o valor en Wikidata
Premios

Traxectoria

editar
 
Renault RS01 e casco de Jabouille no Deutsches Museum.
 
Jabouille en 1975.

Jabouille fixo a súa primeira aparición na Fórmula Tres francesa en 1967, e continuou en 1968, cando foi segundo detrás de François Cevert. En 1969 foi contratado como piloto de desenvolvemento por Alpine, participou en varias carreiras inconexas en Fórmula Dúas e automóbiles deportivos. En 1973 copilotou un Matra ata a terceira posición nas 24 Horas de Le Mans, e repetiu esta fazaña en 1974, cando tamén gañou a carreira de Fórmula Dúas en Hockenheim, e terminou como subcampión na serie Europea Alpine de 2 litros. Tamén fixo as súas primeiras aparicións na Fórmula 1, non logrou clasificarse co Williams no Gran Premio de Francia, nin co Surtees no Gran Premio de Austria.

En 1975 Jabouille cortou os seus lazos con Alpine, e obtivo o apoio Elf para facer o seu propio chasis de Fórmula Dous. Acabou segundo por detrás de Jacques Laffite, pero finalmente fixo o seu debut nun Gran Premio, terminando 12º nun Tyrrell oficial no Gran Premio de Francia. En 1976 concentrouse na Fórmula Dúas, finalmente gañou o título.

Jabouille foi contratado polo equipo Renault de Fórmula 1. Para desenvolver o seu novo motor turboalimentado de 1´5 l para 1977. O RS01 debutou no Gran Premio do Reino Unido de 1977, pero nun principio o motor turbo (o primeiro na Fórmula 1) era fráxil e sufría dun grave atraso no turbo, polo que era difícil de conducir en circuítos estreitos. Con todo, Jabouille perseverou, logrando varias posicións cualificatorias notables en 1978, e logrou os primeiros puntos da marca co 4º lugar no GP dos Estados Unidos.

En 1979 Renault preparou un segundo coche para René Arnoux. Jabouille logrou a primeira pole position para Renault na Fórmula Un no Gran Premio de Suráfrica e, a continuación, acadou a súa primeira vitoria, xustamente no Gran Premio francés, tamén desde a pole. Esta foi a primeira vitoria dun coche con turbo na Fórmula Un. Fixo dous poles máis, nos Grandes Premios de Alemaña e Italia, pero a escasa fiabilidade significou que esta fora a súa única vitoria.

En 1980 Jabouille logrou dúas poles máis, e outra vitoria no Gran Premio de Austria. Un fallo na suspensión no Gran Premio do Canadá deixouno cunha perna rota, xusto despois de que asinara con Ligier para 1981.

As súas feridas obrigáronlle a perderse as dúas primeiras carreiras da tempada 1981, pero pronto viuse que non estaba en plena forma, non logrou clasificarse en dous dos seus catro intentos, momento no que decidiu retirarse da Fórmula Un, converteuse en director do equipo Ligier / Talbot en 1982.

Jabouille regresou a mediados da década de 1980 para pilotar no Campionato Supertouring Francés, antes de unirse a Peugeot para axudar a desenvolver o seu programa de autos deportivos nas 24 Horas de Le Mans, que culminou cun terceiro lugar en 1992 e 1993. En 1994 sucedeu a Jean Todt como director de Peugeot Sport, pero as infrutuosas tempadas coa marca en asociación con McLaren e Jordan significaron o seu despedimento en 1995. Desde entón dirixiu o seu propio equipo de autos deportivos no Campionato da FIA de Sport Prototipos.

Resumo da súa carreira

editar

Resultados completos do Campionato de Europa de Fórmula Dous

editar
Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Pos Pts
1970 Constructions Mechaniques Pygmée Pygmée MDB15 Cosworth THR
NSC
HOC
BAR
11
PAL
PER
8†
TUL
IMO
NSC
HOC
NTS
16º 2
1971 Equipe Tecno Elf Tecno TF71 Ford HOC
Ret
THR
NÜR
JAR
NSC
PAL
NSC
ROU
NTS
MAN
TUL
ALB
NSC
VAL
VAL
0
1972 Elf Coombs Racing March 722 Ford MAL
Ret
THR
HOC
IMO
Ret
MAN
2
PER
Ret
14º 7
Elf 2 PAU
DNQ
PAL
HOC
ROU
NTS
ZEL
Ret
SAL
9
ALB
Ret
HOC
10†
1973 Elf Coombs Racing Elf 2 Ford MAL
HOC
THR
Ret
NÜR
Ret
PAU
KIN
NIV
HOC
ROU
NTS
MNZ
MAN
Ret
KAR
PER
Ret
SAL
NOR
ALB
5†
VAL
24º 3
1974 Ecurie Elf Elf 2 BMW BAR
3
HOC
PAU
4
SAL
Ret
HOC
1
MUG
7
KAR
PER
HOC
3
VAL
Ret
20
1975 Equipe Elf Switzerland Elf 2J BMW EST
8
THR
5
HOC
Ret
NÜR
4
PAU
2
HOC
Ret
SAL
1
ROU
Ret
MUG
Ret
PER
Ret
SIL
Ret
ZOL
Ret
NOG
3
VAL
24
1976 Equipe Elf Switzerland Elf 2J Renault HOC
Ret
THR
14
VAL
1
SAL
6
PAU
3†
HOC
4†
ROU
2
MUG
1
PER
4
EST
2
NOG
Ret
HOC
1
53

† Os pilotos que terminaron por diante de Jabouille non eran elixibles para puntuar polo que Jabouille anotou máis puntos que o que lle correspondía pola súa posición.

Resultados Completos na Fórmula Un

editar

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Pos. Pts.
1974 Frank Williams Racing Cars Iso Marlboro FW Ford Cosworth DFV V8 ARX
BRA
RSA
ESP
BEL
MON
SWE
NED
FRA
NSC
GBR
ALE
NC 0
Team Surtees Surtees TS16 Ford Cosworth DFV V8 AUT
NSC
ITA
CAN
USA
1975 Elf Team Tyrrell Tyrrell 007 Ford Cosworth DFV V8 ARS
BRA
RSA
ESP
MON
BEL
SWE
NED
FRA
12
GBR
ALE
AUT
ITA
USA
NC 0
1977 Equipe Renault Elf Renault RS01 Renault V6t ARX BRA RSA USW ESP MON BEL SWE FRA GBR
Ret
ALE AUT NED
Ret
ITA
Ret
USA
Ret
CAN
NSC
XPN NC 0
1978 Equipe Renault Elf Renault RS01 Renault V6t ARX
BRA
RSA
Ret
USW
Ret
MON
10
BEL
NC
ESP
13
SWE
Ret
FRA
Ret
GBR
Ret
ALE
Ret
AUT
Ret
NED
Ret
ITA
Ret
USA
4
CAN
12
17º 3
1979 Equipe Renault Elf Renault RS01 Renault V6t ARX
Ret
BRA
10
RSA
Ret
USW
NTS
13º 9
Renault RS10 Renault V6t ESP
Ret
BEL
Ret
MON
NC
FRA
1
GBR
Ret
ALE
Ret
AUT
Ret
NED
Ret
ITA
14
CAN
Ret
USA
Ret
1980 Equipe Renault Elf Renault RE20 Renault V6t ARX
Ret
BRA
Ret
RSA
Ret
USW
10
BEL
Ret
MON
Ret
FRA
Ret
GBR
Ret
ALE
Ret
AUT
1
NED
Ret
ITA
Ret
CAN
Ret
USA
9
1981 Equipe Talbot Gitanes Ligier JS17 Matra V12 USW
BRA
ARX
NSC
SMR
NC
BEL
Ret
MON
NSC
ESP
Ret
FRA
GBR
GER
AUT
NED
ITA
CAN
CPL
NC 0

Véxase tamén

editar
  1. FIA Year Book of Automobile Sport 1976. Patrick Stephens Ltd. white p. 38. ISBN 0-85059-229-1.