Gran Premio Caesars Palace de 1981

O Gran Premio Caesars Palace de 1981 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 17 de outubro de 1981 na franxa de Las Vegas. Foi a última carreira da tempada de Fórmula Un de 1981, e viu a Nelson Piquet gañar o primeiro dos seus tres Campionatos Mundiais.

Modelo:Competición deportivaGran Premio Caesars Palace de 1981
Nome oficial1st Caesars Palace Grand Prix Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio Caesars Palace Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1981 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento75 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónCircuíto Caesars Palace (condado de Clark (pt) Traducir) 36°07′20″N 115°10′32″O / 36.12236, -115.17553 Editar o valor en Wikidata
PaísEstados Unidos de América Editar o valor en Wikidata
Data17 de outubro de 1981 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoAlan Jones Editar o valor en Wikidata
Pole positionCarlos Reutemann Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaDidier Pironi Editar o valor en Wikidata

Resumo

editar

Posibilidades no Campionato

editar

Antes do inicio da carreira, tres pilotos pelexaban polo Campionato do Mundo. Carlos Reutemann, co Williams, tiña 49 puntos logo de gañar dúas carreiras, mentres que Piquet, co Brabham, tiña 48 puntos logo de gañar tres. Jacques Laffite, co Ligier, tiña unha remota posibilidade con 43 puntos, logo de gañar dúas carreiras incluíndo a carreira anterior en Canadá.

Laffite necesitaba gañar a carreira e que Reutemann non superara o cuarto posto e Piquet non superara o terceiro, ou terminar segundo e que nin Reutemann nin Piquet terminaran entre os seis primeiros. Se Laffite gañaba con Piquet terceiro e Reutemann cuarto, os tres pilotos terminarían con 52 puntos, e o piloto francés gañaría o campionato nun tie-break, co mesmo número de vitorias que Piquet pero máis segundos lugares que o brasileiro (dous a un). Tamén gañaría o campionato se terminaba segundo e non puntuaban nin Reutemann nin Piquet, el e Reutemann empatarían a 49 puntos, tiñan o mesmo número de vitorias e segundos lugares, pero tiña máis terceiros lugares que o arxentino (tres a un).

Se Laffite non puidera terminar primeiro ou segundo, entón a Reutemann bastáballe acabar por diante de Piquet, mentres que Piquet tiña que terminar entre os seis primeiros e por diante de Reutemann.

A contorna

editar

Este foi o terceiro ano consecutivo no que os Estados Unidos era anfitrión da rolda final do Campionato do Mundo. Pero esta vez, tivo lugar en Las Vegas, en lugar de Watkins Glen no estado de Nova York. Logo de vinte anos no calendario do campionato, os organizadores en Watkins Glen non foron capaces de cumprir coas obrigacións financeiras para 1981.

A pista, montouse no aparcadoiro do hotel Caesars Palace, tiña unha superficie lisa e proporciona velocidades medias de máis de 167 km/h, así como unha chea de oportunidades de adiantamento. Pero inusualmente, a súa dirección era cara á esquerda, o que tensa o pescozo dos pilotos. Isto, xunto coa calor do deserto, significaba que a resistencia dos pilotos poñeríase a proba todo o fin de semana. Ata na práctica, Piquet sufriu notablemente e lesionouse, posteriormente o masaxista de Sugar Ray Leonard deulle unha masaxe de 90 minutos para axudar a resolver as súas molestia nas costas e o "pescozo das Vegas."

Cualificación

editar

Os pilotos de Williams, Alan Jones e Reutemann, foron máis rápidos desde o inicio da primeira práctica sendo o líder de puntos Reutemann o máis rápido dos dous. Máis tarde, Jones converteuse no outro piloto en baixar dun dezaoito na clasificación, e a primeira fila da grella foi para Williams. Reutemann non esperaba ningunha axuda para gañar o Campionato do seu compañeiro Jones, quen explicou, "Eu non vexo como o podo axudar, non penso bloquear ao resto da xente, xa que son membro da Commonwealth británica (Australia, especificamente) e eu consideraríao antideportivo ".

Carreira

editar

Na carreira do sábado, a saída de Carlos Reutemann foi desastrosa Jones tomou a dianteira, e foi adiantado rapidamente por Gilles Villeneuve, Alain Prost e Bruno Giacomelli, e terminou a primeira volta no quinto lugar. Ao final da segunda volta, Jones tiña unha vantaxe de cinco segundos. Prost pasou Villeneuve na terceira volta e colocouse na segunda posición, mentres que Reutemann perdeu outra praza. Laffite era o único dos tres pretendentes ao título.

A recuperación do piloto de Ligier foi na volta seguinte, cando Watson situouse en quinto lugar. Detrás de Jones e Prost formáronse dous trens, o primeiro formado por Villeneuve, Giacomelli, Laffite e Watson, e o segundo liderado por Reutemann, seguido de Piquet e Andretti. Na volta 18, logo de varios intentos errados, Nelson Piquet adiantou a Carlos Reutemann, pero seguía fóra da zona dos puntos e non era suficiente para darlle o título. Unha volta máis tarde Mario Andretti tamén adiantou a Reutemann. Na vixésima segunda volta a clasificación do mundial cambiou, Piquet pasou a Watson e, ao entrar nos puntos, era virtualmente campión do mundo. Unha volta máis tarde Laffite gañou dúas posicións ao pasar a Bruno Giacomelli, que entón era terceiro grazas á retirada de Gilles Villeneuve.

O equipo Ferrari trataba de decidir se chamar a Villeneuve na volta 23 logo de ser descualificado por aliñarse na grella de forma inadecuada, cando se retirou da pista cun lume no motor. Na mesma volta Andretti pasou a Pique. Agora a clasificación era Jones en primeiro lugar, seguido de Prost, Laffite, Giacomelli, Andretti, Piquet, Watson e Reutemann. A clasificación do mundial viu a Piquet e Reutemann igualados a 49 puntos, con Laffite a só dous puntos. Piquet lograría o título polo maior número de vitorias. Na volta 27 Bruno Giacomelli fixo un trompo. O bresciano de Alfa Romeo volveu á pista décimo.

Dúas voltas máis tarde Watson detívose en boxes para cambiar os pneumáticos; volveu entrar na pista décimo, polo que Reutemann volveu á zona dos puntos, pero Piquet continuaba liderando a clasificación temporal para o campionato do mundo. Unha volta máis tarde na volta 30, Mario Andretti retirouse do cuarto lugar coa suspensión rota e Piquet foi cuarto. Na volta 35 Nigel Mansell era 5º logo de superar a Reutemann. O arxentino recuperou unha posición na volta seguinte, cando Prost fixo o seu cambio de pneumáticos, quedando sexto, xusto detrás de Reutemann, Laffite era segundo agora. Prost, con pneumáticos novos, pronto recuperou a competitividade pasando, nun par de voltas, a Reutemann e Mansell, poñéndose no cuarto lugar.

Na volta 46 Prost tamén pasou a Piquet, mentres Giacomelli, recuperábase, pasando a Reutemann. Dúas voltas máis e Alain Prost logrou de novo a segunda posición, superando incluso a Laffite. Nese intre Piquet, tería 51 puntos, contra 49 e 47 de Reutemann e Laffite. A clasificación da carreira era Jones primeiro (que xa dobrara ao seu compañeiro de equipo Reutemann), e a continuación, Prost, Piquet, Laffite, Mansell, Giacomelli e Reutemann. Laffite, tamén adiantado por Mansell e Giacomelli, na volta 52 entrou a cambiar pneumáticos. Saíu dos boxes oitavo, dicindo adeus ás súas aspiracións ao título. Reutemann volveu de novo aos puntos, sexto.

Con 15 voltas aínda por percorrer, pero con 40 segundos de vantaxe sobre Prost, Jones comezou a pasearse ata o final. Giacomelli era terceiro e Nigel Mansell que pasara a Piquet era cuarto.

Piquet, de feito, estaba ao bordo do esgotamento físico coa cabeza oscilando visiblemente na cabina do piloto, pero aínda aguantaba o quinto lugar e os dous puntos que necesitaba para gañar o Campionato. o estado de Piquet era a única dúbida que quedaba sobre como quedaría o Campionato, Reutemann que pilotaba sen a cuarta marcha, fora pasado por Watson e Laffite, caendo á oitava posición na volta 69.

Laffite logrou o sexto lugar e o punto final ao pasar a Watson na última curva da última volta, mentres Giacomelli non lograra alcanzar a Prost, ao quedarse sen pneumáticos. Como Jones cruzou a meta en primeiro lugar, o equipo Williams celebrouno con gran ledicia, aparentemente non afectados polo feito de que o seu outro piloto acabara de perder o campionato. Piquet tardou quince minutos en recuperarse dun golpe de calor logo de chegar á meta, pero lograra os dous puntos do quinto lugar, e era o novo campión do mundo.

Clasificación

editar

Cualificación

editar
Pos Piloto Construtor Tempo Diferenza
1 2   Carlos Reutemann Williams-Ford 1:17.821 -
2 1   Alan Jones Williams-Ford 1:17.995 +0.174
3 27   Gilles Villeneuve Ferrari 1:18.060 +0.239
4 5   Nelson Piquet Brabham-Ford 1:18.161 +0.340
5 15   Alain Prost Renault 1:18.433 +0.612
6 7   John Watson McLaren-Ford 1:18.617 +0.796
7 25   Patrick Tambay Ligier-Matra 1:18.681 +0.860
8 23   Bruno Giacomelli Alfa Romeo 1:18.792 +0.971
9 12   Nigel Mansell Lotus-Ford 1:19.044 +1.223
10 22   Mario Andretti Alfa Romeo 1:19.068 +1.247
11 29   Riccardo Patrese Arrows-Ford 1:19.152 +1.331
12 26   Jacques Laffite Ligier-Matra 1:19.167 +1.346
13 16   René Arnoux Renault 1:19.197 +1.376
14 8   Andrea de Cesaris McLaren-Ford 1:19.217 +1.396
15 11   Elio de Angelis Lotus-Ford 1:19.562 +1.741
16 6   Héctor Rebaque Brabham-Ford 1:19.571 +1.750
17 4   Michele Alboreto Tyrrell-Ford 1:19.774 +1.953
18 28   Didier Pironi Ferrari 1:19.899 +2.078
19 3   Eddie Cheever Tyrrell-Ford 1:20.475 +2.654
20 20   Keke Rosberg Fittipaldi-Ford 1:20.729 +2.908
21 32   Jean-Pierre Jarier Osella-Ford 1:20.781 +2.960
22 36   Derek Warwick Toleman-Hart 1:21.294 +3.473
23 33   Marc Surer Theodore-Ford 1:21.430 +3.609
24 14   Eliseo Salazar Ensign-Ford 1:21.629 +3.808
NSC 9   Slim Borgudd ATS-Ford 1:21.665 +3.844
NSC 21   Chico Serra Fittipaldi-Ford 1:21.672 +3.851
NSC 17   Derek Daly March-Ford 1:21.824 +4.003
NSC 30   Jacques Villeneuve Arrows-Ford 1:22.822 +5.001
NSC 35   Brian Henton Toleman-Hart 1:22.960 +5.139
NSC 31   Beppe Gabbiani Osella-Ford 1:26.634 +8.813

Carreira

editar
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 1   Alan Jones Williams-Ford 75 1:44:09.077 2 9
2 15   Alain Prost Renault 75 + 20.048 5 6
3 23   Bruno Giacomelli Alfa Romeo 75 + 20.428 8 4
4 12   Nigel Mansell Lotus-Ford 75 + 47.473 9 3
5 5   Nelson Piquet Brabham-Ford 75 + 1:16.438 4 2
6 26   Jacques Laffite Ligier-Matra 75 + 1:18.175 12 1
7 7   John Watson McLaren-Ford 75 + 1:18.497 6
8 2   Carlos Reutemann Williams-Ford 74 + 1 volta 1
9 28   Didier Pironi Ferrari 73 + 2 voltas 18
10 20   Keke Rosberg Fittipaldi-Ford 73 + 2 voltas 20
11 29   Riccardo Patrese Arrows-Ford 71 + 4 voltas 11
12 8   Andrea de Cesaris McLaren-Ford 69 + 6 voltas 14
13 4   Michele Alboreto Tyrrell-Ford 67 Motor 17
NC 14   Eliseo Salazar Ensign-Ford 61 Non clasificado 24
Ret 36   Derek Warwick Toleman-Hart 43 Caixa de cambios 22
Ret 22   Mario Andretti Alfa Romeo 29 Suspensión 10
DSC 27   Gilles Villeneuve Ferrari 22 Descalificado 3
Ret 6   Héctor Rebaque Brabham-Ford 20 Acelerador 16
Ret 33   Marc Surer Theodore-Ford 19 Suspensión 23
Ret 3   Eddie Cheever Tyrrell-Ford 10 Motor 19
Ret 16   René Arnoux Renault 10 Eléctrico 13
Ret 25   Patrick Tambay Ligier-Matra 2 Accidente 7
Ret 11   Elio de Angelis Lotus-Ford 2 Fuaga auga 15
Ret 32   Jean-Pierre Jarier Osella-Ford 0 Transmisión 21
NSC 9   Slim Borgudd ATS-Ford
NSC 21   Chico Serra Fittipaldi-Ford
NSC 17   Derek Daly March-Ford
NSC 30   Jacques Villeneuve Arrows-Ford
NSC 35   Brian Henton Toleman-Hart
NSC 31   Beppe Gabbiani Osella-Ford

Posicións logo da carreira

editar
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio do Canadá de 1981
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1981
Carreira seguinte:
Gran Premio de Suráfrica de 1982
Carreira anterior:
Non houbo
Gran Premio Caesars Palace Carreira seguinte:
Gran Premio Caesars Palace de 1982

A menos que se indique o contrario, todos os resultados da carreira tómanse de "The Official Formula 1 website". Consultado o 2007-06-16. 

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  • Rob Walker (febreiro de 1982). "1st Las Vegas Grand Prix: The Chips Are Down". Road & Track, 136-140.
  • Mike S. Lang (1992). Grand Prix!: Race-by-race account of Formula 1 World Championship motor racing. Volume 4: 1981 to 1984. Haynes Publishing Group. ISBN 0-85429-733-2