Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1980

O Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1980 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 30 de marzo de 1980 no circuíto de Long Beach en California. Foi a cuarta carreira da tempada de 1980. A carreira foi o quinto Gran Premio do oeste dos Estados Unidos e a sexta carreira que se celebrou nas rúas de Long Beach (California). A carreira levouse a cabo sobre 80 voltas ao circuíto de 3´251 quilómetros cunha distancia total de carreira de 260 quilómetros.

Gran Premio de Estados Unidos de 1980

Detalles da carreira
Carreira 4 de 14 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1980.
Trazado do circuíto de Long Beach.
Data	30 de marzo 1980
Nome oficial	5º Gran Premio do oeste dos Estados Unidos
Localización	Long Beach (California)
Percorrido	Circuíto urbano 3´251 km
Distancia	80 voltas, 260´08 km
Clima	Asollado, cálido
Pole position
Piloto	Nelson Piquet	Brabham-Ford
Tempo	1:17.694
Volta rápida
Piloto	Nelson Piquet	Brabham-Ford
Tempo	1:19.83 na volta 38
Podio
Primeiro	Nelson Piquet	Brabham-Ford
Segundo	Riccardo Patrese	Brabham-Ford
Terceiro	Emerson Fittipaldi	Arrows-Ford

Resumo

A carreira foi gañada polo piloto brasileiro Nelson Piquet pilotando un Brabham BT49. Foi a súa primeira vitoria no Campionato Mundial, o seu cuarto remate nos puntos e anunciou a súa candidatura como aspirante ao título. Piquet gañou por 49 segundos sobre o piloto italiano Riccardo Patrese pilotando un Arrows A3. Foi o mellor resultado para ambos, Arrows e Patrese, en dous anos logo de que Patrese terminara segundo no Gran Premio de Suecia de 1978. Terceiro foi o piloto brasileiro, dúas veces campión do mundo, Emerson Fittipaldi pilotando un Fittipaldi F7. Foi o mellor resultado de Fittipaldi desde que terminara segundo no Gran Premio do Brasil de 1978.

Nelson Piquet logrou a pole, a volta rápida e a súa primeira vitoria nunha carreira de Fórmula 1, dominando a fin de semana no seu brillante Brabham azul e branco. O tempo de clasificación do brasileiro foi dun segundo de vantaxe sobre o resto dos participantes, liderou todas as 80 voltas da carreira para gañar por 49 segundos e compartir o liderado no Campionato de Pilotos. A carreira ía ser a última na Fórmula Un para o piloto suízo Clay Regazzoni, que sufriu danos na medula cando perdeu os freos no seu Ensign e golpeou primeiro cun auto estacionado, e logo coa barreira de formigón a 240 km/h.

O venres da clasificación, o francés Didier Pironi rexistrou o mellor tempo, pero conseguir unha boa volta o sábado era unha cuestión de usar os pneumáticos de cualificación brandos no momento adecuado e facer un bo tempo antes de que o asfalto estivese demasiado graxo. Piquet foi sen dúbida o home máis rápido no circuíto, usando pneumáticos Goodyear, pero o líder do Campionato René Arnoux logrou o segundo lugar no seu Renault cuns Michelin brandos. Pero, a gran sorpresa, foi Jan Lammers, que puxo o seu ATS na cuarta posición, cando substituía ao lesionado Marc Surer. Pironi caeu ao noveno lugar ao final da sesión, mentres que os Ferraris de Gilles Villeneuve e Jody Scheckter, tan dominantes aquí o ano anterior, quedaron 10º e 16º, e Emerson Fittipaldi apenas logrou clasificarse na grella no posto 24 e final. Os estadounidenses Mario Andretti ( Lotus) e Eddie Cheever (Osella), na súa primeira tempada completa na F1, foron 15º e 19º.

O único fallo da fin de semana de Piquet foi no quecemento o domingo pola mañá, cando el e Derek Daly chocaron ao entrar na curva logo dos boxes. O Brabham saltou polo aire e aterrou pesadamente nas catro rodas, mentres que o Tyrrell de Daly foise polo camiño de escape. Logo dun coidadoso exame, o equipo Brabham decidiu que o coche estaba moi ben e listo para correr.

O día da carreira unha multitude de 80.000 espectadores gozaron dun fermoso día de primavera baixo o sol de California. Ao sinal dun minuto, cando os coches saíron na volta de formación na recta de Shoreline Drive, o McLaren de John Watson tivo que ser empuxado para arrancar. Non quedou moi decepcionado ao ser enviado ao fondo da grella, porque imaxinouse que axudaríalle a evitar un previsible choque en cadea na primeira curva^{[Cómpre referencia]}

Ao entrar na primeira curva, Ricardo Zunino, Andretti, Jochen Mass e Jean-Pierre Jarier tocáronse na freada. O Brabham de Zunino e o Lotus de Andretti non puideron continuar. Logo dunha volta, Piquet lideraba por diante de Patrick Depailler, que pasara a René Arnoux na gran curva. Por atrás ían Alan Jones, Bruno Giacomelli, Riccardo Patrese, Carlos Reutemann, Villeneuve e Daly.

Na volta 4, Giacomelli perdeu o control do seu Alfa Romeo na freada á entrada da gran curva, e escorregou pasando a liña. Reutemann, seguiuno directamente detrás. Jody Scheckter, Elio de Angelis, Cheever e Jarier tamén se viron involucrados, despois, ninguén puido realmente dar unha explicación detallada do que sucedera. Giacomelli e Cheever foron capaces de continuar, aínda que ambos se retiraron máis tarde. Fittipaldi pasou a través do accidente, e os comisarios dalgún xeito conseguiron limpar a zona antes de que chegaran os líderes, evitando unha bandeira vermella para deter a carreira.

Mentres Piquet seguía correndo sen oposición á fronte, Depailler estaba loitando coa deterioración dos freos do seu Alfa Romeo. Na volta 18, Jones atrapouno e pasouno no exterior da gran curva na segunda praza. Mentres tanto, Giacomelli estaba traballando na súa remontada nunha prolongada batalla entre Regazzoni, Fittipaldi e John Watson.

Logo das picadas dos pneumáticos na volta 47, Giacomelli reincorporouse en 12ª posición, xusto por diante de Jones, pero a piques de ser dobrado polo Williams por segunda vez. Jones moveuse no interior para pasar ao italiano entrando na gran curva ao final da recta, Giacomelli derrapou e Jones golpeou a roda traseira do Alfa Romeo, dobrando o brazo de dirección no Williams e deixando a Jones fóra da carreira. Isto deixou a Piquet cunha vantaxe de máis dun minuto sobre Patrese e Arnoux, e comezou a moderarse, o que permitiu a algúns coches a desdobrarse.

A batalla entre Regazzoni, Fittipaldi e Watson, que se iniciou nos últimos tres postos da grella, era agora para o 4º lugar! Fittipaldi estivera seguindo a menos dun segundo por detrás do Ensign de Regazzoni durante algún tempo, pero un freo dianteiro bloqueado impedíalle pasar.

Ao final da recta na volta 51, Fittipaldi viu o coche de Regazzoni ir recto na curva Queen. Pasouna e logo escoitou unha explosión enorme por encima do ruído do seu motor a 100 metros de distancia, estaba seguro de Regazzoni non sobreviviría ao impacto. Afortunadamente, fíxoo, pero as lesións na súa columna vertebral significaron que o veterano suízo nunca recuperou o pleno uso das súas pernas, e o seu 132º Gran Premio sería o último. O pedal de freo do Ensign fixérase dunha aliaxe de metal lixeira e simplemente rompeuse. O auto chocou co estacionado Brabham de Zunino, atravesou varias barreiras de pneumáticos e golpeou contra o muro de formigón detrás dos pneumáticos^{[Cómpre referencia]}

Na volta 63, Arnoux deixara o seu pneumático traseiro dereito completamente plano, e no tempo que perdeu en volver a boxes para substituílo o levou a caer ata a novena posición. Watson comezou a desafiar a Fittipaldi para a terceira posición, e ata logrou pasalo, pero os problemas na caixa de cambios permitiron ao brasileiro retomar a posición e logo alonxouse. Watson, de feito, foi atacado polo Ferrari de Scheckter. Freando na gran curva, Scheckter tratou de ir polo exterior, pero Watson defendeu a liña interior. Derrapou na sucidade e as bolas de goma, e logo diso, decidiu conformarse co 5º lugar e os seus puntos finais na Fórmula Un.

Para Piquet, foi a primeira das 23 vitorias da súa carreira e empatou con Arnoux no Campionato de Pilotos. Para Fittipaldi, quen terminou terceiro detrás de Patrese no Arrows, foi o seu primeiro podio en máis de dous anos, e o último da súa carreira na F1.

Clasificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	5	Nelson Piquet	Brabham-Ford	80	1:50:19.4	1	9
2	29	Riccardo Patrese	Arrows-Ford	80	+ 49.212	8	6
3	20	Emerson Fittipaldi	Fittipaldi-Ford	80	+ 1:18.563	24	4
4	7	John Watson	McLaren-Ford	79	+ 1 volta	21	3
5	1	Jody Scheckter	Ferrari	79	+ 1 volta	16	2
6	25	Didier Pironi	Ligier-Ford	79	+ 1 volta	9	1
7	30	Jochen Mass	Arrows-Ford	79	+ 1 volta	17
8	4	Derek Daly	Tyrrell-Ford	79	+ 1 volta	14
9	16	René Arnoux	Renault	78	+ 2 voltas	2
10	15	Jean-Pierre Jabouille	Renault	71	+ 9 voltas	11
Ret	21	Keke Rosberg	Fittipaldi-Ford	58	Temperatura	22
Ret	14	Clay Regazzoni	Ensign-Ford	50	Accidente	23
Ret	23	Bruno Giacomelli	Alfa Romeo	49	Colisión	6
Ret	27	Alan Jones	Williams-Ford	47	Colisión	5
Ret	2	Gilles Villeneuve	Ferrari	46	Transmisión	10
Ret	22	Patrick Depailler	Alfa Romeo	40	Suspensión	3
Ret	26	Jacques Laffite	Ligier-Ford	36	Picada	13
Ret	31	Eddie Cheever	Osella-Ford	11	Transmisión	19
Ret	28	Carlos Reutemann	Williams-Ford	3	Transmisión	7
Ret	3	Jean-Pierre Jarier	Tyrrell-Ford	3	Accidente	12
Ret	12	Elio de Angelis	Lotus-Ford	3	Accidente	20
Ret	9	Jan Lammers	ATS-Ford	0	Transmisión	4
Ret	11	Mario Andretti	Lotus-Ford	0	Accidente	15
Ret	6	Ricardo Zunino	Brabham-Ford	0	Accidente	18
NSC	18	Dave Kennedy	Shadow-Ford
NSC	17	Geoff Lees	Shadow-Ford
NSC	8	Stephen South	McLaren-Ford

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	René Arnoux	18
2	Nelson Piquet	18
3	Alan Jones	13
4	Didier Pironi	8
5	Riccardo Patrese	7

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	Renault	18
2	Brabham-Ford	18
3	Williams-Ford	15
4	Ligier-Ford	14
5	Arrows-Ford	8

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Carreira anterior: Gran Premio de Suráfrica de 1980	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1980	Carreira seguinte: Gran Premio de Bélxica de 1980
Carreira anterior: Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1979	Gran Premio do oeste dos Estados Unidos	Carreira seguinte: Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1981

Notas

• Rob Walker (xullo de 1980). "5th United States Grand Prix West: Winner Takes All". Road & Track, 146-151.