Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1979

O Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1979 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 8 de abril de 1979 no circuíto de Long Beach en California. Foi a cuarta carreira da tempada de 1979.

Modelo:Competición deportivaGran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1979
Nome oficialLubri Lon Long Beach Grand Prix Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio do oeste dos Estados Unidos Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1979 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento80 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónCircuíto urbano de Long Beach (Long Beach) 33°45′52″N 118°11′27″O / 33.764381, -118.190792 Editar o valor en Wikidata
PaísEstados Unidos de América Editar o valor en Wikidata
Data8 de abril de 1979 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoGilles Villeneuve Editar o valor en Wikidata
Pole positionGilles Villeneuve Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaGilles Villeneuve Editar o valor en Wikidata

Resumo

editar

O Canadense Gilles Villeneuve logrou a pole, a volta rápida e a vitoria para Ferrari, seguido polo seu compañeiro de equipo Jody Scheckter, o Cabalo Rampante deu un gran paso cara á recuperación dos Campionatos de Construtores e pilotos en mans de Lotus. Segunda vitoria consecutiva de Villeneuve chegou case medio minuto por diante de Scheckter, Alan Jones acompañounos no podio co Williams. Foi a terceira vitoria da carreira de Villeneuve, a súa segunda consecutiva , o terceiro e triunfo nun Gran Premio dos Estados Unidos para Ferrari.

A cualificación foi unha batalla entre Ferrari, Lotus e Ligier, e, como adoitaba ser en Long Beach, o circuíto estaba cheo de coches rotos ao final de cada sesión. Carlos Reutemann, no segundo Lotus, disfrutaba da pole ata o final da última sesión, cando Villeneuve chocoulle.

Con só Ferrari e Renault montando pneumáticos Michelin, Villeneuve puido utilizar sete xogos de rodas no final da sesión, mentres que os pilotos de Goodyear só tiñan dous xogos por coche. No seu último intento, Villeneuve apagou o seu limitador de revolucións no final da recta, aumentando o número de revolucións en 200 ata as 12.600, dándolle velocidade extra suficiente para sacarlle a Reutemann seis centésimas de segundo. Scheckter foi terceiro, por diante dos dous Ligiers de Patrick Depailler e Jacques Laffite, e Mario Andretti sexto.

O sábado pola mañá, Jean-Pierre Jabouille rompeu o eixe de transmisión do seu Renault e estrelouse contra o muro a 290 km/h. Unha lesión no brazo deixaríao fóra da carreira. No warmup da mañá do domingo, unha versión máis forte do eixe de transmisión, feita polo equipo no garaxe, rompeuse no coche do seu compañeiro de equipo René Arnoux. En lugar de correr o risco de repetir o incidente de Jabouille, o equipo retirou o coche da carreira, o que permitiu a Derek Daly de Ensign estar na grella de saída.

100.000 afeccionados reuníronse o domingo, que resultou asollado e cálido. Como o ano anterior, a saída sería na resta de Shoreline Drive, en lugar de fronte aos boxes. Na volta previa a de quecemento, o motor de Reutemann apagouse, e o tiveron que axudar a volver a boxes. O problema resolveuse rapidamente, e, mentres que os organizadores decidiron que tiña que empezar desde o fondo da grella, Reutemann ignorou as ordes e regresou á súa posición.

Os coches dirixíronse cara ao inicio en Shoreline Drive e, mentres se achegaban ás marcas da grella, o poleman Villeneuve parouse máis aló da súa posición de saída. Isto confundiu a todos os participantes, que seguiron a Villeneuve. Algúns realmente pensaban que a carreira comezara, e foi necesario facer unha nova saída. No camiño á grella, o Ligier de Laffite saíuse da pista. Permitíuselle cambiar o seu auto polo de reposto e, cando por fin puxéronse en marcha, comezou a carreira desde os boxes con Reutemann. Logo de só oito voltas, Laffite retiraríase cos freos requentados e Reutemann rompería o eixe de transmisión na volta 21, dous dos cinco primeiros clasificados estaban fóra, e a porta estaba aberta para os Ferrari.

Ao final da primeira volta, Villeneuve lideraba por diante de Depailler, Scheckter, Jean-Pierre Jarier, Andretti, Riccardo Patrese, Jones e Piquet. Villeneuve chegou á primeira curva por diante de Scheckter e rapidamente comezou a afastarse. Scheckter perdeu a posición con Depailler na primeira media volta, pero comezou a empuxar con forza para recuperar o segundo lugar. Cando a Depailler falloulle a caixa de cambios, Scheckter case o golpea por detrás, e Jarier aproveitou para adiantar aos dous co seu Tyrrell. Na seguinte volta, Scheckter tamén conseguiu pasar a Depailler, cuxos problemas coa cuarta marcha durarían toda a carreira.

Villeneuve continuou sen problemas no liderado, ampliando a súa marxe e o establecendo a volta rápida da carreira antes de metade da carreira. A batalla polo segundo posto, era feroz con Jarier, Scheckter, Depailler, Andretti e Jones formando un tren masivo. Jarier estaba loitando contra a vibración das rodas e mantendo a todo o mundo, pero ninguén lle puido pasar na recta.

Na volta 28, Scheckter conseguiu pasar ao Tyrrell, pero non foi ata as voltas 45 e 46, respectivamente, que Depailler e Jones seguírono. Nese momento, Scheckter tiña un colchón de case vinte segundos sobre Depailler terceiro. O Ligier seguiu loitando, ata que Jones adiantouno para lograr o terceiro lugar na volta 63. Esto deixou a Depailler e Andretti negociando as dúas posicións en varias ocasións, o Lotus adiantaba nas seccións curva, mentres que o Ligier continuamente volvía pasar na recta. Para rematar, Depailler intentou dobrar a Jarier, agora en sexto lugar, rompeu o seu alerón dianteiro contra a roda de Jarier e Andretti foi capaz de apoderarse da cuarta posición que mantivo ata o final.

A persistencia de Depailler foi recompensada cun quinto lugar ben gañado, o sexto o herdou Jarier cando Héctor Rebaque, que subira desde o posto vinte e tres aos puntos, chocou con Daly chocou cando trataba de dobralo.

Foi a segunda vitoria da tempada para Villeneuve, e púxoo na parte superior da táboa de posicións de pilotos.

Clasificación

editar
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 12   Gilles Villeneuve Ferrari 80 1:50:25.40 1 9
2 11   Jody Scheckter Ferrari 80 +29.38 segs 3 6
3 27   Alan Jones Williams-Ford 80 +59.69 segs 10 4
4 1   Mario Andretti Lotus-Ford 80 +1:04.33 6 3
5 25   Patrick Depailler Ligier-Ford 80 +1:23.52 4 2
6 4   Jean-Pierre Jarier Tyrrell-Ford 79 +1 volta 7 1
7 18   Elio de Angelis Shadow-Ford 78 +2 voltas 20
8 6   Nelson Piquet Brabham-Alfa Romeo 78 +2 voltas 12
9 30   Jochen Mass Arrows-Ford 78 +2 voltas 13
DSC 3   Didier Pironi Tyrrell-Ford 72 Empurrado na saída 17
Ret 31   Héctor Rebaque Lotus-Ford 71 Accidente 23
Ret 22   Derek Daly Ensign-Ford 69 Accidente 24
Ret 7   John Watson McLaren-Ford 62 Inxección 18
DSC 9   Hans Joachim Stuck ATS-Ford 49 Empurrado na saída 21
Ret 28   Clay Regazzoni Williams-Ford 48 Motor 15
Ret 17   Jan Lammers Shadow-Ford 47 Suspensión 14
Ret 29   Riccardo Patrese Arrows-Ford 40 Freos 9
Ret 2   Carlos Reutemann Lotus-Ford 21 Transmisión 2
Ret 14   Emerson Fittipaldi Fittipaldi-Ford 19 Transmisión 16
Ret 24   Arturo Merzario Merzario-Ford 13 Motor 22
Ret 26   Jacques Laffite Ligier-Ford 8 Freos 5
Ret 20   James Hunt Wolf-Ford 0 Transmisión 8
Ret 5   Niki Lauda Brabham-Alfa Romeo 0 Accidente 11
Ret 8   Patrick Tambay McLaren-Ford 0 Colisión 19
NTS 16   René Arnoux Renault Retirado
NTS 15   Jean-Pierre Jabouille Renault Lesionado nas prácticasInjury in Practice

Posicións logo da carreira

editar
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Suráfrica de 1979
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1979
Carreira seguinte:
Gran Premio de España de 1979
Carreira anterior:
Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1978
Gran Premio do oeste dos Estados Unidos Carreira seguinte:
Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1980
  • Líderes por volta: Gilles Villeneuve 80 voltas (1-80).
  • Rob Walker (xullo de 1979). "4th United States Grand Prix West: Runaway Horses". Road & Track, 82-87.

Ligazóns externas

editar