Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1978

O Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1978 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 2 de abril de 1978 no circuíto de Long Beach en California. Foi a cuarta carreira da tempada de 1978.

Gran Premio de Estados Unidos de 1978
Detalles da carreira
Carreira 4 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1978.
Trazado do circuíto de Long Beach.
Trazado do circuíto de Long Beach.
Data 2 de abril 1978
Nome oficial Gran Premio do oeste dos Estados Unidos
Localización Long Beach (California)
Percorrido Circuíto urbano
3´251 km
Distancia 80 voltas, 260´08 km
ClimaSeco, nubes dispersas, 17º[1]
Pole position
Piloto Carlos Reutemann Ferrari
Tempo 1:20.636
Volta rápida
Piloto Australia Alan Jones Williams-Ford
Tempo 1:22.215 na volta 27
Podio
Primeiro Carlos Reutemann Ferrari
Segundo Mario Andretti Lotus-Ford
Terceiro Francia Patrick Depailler Tyrrell-Ford

Resumo editar

Carlos Reutemann logrou o liderado a metade da carreira cando o Ferrari do seu compañeiro Gilles Villeneuve, estrelouse, e gañou por once segundos. Foi a segunda vitoria americana para o arxentino, que tamén gañou con Brabham en Watkins Glen en 1974. O americano Mario Andretti terminou en segunda posición.

No inicio do fin de semana, aínda que só 22 coches podían partir da grella, había 30 participantes, o que requiriu unha hora de sesión de precualificación o venres pola mañá para os oito membros non FICA. Destes oito, os catro máis rápidos uniríanse o resto dos pilotos na clasificación para un dos 22 postos de partida.

Niki Lauda, que colocara o seu Ferrari na pole para a carreira do ano anterior, estableceu de novo o ritmo inicial, esta vez nun Brabham. Pero, a última hora da sesión da mañá do venres, Reutemann logrou a mellor marca cun 1:20.99 e finalmente logrou a mellor do día con 1:20.636. Como era habitual en Long Beach, varios pilotos romperon a súas caixas de cambio, e o sábado, aínda que o clima era mellor, ninguén foi capaz de mellorar o tempo de Reutemann. As tres primeiras filas da grella definitiva foron ocupadas por tres equipos, xa que Villeneuve completou a primeira fila para os Ferrari, os pilotos do equipo Brabham Lauda e John Watson foron terceiro e quinto, e os de Lotus, Andretti e Ronnie Peterson foron cuarto e sexto.

Un fermoso día e 75.000 afeccionados presenciaron a carreira do domingo. A saída trasladarase desde diante dos boxes en Ocean Boulevard á curva "lineal" na liña de costa co fin de evitar outra montoneira na primeira curva. A estratexia pareceu funcionar, e todo o mundo pasou limpamente, aínda que freada no final da curva de John Watson polo interior fíxoo saír da pista e forzou a Reutemann a abrirse para esquivalo, así Villeneuve quedou na cabeza a medida que saían.

Logo dunha volta, a orde era Villeneuve, Watson, Lauda, Reutemann, Andretti, Alan Jones, James Hunt e Peterson. Na cabeza dun Gran Premio por primeira vez, Villeneuve conducía magnificamente, e comezou a ampliar a súa vantaxe. Na sexta volta, Hunt golpeou o muro no ápice da última curva antes da recta de boxes e golpeou a súa roda dianteira dereita. Tres voltas despois, Watson retirouse da segunda posición co motor roto. Andretti caeu de novo ao cuarto posto, logo de elixir mal os seus pneumáticos Goodyears e Jones estábase acercándose a el rapidamente. Na volta 19, o Williams pasouno e saíu tras Reutemann.

Villeneuve tiña unha vantaxe de dous segundos e Reutemann estaba empuxando duro a Lauda polo segundo lugar. De súpeto, na volta 28, o Brabham saíu recto na curva un, coma se fallaran os freos. Lauda detívose sen perigo , pero, saíu e quitouse o casco. Un fallo eléctrico apagara o motor. Mentres tanto, Jones alcanzara a Reutemann, e os tres primeiros estaban separados por só 2´5 segundos.

Na volta 39, xusto antes da metade da carreira, Villeneuve chegou a dobrar a Clay Regazzoni, quen se atopaba nunha batalla con Jean-Pierre Jabouille de Renault. En lugar de esperar ata a recta, o canadense tratou de adiantalo na sección revirada que conduce a Ocean Boulevard. Simplemente non había espazo, e cando Regazzoni freou antes do esperado por Villeneuve, a roda dianteira dereita do Ferrari golpeou a parte traseira esquerda do Shadow e saíu lanzado contra a parede. Afortunadamente, ninguén resultou ferido.

Isto deixou a Reutemann á cabeza, por diante de Jones, cunha gran brecha sobre Andretti. Volta tras volta, Jones perseguiu a Reutemann, pero o Ferrari era demasiado rápido nas rectas para podelo adiantar. Por na volta 47, con Jones na cola do Ferrari, as ás dianteiras da Williams estrañamente colapsáronse, como resultado dun fallo de fabricación. Jones continuou a batalla, pero comezou a perder ao redor dun segundo por volta. Para aumentar a desgraza do australiano, a presión do combustible comezou a fallar.marchaba a tiróns como se o motor cuspira, e ás veces, cortaba por completo. Pasárono un coche tras outro, o Williams caeu ata o oitavo lugar. A consecución da volta rápida na volta 27 e o adiantamento a Emerson Fittipaldi na última volta, logrando o sétimo lugar foron os seus únicos consolos logo dunha pilotaxe espectacular.

Reutemann cruzou á meta, mantendo once segundos de diferenza sobre Andretti, quen tiña un coxín similar sobre Patrick Depailler terceiro.

Clasificación editar

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 11   Carlos Reutemann Ferrari 80 1:52:01.301 1 9
2 5   Mario Andretti Lotus-Ford 80 +11.061 segs 4 6
3 4   Patrick Depailler Tyrrell-Ford 80 +28.951 segs 12 4
4 6   Ronnie Peterson Lotus-Ford 80 +45.603 segs 6 3
5 26   Jacques Laffite Ligier-Matra 80 +1:22.884 14 2
6 35   Riccardo Patrese Arrows-Ford 79 +1 volta 9 1
7 27   Alan Jones Williams-Ford 79 +1 volta 8
8 14   Emerson Fittipaldi Fittipaldi-Ford 79 +1 volta 15
9 36   Rolf Stommelen Arrows-Ford 79 +1 volta 18
10 17   Clay Regazzoni Shadow-Ford 79 +1 volta 20
11 10   Jean-Pierre Jarier ATS-Ford 75 +5 voltas 19
12 8   Patrick Tambay McLaren-Ford 74 Accidente 11
Ret 20   Jody Scheckter Wolf-Ford 59 Accidente 10
Ret 19   Vittorio Brambilla Surtees-Ford 50 Transmisión 17
Ret 15   Jean-Pierre Jabouille Renault 43 Turbo 13
Ret 12   Gilles Villeneuve Ferrari 38 Accidente 2
Ret 1   Niki Lauda Brabham-Alfa Romeo 27 Encendido 3
Ret 3   Didier Pironi Tyrrell-Ford 25 Caixa de cambios 22
Ret 37   Arturo Merzario Merzario-Ford 17 Caixa de cambios 21
Ret 9   Jochen Mass ATS-Ford 11 Freos 16
Ret 2   John Watson Brabham-Alfa Romeo 9 Caixa de cambios 5
Ret 7   James Hunt McLaren-Ford 5 Accidente 7
NTS 18   Rupert Keegan Surtees-Ford Accidente na práctica
NTS 16   Hans Joachim Stuck Shadow-Ford Accidente na práctica
NSC 30   Brett Lunger McLaren-Ford
NSC 22   Lamberto Leoni Ensign-Ford
NSCP 32   Keke Rosberg Theodore-Ford
NSCP 25   Héctor Rebaque Lotus-Ford
NSCP 39   Danny Ongais Shadow-Ford
NSCP 24   Derek Daly Hesketh-Ford

Posicións logo da carreira editar

  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Suráfrica de 1978
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1978
Carreira seguinte:
Gran Premio de Mónaco de 1978
Carreira anterior:
Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1977
Gran Premio do oeste dos Estados Unidos Carreira seguinte:
Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1979

Notas editar

  • Lideres por volta: Gilles Villeneuve 38 voltas (1-38); Carlos Reutemann 42 voltas (39-80).
  • Keegan e Stuck lograron os tempos 22º e 23º máis rápido na cualificación, pero non puideron estar na grella debido aos accidentes na práctica. Pironi, que era o 24º , entrou na grella, evitando a vergonza de converterse no primeiro piloto que non cualificará un coche oficial de Tyrrell.
  • A vitoria levou a Reutemann a empatar con Andretti na clasificación logo de só catro carreiras, pero Mario lograría seis vitorias e o campionato co Lotus 79 antes de que o campionato volvera a América en Watkins Glen no outono.
  • Rob Walker (July, 1978). "3rd United States Grand Prix West: Road Show". Road & Track, 135-140.

Ligazóns externas editar