Gran Premio de Austria de 1977

O Gran Premio de Austria de 1977 foi unha carreira do Campionato do Mundo Fórmula 1 celebrada no Circuíto de Österreichring o 14 de agosto de 1977. Foi a 12ª carreira da tempada de Fórmula Un de 1977, e o décimo Gran Premio de Austria o oitavo, que se celebrou en Österreichring. Levouse a cabo sobre 54 voltas para cubrir unha distancia de carreira de 320 quilómetros.

Modelo:Competición deportivaGran Premio de Austria de 1977
TipoGran Premio de Austria Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1977 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento54 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónA1-Ring (Spielberg) 47°13′11″N 14°45′53″L / 47.219722222222, 14.764722222222 Editar o valor en Wikidata
Lonxitude4,318 km Editar o valor en Wikidata
PaísAustria Editar o valor en Wikidata
Data14 de agosto de 1977 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoAlan Jones Editar o valor en Wikidata
Pole positionNiki Lauda Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaJohn Watson Editar o valor en Wikidata

Logo de 1976 engadiuse unha chicane chamada "Hella-Licht", en substitución da moi rápida Vost-Hugel Kurve.

Esta carreira viu a primeira vitoria do futuro campión do mundo de Fórmula 1 Alan Jones. O piloto australiano logrou co seu Shadow DN8 a vitoria sobre o heroe local Niki Lauda no seu Ferrari 312T2. Sería a única vitoria na historia de Shadow Racing Cars durante os seus oito anos na Fórmula Un. Terceiro foi Hans Joachim Stuck no seu Brabham BT45B.

Resumo da carreira

editar

A choiva caera inmediatamente antes de comezar a carreira deixando a pista mollada, pero non ía chover durante a carreira. A elección de pneumáticos repartiuse entre mollados e slicks. Mario Andretti liderou no comezo ata que o motor do seu Lotus 78 fallou. Nese momento a pista estábase secando. Gunnar Nilsson e Jones protagonizaron as primeiras voltas na pista mollada. Nilsson pasara de 16º ao segundo lugar e Jones progresara desde a 14º posición na grella ao cuarto posto. James Hunt converteuse no líder da carreira. Nilsson entrou en boxes para cambiar os seus desfeitos pneumáticos de choiva do seu Lotus 78, mentres Jones pasou ao Brabham de Hans Joachim Stuck e ao Wolf WR3 de Jody Scheckter para marchar na segunda posición. Jones non progresaría máis pero un fallo no motor no McLaren M26 de Hunt ao final da carreira deixouno primeiro. Nilsson recuperouse da súa parada en boxes e chegou ao terceiro posto ata que unha falla no motor obrigouno a retirarse. Lauda con problemas de dirección chegou co seu Ferrari á segunda posición cando secou a pista, mentres que Stuck logrou a terceira posición. Scheckter trompeou deixando cuarto a Carlos Reutemann no segundo Ferrari 312T2 por diante de Ronnie Peterson no Tyrrell P34 e o segundo McLaren de Jochen Mass logrou o último punto do campionato en sexto lugar. Malia as cambiantes condicións, 16 coches terminaron a carreira con 17 clasificados. O 17º foi Emilio de Villota, quen estrelou o seu McLaren M23 privado nas últimas voltas, na volta 51º.

Pasaran sete anos desde a última vitoria dun australiano (Jack Brabham no Gran Premio de Suráfrica de 1970 ). A vitoria de Jones non tivo efecto na clasificación do campionato. Pero o segundo posto de Lauda, xunto coas retiradas de Scheckter, Andretti e Hunt fortaleceu considerablemente a clasificación de Lauda no campionato, ampliando a súa vantaxe a 16 puntos.

Clasificación

editar
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 17   Alan Jones Shadow-Ford 54 1:37:16.49 14 9
2 11   Niki Lauda Ferrari 54 +20.13 segs 1 6
3 8   Hans Joachim Stuck Brabham-Alfa Romeo 54 +34.5 segs 4 4
4 12   Carlos Reutemann Ferrari 54 +34.75 segs 5 3
5 3   Ronnie Peterson Tyrrell-Ford 54 +72.09 segs 15 2
6 2   Jochen Mass McLaren-Ford 53 +1 volta 9 1
7 24   Rupert Keegan Hesketh-Ford 53 +1 volta 20
8 7   John Watson Brabham-Alfa Romeo 53 +1 volta 12
9 27   Patrick Nève March-Ford 53 +1 volta 22
10 30   Brett Lunger McLaren-Ford 53 +1 volta 17
11 28   Emerson Fittipaldi Fittipaldi-Ford 53 +1 volta 23
12 33   Hans Binder Penske-Ford 53 +1 volta 19
13 4   Patrick Depailler Tyrrell-Ford 53 +1 volta 10
14 34   Jean-Pierre Jarier Penske-Ford 52 +2 voltas 18
15 19   Vittorio Brambilla Surtees-Ford 52 +2 voltas 13
16 18   Vern Schuppan Surtees-Ford 52 +2 voltas 25
17 36   Emilio de Villota McLaren-Ford 50 Accidente 26
Ret 20   Jody Scheckter Wolf-Ford 45 Trompo 8
Ret 1   James Hunt McLaren-Ford 43 Motor 2
Ret 23   Patrick Tambay Ensign-Ford 41 Motor 7
Ret 6   Gunnar Nilsson Lotus-Ford 38 Motor 16
Ret 16   Arturo Merzario Shadow-Ford 29 Caixa de cambios 21
Ret 26   Jacques Laffite Ligier-Matra 21 Fuga aceite 6
Ret 5   Mario Andretti Lotus-Ford 11 Motor 3
Ret 10   Ian Scheckter March-Ford 2 Accidente 24
Ret 22   Clay Regazzoni Ensign-Ford 0 Accidente 11
NSC 38   Brian Henton March-Ford
NSC 39   Ian Ashley Hesketh-Ford
NSC 25   Héctor Rebaque Hesketh-Ford
NSC 9   Alex Ribeiro March-Ford

Posicións logo da carreira

editar
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 8 mellores resultados das primeiras 9 roldas e os 7 mellores resultados das últimas 8 roldas contan para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados.


Carreira anterior:
Gran Premio de Alemaña de 1977
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1977
Carreira seguinte:
Gran Premio dos Países Baixos de 1977
Carreira anterior:
Gran Premio de Austria de 1976
Gran Premio de Austria Carreira seguinte:
Gran Premio de Austria de 1978

Ligazóns externas

editar