Wikipedia

Lingua francesa

lingua románica occidental

O francés[3] (le français [lə fʁɑ̃sɛ] ( escoitar) o la langue française [la lɑ̃ɡ fʁɑ̃sɛz]) é unha lingua romance da familia indoeuropea procedente do latín falado. Descendente do Latín vulgar do Imperio Romano, como todas as linguas romances. O francés evolucionou a partir do galo-romance, o latín que se fala na Galia, e máis concretamente no norte da Galia. Os seus parentes máis próximos son as linguas de oïl -linguas faladas historicamente no norte de Francia e no sur de Bélxica, que o francés (Francien) suplantou en gran medida. O francés tamén recibiu a influencia das linguas celtas nativas do norte da Galia romana, como Gallia Belgica, e da lingua franca dos invasores post-romanos. Na actualidade, debido ao antiga expansión de ultramar, existen numerosas linguas crioulas de base francesa, entre as que destaca o crioulo haitiano. Unha persoa ou nación francófona pode denominarse francófona tanto en galego como en francés.

Francés
Français
Pronuncia:[fʁɑ̃sɛ]
Falado en: Alxeria, Bélxica, Benín, Burkina Faso, Burundi, Camerún, Canadá, Chad, Comores, Costa do Marfil, Francia, Gabón, Guinea, Guinea Ecuatorial, Haití, Líbano, Luxemburgo, Madagascar, Malí, Mauricio, Mauritania, Mónaco, Níxer, República Centroafricana, República Democrática do Congo, República do Congo, Ruanda, Seychelles, Senegal, Suíza, Togo, Vanuatu e Djibuti
Rexións: Europa Occidental, América, África, rexión do Océano Pacífico
Total de falantes: 77 millóns (primeira lingua) 128 millóns (primeira ou segunda lingua)[1]
Posición: 18
Familia: Indoeuropeo
 Itálico
  Románico
   Italo-occidental
    Galoibérico
     Galorrománico
      Oïl
       Francés
Estatuto oficial
Lingua oficial de: 31 países
Regulado por: Académie française
Códigos de lingua
ISO 639-1: fr
ISO 639-2: fre (B), fra(T)
SIL: FRA
Mapa
Map-Francophone World.svg

Mapa da Francofonía
Azul escuro: lingua oficial e nativa; azul: lingua oficial; azul claro: lingua da cultura; verde: minoritaria
Status
Lang Status 99-NI.png
O francés está clasificado como "en estado seguro" polo Libro Vermello das Linguas Ameazadas da UNESCO[2]

O francés é lingua oficial en 29 países de varios continentes,[4] a maioría dos cales son membros da Organización internacional da Francofonía (OIF), comunidade de 84 países que comparten o uso oficial ou o ensino do francés. O francés é tamén un dos seis idiomas oficiais utilizados nas Nacións Unidas.[5] Fálase como primeira lingua (en orde descendente do número de falantes) en Francia; Canadá (especialmente nas provincias de Quebec, Ontario e Novo Brunswick, así como noutras rexións francófonas); Bélxica (Valonia e a Bruxelas-Rexión da capital); Suíza occidental (especificamente os cantóns que forman a rexión de Romandía); partes de Luxemburgo; partes dos Estados Unidos (os estados de Luisiana, Maine, Nova Hampshire e Vermont); Mónaco; a rexión italiana de Val de Aosta; e varias comunidades noutros lugares.[6]

O francés é a terceira das linguas románicas en número de falantes, despois do castelán e do portugués. En 1999, o francés era a 11a lingua máis falada no mundo, cuns 77 millóns de falantes como lingua materna (chamados francófonos) e uns 128 millóns no total, incluíndo os que a usan como segunda lingua.[7][8] No 2015, aproximadamente o 40% da poboación francófona (incluíndo a segunda lingua e os falantes parciais) vivían en Europa, o 36% na África subsahariana e no océano Índico, o 15% no norte de África e Oriente Medio, 8% nas Américas, e o 1% en Asia e Oceanía.[9] O francés é a segunda lingua materna máis falada na Unión Europea.[10] Dos europeos que falan outras linguas nativamente, aproximadamente unha quinta parte é capaz de falar francés como segunda lingua.[11] O francés é a segunda lingua estranxeira máis ensinada na UE. Todas as institucións da UE usan o francés como lingua de traballo xunto co inglés e o alemán; en determinadas institucións, o francés é a única lingua de traballo (por exemplo, no Tribunal de Xustiza da Unión Europea).[12] O francés tamén é a décimo oitava lingua nativa máis falada do mundo, a quinta lingua máis falada por número total de falantes e a segunda ou terceira lingua máis estudada a nivel mundial (con preto de 120 millóns de aprendices a partir de 2017).[13] Como resultado do colonialismo francés e belga a partir do século XVI, o francés foi introducido en novos territorios de América, África e Asia. A maioría dos falantes dunha segunda lingua residen na África francófona, en particular en Gabón, Alxeria, Marrocos, Tunisia, Mauricio, Senegal e Costa do Marfil.[14]

Calcúlase que o francés ten uns 76 millóns de falantes nativos e uns 235 millóns de falantes diarios que o falan con fluidez;[15][16][17] e entre 77 e 110 millóns de falantes que o falan como segunda lingua en distintos graos de dominio, principalmente en África.[18] Segundo a OIF, aproximadamente 321 millóns de persoas en todo o mundo son "capaces de falar a lingua francesa".[19] sen especificar os criterios para esta estimación nin a quen engloba.ontheuplocalfr2014 Segundo unha proxección demográfica liderada pola Universidade Laval e a Rede demográfica da Axencia Universitaria da Francofonía, o número total de falantes de francés alcanzará aproximadamente os 500 millóns en 2025 e 650 millóns para 2050.[20] OIF estima 700 millóns para 2050, dos cales o 80% estarán en África.[9]

O francés ten unha longa historia como lingua internacional de literatura e estándares científicos e é lingua primaria ou secundaria de moitas organizacións internacionais, incluíndo as Nacións Unidas, a Unión Europea, a Organización do Tratado do Atlántico Norte, a Organización Mundial do Comercio, o Comité Olímpico Internacional e o Comité Internacional da Cruz Vermella. En 2011, Bloomberg Businessweek clasificou o francés a terceira lingua máis útil para os negocios, despois do inglés e do chinés mandarín estándar.[21]

Antes da segunda guerra mundial o francés era considerado a lingua internacional por excelencia, particularmente na diplomacia, e unha lingua franca no comercio, navegación e transporte.

HistoriaEditar

Artigo principal: Historia do francés.

O francés é unha lingua románica (o que significa que descende principalmente do latín vulgar) que evolucionou a partir dos dialectos galorromances falados no norte de Francia. As primeiras formas da lingua inclúen o francés antigo e o francés medio.

Latín vulgar na GaliaEditar

Véxase tamén: Linguas galorrománicas.

Debido ao dominio romano, os habitantes da Galia adoptaron gradualmente o latín e, a medida que a lingua foi aprendida pola xente común, desenvolveu un carácter local distinto, con diferenzas gramaticais co latín tal e como se fala noutros lugares, algunhas das cales están atestiguadas en graffiti.[22] Esta variedade local evolucionou cara ás linguas galorromances, que inclúen o francés e os seus parentes máis próximos, como o arpitano.

A evolución do latín na Galia estivo marcada pola súa coexistencia durante máis de medio milenio xunto ás linguas celtas e a nativa gala, que non se extinguiu ata finais do século VI, moito despois da Caída do Imperio Romano de Occidente.[23] A poboación seguía sendo nun 90% de orixe indíxena;[24][25] a clase romanizadora eran a elite nativa local (non os colonos romanos), cuxos fillos aprendían latín nas escolas romanas. No momento do colapso do Imperio, esta elite local fora abandonando lentamente o galo por completo, pero as poboacións rurais e de clase baixa seguían sendo galofalantes que ás veces tamén podían falar latín ou grego.[26] O cambio lingüístico final do galo ao latín vulgar entre as poboacións rurais e de clase baixa produciuse máis tarde, cando tanto eles como os gobernantes/clases militares francos adoptaron a fala do latín vulgar galo-romano. da elite intelectual urbana.[26]

A lingua gala probablemente sobreviviu ata o século VI en Francia a pesar da considerable romanización.[23] Coexistindo co latín, o galo axudou a dar forma aos dialectos do latín vulgar que se converteron en francés[26][23] aportando préstamos e calcos léxicos (incluíndo oui,[27] a palabra para "si"),[28] cambios sonoros moldeados pola influencia gala,[29][30][31] que influiron na conxugación e na orde das palabras.[28][32][22] Estudos computacionais recentes suxiren que os primeiros cambios de xénero poden estar motivados polo xénero da palabra correspondente en galo.[33]

O número estimado de palabras francesas que se poden atribuír ao galo sitúase en 154 polo Petit Robert,[34] que adoita considerarse que representa o francés estandarizado, mentres que se se inclúen dialectos non estándar, o número aumenta a 240.[35] Os préstamos galos coñecidos están sesgados cara a certos campos semánticos, como a vida vexetal (chêne, bille, etc.), os animais (mouton, etc.), a natureza (boue). , etc.), actividades domésticas (ex. berceau), agricultura e unidades de medida rurais (arpent, lieue, borne, boisseau), armamento ,[36] e produtos comercializados a nivel rexional e non máis lonxe.[37] Esta distribución semántica foi atribuída a que os campesiños foron os últimos en aferrarse ao galo.[37][36]

Francés antigoEditar

Artigo principal: Francés antigo.

O inicio do francés na Galia estivo moi influenciado polas invasións xermánicas no país. Estas invasións tiveron o maior impacto na zona norte do país e na lingua de alí.[38] A fenda lingüística comezou a crecer en todo o país. A poboación do norte falaba linguas de oïl mentres que a poboación do sur falaba occitano.[38] As linguas de oïl converteronse no que se coñece como francés antigo. O período do francés antigo abrangue entre os séculos VIII e XIV. O francés antigo compartía moitas características co latín. Por exemplo, o francés antigo facía uso de diferentes ordes de palabras posibles do mesmo xeito que o facía o latín porque tiña un sistema de casos que conservaba a diferenza entre os suxeitos nominativos e os non suxeitos oblicuos.[39] O período está marcado por unha forte influencia de superestratos da lingua franca xermánica, que incluía de forma non exhaustiva o uso na fala da clase alta e os rexistros superiores dunha segunda lingua verbal,[40] unha gran porcentaxe do vocabulario (agora en torno ao 15% do vocabulario francés moderno[41]) incluíndo o pronome singular impersoal on (un calco do xermánico home), e o nome da propia lingua.

Ata as súas etapas posteriores, o francés antigo, xunto ao occitano antigo, mantivo unha reliquia do antigo sistema nominal de casos do latín máis tempo que a maioría das outras linguas románicas (coa notable excepción do romanés que aínda mantén actualmente unha distinción de casos), diferenciando entre un caso oblicuo e un caso nominativo. A fonoloxía caracterizouse por un intenso acentuado silábico, o que provocou a aparición de varios ditongos complicados como -eau que máis tarde serían convertidos en monotongos.[Cómpre referencia]

Os primeiros indicios do que se converteu en francés antigo poden verse nos Xuramentos de Estrasburgo e a Séquence de sainte Eulalie, mentres que a literatura francesa antiga comezou a producirse no século XI, con importantes obras temperás centradas a miúdo na vida dos santos (como a Vie de Saint Alexis), ou nas guerras e as cortes reais, incluíndo especialmente a Chanson de Roland, ciclos épicos centrados no rei Artur e na súa corte, así como un ciclo centrado en Guillerme de Orange.[Cómpre referencia]

Francés medioEditar

Artigo principal: Francés medio.

Dentro do francés antigo xurdiron moitos dialectos, pero o dialecto francien non só continuou, senón que tamén prosperou durante o período do francés medio (séculos XIV-XVII).[38] O francés moderno xurdiu deste dialecto francien.[38] Desde o punto de vista gramatical, durante o período do francés medio perdéronse as declinacións dos substantivos e empezáronse a estandarizar as regras. Robert Estienne (1503-1559) publicou o primeiro dicionario latino-francés, que incluía información sobre fonética, etimoloxía e gramática.[42] Politicamente, a Ordenanza de Villers-Cotterêts (1539) nomeou o francés como a lingua oficial do dereito e da administración francesa, en lugar do latín e das demais linguas do país.

Francés modernoEditar

Durante o século XVII, o francés substituíu o latín como a lingua máis importante da diplomacia e das relacións internacionais (lingua franca). Mantivo este papel ata aproximadamente mediados do século XX, cando foi substituído polo polo inglés xa que os Estados Unidos convertéronse na potencia global dominante despois da segunda guerra mundial.[43][44] Stanley Meisler de Los Angeles Times dixo que o feito de que o Tratado de Versalles estivese escrito tanto en inglés como en francés foi o "primeiro golpe diplomático" contra a lingua francesa.[45]

Durante o Grand Siècle (século XVII), Francia, baixo o goberno de poderosos líderes como o Cardeal Richelieu e Luís XIV, gozou dun período de prosperidade e prominencia entre as nacións europeas. Richelieu creou a Academia Francesa para protexer a lingua francesa. A principios do século XIX, o francés parisiense converteuse na lingua principal da aristocracia francesa.

Preto de principios do século XIX, o goberno francés comezou a levar a cabo políticas co obxectivo final de erradicar as moitas minorías e linguas rexionais (patois) faladas en Francia. Isto comezou en 1794 co "Informe sobre a necesidade e os medios de aniquilar o patois e universalizar o uso da lingua francesa" de Henri Grégoire. Cando o ensino público se fixo obrigatorio, só se ensinaba francés e castigouse o uso de calquera outra lingua (patois). Os obxectivos do sistema escolar público foron especialmente claros para os profesores de fala francesa enviados para ensinar a estudantes en rexións como Occitania e Bretaña. As instrucións dadas por un funcionario francés aos profesores dos departamento de Finistère, no oeste da Bretaña, incluían as seguintes: "E lembrade, señores: déronvos o seu posto para matar a lingua bretoa".[46] O prefecto de Pireneos Atlánticos no País Vasco francés escribiu en 1846: "As nosas escolas no País Vasco están especialmente destinadas a substituír o lingua vasca polo francés. ."[46] Aos estudantes ensinábanse que as súas linguas ancestrais eran inferiores e que deberían avergoñarse delas; este proceso era coñecido na rexión de fala occitana como vergonha.

Distribución xeográficaEditar

Artigo principal: Distribución xeográfica dos francófonos.

EuropaEditar

Artigo principal: Francés europeo.
 
Coñecemento do francés na Unión Europea e nos países candidatos[47]

Falado polo 19,71% da poboación da Unión Europea, o francés é a terceira lingua máis falada na UE, despois do inglés e o alemán e é a segunda lingua máis ensinada despois do inglés.[10][48]

Segundo a Constitución de Francia, o francés é a lingua oficial da República desde 1992,[49] aínda que a ordenanza de Villers-Cotterêts fíxoo obrigatorio para os documentos legais en 1539. Francia obriga o uso do francés nas publicacións oficiais do goberno, na educación pública, excepto en casos específicos e nos contratos legais; os anuncios deben levar unha tradución de palabras estranxeiras.

En Bélxica, o francés é unha lingua oficial a nivel federal xunto co holandés e o alemán. A nivel rexional, o francés é a única lingua oficial de Valonia (excluíndo unha parte dos cantóns do Leste, que son de fala alemá) e unha das dúas linguas oficiais. —xunto co holandés—da Rexión de Bruxelas-Capital, onde é falado pola maioría da poboación (aprox. 80%), a miúdo como lingua principal.[50]

O francés é unha das catro linguas oficiais de Suíza, xunto co alemán, o italiano e o romanche, e fálase na parte occidental de Suíza, chamada Romandía, da que Xenebra é a cidade máis grande. As divisións lingüísticas en Suíza non coinciden con subdivisións políticas, e algúns cantóns teñen status bilingüe: por exemplo, os cantóns de Valais, Friburgo e Berna, e cidades como Biel/Bienne. O francés é a lingua nativa de preto do 23% da poboación suíza, e é falado polo 50%[51] da súa poboación..

 
Distribución dos falantes nativos de francés en 6 países en 2021

Xunto co luxemburgués e o alemán, o francés é unha das tres linguas oficiais de Luxemburgo, onde en xeral é a lingua preferente dos negocios así como das distintas administracións públicas. Tamén é a lingua oficial de Mónaco.

A nivel rexional, o francés é recoñecido como lingua oficial na rexión do Val de Aosta de Italia, onde é a primeira lingua do 30% aproximadamente da poboación, mentres que os dialectos franceses seguen sendo falados por minorías nas [[Illas da Canle] ]. Tamén se fala en Andorra e é a lingua principal despois do catalán en El Pas de la Casa. A lingua ensínase como a segunda lingua primaria na terra alemá de Saarland, ensinando o francés desde preescolar polo que máis do 43% dos cidadáns poden falar francés.[52][53]

ÁfricaEditar

 
     Países normalmente considerados parte da África francófona
A súa poboación era de 442,1 millóns en 2020,[54] e prevese que chegue os 845 millóns[55] e 891 millóns[56] en 2050.      Países ás veces considerados da África francófona     Países que non son francófonos pero son membros ou observadores da OIF

A maioría da poboación francófona do mundo vive en África. Segundo unha estimación do 2018 da Organización Internacional da Francofonía, son uns 141 millóns de africanos repartidos en 34 países e territorios.[Note 1] e pode falar francés como primeira ou como segunda lingua.[57][58] Este número non inclúe as persoas que viven en países africanos non francófonos que aprenderon francés como lingua estranxeira. Debido ao aumento do francés en África, espérase que a poboación total de fala francesa en todo o mundo chegue aos 700 millóns de persoas en 2050.[59] O francés é a lingua de máis rápido crecemento no continente (en canto a linguas oficiais ou estranxeiras).[60][61] O francés é principalmente unha segunda lingua en África, pero converteuse na primeira lingua nalgunhas áreas urbanas, como a rexión de Abidjan en Costa do Marfil[62] e en Libreville en Gabón.[63] Non hai un só francés africano, senón múltiples formas que diverxeron polo contacto con varias linguas africanas indíxenas.[64]

A África subsahariana é a rexión onde a lingua francesa é máis probable que se expanda, debido á expansión da educación e ao rápido crecemento da poboación.[65] Tamén é onde máis evolucionou a lingua nos últimos anos.[66][67] Algunhas formas vernáculas do francés en África poden ser difíciles de entender para os falantes de francés doutros países,[68] pero as formas escritas da lingua están moi relacionadas coas do resto do mundo francófono.

Escrita e ortografíaEditar

O francés escríbese co alfabeto latino. Ten cinco diacríticos (acento agudo, acento circunflexo, acento grave, cedilla e diérese), así como unha ligadura (œ).

A escritura ten pouco que ver coa pronuncia real. Unha característica do francés é o uso de dúas ou tres letras para indicar un fonema, aínda que moitas veces estes fonemas franceses reúnen o carácter de dous fonemas predominando un deles, por exemplo o dígrafo ou no francés parisiense soa practicamente como unha [ou] galega aínda que mantén case átono algo do fonema [ou]. En xeral, a forma escrita é máis conservadora que a forma falada. A pronuncia típica do francés normativo fai recaer case sempre o acento prosódico na última sílaba (agudismo). A pouca correspondencia entre o francés escrito e o falado é un fenómeno bastante frecuente que se debe aos fortes cambios fonéticos que se presentaron desde o período do francés antigo, e que non se corresponderon con cambios na escritura. Con todo, ocorreron algúns cambios conscientes na escritura para restaurar a ortografía latina:

  • Francés antigo doit > francés doigt «dedo» (Latín digitum)
  • Francés antigo pie > francés pied (Latín pedem), galego «pé»

Ás veces os impresores impuxeron a súa propia grafía para evitar ambigüidade:

  • Antes da imprenta: uit (oito)
  • A partir da imprenta: huit, que evitaba a confusión con "vit".

É case imposible predicir a escritura baseándose unicamente na pronuncia. As consoantes finais, en particular p, s, x, z, t e d, adoitan ser mudas; e n e m son perceptibles ata ao final de palabra porque nasalizan á vogal que acompañan. En cambio, c, r, f, e l adoitan pronunciarse ata en posición final. Por exemplo, as seguintes palabras terminan en consoante, pero na súa pronuncia acaban nun son vocálico: nez, doigt, pied, aller, les, lit, beaux.[69][70]

Os diacríticos teñen un significado fonético, semántico e etimolóxico.

Acento grave (à, è, ù): Sobre o 'a', o 'e' ou o 'u', unicamente distingue os homófonos entre si: à («a», «cara a») contra a («ten»), ou («ou») contra où («onde»). Sobre un e, indica o son /ε/. Acento agudo (é): Sobre o 'e', indica o son /e/. Ademais, adoita indicar a omisión histórica dunha consoante que seguía ó e (normalmente un s): écouter < escouter. Acento circunflexo (â, ê, î, ô, û): Sobre o 'e', indica o son /ε/. Tamén pode indicar a omisión histórica dunha letra adxacente (normalmente un s): château < chasteau/castel, fête < feste, sûr < seur, dîner < disner. Por extensión, tamén pode marcar a diferenza entre homófonos: du («de o») contra dû («debido», participio pasado de devoir, «deber»). Diérese ou trema (ë, ï): Indica que unha vogal que normalmente formaría ditongo non o forma: naïve, Noël(«Nadal»). A diérese no y (ÿ) só se presenta nalgúns nomes propios (como l'Haÿ-lles-Roses) e en francés antigo. Cedilla (ç): Indica que o c pronúnciase /s/ onde, de non levala, pronunciaríase /k/. O idioma valón introduciu o å para o son o longo e aberto, o longo e pechado ou a longo, segundo as variedades locais.

A ligadura œ non é máis que unha contracción de oe, e non ten ningún significado especial.

Intentouse reformar a ortografía francesa, pero estes intentos de reforma non tiveron éxito.[71][72]

Estimacións sobre o número de francófonosEditar

Difusión do idioma francés no mundo en 2006, o azul escuro indica un territorio onde o fala máis do 70% da poboación, o celeste indica zonas nas cales entre o 70% e o 25% da poboación fala ou coñece o francés, o verde sinala zonas nas que os francófonos son minoría.

As estimacións sobre o número de francófonos varían dependendo dos criterios considerados polas fontes. As fontes principais e as súas respectivas estimacións son:

  • Alto Consello da Organización Internacional da Francofonía Arquivado 24 de xullo de 2010 en Wayback Machine. (1998): 190 millóns de francoparlantes, e 110 millóns de "francisants": persoas que falan francés con diferente grao de dominio (A fonte é unha organización intergobernamental cuxos membros son os gobernos dos países cunha presenza significativa da lingua francesa).
  • Linguasphere Observatory (1999): 125 millóns incluíndo persoas translinguais: primeira lingua para 90 millóns de persoas, segunda lingua para 35 millóns (A fonte é unha rede independente de investigación lingüística con bases en Francia, Gales e India).
  • Eurobarómetro[Ligazón morta] (2001): máis de 105 millóns (28% de 376 millóns) falan francés na Unión Europea sen contar outros cidadáns (A fonte é unha enquisa de INRA (Europe) s.a. sobre 16.078 persoas realizada a requirimento da Dirección Xeral de Educación e Cultura da Comisión Europea).
  • SIL (Ethnologue, 15ª edición): primeira lingua de 65 millóns de persoas (A fonte Arquivado 01 de outubro de 2007 en Wayback Machine. é unha institución lingüística con status consultivo en UNESCO e a ONU).

O francés é unha das dúas linguas de traballo da ONU, unha das dúas linguas oficiais do Comité Olímpico Internacional, a única lingua oficial da Unión Postal Universal e a lingua principal da Unión Africana.

NotasEditar

  1. ↑ 29 países son membros de pleno dereito da Organización Internacional da Francofonía (OIF): Benín, Burkina Faso, Burundi, Camerún, Cabo Verde, República Centroafricana, Chad, Comores, RD Congo, República do Congo, Costa do Marfil, Xibutí, Exipto, Guinea Ecuatorial, Gabón, Guinea, Guinea-Bissau, Madagascar, Malí, Mauritania, Mauricio, Marrocos, Níxer, Ruanda, São Tomé e Príncipe, Senegal, Seychelles, Togo e Tunisia
    Un membro asociado da OIF: Ghana.
    Un observador do OIF: Mozambique.
    Un país non membro nin observador do OIF: Alxeria.
    Dous territorios franceses en África: Reunión e Mayotte.
Referencias
  1. ↑ Population Reference Bureau. "2012 World Population Data Sheet" (PDF). Consultado o 2012-08-04. 
  2. ↑ Moseley, Christopher e Nicolas, Alexandre. "Atlas of the world's languages in danger". unesdoc.unesco.org. Consultado o 11 de xullo de 2022. 
  3. ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para francés.
  4. ↑ "In which countries of the world is this language spoken...". Consultado o 24 de xullo do 2022. 
  5. ↑ "Official Languages". www.un.org (en inglés). 2014-11-18. Consultado o 24 de xullo do 2022. 
  6. ↑ "Census in Brief: English, French and official language minorities in Canada". www12.statcan.gc.ca (en inglés). 2017-08-02. Consultado o 24 de xullo do 2022. 
  7. ↑ La Francophonie dans le monde 2006–2007 publicado pola Organisation internationale de la Francophonie. Nathan Arquivado 14 de xaneiro de 2018 en Wayback Machine., París, 2007 en francés.
  8. ↑ "Le français, langue en évolution. Dans beaucoup de pays francophones, surtout sur le continent africain, une proportion importante de la population ne parle pas couramment le français (même s'il est souvent la langue officielle du pays). Ce qui signifie qu'au fur et à mesure que les nouvelles générations vont à l'école, le nombre de francophones augmente : on estime qu'en 2015, ceux-ci seront deux fois plus nombreux qu'aujourd'hui. en francés Arquivado 17 de xaneiro de 2013 en Wayback Machine."
  9. ↑ 9,0 9,1 "The status of French in the world". Arquivado dende o orixinal o 18 de setembro de 2015. Consultado o 25 de xullo do 2022. 
  10. ↑ 10,0 10,1 European Commission (xuño de 2012). "Europeans and their Languages" (PDF). Special Eurobarometro 386. Europa. p. 5. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 2016-01-06. Consultado o 25 de xullo do 2022. 
  11. ↑ "Why Learn French". Arquivado dende o orixinal o 2008-06-19. 
  12. ↑ Develey, Alice (25 de febreiro de 2017). "Le français est la deuxième langue la plus étudiée dans l'Union européenne" – vía Le Figaro. 
  13. ↑ "How many people speak French and where is French spoken". Consultado o 25 de xullo do 2022. 
  14. ↑ (en francés) La Francophonie dans le monde 2006–2007 publicado pola Organisation internationale de la Francophonie. Nathan Arquivado 2018-01-14 en Wayback Machine., París, 2007.
  15. ↑ Marie-Ève, Harton; Richard, Marcoux; Alexandre, Wolff; Sarah; Wagner, Jacob (novembro de 2014). Observatoire démographique et statistique de l'espace francophone, ed. "Estimation des francophones dans le monde en 2015" (pdf). Sources et démarches méthodologiques. odsef.fss.ulaval.ca. Québec. Consultado o 26 de xuño do 2022. .
  16. ↑ "Ethnologue: French". Consultado o 26 de xullo do 2022. 
  17. ↑ "Francophonie ("Qu'est-ce que la Francophonie?")". www.axl.cefan.ulaval.ca. 
  18. ↑ "The World's Most Widely Spoken Languages". Arquivado dende o orixinal o 27 de setembro de 2011. 
  19. ↑ "La langue française dans le monde" (PDF). Consultado o 26 de xuño do 2022. 
  20. ↑ "Agora: La francophonie de demain". 24 de novembro de 2004. Consultado o 26 de xuño do 2022. 
  21. ↑ Lauerman, John (30 de agosto de 2011). "Mandarin Chinese Most Useful Business Language After English". Bloomberg. New York. Arquivado dende o orixinal o 29 de marzo de 2015. O francés, falado por 68 millóns de persoas en todo o mundo e lingua oficial de 27 países, ocupa o segundo lugar. [despois do Mandarin]. 
  22. ↑ 22,0 22,1 Adams, J. N. (2007). "Capítulo V – Regionalisms in provincial texts: Gaul". The Regional Diversification of Latin 200 BC – AD 600. Cambridge. pp. 279–289. ISBN 978-0-511-48297-7. doi:10.1017/CBO9780511482977. 
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Laurence Hélix (2011). Histoire de la langue française. Ellipses Edition Marketing S.A. p. 7. ISBN 978-2-7298-6470-5. 
  24. ↑ Lodge, R. Anthony (1993). French: From Dialect to Standard. p. 46. ISBN 9780415080712. 
  25. ↑ Craven, Thomas D. (2002). Comparative Historical Dialectology: Italo-Romance Clues to Ibero-Romance Sound Change. John Benjamins Publishing. p. 51. ISBN 1588113132. 
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 Mufwene, Salikoko S. "Language birth and death." Annu. Rev. Anthropol. 33 (2004): 201-222.
  27. ↑ Peter Schrijver, Studies in the History of Celtic Pronouns and Particles, Maynooth, 1997, 15.
  28. ↑ 28,0 28,1 Savignac, Jean-Paul (2004). Dictionnaire Français-Gaulois. Paris: La Différence. p. 26. 
  29. ↑ Pellegrini, Giovanni Battista. 2011. "Substrata." In Posner and Green (2011), Romance Comparative and Historical Linguistics, De Gruyter Mouton: pages 43-74. Celtic influences on French discussed in pages 64-67. Page 65:"In recent years the primary role of the substratum... has been disputed. Beset doucmented is the CT- > it change which is found in all Western Romania... more reservations have been expressed about... ū > [y]..."; :"Sumario na páx. 67: "Non cabe dúbida de que a forma en que o francés se diferencia das outras linguas románicas occidentais (Vidos 1956: 363) débese en gran medida á intensidade do seu substrato celta, en comparación con zonas laterais como Iberia e Venecia..."
  30. ↑ Henri Guiter, "Sur le substrat gaulois dans la Romania", in Munus amicitae. Studia linguistica in honorem Witoldi Manczak septuagenarii, eds., Anna Bochnakowa & Stanislan Widlak, Krakow, 1995.
  31. ↑ Eugeen Roegiest, Vers les sources des langues romanes: Un itinéraire linguistique à travers la Romania (Leuven, Belgium: Acco, 2006), 83.
  32. ↑ Matasovic, Ranko (2007). "Insular Celtic as a Language Area". Papers from the Workship within the Framework of the XIII International Congress of Celtic Studies. The Celtic Languages in Contact: 106. 
  33. ↑ Polinsky, Maria; Van Everbroeck, Ezra (2003). "Development of Gender Classifications: Modeling the Historical Change from Latin to French". Language 79 (2): 356–390. JSTOR 4489422. doi:10.1353/lan.2003.0131. 
  34. ↑ Christian Schmitt (1997). "Keltische im heutigen Französisch". Zeitschrift für Celtische Philologie. 49-50: 814–829. 
  35. ↑ Müller, Bodo (1982). "Geostatistik der gallischen/keltischen Substratwörter in der Galloromania". En Winkelmann, Otto. Festschrift für Johannes Hubschmid zum 65. Geburtsag. Beiträge zur allgemeinen, indogermanischen und romanischen Sprachwissenschaft. pp. 603–620. 
  36. ↑ 36,0 36,1 Urban Holmes and Alexander Herman Schutz (June 1938). A History of the French Language. Biblo & Tannen Publishers. p. 30. ISBN 9780819601919. "...sesenta e oito ou máis palabras celtas en latín estándar; non todos estes baixaron ao romance.... non sobreviviron entre a xente. A fala vulgar na Galia utilizaba moitas outras... polo menos 361 palabras de procedencia galo en francés e provenzal. Estas palabras celtas caeron en tipos máis caseiros que... préstamos da agricultura alemá... efectos domésticos... animais... comida e bebida... árbores... corpo -- 17 (dor < ' 'durnu), vestido... construción... aves... peixes... insectos... pièce < *pettia, e o resto repartido entre armas, relixión, literatura, música, persoas, enfermidades e minerais. É evidente que os campesiños foron os últimos en aferrarse ao seu celta. O reconto do elemento celta foi feito por Leslie Moss na Universidade de Carolina do Norte... baseándose na unanimidade de acordo entre os mellores lexicógrafos... 
  37. ↑ 37,0 37,1 Eugeen Roegiest, Vers les sources des langues romanes: Un itinéraire linguistique à travers la Romania (Leuven, Belgium: Acco, 2006), page 82.
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 38,3 "HarvardKey - Login". www.pin1.harvard.edu. Arquivado dende o orixinal o 31 de xullo de 2020. Consultado o 27 de xullo de 2022. 
  39. ↑ Lahousse, Karen; Lamiroy, Béatrice (2012). "Word order in French, Spanish and Italian:A grammaticalization account". Folia Linguistica (en inglés) 46 (2). ISSN 1614-7308. doi:10.1515/flin.2012.014. 
  40. ↑ Rowlett, P. 2007. The Syntax of French. Cambridge: Cambridge University Press. Page 4
  41. ↑ Pope, Mildred K. (1934). From Latin to Modern French with Especial Consideration of Anglo-Norman Phonology and Morphology. Manchester: Manchester University Press.
  42. ↑ Victor, Joseph M. (1978). Charles de Bovelles, 1479–1553: An Intellectual Biography. Librairie Droz. p. 28. 
  43. ↑ The World's 10 Most Influential Languages Arquivado 2008-03-12 en Wayback Machine. Top Languages. Recuperado 11 de abril de 2011.
  44. ↑ Battye, Adrian; Hintze, Marie-Anne; Rowlett, Paul (2003). The French Language Today: A Linguistic Introduction (en inglés). Taylor & Francis. ISBN 978-0-203-41796-6. 
  45. ↑ Meisler, Stanley (1 March 1986). "Seduction Still Works : French--a Language in Decline". The Los Angeles Times. Arquivado dende o orixinal o 2 de xullo de 2015. Consultado o 28 de xullo do 2022. 
  46. ↑ 46,0 46,1 Labouysse, Georges (2007). L'Imposture. Mensonges et manipulations de l'Histoire officielle. France: Institut d'études occitanes. ISBN 978-2-85910-426-9. 
  47. ↑ EUROPA, data for EU25, published before 2007 enlargement.
  48. ↑ "Explore language knowledge in Europe". languageknowledge.eu. 
  49. ↑ Novoa, Cristina; Moghaddam, Fathali M. (2014). "Applied Perspectives: Policies for Managing Cultural Diversity". En Benet-Martínez, Verónica; Hong, Ying-Yi. The Oxford Handbook of Multicultural Identity. Oxford Library of Psychology. Nova York: Oxford University Press. p. 468. ISBN 978-0-19-979669-4. LCCN 2014006430. OCLC 871965715. 
  50. ↑ Van Parijs, Philippe, Professor of economic and social ethics at the UCLouvain, Profesor visitante da Universidade Harvard e da KULeuven. "Belgium's new linguistic challenge" (PDF). KVS Express (Suplemento do Newspaper de Morgen) marzo-abril de 2006: Artigo da fonte orixinal (pdf 4.9 MB) pp. 34–36 republicado polo Servizo do Goberno Federal belga (ministerio) de Economía - Dirección Xeral de Estatística Bélxica. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 13 de xuño de 2007. Consultado o 29 de xullo do 2022.  – A situación lingüística en Bélxica (e en particular varias estimacións da poboación que fala francés e holandés en Bruxelas) é discutida en detalle.
  51. ↑ Abalain, Hervé (2007). Le français et les langues. ISBN 978-2-87747-881-6. Consultado o 10 September 2010. 
  52. ↑ "Allemagne : le français, bientôt la deuxième langue officielle de la Sarre". 28 de abril de 2014. Consultado o 29 de xullo do 2022. 
  53. ↑ "German region of Saarland moves towards bilingualism". BBC News. 21 de xaneiro de 2014. Consultado o 29 de xullo do 2022. 
  54. ↑ Population Reference Bureau. "2020 World Population Data Sheet - Population mid-2020". Consultado o 29 de xullo do 2022. 
  55. ↑ Organización das Nacións Unidas. "World Population Prospects: The 2019 Revision" (XLSX). Consultado o 29 de xullo do 2022. 
  56. ↑ Population Reference Bureau. "2020 World Population Data Sheet - Population mid-2050". Consultado o 29 de xullo do 2022. 
  57. ↑ Observatoire de la langue française de l’Organización Internacional da Francofonía. "Estimation du nombre de francophones (2018)" (PDF). Consultado o 29 de xullo do 2022. 
  58. ↑ Observatoire démographique et statistique de l'espace francophone (ODSEF). "Estimation des populations francophones dans le monde en 2018 - Sources et démarches méthodologiques" (PDF). Consultado o 29 de xullo do 2022. 
  59. ↑ Cross, Tony (2010-03-19). "French language growing, especially in Africa". Radio France Internationale. Consultado o 29 de xullo do 2022. 
  60. ↑ "Agora: La francophonie de demain". 24 de novembro de 2004. Consultado o 29 de xullo do 2022. 
  61. ↑ "Bulletin de liaison du réseau démographie" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de abril de 2012. Consultado o 29 de xullo do 2022. 
  62. ↑ (en francés) Le français à Abidjan : Pour une approche syntaxique du non-standard by Katja Ploog, CNRS Editions, París, 2002.
  63. ↑ "L'aménagement linguistique dans le monde". CEFAN (Chaire pour le développement de la recherche sur la culture d’expression française en Amérique du Nord, Université Laval (en francés). Jacques Leclerc. Consultado o 29 de xullo do 2022. 
  64. ↑ "Annonces import export Francophone - CECIF.com". www.cecif.com. Arquivado dende o orixinal o 17 de xaneiro de 2013. Consultado o 29 de xullo de 2022. 
  65. ↑ France-Diplomatie Arquivado 2009-07-27 en Wayback Machine. "Ademais, o crecemento demográfico dos países do hemisferio sur lévanos a prever un novo aumento do número global de falantes de francés."
  66. ↑ (en francés) "Le français, langue en évolution. Dans beaucoup de pays francophones, surtout sur le continent africain, une proportion importante de la population ne parle pas couramment le français (même s'il est souvent la langue officielle du pays). Ce qui signifie qu'au fur et à mesure que les nouvelles générations vont à l'école, le nombre de francophones augmente : on estime qu'en 2015, ceux-ci seront deux fois plus nombreux qu'aujourd'hui."
  67. ↑ (en francés) c) Le sabir franco-africain Arquivado 17 de xaneiro de 2013 en Wayback Machine.: "C'est la variété du français la plus fluctuante. Le sabir franco-africain est instable et hétérogène sous toutes ses formes. Il existe des énoncés où les mots sont français mais leur ordre reste celui de la langue africaine. En somme, autant les langues africaines sont envahies par les structures et les mots français, autant la langue française se métamorphose en Afrique, donnant naissance à plusieurs variétés."
  68. ↑ (en francés) République centrafricaine Arquivado 05 de abril de 2007 en Wayback Machine.: Il existe une autre variété de français, beaucoup plus répandue et plus permissive : le français local. C'est un français très influencé par les langues centrafricaines, surtout par le sango. Cette variété est parlée par les classes non-instruites, qui n'ont pu terminer leur scolarité. Ils utilisent ce qu'ils connaissent du français avec des emprunts massifs aux langues locales. Cette variété peut causer des problèmes de compréhension avec les francophones des autres pays, car les interférences linguistiques, d'ordre lexical et sémantique, sont très importantes. (Un exemplo dunha variedade de francés africano que é difícil de entender para os falantes de francés europeo).
  69. ↑ Fonétik.fr writing system proposal en francés.
  70. ↑ Ortofasil writing system proposal en ingles.
  71. ↑ Alfograf writing system proposal en francés.
  72. ↑ Ortograf.net writing system proposal en francés.

Véxase taménEditar

Outros artigosEditar

Ligazóns externasEditar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lingua_francesa&oldid=6248870»