Wikipedia

Océano Índico

O océano Índico[2] (en árabe, Bahr al-Hind) é un dos cinco océanos da Terra, e é a terceira masa de auga máis grande do mundo, cobre aproximadamente o 20% da superficie da Terra.[3] Esténdese por unha superficie duns 75 000 000 km². Limitado ó norte pola India, Paquistán e Irán; ó leste por Birmania, Tailandia e Malaisia (todos eles en Asia e Australia); ó sur polo océano Antártico; e ó oeste por África e a Península Arábiga.

Océano Índico
Localización administrativa
Estado39 países e 7 territorios (Ver: Países e territorios ribeiregos)
Localización xeográfica
ContinenteÁfrica, Asia e Oceanía
Xeografía
SubdivisiónsÍndico Oriental, Occidental e Índico Sur (inclúe os mares de Andaman, Arabia, Balí, Flores, Xava, Laquedivas, Vermello, Savu e Timor, o canle de Mozambique e os golfos de Adén, Aqaba, Bengala, Omán e Pérsico e a Gran Baía Australiana)
Illas interioresIllas do Índico
Características
Superficie68 556 000 km² [1]
Anchura máximaca. 10.000 km
Lonxitude costa66 526 km [1]
Profundiade máxima7 258 m (f. Xava) [1]
Profundidade media3 741 m [1]
Mapa

Océano Índico en azul

Por convención o océano Índico convértese no océano Atlántico á altura do Cabo Agullas, no océano Pacífico á altura da illa de Tasmania e no océano Antártico a partir do paralelo 60º S.

Historia Editar

 
As economicamente importantes Ruta da Seda (vermello) e rutas comerciais das especias (azul) foron bloqueadas polo Imperio Otomán cara 1453 coa caída do Imperio Bizantino. Isto espoleó a exploración e atopouse unha nova ruta marítima ao redor de África , feito que provocou a era dos descubrimentos.
 
Mapa do Periplo do Mar Eritreo
 
Carta do océano Índico do século XVII

As primeiras civilizacións do mundo desenvolvéronse ao redor do océano Índico, ao longo dos vales dos ríos Tigris e Éufrates, Nilo e Indo: en Mesopotamia (comezando con Sumeria), no antigo Exipto e no subcontinente indio (comezando coa civilización do val do Indo). Outras civilizacións tamén xurdiron en Persia (a partir do antigo Imperio Elamita), en Armenia (a partír do antigo Imperio Urartu) e posteriormente no sueste de Asia (a partir do antigo Reino de Funan).

Durante a primeira dinastía de Exipto (ca. 3000 a.C.) xa se enviaron expedicións a navegar polo Índico, viaxando ata Punt, que se cre era parte da actual Somalia. Os barcos que regresaban traían ouro e mirra. O primeiro exemplo coñecido de comercio entre Mesopotamia e o val do Indo (ca. 2500 a.C.) desenvolveuse ao longo do Índico. É posible que os fenicios de finais do III milenio a. C. entrasen tamén na zona, pero non deixaron asentamentos.

O Índico é un mar bastante tranquilo, e grazas a iso abriuse ao comercio antes que o Atlántico ou o Pacífico. O cedo coñecemento dos monzóns tamén fixo posible a súa navegación: cara ao oeste ao principio da época dos monzóns, e logo, tras esperar uns meses, de regreso cara ao leste. Isto permitiu aos pobos de Indonesia cruzar o Índico para establecerse en Madagascar.

No século II a. C. ou século I a. C., Eudoxo de Cícico foi o primeiro grego coñecido en lograr cruzar o Índico, navegando ata a India. De Hippalus dise que descubriría a ruta directa desde Arabia ata a India ao redor desta época. Durante o século I e II a.C. desenvolvéronse relacións comerciais intensivas entre o Exipto romano e os reinos Tamil dos Cheras, Cholas e Pandyas do sur da India. Do mesmo xeito que os anteriores pobos indonesios, os mariñeiros occidentais utilizaron o monzón para cruzar o océano. O descoñecido autor do Periplo do Mar Eritreo, que se cre se escribiu entre o século I e o II, describe esta ruta e os portos e mercadorías ao longo das costas de África e da India ao redor do ano 70 a. C.

De 1405 a 1433, o almirante chinés Zheng He conduciu grandes frotas da dinastía Ming en varias viaxes a través do océano Occidental (o nome chinés do Índico) e alcanzou os países costeiros da África oriental (véxase Zheng He para referencia).

En 1497, o navegante portugués Vasco da Gama logrou dobrar o cabo de Boa Esperanza e converteuse no primeiro europeo en navegar á India e máis tarde ao Afastado Oriente. Os barcos europeos, armados con pesados canóns, rapidamente dominaron o comercio. Portugal intentou lograr preeminencia establecendo fortes nos estreitos e portos importantes e dominou o comercio e o descubrimento ao longo das costas de África e Asia ata mediados do século XVII. Máis tarde, os portugueses foron desprazados por outras potencias europeas. A Compañía Holandesa das Indias Orientais (1602-1798) buscou o control do comercio con Oriente a través do Índico. Francia e Gran Bretaña estableceron compañías de comercio na zona e España estableceu unha importante operación comercial en Filipinas e o Pacífico. Cara a 1815, Gran Bretaña converteuse na principal potencia no Índico.

A apertura do canal de Suez en 1869 reviviu o interese europeo no leste, pero ningunha nación tivo éxito en establecer o dominio do comercio. Desde a segunda guerra mundial o Reino Unido viuse obrigado a retirarse da zona, sendo substituído pola India, a Unión Soviética e os Estados Unidos. Os dous últimos trataron de establecer a súa hexemonía negociando sitios para as súas bases navais. Os países en desenvolvemento que bordeaban o océano, con todo, trataron de que fora unha «zona de paz»[Cómpre referencia] para que se puidesen utilizar libremente as súas rutas de navegación. O Reino Unido e os Estados Unidos manteñen unha base militar no Atol Diego García no medio do océano Índico.

Breve cronoloxía da exploración Editar

Os feitos máis destacados na exploración e navegación do Índico, principalmente para os occidentais, son:

Xeografía Editar

 
Mapa batimétrico do océano Índico

As placas tectónicas africana, india e antártica converxen no punto triplo de Rodrigues, a súa conxunción está marcada por ramificacións da dorsal oceánica que forman un Y invertido, coa raíz que vai cara ao sur desde o límite da plataforma continental preto de Bombai, na India. As bacías leste, oeste e sur subdivídense en bacías máis pequenas por cristas submarinas.

Os principais puntos de estreitamento son Bab el Mandeb, o estreito de Hormuz, o estreito de Lombok, o estreito de Malaca e o estreito de Palk, os principais mares deste océano son o golfo de Adén, mar de Andaman, mar Arábigo, baía de Bengala, gran Baía Australiana, mar de Laquedivas, golfo de Mannar, canle de Mozambique, golfo de Omán, golfo Pérsico, mar Vermello e outros corpos de auga tributarios. Está conectado artificialmente co mar Mediterráneo pola canle de Suez, accesible vía o mar Vermello.

Illas do océano Índico Editar

Notas Editar

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 CIA. "Océano Índico - Geografía - Libro Mundial de Hechos" (en castelán). Consultado o 23 de febreiro de 2017. 
  2. ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para índico.
  3. ↑ Rasul Bux Rais (1986). The Indian Ocean and the Superpowers. Routledge. ISBN 9780709942412. 
  4. ↑ William Woodville Rockhill, Toung Pao (1915) Wang Dayuan (1328-1339) Daoyi Zhilue (Island Savages)

Véxase tamén Editar

Outros artigos Editar

Os cinco océanos
 
Atlántico 		 
Ártico 		 
Índico 		 
Pacífico 		 
Antártico
 
 Este artigo sobre xeografía é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
 Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Océano_Índico&oldid=6437264»