Plinio o Vello

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Plinio.

Caio Plinio Segundo (en latín: Gaius Plinius Secundus), coñecido como Plinio o Vello, naceu en Como no ano 23 e morreu na actual Catellmare de Stabia no ano 79, vítima da súa curiosidade científica ao ir observar a erupción do volcán Vesuvio, que sepultou as cidades de Pompeia e Herculano.

Plinio o Vello
Nome completo	Caio Plinio Segundo
Nacemento	anos 20xuliano, 23 e c. 24
	Novum Comum
Falecemento	79, agosto de 79, 24 de agosto de 79 e 25 de agosto de 79
	Estabia
Causa	Erupción volcánica
Nacionalidade	romana
Etnia	Romans
Ocupación	escritor, científico, naturalista e militar romano
Pai	Gaius Plinius Celer
Nai	Marcella
Fillos	Plinio o Novo (sobriño adoptado)
Irmáns	Plinia Marcella
Lingua	latín
Coñecido/a por	Naturalis Historia
Influencias	Séneca, Aristóteles
Influíu	Cristovo Colón, Hernán Cortés, Odorico de Pordenone, Marco Polo, Fernão de Magalhães
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Traxectoria

Tras estudar en Roma, comezou a súa carreira militar na Xermania, durante doce anos, onde chegou a ser comandante da cabalaría das lexións romanas. No ano 57 volveu a Roma nos tempos do emperador Nerón, para dedicarse ao estudo e ás letras. Desempeñou diversos cargos nos tempos do emperador Vespasiano, que o nomeou entre outros como Almirante. Escribiu diversos tratados de cabalaría, unha Historia de Roma e varias crónicas históricas, hoxe perdidas. Só se conserva a súa Naturalis Historia, rematada no ano 77, e que abrangue 37 libros, dedicados ao emperador Tito. Constitúe un auténtico tratado enciclopédico da Antigüidade, xa que escribiu sobre Cosmoloxía e Astronomía (1 libro), Xeografía e Historia (4 libros), Zooloxía (5), Botánica e Agricultura (8), Medicina (13), Xeoloxía, Mineraloxía, Metalurxia e Arte (5).

No libro Historia Natural mestura un gran número de relatos e feitos útiles con conceptos fantásticos e contos de viaxeiros. Foi un dos textos máis lidos até a Idade Media, cunha grande influencia no bestiario desas épocas.