Nerón

Lucio Domitio Ahenobarbo, nado en Antium (actual Anzio, Italia) o 15 de Nadal do ano 37 e finado en Roma o 9 de xuño do 68. foi o último emperador da dinastía Xulia-Claudia do Imperio Romano.

Nerón

Biografía
Nacemento	(la) Lucius Domitius Ahenobarbus 15 de decembro de 37 Antium (Imperio Romano)
Morte	9 de xuño de 68 (30 anos) Roma, Italia
Causa da morte	consensual homicide, desangramento
Lugar de sepultura	Sepulcro dos Domícios (pt)
5º Emperador romano
13 de outubro de 54 – 9 de xuño de 68 ← Claudio – Servio Sulpicio Galba, emperador →
Senador romano
Cónsul romano
Datos persoais
Residencia	Domus Aurea
Relixión	Relixión na Roma antiga
Actividade
Ocupación	poeta, militar, político, músico
Período de tempo	Alto Imperio Romano, Exipto grecorromano, Era do Exipto romano, principado e Dinastía Xulio-Claudia
Outro
Título	Augusto (título)
Familia	Dinastía Xulio-Claudia, Domitii Ahenobarbi (en) e Claudii Nerones (en)
Cónxuxe	Estatília Messalina (66–68), morte Popeia Sabina (62–65), morte do cónxuxe Cláudia Octávia (53–62), divorcio Sporus
Parella	Claudia Acte
Fillos	Cláudia Augusta  () Popeia Sabina
Pais	Gnaeus Domitius Ahenobarbus Claudio   e Agripina Minor
Parentes	Rufrius Crispinus, fillastro
Descrito pola fonte	Enciclopedia Xudía de Brockhaus e Efron Novo Dicionario Enciclopédico, 1911-1916 Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Traxectoria

Gobernou do 54 ó 68 co nome de Nerón Claudio César Augusto Xermánico. Baixo o asesoramento do militar (amante da súa nai) Sexto Afranio Burro e do filósofo estoico Séneca, os cinco primeiros anos do seu reinado estiveron marcados pola clemencia, aínda que tivo encarcerado o seu irmán (e rival) Británico, a quen mandou envelenar no 55. No 59 mandou asasinar a súa nai por criticar a súa amante, Popea Sabina.

En xullo do 64, un inmenso incendio destrúe dúas terceiras partes de Roma. Nerón acusa os cristiáns e comeza a perseguilos.

No 66 trouxo de Atenas estatuas, figuras e galardóns para redecorar Roma. Gostaba de aparecer en representacións teatrais públicas. Mentres, as lexións romanas chegaban a Armenia, establecendo postos defensivos no Cáucaso pola presión do Imperio Parto.

No 68, os exércitos da Galia (Francia) e Hispania (España), xunto coa Garda Pretoriana, alzáronse contra Nerón, obrigándoo a fuxir de Roma. O Senado declarouno inimigo público e el mesmo rematou coa súa vida o 9 de xuño do 68.