Astronomía

ciencia que estuda os corpos celestes do universo

A astronomía, do grego ἀστρονομία, que significa etimoloxicamente "as regras das estrelas" ou astro-nomos, é a ciencia natural que estuda a orixe, evolución e eventos dos obxectos celestes; para o cal fai uso das matemáticas, a física e a química. O obxectos celestes de interese inclúen planetas, satélites, estrelas, nebulosas, galaxias e cometas. Eventos relevantes abarcan explosións de supernovas, gromos de raios gamma, quasars, blazars, púlsares e a radiación de fondo cósmico de microondas. Nun sentido máis amplo, a astronomía estuda calquera obxecto ou evento orixinado fóra da atmosfera terrestre. A cosmoloxía é unha rama da astronomía que estuda o universo como un todo.[1]

O Hubble: telescopio situado fóra da atmosfera que observa obxectos celestes. As súas marabillosas imaxes asombraron o mundo. É a icona da astronomía moderna.
Radiotelescopio, Effelsberg, Alemaña

A astronomía é unha das ciencias máis antigas. As civilizacións máis temperás das que se teñen rexistros históricos facían observacións metódicas do ceo nocturno. Entre elas están a babilónica, grega, india, exipcia, chinesa, maia e moitas dos pobos indíxenas de América. No pasado, a astronomía incluía disciplinas tan diversas coma a astrometría, a navegación astronómica, a astronomía de observación, e a elaboración de calendarios. Despois de comprender que os elementos que forman os obxectos celestes son os mesmos que conforman a Terra, e que as leis da física se aplican do mesmo xeito, naceu a astrofísica como unha aplicación da física ós fenómenos observados pola astronomía. Hoxe en día é frecuente dicir que a astronomía profesional é o mesmo cá astrofísica.[2] Os astrónomos necesitan unha gran preparación en física, e as observacións fanse sempre nun contexto astrofísico, estando ligados con frecuencia ambos os campos.

A astronomía profesional comprende as ramas de astronomía de observación e astronomía teórica. A astronomía de observación céntrase na recollida de datos por medio de observacións dos obxectos astronómicos. Estes datos son posteriormente analizados usando os principios básicos da física. A astronomía teórica oriéntase cara ao desenvolvemento de modelos computacionais ou analíticos para describir os obxectos astronómicos e os eventos. Estes dous campos compleméntanse entre si: a astronomía teórica busca explicar os resultados da observación, e as observacións úsanse para confirmar resultados teóricos.

A astronomía é unha das poucas ciencias na que hoxe en día os afeccionados aínda teñen un papel activo.[3] Isto é especialmente certo para o descubrimento e observación de eventos astronómicos transitorios. Os astrónomos afeccionados axudaron con moitos achados importantes de obxectos transeúntes, especialmente cometas, e na observación e seguimento da variabilidade das estrelas.

Etimoloxía

editar

Etimoloxicamente, a palabra "astronomía" provén do latín astronomĭa, que á súa vez provén do grego αστρονομία ('astronomía' composto por άστρον 'astron' «estrela» e seguido de νόμος 'nomos' «regra, norma»). A maior parte das ciencias utilizan o sufixo grego λογία ('logía' «tratado, estudo»), por exemplo cosmoloxía e bioloxía. De feito, "astronomía" debía propiamente chamarse "astroloxía", pero esta denominación foi usurpada pola pseudociencia que afirma que os asuntos humanos están correlacionados coas posicións dos corpos celeestes.[4] Por iso non debe confundirse a astronomía coa astroloxía. Aínda que ambas comparten unha orixe común, son moi diferentes.[5] Mentres que a astronomía é unha ciencia estudada a través do método científico, a astroloxía moderna é unha pseudociencia que segue un sistema de crenzas non probadas ou abertamente erróneas.

Uso dos termos "astronomía" e "astrofísica"

editar

"Astronomía" e "astrofísica" son sinónimos.[6][7][8] Baseándose nas definicións estritas do dicionario, "astronomía" é a ciencia que estuda os astros, a súa formación, evolución etc., e o espazo en que se moven, mentres que a "astrofísica" é a parte da astronomía que estuda a natureza física dos astros.[9] Algúns autores, como Frank Shu, diferencian a "astronomía", para describir o estudo cualitativo da disciplina, da "astrofísica", para describir a versión da disciplina orientada á física.[10] Porén, xa que a maioría das investigacións astronómicas modernas tratan temas relacionados coa física, a astronomía moderna pode realmente ser chamada astrofísica.[6] En departamentos nos que os científicos levan a cabo investigacións en campos que son astronomía pura e non astrofísica, como a astrometría, poden usarse ambos termos diferenciadamente. Isto en parte dependerá de se o departamento está historicamente afiliado cun departamento de física,[7] e de se os astrónomos profesionais teñen graos de astronomía máis ca graos de física.[8] As principais revistas desta materia inclúen nos seus nomes ambos termos, como, por exemplo, The Astronomical Journal, The Astrophysical Journal, e Astronomy & Astrophysics.

Historia

editar
 
Retrato de Justus Sustermans do pai da astronomía moderna, Galileo Galilei, portando un telescopio.

A astronomía divídese de forma tradicional en dous grandes períodos ou etapas: a Astronomía antiga (dende a prehistoria ata Galileo Galilei) e a Astronomía científica moderna (dende Galileo Galilei ata a actualidade). Sendo a elección do punto de división o establecemento do sistema de referencia heliocéntrico.

Astronomía antiga

editar

Nos primeiros tempos da historia, a astronomía supuña só a observación e a predición dos movementos dos obxectos identificables a ollo nu (sen instrumentos). Nalgúns lugares, as primeiras culturas construíron grandes artefactos que posiblemente tiñan obxectivos astronómicos. Ademais do uso cerimonial, estes observatorios podían empregarse para determinar as estación, un factor importante para saber cando sementar e entender a lonxitude do ano.[11]

Antes do desenvolvemento de ferramentas como o telescopio, o estudo das estrelas facíase a simple vista. As civilizacións desenvolvidas, especialmente Mesopotamia, Grecia, Persia, India, a China, Exipto e América Central, comezaron a desenvolverse ideas sobre a natureza do Universo. Destas observacións xurdiron as primeiras ideas sobre o movemento dos planetas, ciencia agora chamada astrometría. Críase que a Terra era o centro do Universo, e que o Sol, a Lúa e as estrelas xiraba ao seu arredor (modelo xeocéntrico ou tolemaico.[12] Os astrónomos eran polo común tamén cregos, e críase que os fenómenos celestes tiñan unha influencia oculta nos sucesos na Terra (astroloxía, de astro-logos ou a razón dos astros), sendo o traballo máis importante o establecemento e mantemento do calendario.

Os gregos fixeron importantes contribucións á astronomía, pero o progreso detívose case por completo na Idade Media, excepto polo traballo dalgúns astrónomos (en particular, musulmáns[13][14][15]) ou con achegas como as de Afonso X o Sabio coas súas táboas alfonsís ou os tratados de Alcabitius.

Ao final do século X construíuse un grande observatorio preto de Teherán polo astrónomo persa Abu-Mahmud Khojandi, quen observou unha serie de pasos meridianos do Sol, o que lle permitiu calcular a oblicuidade da eclíptica. Tamén en Persia, Omar Khayyam elaborou a reforma do calendario. No final do século IX, o persa Al-Farghani escribiu amplamente sobre o movemento dos corpos celestes. Abraham Zacuto foi o responsable no século XV de adaptar as teorías astronómicas coñecidas para a navegación da mariña portuguesa.

Revolución científica

editar

Durante o Renacemento, Nicolao Copérnico propuxo un modelo heliocéntrico do sistema solar. A súa obra foi defendida por Galileo Galilei e expandida por Johannes Kepler, primeiro que desenvolveu un sistema que describía correctamente os detalles do movemento dos planetas arredor do sol. Porén, Kepler non tivo éxito en formular unha teoría alén das leis que escribiu[16] e foi Isaac Newton, coa invención da dinámica celeste e a lei da gravitación univeral quen finalmente explicou os movementos dos planetas. Tamén desenvolveu o telescopio de reflexión.[17]

As melloras no tamaño e a calidade do telescopio levou a maiores descubrimentos. O astrónomo inglés John Flamsteed catalogou máis de 3000 estrelas,[18] catálogo ampliado por Nicolas Louis de Lacaille. O astrónomo William Herschel fixo un catálogo detallado de galaxias e en 1781 descrubiu o planeta Urano, primeiro novo planeta descuberto.[19]

Durante os séculox XVIII e XIX, o estudo do problema dos tres corpos por parte de Leonhard Euler, Alexis Claude Clairaut e Jean le Rond d'Alembert levou a predicións máis exactas dos movementos da Lúa e os planetas. Este traballo foi refinado por Joseph-Louis Lagrange e Pierre Simon Laplace, facendo posible estimar as masas dos corpos a partir das súas perturbacións.[20]

Coa introdución de novas tecnoloxías como o espectroscopio e a fotografía chegaron grandes avances na astronomía. Joseph von Fraunhofer descubriu unhas 600 bandas no espectro do Sol en 1814–15, que, en 1859, Gustav Kirchhoff xustificou coa presenza de diferentes elementos. Probouse que as estrelas eran similares ao Sol, mais cun amplo rango de temperaturas, masas e tamaños.[21]

O ano 2009 foi declarado polas Nacións Unidas como Ano Internacional da Astronomía,[22] en conmemoración do momento no que Galileo Galilei comezou o estudo dos astros co telescopio, 400 anos antes.

Astronomía observacional

editar
 
Observatorio ALMA no deserto de Atacama en Chile. As súas antenas traballan nun rango de ondas comprendidas entre as infravermellas e as de radio.

A astronomía observacional encárgase de recompilar e almacenar a información sobre o universo observable, en contraste coa astronomía teórica, que se ocupa principalmente de calcular as implicacións medibles dos modelos físicos. Esta é a práctica e o estudo da observación de corpos celestes por medio do uso de telescopios e outros instrumentos astronómicos.

En astronomía, obtense información de xeito principal da detección e análise da radiación electromagnética.[23] Unha división tradicional da astronomía dáse polas rexións do espectro electromagnético observadas:

A astronomía óptica e a de radio poden realizarse usando observatorios terrestres, porque a atmosfera é transparente nesas lonxitudes de onda. A luz infravermella é absorbida con facilidade polo vapor de auga, así que os observatorios de infravermellos deben establecerse en lugares altos e secos.

 
Imaxe ultravioleta da actividade da fotosfera solar (NASA).

En astronomía de raios X, astronomía de raios gamma, astronomía ultravioleta e astronomía do infravermello afastado pódense facer observacións só dende globos aerostáticos ou observatorios espaciais.

Todas estas disciplinas anteriores están baseadas na detección de fotóns, pero tamén podemos recibir información desde fóra da Terra transportada polos raios cósmicos, neutrinos, e, nun futuro próximo, gravitóns (ver LIGO).

Astronomía teórica

editar

Os astrónomos teóricos empregan unha gran variedade de ferramentas como modelos matemáticos analíticos e simulacións numéricas por computadora. Cada un ten as súas vantaxes. Os modelos analíticos dun proceso polo xeral son mellores porque chegan ao núcleo do problema e explican mellor o que está a suceder. Os modelos numéricos poden revelar a existencia de fenómenos e efectos que doutro xeito non se verían.[26][27]

Os teóricos da astronomía esfórzanse en crear modelos teóricos e imaxinar as consecuencias observacionais destes modelos. Isto axuda os observadores a procurar datos que poidan refutar un modelo ou permitan escoller entre varios modelos alternativos ou mesmo contraditorios. Tamén intentan xerar ou modificar modelos para conseguir novos datos. No caso dunha inconsistencia, a tendencia xeral é tratar de facer modificacións mínimas ao modelo para que se corresponda cos datos. Nalgúns casos, unha gran cantidade de datos inconsistentes a través do tempo pode levar ao abandono total dun modelo.

Os temas estudados polos astrónomos teóricos inclúen a dinámica e a evolución estelar, a formación e evolución das galaxias, a orixe dos raios cósmicos, a relatividade xeral e a cosmoloxía física, incluíndo a teoría de cordas.

Campos específicos

editar

Astrónomos

editar

Modelos e teorías

editar
  1. Unsöld & Baschek 2001, p. 1
  2. Unsöld & Baschek 2001, pp. 6-9
  3. Mims III, Forrest M. (1999). "Amateur Science—Strong Tradition, Bright Future". Science (en inglés) 284 (5411): 55–56. Bibcode:1999Sci...284...55M. doi:10.1126/science.284.5411.55. Astronomy has traditionally been among the most fertile fields for serious amateurs. 
  4. Losev, Alexandre (2012). "'Astronomy' or 'astrology': A brief history of an apparent confusion". Journal of Astronomical History and Heritage 15 (1): 42. Bibcode:2012JAHH...15...42L. arXiv:1006.5209. 
  5. Unsöld, Albrecht; Baschek, Bodo (2001). The New Cosmos: An Introduction to Astronomy and Astrophysics. Translated by Brewer, W.D. Berlín, Nova York: Springer. ISBN 978-3-540-67877-9. 
  6. 6,0 6,1 Scharringhausen, B. "Curious About Astronomy: What is the difference between astronomy and astrophysics?" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 09 de xuño de 2007. Consultado o 20 de xaneiro de 2021. 
  7. 7,0 7,1 Odenwald, Sten. The Astronomy Cafe, ed. "Archive of Astronomy Questions and Answers: What is the difference between astronomy and astrophysics?". astronomycafe.net (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 08 de xullo de 2007. Consultado o 20 de xaneiro de 2021. 
  8. 8,0 8,1 "Penn State Erie-School of Science-Astronomy and Astrophysics" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 01 de novembro de 2007. Consultado o 20 de xaneiro de 2021. 
  9. Real Academia Galega (ed.). "Dicionario da Real Academia Galega". Consultado o 20 de xaneiro de 2021. 
  10. Shu, F.H. (1983). The Physical Universe (en inglés). Mill Valley, California: University Science Books. ISBN 978-0-935702-05-7. 
  11. Forbes, 1909
  12. DeWitt, Richard (2010). "The Ptolemaic System". Worldviews: An Introduction to the History and Philosophy of Science. Chichester, Inglaterra: Wiley. p. 113. ISBN 978-1-4051-9563-8. 
  13. Kennedy, Edward S. (1962). "Review: The Observatory in Islam and Its Place in the General History of the Observatory by Aydin Sayili". Isis 53 (2): 237–39. doi:10.1086/349558. 
  14. Micheau, Françoise. Rashed, Roshdi; Morelon, Régis, eds. "The Scientific Institutions in the Medieval Near East". Encyclopedia of the History of Arabic Science 3: 992–93. 
  15. Nas, Peter J (1993). Urban Symbolism. Brill Academic Publishers. p. 350. ISBN 978-90-04-09855-8. 
  16. Forbes, 1909, pp. 49–58
  17. Forbes, 1909, pp. 58–64
  18. Chambers, Robert (1864) Chambers Book of Days
  19. Forbes, 1909, pp. 79–81
  20. Forbes, 1909, pp. 74–76
  21. Berry, Arthur (1961). A Short History of Astronomy From Earliest Times Through the 19th Century. Nova York: Dover Publications, Inc. ISBN 978-0-486-20210-5. 
  22. (en castelán) Las Naciones Unidas declararon 2009 el Año Internacional de la Astronomía. Arquivado 06 de marzo de 2009 en Wayback Machine.
  23. "Electromagnetic Spectrum". NASA. Arquivado dende o orixinal o 5 de setembro de 2006. Consultado o 17 de novembro de 2016. 
  24. Moore, P. (1997). Philip's Atlas of the Universe. Gran Bretaña: George Philis Limited. ISBN 978-0-540-07465-5. 
  25. 25,0 25,1 25,2 25,3 Cox, A.N., ed. (2000). Allen's Astrophysical Quantities. Nova York: Springer-Verlag. p. 124. ISBN 978-0-387-98746-0. 
  26. H. Roth, A Slowly Contracting or Expanding Fluid Sphere and its Stability, Phys. Rev. (39, p;525–529, 1932)
  27. A.S. Eddington, Internal Constitution of the Stars
  28. Keeler, James E. (de novembro de 1897). "The Importance of Astrophysical Research and the Relation of Astrophysics to the Other Physical Sciences". The Astrophysical Journal 6 (4): 271–88. Bibcode:1897ApJ.....6..271K. PMID 17796068. doi:10.1086/140401. 
  29. "astrophysics". Merriam-Webster, Incorporated. Arquivado dende o orixinal o 10 de xuño de 2011. Consultado o 22 de maio de 2011. 
  30. "Astrochemistry". www.cfa.harvard.edu/. 15 de xullo de 2013. Arquivado dende o orixinal o 20 de novembro de 2016. Consultado o 20 de novembro de 2016. 
  31. "About Astrobiology". NASA Astrobiology Institute. NASA. 21 de xaneiro de 2008. Arquivado dende o orixinal o 11 de outubro de 2008. Consultado o 20 de outubro de 2008. 
  32. Harpaz, 1994, pp. 7–18
  33. Bell III, J. F.; Campbell, B.A.; Robinson, M.S. (2004). Remote Sensing for the Earth Sciences: Manual of Remote Sensing (3rd ed.). John Wiley & Sons. Arquivado dende o orixinal o 11 de agosto de 2006. Consultado o 17 de novembro de 2016. 

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar

Outros artigos

editar

Ligazóns externas

editar