Wikipedia

Dinastía Ming

penúltima dinastía gobernante na China

A Dinastía Ming (en chinés 明朝; pinyin: Ming Chao), tamén coñecida como Imperio do Gran Ming (en chinés tradicional 大明国, en chinés simplificado 大明国; pinyin Da Ming Guo), foi a penúltima dinastía gobernante na China e que gobernou durante 276 anos (entre 1368 e 1644) trala caída do Imperio Mongol liderado pola dinastía Yuan. A Ming foi descrita por algúns como "unha das máis grandes épocas de orde de goberno e estabilidade social da historia humana",[1] foi a derradeira dinastía da China rexida pola etnia han.

Modelo:Xeografía políticaDinastía Ming
大明 (zh) Editar o valor em Wikidata
Imaxe
Localización
lang=gl Editar o valor em Wikidata Mapa
 32°48′N 103°05′L / 32.8, 103.08Coordenadas: 32°48′N 103°05′L / 32.8, 103.08
Contén a división administrativa
Beiping Cheng anunciou a divisão de enviados políticos (pt) Traducir
Fujian (pt) Traducir
Guangdong (pt) Traducir
Guangxi (pt) Traducir
Guizhou (pt) Traducir
Henan (pt) Traducir
Huguang (pt) Traducir
Jiangxi (pt) Traducir
Jiaozhi Province (en) Traducir
Nanzhili (en) Traducir
Q11044057 Traducir
Shaanxi (pt) Traducir
Shanxi (pt) Traducir
Sichuan (pt) Traducir
Yunnan (pt) Traducir
Zhejiang (pt) Traducir
Zhili do Norte (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Poboación
Poboación59.873.305 (1381) Editar o valor em Wikidata (9,21 hab./km²)
Lingua oficiallingua chinesa Editar o valor em Wikidata
RelixiónBudismo, Taoísmo e Confucianismo Editar o valor em Wikidata
Xeografía
Parte de
Superficie6.500.000 km² Editar o valor em Wikidata
Datos históricos
Precedido por
Creación1368 Editar o valor em Wikidata
Disolución1644 Editar o valor em Wikidata
Sucedido pordinastia Shun (pt) Traducir, Dinastía Qing e Southern Ming dynasty (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Organización política
Forma de gobernomonarquía absoluta Editar o valor em Wikidata
MoedaBimetalismo Editar o valor em Wikidata

O fundador da dinastía Ming, o emperador Hongwu (r. 1368-1398), tentou crear unha sociedade de comunidades rurais autosuficientes ordenadas nun sistema ríxido e inmóbil que garantise e mantivese unha clase permanente de soldados para a súa dinastía:[2] O exército permanente do imperio superaba o millón de soldados[3] e os estaleiros da armada ming en Nanjing eran os maiores do mundo.[4] Tamén tivo moito coidado de romper o poder dos eunucos da corte[5] e o dos magnates non relacionados con esta, pois enfeudaban aos seus numerosos fillos por toda China, e tentou guiar a estes príncipes a través dun conxunto de instrucións dinásticas publicadas no Huang-Ming Zuxun. Isto fracasou cando o seu sucesor adolescente, o emperador Jianwen, tentou recortar o poder do seu tío, o que provocou a campaña de Jingnan, un levantamento que colocou ao príncipe de Yan no trono como emperador Yongle en 1402. O emperador Yongle estableceu Yan como capital secundaria e a rebautizó como Pequín, construíu a Cidade Prohibida e restaurou o Gran Canal e a primacía dos exames imperiais nos nomeamentos oficiais. Recompensou aos seus partidarios eunucos e empregounos como contrapeso fronte aos eruditos-burócratas confucianos. Aínda que xa se levaran a cabo expedicións comerciais e diplomáticas desde China en períodos anteriores, durante o século XV a frota tributaria do almirante eunuco musulmán Zheng Hei superou a todas as demais en tamaño. Zheng Hei, dirixiu sete enormes viaxes de exploración polo océano Índico ata Arabia e as costas orientais de África.

O ascenso de novos emperadores e novas faccións diminuíu tales extravagancias; a captura do emperador Zhu Qizhen dos Ming durante a crise de Tumu de 1449 acabou con elas por completo. Deixouse que a armada imperial caese en desuso mentres os traballadores forzados construían a empalizada de Liaodong e conectaban e fortificaban a Gran Muralla na súa forma moderna. Cada dez anos realizábanse amplos censos de todo o imperio, pero o desexo de evitar o traballo e os impostos e a dificultade de almacenar e revisar os enormes arquivos de Nanjing dificultaron a obtención de cifras exactas. .[2] As estimacións para a poboación de finais da dinastía de Ming varían entre 160 e 200 millóns de persoas.[n. 1] pero os ingresos necesarios recaudabanse cada vez a un número menor de agricultores, xa que estes desaparecían dos rexistros oficiais pois "doaban" as súas terras a eunucos ou templos exentos de impostos.[2] As leis "Haijin", destinadas a protexer as costas dos piratas "xaponeses", converteron a moitos en contrabandistas e piratas.

A reconstrución da base agrícola chinesa e a mellora das vías de comunicación a través dun sistema de camiños militarizados tivo o efecto inesperado de xerar un gran excedente agrícola que puido ser vendido en florecentes mercados próximos ás vías de comunicación. A cultura rural e comercial recibiu a influencia das modas urbanas. Os chanzos máis altos da sociedade, equiparados á baixa nobreza, víronse igualmente afectados por esta nova cultura centrada no consumo. Afastándose das tradicións, as familias comerciantes comezaron a integrarse no seo da administración e da burocracia e adoptaron os trazos culturais e as prácticas da nobreza. Paralelo a esta evolución da sociedade e do comercio, houbo cambios no pensamento filosófico, as institucións gobernamentais e nas artes e a literatura.

No século XVI, con todo, a expansión do comercio europeo -aínda que restrinxido a illas próximas a Guangzhou como Macau- difundiu na China o intercambio colombiano de cultivos, plantas e animais, introducindo o chile na cociña de Sichuan e os altamente produtivos millo e patacas, que diminuíron as fames negras e estimularon o crecemento demográfico. O crecemento do comercio portugués español, e alemá creou unha nova demanda de produtos chineses produciu unha afluencia masiva de xaponesés e prata americana. Esta abundancia de especies remonetizou a economía Ming, cuxo diñeiro sufrira repetidas hiperinflacións e xa non inspiraba confianza. Mentres que os confucianos tradicionais opoñíanse a un papel tan destacado do comercio e dos novos ricos que creaba, a heterodoxia introducida por Wang Yangming permitiu unha actitude máis compracente. As reformas inicialmente exitosas de Zhang Juzheng resultaron devastadoras cando unha retardación da agricultura producida pola Pequena Idade de Xeo combinouse con cambios na política xaponesa e española que cortaron rapidamente a subministración de prata agora necesaria para que os agricultores puidesen pagar os seus impostos. En combinación coa perda de colleitas, as inundacións e a epidemia, a dinastía derrubouse en 1644 cando as forzas de Li Zicheng entraron en Pequín, aínda que as forzas de Li foron derrotadas pouco despois polos exércitos manchú dos Oito Estandartes dirixidos pola dinastía Qing.

Aínda que a primeira capital, Pequín, caeu en 1644 a causa dunha rebelión encabezada por Li Zicheng (quen estableceu a Dinastía Shun, axiña substituída pola Dinastía Qing, de orixe manchú), os réximes leais aos Ming, chamados no seu conxunto Dinastía Ming do Sur, sobreviviron ata 1662.

Historia editar

Fundación editar

Revolta e rivalidade entre os rebeldes editar

 
Canón do Huolongjing, compilado por Jiao Yu e Liu Ji.

A dinastía Yuan (1271-1368), establecida tras a invasión mongol dirixida por Khublai Khan, precedeu á fundación da dinastía Ming. Ademais dunha discriminación institucional contra os han que xerou gran resentimento, a expulsión dos Yuan debeuse aos altos impostos nas rexións, a alta inflación e as graves inundacións do río Amarelo, debidos ao abandono dos proxectos de irrigación.[6] Por consecuente, a agricultura e a economía estaban arruinadas e a revolta estalou entre os centos de miles de agricultores que foran chamados a reparar os diques do río Amarelo.[6]

Así moitos grupos dos han, entre eles os Turbantes Vermellos alzáronse en rebelión en 1351. Os Turbantes Vermellos estaban afiliados ao Loto Blanco, unha sociedade secreta budista. Zhu Yuanzhang era un agricultor pobre e un monxe budista que se uniu aos Turbantes Vermellos en 1352 e se forxou unha gran reputación ao casar coa filla adoptiva dun comandante rebelde.[7] En 1356, as forzas de Zhu tomaron a cidade de Nanjing,[8] a cal se convertería posteriormente na capital dos Ming.

Co derrubamento da dinastía Yuan, moitos grupos rebeldes comezaron a enfrontarse polo control do país e o dereito para establecer unha nova dinastía. En 1363, Zhu Yuanzhang eliminou ao seu peor inimigo, o líder da facción rebelde Chen Youliang, na batalla do lago Poyang, na que seria posiblemente unha das maiores batallas navais da historia. Grazas ao uso de brulotes, os 200 000 mariños de Zhu conseguiron vencer á frota rebelde a pesar de ser esta superior en número. A vitoria eliminou á última facción rebelde, o que deixou a Zhu Yuanzhang como dono incontestable do rico val do Yangtzé e permitiulle afianzar o seu poder no sur. Tras a sospeitosa morte do xefe dos Turbantes Vermellos cando era un invitado de Zhu en 1367, xa non había ninguén que puidese impedir o seu acceso ao trono e fixo públicas as súas ambicións imperiais ao enviar o seu exército cara a capital Yuan Dadu (actual Pequín) en 1368.[9] O último emperador Yuan refuxiouse no norte, en Shangdu e Zhu anunciou a fundación da dinastía Ming tras arrasar o palacio Yuan de Dadu.[9] A cidade foi renombrada como Beiping [10] e Zhu Yuanzhang tomou o nome de Hongwu (Extremadamente militar, en chinés).

Reinado do emperador Hongwu editar

Hongwu realizou un inmediato esforzo para reconstruír as infraestruturas do país. Fixo construír un muro de 48 km ao redor de Nanjing, así como numerosos palacios e centros administrativos.[9] O Historia dos Ming ( 明史 ) afirma que desde 1364 Zhu comezara a redactar un novo código penal confuciano, o Da Ming Lü, que se terminou en 1397 e recuperaba algúns elementos do código Tang do ano 653.[11] Hongwu organizou un sistema militar chamado weisuo, similar ao sistema fubing da dinastía Tang (618-907).

 
Retrato do emperador Hongwu (gobernou entre 1368 e 1398)

En 1380, Hongwu mandou executar o seu chanceler Hu Weiyong (胡惟庸) tras os rumores dun golpe de estado. Aboliu ese posto e asumiu as funcións de emperador e de primeiro ministro, o que seguiron facendo a maioría dos seus herdeiros.[12][13] Cada vez máis desconfiado dos seus ministros e discípulos, Hongwu creou a Jinyi Wei, unha policía secreta formada polos seus propios gardas. Esta foi parcialmente responsable da morte de 100 000 persoas en numerosas purgas que houbo durante as tres décadas do mandato de Hongwu.[12][14]

O emperador Hongwu promulgou numerosos edictos prohibindo as prácticas mongos e proclamando a súa intención de purificar a China da influencia bárbara. Con todo, tamén tratou de utilizar o legado yuan para lexitimar a súa autoridade na China e outras zonas gobernadas polos yuan. Continuou coas políticas da dinastía Yuan, como seguir solicitando concubinas e eunucos coreanos, institucións militares hereditarias ao estilo mongol, vestimentas e chapeus ao estilo mongol, promover o tiro con arco e a equitación, e facer que un gran número de mongois servisen no exército Ming. Ata finais do século XVI, os mongois seguíon constituíndo un de cada tres oficiais que servían en forzas capitais como a garda do uniforme bordado, e tamén destacaban outros pobos como os jurchens.[15] Con frecuencia escribía aos gobernantes mongois, xaponeses, coreanos, jurchen, tibetanos e das fronteiras do suroeste ofrecéndolles consello sobre a súa política gobernamental e dinástica, e insistía en que os líderes destas rexións visitasen a capital Ming para asistir a audiencias. Reasentó a 100.000 mongois no seu territorio, moitos dos cales serviron como gardas na capital. O emperador tamén fixo gran publicidade da hospitalidade e o papel concedido aos nobres chinggisíes na súa corte.[16]

Zhu Yuanzhang insistiu en que non era un rebelde e tentou xustificar a súa conquista dos outros caudillos rebeldes alegando que era un súbdito yuan e que fora designado divinamente para restaurar a orde esmagando aos rebeldes. A maioría das elites chinesas non consideraban a etnia mongol dos yuan como motivo para resistirse ou rexeitalos. Zhu insistiu en que non estaba a conquistar territorio á dinastía Yuan, senón aos señores da guerra rebeldes. Utilizou esta liña argumental para tentar persuadir aos leais aos Yuan de que se unisen á súa causa.[17] Os Ming utilizaron o tributo que recibían dos antigos vasalos Yuan como proba de que os Ming asumiran a lexitimidade dos Yuan. As misións de tributo celebrábanse regularmente con música e danza na corte Ming.[18]

Fronteira suroeste editar

 
A antiga porta sur da cidade de Dali (Yunnan)

En Qinghai, o pobo musulmán salar someteuse voluntariamente ao poder dos Ming, ao capitular os seus líderes cara ao ano 1370. As tropas uigures do xeneral Ala Bashi aplacaron as rebelións Miao da década de 1370 e asentáronse en Changde, Hunan. [19] As tropas hui musulmás tamén se asentaron en Changde tras servir nas campañas dos Ming contra as tribos aborígenes.[20] En 1381, a dinastía Ming anexionouse as áreas do suroeste (Yunnan) que pertenceran ao reino de Dali tras a conquista polos exércitos hui musulmáns dos Ming deses territorios, que se atopaban controlados polos mongois fieis á dinastía Yuan. Os hui do xeneral Mu Ying, que foi nomeado gobernador de Yunnan, reinstalaronse na rexión para colonizala.[21] Cara a finais do século XIV, ao redor de 200 000 colonos instaláronse nunha superficie de 1416 km cadrados que abarcaban as actuais provincias de Yunnan e Guizhou. Ao redor de medio millón de colonos máis chegaron posteriormente. Estas migracións supuxeron profundos cambios na composición étnica desta rexión onde, ata o momento, a etnia Han supoñía menos da metade da poboación. O resentimento contra estes cambios masivos de poboación e a presenza gobernamental que iso supuxo, provocou numerosas revoltas dos yiao e miaoen entre 1464 e 1466, que foron aplacadas por unha forza de 30 000 soldados Ming que se uniron aos 160 000 soldados apostados en Guangxi. Despois de que o estudoso e filósofo Wang Yangming (1472-1529) suprimise outra rebelión na rexión, Este avogou pola creación dunha soa administración unitaria e centralizada de grupos étnicos indíxenas para sinizar a estes grupos locais.[22]

Relacións co Tíbet editar

 
Un thangka tibetano do século XVII representando Guhyasamaja Akshobhyavajra; a dinastía Ming reuniu diversos artigos provenientes do Tíbet como tributo,[23] e en compensación ofrecía agasallos aos carrexadores tibetanos.[24]

O Libro dos Ming, a historia oficial da dinastía Ming compilada pola dinastía Qing en 1739, afirma que os Ming estableceron encomendas itinerantes para supervisar a administración tibetana e renovar os títulos dos antigos oficiais da dinastía Yuan do Tíbet e conferindo títulos principescos aos líderes das seitas budistas tibetanas.[25] Con todo, Turrel V. Wylie adianta que a censura no Libro dos Ming destinada a promover a todo prezo o prestixio e a reputación do emperador, eliminou os detalles das relacións sino-tibetanas durante o período Ming.[26]

Os especialistas modernos seguen debatendo se a dinastía Ming era realmente soberana do Tíbet ou se trataba dunha suzeranía débil que se terminou cando o emperador Jiajing (gobernou entre 1521-67) perseguiu o budismo en favor do taoísmo na corte.[26][27][28] Outros especialistas afirman que a natureza profundamente relixiosa das relacións entre a corte dos Ming e os lamas tibetanos está pouco representada nas investigacións modernas.[29][30] Outros subliñan o aspecto comercial das relacións, destacando o intercambio de cabalos tibetanos por té chinés.[31][32][33][34][35]

Os Ming comezaron a realizar intervencións militares esporádicas no Tíbet durante o século XIV mentres que os tibetanos organizaron con éxito unha resistencia armada contra as incursións Ming.[36][37] Patricia Ebrey, Thomas Laird, Wang Jiawei e Nyima Gyaincain remarcan que a dinastía Ming non situou tropas permanentes en Tíbet,[38][39][40] a diferenza da dinastía precedente (os Yuan mongois).[38] O emperador Wanli (1572-1620) levou a cabo algúns intentos de restablecer as relacións sino-tibetanas antes da alianza mongol-tibetana iniciada en 1578, a cal afectou á política exterior da posterior dinastía Qing (1644-1912) de orixe manchú, supoñendo o apoio ao dalai lama da orde dos bonetes amarelos.[26][41][42][43][44] A finais do século XVI, os mongois mostraron ser os protectores armados do dalai lama tras a súa instalación na rexión de Amdo, o que culminou coa conquista do Tíbet por parte de Güshi Khan (1582-1655) en 1642.[26][45][46][47]

Reinado do emperador Yongle editar

Ascenso o poder editar

 
Retrato do emperador Yongle (1402-1424)

O emperador Hongwu designou ao seu neto Zhu Yunwen como sucesor e este subiu ao trono baixo o nome de Jianwen (1398-1402) tras a morte de Hongwu en 1398. O máis poderoso dos fillos de Hongwu, Zhu Dei, que por entón era xefe do exército, opúxose a esta decisión e tras unha confrontación política levantouse contra o seu sobriño.[48] Despois de que Jianwen mandase arrestar a numerosos asociados de Zhu Dei, este último organizou unha rebelión que levou a unha guerra civil de tres anos. Baixo o pretexto de salvar ao novo Jianwen dos funcionarios corruptos, Zhu Dei dirixiu persoalmente a revolta. O palacio de Nanjing resultou incendiado e o emperador Jianwen, a súa muller, a súa nai e os cortesáns morreron no incendio. Zhu Dei subiu ao trono baixo o nome de Ming Yongle (1402-1424). O seu reino é considerado universalmente por todos os especialistas como a “segunda fundación” da dinastía Ming debido a que anulou numerosas reformas do seu pai.[49]

Nova capital editar

Yongle relegou a Nanjing ao rango de segunda capital e en 1403 anunciou que a nova capital de China sería Pequín, o seu feudo militar. A construción da nova cidade desenvolveuse entre 1407 e 1420 e requiriu o traballo de centos de miles de obreiros.[50] No centro atopábase o poder político da Cidade Imperial e no centro deste estaba a Cidade Prohibida, o palacio do emperador e a súa familia. En 1552, a cidade estendeuse cara ao sur, ampliando o seu tamaño ata 47 km².[51]

 
umbas da dinastía Ming situadas a 50 km ao norte de Pequín; a situación foi escollida por Yongle.

Despois de ter sido abandonado durante varias décadas, o Gran Canal foi restaurado entre 1411 e 1415. A razón principal desta restauración foi a dificultade de transportar os cereaies cara o norte. O transporte dos 4 000 000 de shi (un shi equivale a 107 litros) era complicado pola existencia doutros canais que obrigaban a realizar numerosas cargas e descargas.[52] Outras fontes da época falan de ata 30 millóns de shi de grans recollidos.[53] Yongle recrutou 165.000 traballadores para dragar a canle en Shandong e construír unha serie de quince esclusas.[51][54] A reapertura da canle permitiu á cidade Suzhou substituír a Nanjing como principal centro comercial da China.[55]

Yongle recrutou a 2.000 estudosos para escribir a Enciclopedia Yongle, composta por máis de 50 millóns de xinogramas e dividida en 22 938 capítulos, para recompilar o coñecemento da época.

Notas editar

  1. ↑ Para a estimación máis baixa de poboación, véxase (Fairbank & Goldman 2006, p. 128) e para a máis alta véxase (Ebrey 1999, p. 197).
Referencias
  1. ↑ Edwin Oldfather Reischauer, John King Fairbank, Albert M. Craig (1960) A history of East Asian civilization, Volume 1. East Asia: The Great Tradition, George Allen & Unwin Ltd.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Zhang (2008), pp. 148–175
  3. ↑ Ebrey (2006), 271.
  4. ↑ Ebrey, Walthall & Palais (2006), p. 271.
  5. ↑ Crawford (1961), p. 115–148
  6. ↑ 6,0 6,1 Gascoigne (2003), 150.
  7. ↑ Ebrey (1999), 190–1.
  8. ↑ Gascoigne (2003), 151.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Ebrey (1999), 191.
  10. ↑ Naquin, Susan (2000). Peking: Temples and City Life, 1400–1900. Berkeley: University of California press. p. xxxiii. ISBN 0-520-21991-0. 
  11. ↑ Andrew & Rapp (2000), 25.
  12. ↑ 12,0 12,1 Ebrey (1999), 192–3.
  13. ↑ Fairbank & Goldman (2006), 130.
  14. ↑ Fairbank & Goldman (2006), 129–30.
  15. ↑ Robinson (2008), pp. 365–399.
  16. ↑ Robinson (2020), pp. 8–9.
  17. ↑ Robinson (2019), pp. 144–146.
  18. ↑ Robinson (2019), p. 248.
  19. ↑ "Ethnic Uygurs in Hunan Live in Harmony with Han Chinese". People's Daily. 29 de decembro de 2000. 
  20. ↑ Zhiyu Shi (2002). Negotiating ethnicity in China: citizenship as a response to the state. Volume 13 of Routledge studies—China in transition (illustrated ed.). Psychology Press. p. 133. ISBN 0-415-28372-8. Consultado o 12 de xuño do 2023. 
  21. ↑ Michael Dillon (1999). China's Muslim Hui community: migration, settlement and sects. Richmond: Curzon Press. p. 34. ISBN 0-7007-1026-4. Consultado o 12 de xuño do 2023. 
  22. ↑ Ebrey (1999), 197.
  23. ↑ Zhang, Yuxin; Xiang, Hongjia; Information Office of the State Council. People's Republic of China (2002). Testimony of History. China: China Intercontinental Press. p. 73. ISBN 7-80113-885-6. 
  24. ↑ Wang Jiawei & Nyima Gyaincain (1997), 39–41.
  25. ↑ Mingshi-Geography I «明史•地理一»: 東起朝鮮，西據吐番，南包安南，北距大磧。; Geography III «明史•地理三»: 七年七月置西安行都衛於此，領河州、朵甘、烏斯藏、三衛。; Western territory III «明史•列傳第二百十七西域三»
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 Wylie (2003), 470.
  27. ↑ Wang & Nyima (1997), 1–40.
  28. ↑ Laird (2006), 106–7.
  29. ↑ Norbu (2001), 52.
  30. ↑ Kolmaš, 32.
  31. ↑ Wang & Nyima (1997), 39–40.
  32. ↑ Sperling (2003), 474–5, 478.
  33. ↑ Perdue (2000), 273.
  34. ↑ Kolmaš, 28–9.
  35. ↑ Laird (2006), 131
  36. ↑ Langlois (1988), 139, 161.
  37. ↑ Geiss (1988), 417–8.
  38. ↑ 38,0 38,1 Laird (2006), 137.
  39. ↑ Ebrey (1999), 227.
  40. ↑ Wang & Nyima (1997), 38.
  41. ↑ Kolmaš, 30–1.
  42. ↑ Goldstein (1997), 8.
  43. ↑ Laird (2006), 143–4.
  44. ↑ The Ming Biographical History Project of the Association for Asian Studies (1976), 23.
  45. ↑ Kolmaš, 34–5.
  46. ↑ Goldstein (1997), 6–9.
  47. ↑ Laird (2006), 152.
  48. ↑ Robinson (2000), 527.
  49. ↑ Atwell (2002), 84.
  50. ↑ Ebrey (2006), 272.
  51. ↑ 51,0 51,1 Ebrey (1999), 194.
  52. ↑ Brook 1998, p. 46-47
  53. ↑ Atwell 2002, p. 86
  54. ↑ Brook 1998, p. 47
  55. ↑ Brook 1998, p. 74-75

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • Andrew, Anita N.; Rapp, John A. (2000). Autocracy and China's Rebel Founding Emperors: Comparing Chairman Mao and Ming Taizu. Lanham: Rowman & Littlefield. ISBN 978-0-8476-9580-5. 
  • Atwell, William S. (2002). Time, Money, and the Weather: Ming China and the 'Great Depression' of the Mid-Fifteenth Century. The Journal of Asian Studies 61. pp. 83–113. JSTOR 2700190. doi:10.2307/2700190. 
  • ——— (2005). "Another Look at Silver Imports into China, ca. 1635–1644". Journal of World History 16 (4). pp. 467–489. JSTOR 20079347. 
  • Brook, Timothy (1998). The Confusions of Pleasure: Commerce and Culture in Ming China [As confusións do pracer: comercio e cultura na China Ming]. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-22154-3. 
  • Fairbank, John King; Goldman, Merle (2006). China: A New History (2nd ed.). Cambridge: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-01828-0. 
  • Needham, Joseph (1986). Science and Civilization in China: Volume 6, Biology and Biological Technology, Part 2: Agriculture. Taipei: Caves Books, Ltd.
  • Norbu, Dawa. (2001). China's Tibet Policy. Richmond: Curzon. ISBN 0-7007-0474-4.
  • Nowell, Charles E. "The Discovery of the Pacific: A Suggested Change of Approach," The Pacific Historical Review (Volume XVI, Number 1; febreiro, 1947): 1–10.
  • Perdue, Peter C. (2000). "Culture, History, and Imperial Chinese Strategy: Legacies of the Qing Conquests," in Warfare in Chinese History, 252–287, edited by Hans van de Ven. Leiden: Koninklijke Brill. ISBN 90-04-11774-1.
  • Pfoundes, C. "Notes on the History of Eastern Adventure, Exploration, and Discovery, and Foreign Intercourse with Japan," Transactions of the Royal Historical Society (Volume X; 1882): 82–92.
  • Robinson, David M. "Banditry and the Subversion of State Authority in China: The Capital Region during the Middle Ming Period (1450–1525)," Journal of Social History (Spring 2000): 527–563.
  • Robinson, David M. "Politics, Force and Ethnicity in Ming China: Mongols and the Abortive Coup of 1461," Harvard Journal of Asiatic Studies (Volume 59, número 1, xuño de 1999): 79–123.
  • Schafer, Edward H. "The Development of Bathing Customs in Ancient and Medieval China and the History of the Floriate Clear Palace," Journal of the American Oriental Society (Volume 76, Number 2, 1956): 57–82.
  • Song, Yingxing (1966). T'ien-Kung K'ai-Wu: Chinese Technology in the Seventeenth Century. Traducido con prefacio de E-Tu Zen Sun e Shiou-Chuan Sun University Park: Pennsylvania State University Press.
  • Spence, Jonathan D. (1999). The Search For Modern China; Second Edition. Nova York: W. W. Norton & Company. ISBN 0-393-97351-4 (Paperback).
  • Sperling, Elliot. (2003). "The 5th Karma-pa and some aspects of the relationship between Tibet and the Early Ming," in The History of Tibet: Volume 2, The Medieval Period: c. AD 850–1895, the Development of Buddhist Paramountcy, 473–482, ed. Alex McKay. Nova York: Routledge. ISBN 0-415-30842-9.

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dinastía_Ming&oldid=6567146»