Roberto Blanco Torres

Xornalista e poeta galego

Roberto Blanco Torres, nado en Cuntis o 18 de marzo de 1891 e finado en San Fiz de Galez, Entrimo, o 3 de outubro de 1936, foi un xornalista e poeta galego. Deu os primeiros pasos na poesía da man das vangardas artísticas. A súa obra poética é cualificada polos críticos como dunha grande beleza e intensidade expresiva. Outra das facetas deste home de letras é a de xornalista. O seu traballo nos medios impresos foi moi extenso e variado. A sinatura de Roberto Blanco Torres nas columnas de opinión caracterizou practicamente unha época xornalística.

Roberto Blanco Torres
Día das Letras Galegas 1999, Roberto Blanco Torres.jpg
Nome completoRoberto María Blanco Torres
Nacemento18 de marzo de 1891
 Cuntis
Falecemento3 de outubro de 1936 45 a.
 Galez, Entrimo
NacionalidadeEspaña
Alma máter(sen formación universitaria)
Ocupaciónxornalista
CónxuxeXulia Sánchez Novoa
Fillos(non tivo)
Debut1907
Movementoagrarismo - galeguismo
XénerosPoesía, xornalismo
InfluenciasBasilio Álvarez,
Antón Villar Ponte [1]
OrganizaciónIrmandades da Fala
Roberto Blanco Torres, sinatura.jpg
[ editar datos en Wikidata ]

Ademais de ser colaborador asiduo da prensa galega dirixiu varios xornais. As súas columnas desprenden o talante combativo que caracteriza toda a súa obra. Dende Cuntis, a súa vila natal, emigrou a Cuba. Comprometido co seu tempo, evolucionou politicamente dende o agrarismo ata o galeguismo. Á súa figura dedicouse o Día das Letras Galegas de 1999.

TraxectoriaEditar

Os seus pais foron Pedro Blanco Iglesias (despois chamado Pedro Blanco de Crespo)[a] sacerdote dispensado, natural de Donramiro, Lalín, e Carmen Torres Fuentes, mestra.[2] Roberto foi o menor de nove irmáns. Seu pai deulle unha sólida cultura clásica. Seguindo os pasos dos seus irmáns maiores Segismundo e Nuño, trala morte dos seus pais, en 1906, emigrou a Cuba. Alí comezou a colaborar na prensa da comunidade galega, para o que empregou o pseudónimo de Fray Roblanto. O trato con Antón Villar Ponte e Ramón Cabanillas foron decisivos para a súa traxectoria ideolóxica.

Publicou dous poemas de amor en galego ("Dous toliños" e "O amor") e un artigo ("¡Intolerable!") no semanario Follas Novas da Habana en setembro de 1907. Tamén colaborou con Santos e Meigas, Suevia e Galicia. Durante eses anos entrou en contacto, tamén, con Waldo A. Insúa, Virxilio Blanco e o mestre Chané.[3]

En 1910 apareceu o seu primeiro artigo na prensa galega, na revista Vida Gallega. No mes de decembro de 1911 dirixiu a revista bilingüe La Alborada, colaborou en La Región Gallega (1913) e dende abril de 1915 dirixiu La Tierra Gallega, dende onde atacou a algúns dos administradores do Centro Gallego de La Habana, ao tempo que colaboraba na prensa cubana, en especial no Diario de la Marina e El Comercio. Así mesmo enviou artigos desde A Habana a outras publicacións americanas (a arxentina Suevia, por exemplo) e peninsulares (Vida Gallega, La Publicidad e La Tribuna) .

 
Anuncio de La Zarpa.

A fins de 1916 regresou a Galicia, onde coñeceu ao cura José Toubes Pego, un dos fundadores de El Ideal Gallego. Estableceuse na Coruña. Participou nas Irmandades da Fala e a comezos de abril de 1917 publicou o seu primeiro artigo n' A Nosa Terra. Participou na I Asemblea Nacionalista celebrada en Lugo en decembro de 1918.

En outubro de 1920 fíxose cargo da dirección de El Correo Gallego de Ferrol, da que cesou en abril de 1921, e pasou a dirixir La Zarpa en Ourense ata 1923, cando foi redactor xefe de Galicia. Diario de Vigo. En 1926 casou con Xulia Sánchez Novoa e durante uns meses de 1927 foi o redactor xefe de El Pueblo Gallego. Dirixiu El Progreso de Pontevedra.[4]

En 1929 Editorial Nós publicou Orballo da media noite, colección de 31 poemas, nos que amosa o coñecemento dos recursos da poesía vangardista e futurista,[5] e en 1930 saíu do prelo De esto y de lo otro, unha escolma de 38 artigos xornalísticos.[6] Participou na creación da Asociación de Escritores Gallegos (1930).

 
IV Asemblea Nacionalista (Monforte de Lemos, do 18 ao 20 de febreiro de 1922). Entre outros están: Castelao, Antón e Ramón Villar Ponte, Blanco Torres e Antón Losada.

Blanco Torres foi membro do comité executivo da Federación Republicana Gallega e en marzo de 1931 asumiu a dirección de La República de Ourense, ao tempo que comezou a desilusionarse coa actuación do seu grupo político na consecución da autonomía para Galicia, aínda así aceptou o cargo de gobernador civil de Palencia do 29 de decembro de 1931 ao 16 de xuño de 1932. En febreiro de 1933 fíxose cargo da dirección de El Noroeste[7]. En 1935 dirixiu El País de Pontevedra, e dende maio de 1936 foi o xefe do gabinete de prensa do Ministerio de Gobernación, e participou activamente na campaña para a aprobación do Estatuto de Autonomía de Galicia.

Ademais de todas as publicacións citadas, textos da súa autoría foron reproducidos por La Temporada en Mondariz, Hebe (Pontevedra), Nerio (Corcubión), Arazúa (Montevideo), Boletín de la Unión Hispanoamericana Pro-Valle Miñor (Buenos Aires), Céltiga (Buenos Aires), Revista del Centro Gallego (Montevideo), La Voz del Agro (Chantada), Galicia “Revista del Centro Gallego de Montevideo”, Galicia “Revista del Centro Gallego de Buenos Aires”, A Fouce (Buenos Aires), Nuevo Heraldo (A Guarda), Nós (Ourense), Galicia Industrial y Comercial (A Coruña), Heraldo de Galicia (Ourense), Raza Celta “Órgano del Comité Autonomista Gallego de Montevideo” ou Cultura Gallega (A Habana), entre outras.[8]

MorteEditar

O Golpe de Estado do 18 de xullo de 1936 sorprendeu a Blanco Torres na aldea de Amido, no concello da Peroxa, na casa familiar da súa muller; detido en setembro foi levado á Prisión Provincial de Ourense, e o 3 de outubro de 1936 foi paseado polos falanxistas que o fusilaron no concello de Entrimo. Por orden xudicial, foi soterrado nunha fosa común da igrexa parroquial de San Fiz de Galez no concello de Entrimo.

ObraEditar

Escolmas e edicións póstumas (todas publicadas en 1999)Editar

Galería de imaxesEditar

 
Retrato en Vida Gallega, 1915 
 
Blanco Torres é unha das figuras máis importantes do xornalismo español e galego da súa época.[14] 
 
Orballo da media noite, 1929 
 
De esto y de lo otro, 1930 
 
Busto en Cuntis 

NotasEditar

  1. ↑ Pedro Blanco Iglesias (ou Pedro Blanco de Crespo) era fillo natural do cacique José Crespo Villar e de María Blanco Iglesias.
  1. ↑ "Blanco Torres, Roberto". Diciopedia do século 21 1. Do Cumio, Galaxia e do Castro. 2006. p. 324. ISBN 978-84-8288-942-9. 
  2. ↑ Vidal Neira, Antonio: "El humanista de Donramiro" Faro de Vigo, 9/6/2013.
  3. ↑ Durán, José Antonio et al. (2005). "Blanco Torres, Roberto". Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada. ISBN 84-87804-88-8. 
  4. ↑ Vilavedra, D., ed. (1995). Diccionario da Literatura Galega I. Galaxia. pp. 84–85. ISBN 84-8288-019-5. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Iglesias, Xabier: "Orballo da media noite" 5/10/2013.
  6. ↑ 6,0 6,1 Iglesias, Xabier: "De esto y de lo otro" 2/12/2016.
  7. ↑ El Compostelano, 4/2/1933, p. 2.
  8. ↑ Villar, Miro (3/10/2016). "No oitenta aniversario do asasinato do poeta e xornalista Roberto Blanco Torres". Crebas.gal. 
  9. ↑ Disto e do outro en Google Books.
  10. ↑ "Disto e do outro. Antoloxía". bibliotraducion.uvigo.es. Consultado o 2019-10-27. 
  11. ↑ Seixo Pastor, M., ed. (1999). Blanco Torres, xornalismo irmandiño. Edicións A Nosa Terra. ISBN 84-89976-73-2. 
  12. ↑ González Pérez, Clodio, ed. (1999). Roberto Blanco Torres: Artigos e poemas galegos. Toxosoutos. ISBN 84-89129-59-2. 
  13. ↑ Rodríguez Guerra, A., ed. (1999). Correspondencia inédita e obra xornalística non exhumada. Lectorado Galego de Salamanca. ISBN 84-600-9544-4. 
  14. ↑   Fernando López-Acuña López: Galicia letra a letra en YouTube.

Véxase taménEditar

BibliografíaEditar

Outros artigosEditar

Ligazóns externasEditar

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roberto_Blanco_Torres&oldid=5544049"