Wikipedia

Lingua latina

lingua indoeuropea morta que foi utilizada polos antigos romanos
(Redirección desde «Latín»)

O latín[1] (autoglotónimo: Lingua Latina ou Latina; en grego clásico: Λατινικὴ ɣλῶττα; en neogrego: Λατινική γλώσσα ou Λατινικά) é unha lingua itálica pertencente ao subgrupo das linguas latino-faliscas,[2] e á súa vez á familia das linguas indoeuropeas[3] que foi falada na Roma antiga e posteriormente durante a Idade Media e a Idade Moderna, chegando ata a Idade Contemporánea, pois se mantivo como lingua científica ata o século XIX. O seu nome deriva dunha zona xeográfica da Península Itálica onde se desenvolveu Roma, o Lacio (en latín, Latium).

Latín
Lingua latina
Falado en: Cidade do Vaticano.
Rexións: Orixinalmente na Península Itálica, logo na zona de influencia do Imperio Romano e toda Europa Occidental.
Total de falantes: —
Familia: Indoeuropea
 Itálico
  Latín
Escrita: Alfabeto latino
Status oficial
Lingua oficial de: Cidade do Vaticano
Regulado por: Opus Fundatum Latinitas
Códigos de lingua
ISO 639-1: la
ISO 639-2: lat
ISO 639-3: lat
SIL: LTN
Mapa
Status
Caligrafía nunha Biblia en Latín do ano 1407 que se atopa en Malmesbury Abbey, Wiltshire, Inglaterra. A Biblia foi escrita a man en Bélxica por Gerard Brils, para ser lida nun mosteiro.

Adquiriu grande importancia coa expansión de Roma,[4] e foi lingua oficial do Imperio romano en gran parte de Europa, África setentrional e Oriente Próximo, xunto co grego. Como as demais linguas indoeuropeas en xeral, o latín era unha lingua flexiva de tipo fusional cun maior grao de síntese nominal que as actuais linguas romances, na cal dominaba a flexión mediante sufixos, combinada en determinadas veces co uso das preposicións, mentres que nas linguas modernas derivadas dominan as construcións analíticas con preposicións, mentres que se reduciu a flexión nominal a marcar só o xénero e o número, conservando os casos de declinación só nos pronomes persoais (estes teñen, ademais, unha orde fixa nos sintagmas verbais).[n. 1]

O latín orixinou un gran número de linguas europeas, denominadas linguas romances, como o español, francés, franco-provenzal, friulano, galego, istriano, istrorromano, italiano, ladino, ligur, lombardo, meglenorrumano, napolitano, occitano, piemontés, portugués, romanche, romanés, sardo, siciliano, valón, véneto, aragonés, arrumano, asturleonés, catalán, corso, emiliano-romañol, e outros xa extintos, como o dalmático, panonio e o mozárabe. Tamén influíu nas palabras das linguas modernas debido a que durante moitos séculos, despois da caída do Imperio romano, continuou usándose en toda Europa como lingua franca para as ciencias e a política, sen ser seriamente ameazada nesa función por outras linguas en auxe (como o español no século XVII ou o francés no século XVIII, ata practicamente o século XIX.

A Igrexa católica úsao como lingua litúrxica oficial (sexa no rito romano sexa nos outros ritos latinos), aínda que desde o Concilio Vaticano II permítense ademais as linguas vernáculas.[5] e aínda é oficial no Vaticano, factores polos que era aprendida polos cregos e falada nos seminarios. Tamén se usa para os nomes binarios da clasificación científica dos reinos animal e vexetal, para denominar figuras ou institucións do mundo do Dereito, como lingua de redacción do Corpus Inscriptionum Latinarum, e en artigos de revistas científicas publicadas total ou parcialmente nesta lingua. Por extensión, o adxectivo latino, latina emprégase para designar ás persoas que proceden de países con linguas neolatinas (que proceden do latín) ou que falan estas linguas. En termos xerais, este termo úsase en Europa para designar ós habitantes meridionais e nos Estados Unidos de América e España para designar ós habitantes de procedencia iberoamericana.

O alfabeto latino, derivado do alfabeto grego (en si derivado do alfabeto fenicio), é amplamente o alfabeto máis usado do mundo con diversas variantes dunhas linguas a outras. O estudo do latín, xunto co do grego clásico, é parte dos chamados estudos clásicos, e aproximadamente ata os anos 1970 foi estudo case imprescindible nas humanidades. Ata o día de hoxe, en países como Alemaña, nos Gymnasien ensínase latín ou grego xunto a linguas modernas.

Historia

editar
 
A paisaxe lingüística da Italia central no inicio da expansión romana

Recoñecéronse varias fases históricas da lingua latina, cada unha das cales distinguese por sutís diferenzas de vocabulario, uso, ortografía, morfoloxía e sintaxe. Non existen regras estritas de clasificación, xa que cada especialista fai fincapé en características diferentes. Como resultado, a lista ten variantes, así como nomes alternativos.

Ademais das fases históricas, o latín eclesiástico refírese aos estilos utilizados polos escritores da igrexa católica romana desde a antigüidade tardía en diante, así como polos eruditos protestantes.

Tras a caída do Imperio Romano de Occidente no 476 e a ocupación do seu lugar polos reinos xermánicos, os pobos xermánicos adoptaron o latín como lingua máis adecuada para usos xurídicos e outros máis formais.[6]

 
Rexión do Lacio onde xurdiu o latín.

O lugar ancestral da lingua latina corresponde exactamente ao Vetus Latium, unha rexión considerabelmente moito menor do que hoxe é a Italia. Estaba limitada polo río Tíber ao norte, polo curso baixo do río Anio ao nordeste, pola cadea dos Apeninos ao leste, polo territorio Volsciano ao sur e polo mar Tirreno ao oeste. Cando a influencia militar e política de Roma se espallou, a lingua latina tamén se difundiu tanto nas cidades como nas zonas rurais, mesmo que con características dialectais propias.

O propio nome de Roma non só non é latino, probabelmente nin sequera sexa indoeuropeo, probabelmente derivado do xentilicio etrusco Ruma[7][Cómpre referencia], sendo o adxectivo latinus un derivado do topónimo Latium (que pode significar comarca plana en oposición á montañosa Sabina).

Latín antigo

editar
 
O Lapis Niger (pedra negra), probablemente a inscrición latina máis antiga existente, procedente de Roma, c. 600 a.C. durante o semi-lendario reino romano

A forma máis antiga coñecida do latín é o latín antigo, que se falou desde o reino romano ata a última parte da República Romana. As inscricións máis antigas proceden do século VII a.C. Está testemuñado tanto en inscricións como nalgunhas das obras literarias latinas máis antigas existentes, como as comedias de Plauto e Terencio. O alfabeto latino foi ideado a partir do alfabeto etrusco. A escritura inicialmente era de dereita a esquerda ou en modo bustrófedon[8][9] (tipo de escritura que consiste en redactar alternativamente unha liña de esquerda a dereita e o seguinte de dereita a esquerda ou viceversa) máis tarde cambiou a escribirse estritamente de esquerda a dereita.[10]

Hai unha serie de datas que marcan a expansión de Roma e con elas a súa lingua: en 241 a.C. Sicilia tórnase provincia romana; en 238 a.C. tamén a Sardeña e a Córsega; en 197 a.C. a Hispania; en 146 a.C. a África; en 167 a.C. a Iliria; en 120 a.C. a Galia Meridional; en 50 a.C. a Galia Setentrional; en 15 a.C. a Retia e por último, en 107 d.C. baixo Traxano, a Dacia.

Latín clásico

editar

Durante a República tardía e os primeiros anos do Imperio, xurdiu un novo latín, unha creación consciente dos oradores, poetas, historiadores e outros homes letrados, que escribiron as grandes obras da literatura clásica, que se ensinaban nas escolas de gramática e retórica. As gramáticas didácticas actuais afunden as súas raíces en ditas escolas, que servían como unha especie de academia informal da lingua dedicada a manter e perpetuar o fala culta. [11][12]

Latín vulgar

editar
Artigos principais: Latín vulgar e Linguas románicas.

A análise filolóxica de obras en latín arcaico, como as de Plauto, que conteñen fragmentos do fala cotiá, indica que existía unha lingua falada, o latín vulgar (denominado sermo vulgi, "a fala das masas", por Cicerón), paralelamente ao latín clásico alfabetizado. Esta linguaxe informal de cando en cando escribíase, polo que os filólogos só dispoñen de palabras e frases soltas citadas polos autores clásicos e as atopadas nos grafitos.[13] Como era libre de desenvolverse por si só, non hai razón para supoñer que a fala fose uniforme nin xeograficamente diacrónica. Pola contra, as poboacións europeas romanizadas desenvolveron os seus propios dialectos da lingua, o que finalmente levou á diferenciación das linguas romances.[14]

As linguas romances descenden do latín vulgar e eran orixinalmente os dialectos populares e informais falados por varias capas da poboación de fala latina. Estes dialectos eran distintos da forma clásica da lingua falada polas clases altas romanas, a forma na que escribían xeralmente os romanos.

A decadencia do Imperio Romano supuxo unha deterioración do nivel educativo que deu lugar ao latín tardío, unha etapa posclásica da lingua que se observa nos escritos cristiáns da época. Era máis acorde coa fala cotiá, non só polo declive da educación, senón tamén polo desexo de difundir a palabra ás masas.[Cómpre referencia]

Actualmente, as cinco linguas románicas máis faladas por número de falantes nativos son o español, o portugués, o francés, o italiano e o romano. A pesar da variación dialectal, que se atopa en calquera lingua estendida, as linguas de España, Francia, Portugal e Italia conservaron unha notable unidade nas formas e desenvolvementos fonolóxicos, reforzada pola influencia común (catolicismo romano) estabilizadora da súa cultura cristiá. Non foi ata a conquista musulmá da Península Ibérica no ano 711, que cortou as comunicacións entre as principais rexións romances, cando as linguas empezaron a diverxer entre si seriamente.[15] O dialecto do latín vulgar que máis tarde se convertería en romano diverxía algo máis das outras variedades, xa que estaba moi separado das influencias unificadoras da parte occidental do Imperio.

Un indicador clave de se unha determinada característica romance se atopa no latín vulgar é comparala co seu paralelo no latín clásico. Se non procede do latín clásico, o máis probable é que proceda do latín vulgar contemporáneo non documentado. Por exemplo, o romance para "cabalo" (italiano cavallo, francés cheval, español caballo, portugués cavalo e romano cal) procede do latín caballus. Con todo, o latín clásico utilizaba equus. Polo tanto, o máis probable é que caballus fóra a forma falada.[16]

O latín vulgar comezou a dividirse en distintas linguas como moi tarde no século IX, cando aparecen os primeiros escritos romances. Durante todo o período, limitáronse a fala cotiá, xa que o latín medieval utilizábase para escribir.[17][18]

Aínda despois da transformación do latín vulgar en linguas romances, o latín continúa fornecendo un repertorio de raíces para moitos campos semánticos, especialmente culturais e técnicos, para unha ampla variedade de linguas.

O latín vulgar continúa sendo usado polos eruditos ata o século XVII, como Isaac Newton, e pola igrexa católica latina (obrigatorio ata mediados do século XX).

Latín medieval

editar

Fálase ás veces de baixo latín para designar o latín de antes da Idade Media. Para a Idade Media en si pódese falar de latín medieval, por oposición estes dous termos ó latín clásico de Cicerón.

O latín medieval é o latín escrito utilizado durante a época posclásica, cando non existía a correspondente lingua vernácula latina. A lingua falada desenvolveuse nas diversas linguas romances incipientes; con todo, no mundo culto e oficial, o latín continuaba sen a súa base falada natural. Ademais, este latín estendeuse a terras que nunca o falaron, como as nacións xermánicas e eslavas. Chegou a ser útil para a comunicación internacional entre os estados membros do Sacro Imperio Romano Xermánico e os seus aliados.

Sen as institucións do Imperio Romano que apoiaran a súa uniformidade, o latín medieval perdeu a súa cohesión lingüística: por exemplo, en latín clásico sum e eram úsanse como verbos auxiliares no pasivo perfecto e pluscuamperfecto, que son tempos compostos.O latín medieval podería usar fui e fueram no seu lugar.[19] Ademais, mudáronse o significado de moitas palabras e introducíronse novos vocabularios a partir da lingua vernácula. Prevalecen os estilos individuais identificables do latín clásicamente incorrectos.[19]

Moitos termos xermánicos son incluídos no vocabulario. Un certo número de termos clásicos adquiren un senso relixioso no contexto da Cristiandade (credo por exemplo) que non tiñan na época antiga.

Latín renacentista

editar
 
A maioría dos libros impresos (incunables) do século XV estaban escritos en latín, e as linguas vernáculas desempeñaban un papel secundario.[20]

O Renacemento reforzou brevemente a posición do latín como lingua falada mediante a súa adopción polos humanistas renacentistas. A miúdo dirixidos por membros do clero, estes escandalizáronse polo acelerado desmantelamento dos vestixios do mundo clásico e a rápida perda da súa literatura. Esforzáronse por conservar o que puideron e devolver ao latín o que fora e introduciron a práctica de realizar edicións revisadas das obras literarias que quedaban comparando os manuscritos sobreviventes. Como moi tarde no século XV substituíran o latín medieval por versións apoiadas polos eruditos das nacentes universidades, que tentaban, mediante a erudición, descubrir cal fora a lingua clásica.[21][17]

Latín moderno

editar
Artigo principal: Latín moderno.

Durante a Idade Moderna, o latín aínda era a lingua cultural máis importante de Europa. Polo tanto, ata finais do século XVII, a maioría dos libros e case todos os documentos diplomáticos estaban escritos en latín.[22] Despois, a maioría dos documentos diplomáticos foron escritos en francés (unha lingua románica) e máis tarde en linguas nativas ou outras.[Cómpre referencia]

Latín contemporáneo

editar

A pesar de non ter falantes nativos, o latín aínda se usa para diversos propósitos no mundo contemporáneo.

Uso relixioso

editar
 
Os letreiros da estación de metro de Wallsend están en inglés e en latín, como unha homenaxe ao papel da cidade de Wallsend xa que nela asentase o antigo forte romano de Segedunum que era un dos postos avanzados do Imperio Romano, no extremo oriental do muro de Hadrián.

A maior organización que conserva o latín en contextos oficiais e case oficiais é a igrexa católica. A igrexa católica requiriu que a misa se levase a cabo en latín ata o Concilio Vaticano Segundo de 1962–1965, que permitiu o uso da lingua vernácula. O latín segue sendo a lingua do rito romano. A misa tridentina (tamén coñecida como a Forma Extraordinaria ou Misa en latín tradicional) celébrase en latín. Aínda que a misa de Pablo VI (tamén coñecida como Forma Ordinaria ou Novus Ordo) adoita celebrarse na lingua vernácula local, pode rezarse, e a miúdo rézase, en latín, en parte ou na súa totalidade, especialmente en reunións multilingües. É a lingua oficial da Santa Sé, a lingua principal do seu diario público, a Acta Apostolicae Sedis e a lingua de traballo da Rota Romana. A Cidade do Vaticano tamén alberga o único caixeiro automático do mundo que dá instrucións en latín.[23] Nas universidades pontificias os cursos de posgrao de dereito canónico impártense en latín, e os traballos escríbense no mesmo idioma.

Na igrexa anglicana, despois da publicación do Libro de Oración Común de 1559, publicouse unha edición latina en 1560 para o seu uso en universidades como a de Oxford e nas principais "public schools" (academias privadas inglesas), onde aínda se permitía que a liturxia se levase a cabo en latín.[24] Houbo varias traducións o latín desde entón, incluída unha edición nos Estados Unidos de América, de 1979, do Libro Anglicano de Oración Común.[25]

 
A políglota Unión Europea adoptou nomes latinos no logos dalgunhas das súas institucións co fin do compromiso lingüístico, un "nacionalismo ecuménico" común á maior parte do continente e como sinal da herdanza do continente (como o Consello da UE: Consilium).

Uso do latín nos lemas

editar

En Filipinas e no mundo occidental, moitas organizacións, gobernos e escolas usan o latín para os seus lemas debido á súa asociación coa formalidade, a tradición e as raíces da cultura occidental.[26]

O lema do Canadá A mari usque ad mare ("de mar a mar") e a maioría de lemas provinciais canadenses tamén están en latín. A Cruz Vitoria canadense ten o modelo da Cruz Vitoria británica que ten a inscrición "For Valour". Debido a que o Canadá é oficialmente bilingüe, a medalla canadense substituíu a inscrición en inglés pola latina Pro Valore.

O lema de España Plus ultra, que significa "aínda máis lonxe", ou figuradamente "máis alo!", tamén é de orixe latina.[27] Está tomado do lema persoal de Carlos V, emperador do Sacro Imperio Romano Xermánico e rei de España (como Carlos I), e é unha reversión da frase orixinal non terrae plus ultra ("non hai terras máis aló", "Non hai máis!"). Segundo a lenda, esta frase foi inscrita como un aviso nas Columnas de Hércules (as rochas a ambos lados do Estreito de Xibraltar) no extremo occidental do coñecido mundo mediterráneo. Carlos adoptou o lema por mor do descubrimento do Novo Mundo por Colón, que tamén ten suxestións metafóricas de asumir riscos e loitar pola excelencia.

Nos Estados Unidos o lema nacional non oficial ata 1956 foi E pluribus unum que significa "De moitos, un". O lema aparece no Gran Selo, tamén aparece nas bandeiras e selos de ambas as cámaras do Congreso e nas bandeiras dos estados de Míchigan, Dacota do Norte, Nova York, e Wisconsin. As trece letras do lema representan simbolicamente as trece colonias orixinais que se rebelaron contra a Coroa británica. O lema aparece en todas as moedas acuñadas actualmente e figurou na maioría das moedas ao longo da historia da nación.

Do mesmo xeito varios estados dos Estados Unidos teñen lemas latinos, como:

Moitas organizacións militares teñen hoxe lemas latinos, como:

Un órgano de goberno das leis en Filipinas ten un lema latino, como:

Algúns colexios e universidades adoptaron lemas latinos, por exemplo, o lema da Universidade Harvard é Veritas ("verdade"). Veritas era a deusa da verdade, filla de Saturno e nai da Virtude.

Outros usos modernos

editar
QDP Ep 84 – De Ludo "Mysterium": Un podcast dos Estados Unidos en lingua latina.

Suíza adoptou o nome curto latino Helvetia do país nas moedas e selos, xa que non hai espazo para usar todas as catro linguas oficiais. Por un motivo semellante, adoptou o código internacional de vehículos e Internet CH, que significa Confœderatio Helvetica, o nome completo en latín do país.

Algunhas películas de ambientación antiga, como Sebastiane e The Passion of the Christ (A Paixón de Cristo), realizáronse con diálogos en latín co fin do realismo. Ocasionalmente, o diálogo en latín utilízase pola súa asociación coa relixión ou a filosofía, en películas/series de televisión como O exorcista e Lost ("Jughead"). Tamén hai cancións escritas con letras latinas. O libreto da ópera-oratorio Oedipus rex de Igor Stravinskii está en latín.

A ensinanza continuada do latín adoita ser vista como un compoñente moi valioso dunha educación de artes liberais. Ensínase latín en moitos institutos, especialmente en Europa e América. É moi común nas public school e nas escolas primarias británicas, no liceo classico e liceo scientifico italianos, no Humanistisches Gymnasium alemán e no ximnasio holandés.

En ocasións, algúns medios de comunicación, dirixidos a entusiastas, emiten en latín. Exemplos notables inclúen Radio Bremen en Alemaña, a radio Yle en Finlandia (co programa Nuntii Latini emitido desde 1989 ata que foi pechado en xuño de 2019),[28] e a radio e televisión do Vaticano, todas elas emitindo segmentos de noticias e outro material en latín.[29][30][31]

Unha variedade de organizacións, así como os 'circuli' ('círculos') en latín informal, fundáronse en tempos máis recentes para apoiar o uso do latín falado.[32] Ademais, varios departamentos universitarios de clásicos comezaron a incorporar pedagoxías comunicativas nos seus cursos de latín. Estes inclúen a Universidade de Kentucky, a Universidade de Oxford e tamén a Universidade de Princeton.[33][34]

Hai moitos sitios web e foros mantidos en latín por entusiastas. A Wikipedia en latín ten máis de 130.000 artigos.

A cidade Urdaneta ten o lema Deo servire populo sufficere ("É suficiente para que o pobo sirva a Deus") o lema latino pódese ler no vello selo deste cidade filipina.

Legado

editar

O galego,[35] o italiano, o francés, o portugués, o español, o romano, o catalán, o romanche e outras linguas románicas son descendentes directos do latín. Tamén hai moitos préstamos latinos no inglés e no albanés,[36] así como algúns en alemán, holandés, noruegués, danés e sueco.[37] O latín aínda se fala na Cidade do Vaticano, unha cidade-estado situada en Roma que é a sede da Igrexa católica.

Inscricións

editar

Algunhas inscricións publicáronse nunha serie monumental de varios volumes acordada internacionalmente, o Corpus Inscriptionum Latinarum (CIL). Os autores e editores varían, pero o formato é practicamente o mesmo: volumes nos que se detallan as inscricións cun aparello crítico no que se indica a procedencia e a información relevante. A lectura e interpretación destas inscricións é o obxecto do campo da epigrafía. Coñécense unhas 270.000 inscricións.

Literatura

editar
 
Xulio César Commentarii de Belo Gallico é un dos textos clásicos máis famosos da Idade de Ouro do latín. O estilo espido e xornalístico deste xeneral patricio ensinouse durante moito tempo como modelo do latín urbano que se falaba e escribía oficialmente na floruit da República Romana.

As obras de varios centenares de autores antigos que escribiron en latín sobreviviron na súa totalidade ou en parte, en obras substanciais ou en fragmentos para ser analizadas en filoloxía. Constitúen en parte o obxecto de estudo do campo dos clásicos. As súas obras publicáronse en forma manuscrita antes da invención da imprenta e na actualidade publícanse en edicións impresas coidadosamente anotadas, como os Loeb Classical Library, publicados pola Harvard University Press, ou os Oxford Classical Texts, publicados pola Oxford University Press.

Traducións latinas da literatura moderna, como: O hobbit, A illa do tesouro, Robinson Crusoe, Oso Paddington, Winnie-the-Pooh, As aventuras de Tintín, Astérix, Harry Potter, Lle Petit Prince, Max e Moritz, Como o Grinch roubou o Nadal!, O gato no chapeu, e un libro de contos de fadas, "fabulae mirabiles", que pretenden espertar o interese popular pola lingua. Outros recursos son os libros de frases e os recursos para traducir ao latín frases e conceptos cotiáns, como Meissner's Latin Phrasebook.

Influencia nas linguas actuais

editar

A influencia do latín no inglés foi importante en todas as etapas do seu desenvolvemento insular. Na Idade Media, os préstamos do latín producíronse a partir do uso eclesiástico establecido por San Agostiño de Canterbury no século VI ou indirectamente tras a conquista normanda, a través da lingua anglonormanda. Entre os séculos XVI e XVIII, os escritores ingleses improvisaron un gran número de palabras novas a partir de vocábulos latinos e gregos, alcumados "inkhorn terms", coma se saísen dun bote de tinta. Moitas destas palabras foron utilizadas unha vez polo autor e logo esquecidas, pero sobreviviron algunhas útiles, como "imbibe" e "extrapolate". Moitas das polisílabas inglesas máis comúns do inglés son de orixe latina a través do francés antigo. As palabras romances constitúen respectivamente o 59%, o 20% e o 14% dos vocabularios inglés, alemán e neerlandés.[38][39][40] Estas cifras poden aumentar drasticamente se só se inclúen as palabras non compostas e non derivadas.

 
Rango das linguas romances, descendentes modernas do latín, en Europa

.A influencia do goberno romano e da tecnoloxía romana nas nacións menos desenvolvidas baixo dominio romano levou á adopción da fraseoloxía latina nalgunhas áreas especializadas, como a ciencia, a tecnoloxía, a medicina e o dereito. Por exemplo, o sistema linneano de clasificación de plantas e animais estivo moi influenciada por Historia Naturalis, unha enciclopedia de persoas, lugares, plantas, animais e cousas publicada por Plinio o Vello. A medicina romana, rexistrada nas obras de médicos como Galeno, estableceu que a terminoloxía médica actual derivaría principalmente de palabras latinas e gregas, filtrándose o grego a través do latín. A enxeñería romana tivo o mesmo efecto sobre a terminoloxía científica no seu conxunto. Os principios do dereito latino sobreviviron en parte nunha longa lista de termos xurídicos latinos.

Algunhas linguas auxiliares internacionais estiveron moi influídas polo latín. A Interlingua considérase ás veces unha versión simplificada e moderna da lingua. A Interlingua de Peano, popular a principios do século XX, é o latín desposuído das súas inflexións, entre outros cambios gramaticais.

O dialecto logudorés da lingua sarda e o Italiano estándar son as dúas linguas contemporáneas máis próximas ao latín.[41]

Educación

editar
 
Dicionario latino en varios volumes na Biblioteca da Universidade de Graz de Austria

.Ao longo da historia europea, a educación nos clásicos considerábase crucial para quen desexaba formar parte dos círculos letrados. Isto tamén era certo nos Estados Unidos, onde moitos dos fundadores da nación recibiron unha educación clásica en escolas de gramática ou de titores.[42] A admisión en Harvard na época colonial esixía que o solicitante "soubese facer e falar ou escribir prosa latina verdadeira e tivese habilidade para facer versos...".[43] O estudo do latín e dos clásicos púxose de relevo nas escolas secundarias e universidades estadounidenses ata ben entrada a era Antebellum..[44]

O ensino do latín é un aspecto esencial. No mundo actual, un gran número de estudantes de latín nos Estados Unidos aprenden con Wheelock's Latin: The Classic Introductory Latin Course, Based on Ancient Authors. Este libro, publicado por primeira vez en 1956,[45] foi escrito por Frederic M. Wheelock, profesor da Universidade Harvard. O latín de Wheelock converteuse no texto estándar de moitos cursos estadounidenses de introdución ao latín.

O número de persoas que estudan latín varía considerablemente dun país a outro. No Reino Unido, o latín impártese en aproximadamente o 2,3 % das escolas primarias públicas, o que representa un aumento significativo da dispoñibilidade.[46] En Alemaña, máis de 500.000 alumnos estudan latín cada ano, o que supón un descenso respecto dos máis de 800.000 de 2008. O latín segue sendo obrigatorio nalgúns cursos universitarios, pero cada vez é menos frecuente.[47]

O movemento o latín vivo tenta ensinar latín do mesmo xeito que se ensinan as linguas vivas, como medio de comunicación oral e escrita. Está dispoñible na Cidade do Vaticano e nalgunhas institucións dos Estados Unidos, como a Universidade de Kentucky e a Universidade Estatal de Iowa. A editorial británica Cambridge University Press é un dos principais provedores de libros de texto de latín para todos os niveis, como a serie Cambridge Latin Course. Tamén publicou unha subserie de textos infantís en latín de Bell & Forte, que narra as aventuras dun rato chamado Minimus.

Morfoloxía

editar

A morfoloxía do latín é a dunha lingua moi flexiva.

Os substantivos

editar

Teñen:

O adxectivo

editar

Hai dúas clases de adxectivos, que marcan mediante flexión os diferentes graos: comparativo e superlativo.

O verbo

editar

Conxúgase segundo:

Diferenzas lexicais entre o latín clásico e o vulgar

editar

O latín vulgar crea derivados:

  • latín clásico APIS → latín vulgar APĬCŬLA → abella
  • GENU → GENUCULU → xeonllo
  • OVIS → OVĬCŬLA → ovella
  • UTI → USĂRE (USUS) → usar
  • AUDĒRE → *AUSĀRE (AUSUS) → ousar

Variantes vulgares fronte ás formas clásicas:

  • SUBFERRE → *SŬFĔRĔRE → sufrir
  • SOCRUS → SŎCRA → sogra
  • DIES → *DIA → día
  • POSSE → *PŎTĒRE

Palabras diferentes entre o latín clásico e o vulgar, de orixes diversas pola composición heteroxénea do imperio:

  • LOQUI, FARI → FABULARE → falar
  • DOMUS → CASA → casa
  • OS → BŬCCA → boca
  • OSCULUS → BASIUS → beixo
  • INVENIRE → AFFLARE → achar

Con todo, o latín vulgar xa traía grecismos e xermanismos incorporados no seu sistema que conformaban o adstrato do latín:

  • CAPUT → CARA → cara
  • GLADIS → SPATHA → espada
  • FUNIS → CHORDA → corda
  • LAPIS → PETRA → pedra

Notas

editar
  1. ↑ Outras linguas modernas indoeuropeas, por exemplo o inglés, son aínda máis analíticas, marcando as relacións gramaticais mediante unha estrita orde pola falta case completa da flexión tanto nominal como verbal.
Referencias
  1. ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para latín.
  2. ↑ Sandys, John Edwin (1910). A companion to Latin studies (en inglés). Chicago: University of Chicago Press. pp. 811–812. 
  3. ↑ Goldman, Norma; Nyenhuis, Jacob E. (1982). Latin via Ovid: a first course (en inglés) (2.ª ed.). Detroit: Wayne State University Press. p. xv. ISBN 0-8143-1732-4. OCLC 8934659. Consultado o 23 de decembro do 2022. 
  4. ↑ Sihler, Andrew L. (2008). New comparative grammar of Greek and Latin (en inglés). Oxford: Oxford University Press. p. 16. ISBN 978-0-19-537336-3. OCLC 262718788. 
  5. ↑ La misa en latín.
  6. ↑ "History of Europe – Barbarian migrations and invasions". Encyclopedia Britannica (en inglés). Consultado o 25 de decembro do 2022. 
  7. ↑ Vexase Roma#Etimoloxía
  8. ↑ Diringer 1996, pp. 533–4
  9. ↑ Collier's Encyclopedia: With Bibliography and Index (en inglés). Collier. 1 de xaneiro de 1958. p. 412. Arquivado dende o orixinal o 21 de abril de 2016. Consultado o 25 de decembro do 2022. En Italia, todos os alfabetos escribíanse orixinalmente de dereita a esquerda; a inscrición latina máis antiga, que aparece no lapis niger do século VII a.C., está en bustrófedon, pero todas as demais inscricións latinas temperás van de dereita a esquerda. 
  10. ↑ Sacks, David (2003). Language Visible: Unraveling the Mystery of the Alphabet from A to Z. Londres: Broadway Books. p. https://archive.org/details/languagevisibleu00sack/page/80 80]. ISBN 978-0-7679-1172-6. 
  11. ↑ Pope, Mildred K (1966). From Latin to modern French with especial consideration of Anglo-Norman; phonology and morphology. Publications of the University of Manchester, no. 229. French series, no. 6. Manchester: Manchester university press. p. 3. 
  12. ↑ Monroe, Paul (1902). Source book of the history of education for the Greek and Roman period. Londres, Nova York: Macmillan & Co. pp. 346–352. 
  13. ↑ Herman 2000, pp. 17–18
  14. ↑ Herman 2000, p. 8
  15. ↑ Pei, Mario; Gaeng, Paul A. (1976). The story of Latin and the Romance languages (1st ed.). Nova York: Harper & Row. pp. 76–81. ISBN 978-0-06-013312-2. 
  16. ↑ Herman 2000, pp. 1–3
  17. ↑ 17,0 17,1 Pulju, Timothy. "History of Latin". Rice University. Consultado o 26 de decembro do 2022. 
  18. ↑ Posner, Rebecca; Sala, Marius (1 de agosto de 2019). "Romance Languages". Encyclopædia Britannica. Consultado o 26 de decembro do 2022. 
  19. ↑ 19,0 19,1 Elabani, Moe (1998). Documents in medieval Latin. Ann Arbor: University of Michigan Press. pp. 13–15. ISBN 978-0-472-08567-5. 
  20. ↑ "Incunabula Short Title Catalogue". British Library. Arquivado dende o orixinal o 12 de marzo de 2011. Consultado o 26 de decembro do 2022. 
  21. ↑ Ranieri, Luke (3 de marzo de2019). "What is Latin? the history of this ancient language, and the proper way we might use it". YouTube. Arquivado dende o orixinal o 2021-10-27. Consultado o 26 de decembro do 2022. 
  22. ↑ Helander, Hans (2012-04-01). "The Roles of Latin in Early Modern Europe". L'Annuaire du Collège de France. Cours et travaux (en inglés) (111). pp. 885–887. ISSN 0069-5580. doi:10.4000/annuaire-cdf.1783. 
  23. ↑ Moore, Malcolm (28 de xaneiro de 2007). "Pope's Latinist pronounces death of a language". The Daily Telegraph. Arquivado dende o orixinal o 26 de agosto de 2009. 
  24. ↑ "Liber Precum Publicarum, The Book of Common Prayer in Latin (1560). Society of Archbishop Justus, resources, Book of Common Prayer, Latin, 1560. Recuperado 22 de maio de 2012". Justus.anglican.org. Arquivado dende o orixinal o 12 June 2012. Consultado o 26 de decembro do 2022. 
  25. ↑ "Society of Archbishop Justus, resources, Book of Common Prayer, Latin, 1979. Retrieved 22 de maio de 2012". Justus.anglican.org. Arquivado dende o orixinal o 4 de setembro de 2012. Consultado o 26 de decembro do 2022. 
  26. ↑ ""Does Anybody Know What 'Veritas' Is?" | Gene Fant". First Things (en inglés). Consultado o 26 de decembro do 2022. 
  27. ↑ "La Moncloa. Símbolos del Estado". www.lamoncloa.gob.es (en castelán). Consultado o 26 de decembro do 2022. 
  28. ↑ "Finnish broadcaster ends Latin news bulletins". RTÉ News. 24 de xuño de 2019. Arquivado dende o orixinal o 25 de xuño de 2019. 
  29. ↑ "Latein: Nuntii Latini mensis lunii 2010: Lateinischer Monats rückblick" (en latín). Radio Bremen. Arquivado dende o orixinal o 18 de xuño de 2010. Consultado o 24 de xaneiro do 2023. 
  30. ↑ Dymond, Jonny (24 de outubro de 2006). BBC Online, ed. "Finland makes Latin the King". Arquivado dende o orixinal o 3 de xaneiro de 2011. Consultado o 24 de xaneiro do 2023. 
  31. ↑ "Nuntii Latini" (en latín). YLE Radio 1. Arquivado dende o orixinal o 18 de xullo de 2010. Consultado o 24 de xaneiro do 2023. 
  32. ↑ "About us (English)". Circulus Latínus Londiniénsis (en latín). 13 de setembro de 2015. Arquivado dende o orixinal o 10 de febreiro de 2023. Consultado o 6 de febreiro do 2023. 
  33. ↑ "Active Latin at Jesus College – Oxford Latinitas Project" (en inglés). Consultado o 6 de febreiro do 2023. 
  34. ↑ "Graduate Certificate in Latin Studies – Institute for Latin Studies | Modern & Classical Languages, Literatures & Cultures". mcl.as.uky.edu. Consultado o 6 de febreiro do 2023. 
  35. ↑ "Lista de palabras galegas de orixen latino" (en inglés). 
  36. ↑ Sawicka, Irena. "A Crossroad Between West, East and Orient–The Case of Albanian Culture." Arquivado 27 September 2021 en Wayback Machine. Colloquia Humanistica. No. 2. Instytut Slawistyki Polskiej Akademii Nauk, 2013. Page 97: "Mesmo segundo os lingüistas albaneses, o vocabulario albanés componse nun 60 por cento de palabras latinas de diferentes épocas... Cando os estudos albanolóxicos apenas estaban a xurdir, sucedeu que o albanés foi clasificado como lingua románica. Xa existe a idea dunha orixe común das linguas albanesa e romanesa. A gramática romanesa é case idéntica á do albanés, pero tamén pode ser o efecto dunha converxencia posterior dentro do conxunto de linguas balcánicas... "
  37. ↑ "List of words of Latin origin". 
  38. ↑ Finkenstaedt, Thomas; Dieter Wolff (1973). Ordered Profusion; studies in dictionaries and the English lexicon. C. Winter. ISBN 978-3-533-02253-4. 
  39. ↑ Uwe Pörksen, German Academy for Language and Literature's Jahrbuch [Yearbook] 2007 (Wallstein Verlag, Göttingen 2008, pp. 121–130)
  40. ↑ Loanwords in the World's Languages: A Comparative Handbook (PDF). Walter de Gruyter. 2009. p. 370. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de marzo de 2017. Consultado o 7 de setembro do 2023. 
  41. ↑ Pei, Mario (1949). Historia de la lengua. Lippincott. p. 28. ISBN 978-0-397-00400-3. 
  42. ↑ Dos oitenta e nove homes que asinaron a Declaración de Independencia e asistiron á Convención Constitucional, trinta e seis asistiron a un colexio colonial, todos os cales ofrecían unicamente o plan de estudos clásico. Richard M. Gummere, The American Colonial Mind and the Classical Tradition, p.66 (1963).
  43. ↑ Meyer Reinhold, Classica Americana: The Greek and Roman Heritage in the United States, p.27 (1984). Harvard's curriculum was patterned after those of Oxford and Cambridge, and the curricula of other Colonial colleges followed Harvard's. Lawrence A. Cremin, American Education: The Colonial Experience, 1607–1783, pp. 128–129 (1970), and Frederick Rudolph, Curriculum: A History of the American Undergraduate Course of Study Since 1636, pp.31–32 (1978).
  44. ↑ Id. at 104.
  45. ↑ LaFleur, Richard A. (2011). "The Official Wheelock's Latin Series Website". The Official Wheelock's Latin Series Website. Arquivado dende o orixinal o 8 de febreiro de 2011. Consultado o 8 de abril do 2024. 
  46. ↑ Woolcock, Nicola (29 de xuño de 2023). "Latin is now fourth most-taught language in primary schools". The Times. Consultado o 16 de abril do 2024. 
  47. ↑ Breitenbach, Dagmar (27 de xullo de 2023). "Why Latin should not become extinct in school". Deutsche Welle. Consultado o 16 de abril do 2024. 

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar

Outros artigos

editar
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lingua_latina&oldid=6820782»