Lista de nomes femininos en galego

Esta é unha lista alfabética de nomes femininos en galego, indicándose en cada un deles a súa orixe e significado.

A

• Abigail. Hebraico. Deus é xubiloso.
• Acacia. Grego. Boa.
• Ada. Do hebraico hagar (fuga, fuxitiva); Adorno ou beleza.
• Ádega. Grego. Boa.
• Adela. Xermano. Forma reducida de Adelaida/Adelaira, creadas sobre a raíz xermánica athala-, Nobre.
• Adelaida. o xermánico Adelheid, ‘de condición, aspecto ou familia nobre’. Variantes: Adelaira, Delaira.
• Adelaira. Do xermánico Adelheid, ‘de condición, aspecto ou familia nobre’. Variantes: Adelaida, Delaira.
• Adelina. Xermano. Nobre.
• Adolfina. Xermano. Loba nobre e ilustre.
• Adoración. Latín. Adoración.
• Afonsina. Xermano. Preparada para a loita.
• África. Latín. Exposta ao sol, cálida.
• Afrodisia. Grego. Amorosa.
• Agar. Hebreo. Fuxitiva.
• Ágata. Grego. Boa.
• Agostiña. Latín. Derivado de Augusto, consagrada polos augures.
• Agripina. Latín. Da familia romana de Agripa, a que nace de pé.
• Águeda. Grego. Boa.
• Aida. Exipcio. A que chega.
• Áine. Celta. Nome mitolóxico.
• Alana. Celta. Harmonía.
• Alba. Latín. Aurora branca.
• Alberta. Xermano. Totalmente nobre.
• Albertina. Xermano. Totalmente nobre.
• Albina. Latín. Branca. // Xermano. Amigo dos Elfos.
• Alborada. Derivado de albor e este do latín alborem, mencer, aurora branca.
• Albura. Galaico. Nome céltico-galaico bracarense feminino.
• Alcira. Árabe. Illa.
• Alda. Xermánico. Vella. A forma masculina é Aldo.
• Aldana, Celta. Da casa da Alda.
• Aldara. Xermano. Insigne e sabia no combate. Variante: Ilduara.
• Alegría. Latín. Alegría, viveza, animosidade.
• Aleixa. Grego. Defensora, protectora.
• Alexandra. Grego. Muller defensora, protectora.
• Alfreda. Formado a partir da forma masculina Alfredo. En Galicia nunca foi un nome moi popular.
• Alicia. Xermano. De nobre aspecto // Grego. Real, verdadeira.
• Alla. Grego. Ben falada. Nórdico.
• Alma. Latín. A que fai o ben.
• Almudena. Árabe. Cidade pequena, vila.
• Alodia. Xermano. Terra íntegra, libre.
• Aloia. Latín. Loanza /Galaico. Topónimo do monte sito en Tui.
• Amabel. Latín. Que ama, amábel.
• Amada. Latín. Amada.
• Amadora. Latín. Que ama.
• Amaia. Vasco. Pasto.
• Amaina. Galaico, nome feminino galaico lucense (aparece nunha inscrición).
• Amalia. Xermano.
• Amancia. Latín. Que debe ser amada.
• Amalia. Xermano. Laboriosa, traballadora, infatigábel.
• Ambrosia. Grego. Inmortal, de natureza divina.
• Amelia. Grego. Traballo // Xermano. Laboriosa ou valorosa.
• América. Latín. Pertencente á cidade latina de Ameria.
• Amil. Nórdico-galaico. Santuario.
• Amparo. Latín. Preparación, protección.
• Ana. do hebraico Hannah. Compaixón, graza de Deus.
• Anacleta. Grego. Invocada.
• Anaia. Do éuscaro: Anai(a), irmán.
• Anais. Hebreo. Compaixón, graza de Deus.
• Anastasia. Grego. Resurrección.
• Anatolia. Grego. De levante, oriente.
• Andrea. Grego. Viril, coraxosa.
• Angustias. Angustia, aflición.
• Anisia. Grego. Anisada, con aroma a fiúncho.
• Antela. Galaico. Hidrónimo galego. Quizais un topónimo de orixe latina, probabel mente co significado de anta pequena.
• Antía. Do grego Anthía, Tirada, sacada das flores, florida. Referíase ao primeiro favo de mel que fabricaban as abellas, tamén chamado en galego entena.
• Antígona. Grego. Enfrontada á súa xeración.
• Antoniña. Grego. (a través do Latín). Florida.
• Anuncia. Latín. Anunciadora, mensaxeira.
• Anunciación. Latín. Anunciadora.
• Anxa. Grego. Mensaxeira.
• Anxela. Grego. Mensaxeira.
• Ánxeles. Grego. Mensaxeira.
• Anxélica. Grego. Anxelical ou propia dos mensaxeiros.
• Anxos. Grego. Mensaxeiros.
• Apana. Galaico. Nome céltico galaico lucense feminino.
• Apolonia. Grego. Devota do deus Apolo.
• Aquilina. Latín. Da natureza da aguia, aquilina.
• Araceli. Latín. Altar do ceo.
• Aranza. Topónimo galego, posibelmente relacionado co éuscaro Arantzazu, serra de moitos picoutos ou lugar cheo de espiños ou toxos.
• Aránzazu. Vasco. Ti entre espiños ou toxos, Aranza.
• Aras. Latín
• Arcadia. Grego. Natural da Arcadia, provincia grega do Peloponeso.
• Arduína. Celta. Deusa celta.
• Area. Latín. Area.
• Ariadna. Grego. Moi santa, moi rebelde.
• Artemisa. Grego. San e salva.
• Artusa. Grego. Coidadora da constelación da Osa.
• Arxentina. Latín. Prateada, sonora como a prata.
• Ascensión. Latín. Subir ao ceo, ascender.
• Ástrida. Xermánico/Nórdico. De Astrid, posiblemente composto de astr-, ‘estrela’, e (f)ridh, ’belo, amado’. Tamén pode proceder de asa e trud, co significado de ‘Deus é fiel’. Variante: Ástride.
• Ástride. Xermánico/Nórdico. Estrela fermosa.
• Asunción. Latín. Subir ao ceo, ascender.
• Asunta. Latín. Subir ao ceo, ascender.
• Augusta. Latín. Consagrada polos augures e adiviños.
• Aunia. Celta. Nome feminino celta.
• Áurea. Latín. Fermosa como o ouro, espléndida.
• Aurelia. Latín. Brillante, refulxente.
• Aureliana. Latín. Brillante, refulxente.
• Aurora. Latín. Aurora.
• Avelina. Xermano. Desexada ardentemente.
• Avia. Latín
• Azalea. Grego. Nome de flor.
• Azucena. Árabe. Flor, azucena.

B

• Baia. Grego. Ben falada, elocuente.
• Balbina. Latín. Da familia romana Balba, que tatexa, que balbucea.
• Balla. Grego. Ben falada, elocuente.
• Baltasara. Asirio. Que o deus Baal protexa ao rei.
• Bárbara. Grego. Estranxeira.
• Barca. Hispano. Palabra incorporada ao latín serodio, caixón, artesa, barca.
• Basilisa. Grego. Raíña.
• Bastiana. Grego. Venerábel.
• Beata. Celta.Vida.
• Beatriz. Do latín Beatrix, derivado de beare, ‘facer feliz’. Benaventurada.
• Begoña. Vasco. Altura ou outeiro que domina.
• Belén. Do hebraico: Beth-lehem, nome dunha vila palestina, Casa do pan.
• Belinda. Xermano. Defensa do guerreiro.
• Belisa. Latín. Esvelta.
• Bélxica. Latín. Relativo ao pobo dos Belgas.
• Benedita. Latín. Ben nomeada, bendita.
• Benigna. Latín. Bondadosa.
• Benta. Latín. Ben nomeada, bendita. Variante: Bieita.
• Benvida. Latín. Nome medieval de bo agoiro para unha filla esperada, benvida.
• Benxamina. Hebreo. Filla predilecta.
• Berenguela. Xermano. Guerreira preparada. Lanceira.
• Berenice. Grego. Portadora da vitoria.
• Bernalda.Do xermánico Bernhard, co significado de ‘guerreiro forte e audaz’, ou Bernald, ‘guerreiro vello, ilustre’. Variante: Bernarda. Osa forte.
• Bernaldina. Xermano. Osa forte.
• Berta. Xermano. Ilustre, famosa, brillante.
• Bieita. Latín. Ben nomeada, bendita.
• Bonifacia. Latín. A que fai o ben. Benfeitora.
• Branca. do xermano blank; Branca, nobre, brillante.
• Braulia. Xermano. Lume, espada.
• Brenda. Celta.Espada.
• Briana. Celta. Muller forte.
• Brianda. Celta. Monte alto.
• Brisda. Celta. Forza.
• Bríxida. Celta. Poboación elevada, colonia. Forza, vitoriosa.

C

• Caetana. Latín. Alegre.
• Calista. Do grego Kallistos, ‘belísimo, fermosísimo’. Variante: Calistra.
• Camelia. Latín. Nome de flor.
• Camila. Etrusco. Ministro, sacerdote.
• Camiño. Celta. Camiño.
• Candea. Latín. Cirio, candea, luz. Como nome propio procede de Festum Candelorium, ‘festa das candeas’. Variantes: Candeloria, Candela.
• Candela. Latín. Cirio, candea, luz.
• Candeloria. Latín. Cirio, candea, luz.
• Cándida. Latín. Branquísima, luminosa, sen malicia.
• Caridade. Latín. Amor, afecto, caridade.
• Carina. Grego. Pura, inmaculada, graciosa.
• Carla. Xermano. Viril.
• Carlota. Xermano. Viril.
• Carme. Hebreo. Viña, xardín // Latín. Poema ou canto. Variantes: Carmela, Carmo.
• Carmela. Hebreo. Viña, xardín // Latín. Poema ou canto.
• Carmo. Hebreo, a través do portugués. Viña, xardín // Latín. Poema ou canto. Variante: Carme.
• Carola. Xermano. Home forte, home, viril.
• Carolina. do xermano Karl, latinizado como Carolus. Home forte, home, viril.
• Casandra. Grego. Protectora de homes.
• Casia. Latín. Excelsa, distinguida, ilustre.
• Casiana. Latín. Excelsa, distinguida, ilustre.
• Casilda. Árabe. Cantiga.
• Casimira. Xermano. A que impón a paz.
• Catarina. Do grego katharós, puro. Pura, inmaculada, graciosa. Variantes: Catuxa (tamén diminutivo), Cateliña, Cataliña, Catalina.
• Catuxa. Grego. Pura, inmaculada, graciosa. Variante de Catarina.
• Cebreiro, Galego. Procedente dun topónimo, úsase como nome composto: María do Cebreiro.
• Cecía. Latín. Cega, curta de vista. Variantes: Cilla, Cecia, Cecilia, Icía, Cía ou Sía.
• Cecilia. Latín. Cega, curta de vista. Variantes: Cilla, Cecia, Cecía, Icía, Cía ou Sía.
• Ceferina. Latín. Relativa ao vento Céfiro, o que porta a vida.
• Cela. Latín. Advocación mariana venerada en Baredo, Baiona.
• Celeste. Latín. Pertencente ao ceo.
• Celestina. Latín. Pertencente ao ceo.
• Celia. Latín. Pertencente ao ceo.
• Celina. Latín. Pertencente ao ceo.
• Celsa. Latín. Pertencente ao ceo.
• Celtia. Galego. Dos Celtas, de Galicia. Nome poético que Eduardo Pondal aplica a Galicia.
• Chorima. Galego. Nome da flor do toxo, procedente do latín flor.
• Cibrá. Latín. Habitante de Chipre. Cipriana.
• Cía, Latín. Cega, curta de vista. Variantes: Cecilia, Cecia, Cecía, Icía, Sía ou Cilla.
• Cilla. Latín. Cega, curta de vista. Variantes: Cecilia, Cecia, Cecía, Icía, Cía ou Sía.
• Cintia. Grego. Nacida en Cintia, nome dun monte de Delos.
• Cipriana. Latín. Habitante de Chipre. Variente: Cibrá.
• Cira. Persa. Sol, deusa.
• Clara. Latín. Clara, ilustre.
• Claudia. Latín. Da familia Claudia, coxa.
• Claudina. Latín. Da familia Claudia, coxa.
• Clementina. Grego. Clemente.
• Cleofe. Grego. De glorioso pai, gloriosa polos seus pais.
• Cleopatra. Grego. Filla de glorioso pai.
• Clodia. Latín. Da familia Claudia, coxa.
• Cloe. Grego. Tenra.
• Clorinda. Grego. Tilleira verde pálida, verde clara.
• Clotilde. Xermano. Célebre, nomeada na batalla.
• Comba. Latín. Pomba, rola, símbolo da paz e da pureza.
• Conceizón. Latín. Acto de recibir ou concibir.
• Concepción. Latín. Acto de recibir ou concibir.
• Consolación. Latín. Consolarse con...
• Constantina. Latín. Moi constante.
• Constanza. Latín. Constante, ou constancia.
• Cora. Grego. Moza, doncela.
• Coral. Latín. Coral.
• Coralia. Grego. Rapaza, doncela.
• Cornelia. Latín. Relacionada co corno da abundancia.
• Corona. Latín. Coroa.
• Cósima. Grego. Educada.
• Covadonga. Latín. Cova da señora.
• Cristal. Grego. Xeo, cristal.
• Cristina. Hebreo. Discípula de Cristo, unxida.
• Cruz. Latín. Cruz, picota, tormento.
• Custodia. Latín. O anxo gardián, coidadora.

D

• Dafne. Grego. Coroada de loureiro.
• Dalia. Latín. Flor.
• Damiana. Grego. A que domina, dominadora.
• Daniela. Hebreo. Deus é o meu xuíz.
• Danila. Xermano galaico. Antigo nome galego de orixe xermánica, composto de dans, ‘dinamarqués’, e do sufixo –ila.
• Davinia. Hebreo. Amada.
• Débora. Hebreo. Abella.
• Delaira. Do xermánico Adelheid, ‘de condición, aspecto ou familia nobre’. Variantes: Adelaira, Adelaida.
• Delia. Grego. Deusa, natural da illa de Delos.
• Delfina. Grego. Golfiño, besta feroz.
• Demetria. Grego. Devota de Deméter, deusa da agricultura.
• Desideria. Latín. Desexábel, desexosa.
• Diana. Latín. Do día, pertencente ao día, divina, celeste, luminosa.
• Digna. Latín. Digna.
• Dionisia. Grego. Consagrada a Dioniso, deus das festas e do viño.
• Divina. Latín. Divina, relativa a Deus.
• Dominga. Latín. Dedicada ou gardada para Deus.
• Dominica. Latín. Dedicada ou gardada para Deus.
• Domitila. Latín. Domesticadora.
• Doa. Latín. Regalo.
• Doce. Do latín Dulcis ‘doce’. Refírese a unha advocación mariana: o Doce Nome de María. Variante: Dulce.
• Dora. Grego. Regalo.
• Dores. Do latín dolores, plural de dolor e este de doleo, ‘sufrir’. Dores, sufrimentos. Dores. Nome de advocación mariana. Variante: Dolores.
• Dorinda. Grego. Regalo.
• Dorotea. Grego. Regalo de Deus.
• Dosinda. Xermano. Don fermoso.
• Dositea. Grego. Regalo de Deus.
• Dubra. Galaico céltico. Hidrónimo do río Dubra, afluente do río Tambre significa ‘augas’.
• Dunia. Árabe. Señora do mundo.

E

• Edelmira. Xermano. Ilustre, nobre.
• Edenia. Hebreo. Xardín delicioso.
• Edite. Xermano. Riqueza e combate.
• Eduarda. Xermano. Gloriosa gardiá.
• Eduvixes. Xermano. Guerreira vitoriosa na batalla.
• Einés. Do grego (H)agné, ‘pura, casta’. Variantes: Inesa, Inés.
• Eira. Escandinavo. Deusa da saúde. Tamén galés: neve.
• Elba. Celta. Alta montaña.
• Eleonor. De orixe discutida, pode proceder do árabe (co significado ‘Deus é a miña luz’), do provenzal Alienor (posiblemente relacionado co gótico alan, ‘medrar’) ou do gálico Leonorius, quizais aglutinación de León e Honorio. Variantes: Lianora, Leonora, Lionor, Leonor.
• Eleuteria. Grego. Liberadora, libre.
• Eliana. Grego. Relativa ao sol.
• Elisa. Hebreo. Deus axudou. Ou fenicio.
• Eloísa. Xermano. Elixida.
• Elsa. Hebreo. Deus axudou.
• Elvia. Celta. Da alta montaña.
• Elvira. Xermano. Amiga da lanza, nobre gardiá. Nome hispano que podería ter orixe visigótica e significar ‘amiga da lanza’ ou ‘alegre e amistosa’, ou ben ser de orixe vasca e significar ‘vila nova’. Variantes: Xelvira, Xeloíra.
• Emérita. Latín. Recompensada por Deus.
• Emiliana. Latín. Pertencente á familia romana Emilia, imitadora.
• Emilia. Latín. Pertencente á familia romana Emilia, imitadora.
• Encarnación. Latín. Encarnación, misterio relixioso.
• Engracia. Latín. Estar en graza.
• Enma. Hebreo. Hipocorístico de Enmanuela, salvadora.
• Enmanuela. Hebreo. Deus está connosco, salvadora.
• Epifania. Grego. Aparición, manifestación.
• Erea. Galaico. A través do grego Eirene, ‘paz’, ‘deusa da paz’, latinizado como Irene. Variantes: Irena, Iría.
• Ermidas. Latín. Pequena igrexa solitaria.
• Ernesta. Xermano. Combate forte, firme, tenaz.
• Ernestina. Xermano. Firme, tenaz.
• Escolástica. Latín. Pertencente á escola.
• Escravitude. Latín. De escravo, nome dun pobo eslavo.
• Esmeralda. Grego. Esmeralda, pedra preciosa.
• Esmeraldina. Grego. Esmeralda, pedra preciosa.
• Esperanza. Latín. Esperanza.
• Estefanía. Grego. Coroada de loureiro, vitoriosa.
• Estela. Do latín stellula, diminutivo de stella, estrela. Variante: Estrela.
• Ester. Hebreo. Astro, estrela.
• Estrela. Do latín stellula, diminutivo de stella, estrela. Variante: Estela.
• Etelvina. Xermano. Ilustre, nobre pola súa vitoria.
• Eudosia. Grego. De boa opinión, doutrina ou reputación.
• Eufemia. Grego. Favorábel, eloxiosa, de bo agoiro.
• Eufrasia. Grego. Alegría, ledicia, bo humor.
• Eulalia. Grego. Que fala ben. Variante culta de Baia.
• Euxea, Uxía, Grego. Ben nacida, nobre.
• Euxenia, Uxía, Grego. Ben nacida, nobre.
• Evelina. Celta. Agradable.
• Exeria. Latín-galaico, á súa vez do grego egerio, ‘mover’. Levou este nome a nobre viaxeira galega que, no século IV ou V, deixou constancia da súa peregrinación a Xerusalén no seu Itinerario.

F

• Fabia. Latín. Da familia Fabia, faba.
• Fabiana. Latín. Da familia Fabia, faba.
• Fabiola. Latín. Da familia Fabia, faba.
• Fara. Árabe. Alegre.
• Faro. Grego. Procedente da illa grega de Pharos.
• Fátima. Árabe. Doncela ou ‘a que desteta os meniños’. Fâtima era o nome da filla de Mahoma.
• Faustina. Latín. Relativa a Fausto, favorábel, feliz.
• Fe. Latín. Fe.
• Fedora. Eslavo. Regalo de Deus.
• Fedra. Grego. Brillante.
• Felicia. Latín. Feliz, contenta, fértil.
• Feliciana. Latín. Feliz, contenta, fértil.
• Felicidade. Latín. Felicidade. Nome latino que expresa alegría polo nacemento dunha filla. Variante: Felícitas.
• Felicita. Latín. Felicidade.
• Felicitas. Latín. Felicidade.
• Felisa. Latín. Afortunada, chea de felicidade.
• Fernanda. Xermano. Intelixente ou atrevida na paz.
• Fidelina. Latín. Fiel.
• Filipa. Grego. Amiga dos cabalos.
• Filomena. Grego. Amiga dos cantos, rousinol.
• Fiona. Celta. De fermosos cabelos.
• Firmina. Latín. Firme, segura.
• Flavia. Latín. Amarela, loura. Procede do apelido dunha familia que chegou a dar tres emperadores a Roma. Deriva do adxectivo flavus, ‘dourado’, que se lles aplicaba ás persoas de cabelo louro.
• Flor. Latín. Flor.
• Flora. Latín. Deusa das flores.
• Florencia. Latín. Floreada, florida, chea de flores.
• Florentina. Latín. Florecente, brillante, resplandecente.
• Floriana. Latín. Pertencente á deusa Flora.
• Florinda. Latín. Floreada, chea de flores.
• Fortunata. Latín. Afortunada.
• Francisca. Xermano. A que quere ser libre.
• Franqueira. Xermano. Lugar aberto; lugar dos libres. Posiblemente relacionado con francos, quizais como resultado dunha antiga colonización, é o nome do lugar onde se ergue o mosteiro de Santa María da Franqueira (A Cañiza-Pontevedra) e a Virxe do mesmo nome.
• Frederica. Xermano. Princesa da paz, pacificadora.
• Frida. Xermano. Paz.
• Froitosa. Latín. Fértil, frutífera.
• Fulxencia. Latín. Relucente, refulxente.

G

• Gabina. Latín. Da cidade de Gabio, no Lacio.
• Gabriela. Hebreo. Forza de Deus.
• Gala. Xermano. Muller da tribo dos galos, da Galia.
• Galicia. Celta/galaico. Topónimo. Variante: Galiza.
• Galiza. Celta/galaico. Topónimo. Variante: Galicia.
• Gaspara. Persa. Administradora do tesouro.
• Glauca. Grego. Verde, da cor do mar.
• Glenda. Celta. Vale estreito e boscoso.
• Gliceria. Grego. Doce.
• Gloria. Latín. Fama, sona.
• Goretti. Italiano. Apelido dunha santa italiana, chamada María.
• Graciela. Latín. Grata, agradábel.
• Graza. Latín. Graza, encanto, don. Variante: Gracia.
• Gregoria. Grego. Vixiante, esperta.
• Grial. Orixe descoñecida. ‘Cunca’, ‘cáliz’, máis concretamente refírese ao Santo Graal, copa que Xesús usou na última cea.
• Griselda. Xermano. Ilustre batalla.
• Guadalupe. Do topónimo árabe Wadi al-lub, que significa ‘río agochado’, ‘río do lobo’ ou 'Río de croios negros'.
• Gualteria. Xermano. A que manda o pobo na guerra.
• Gudula. Xermano. Deusa, batalla.
• Güendolina. Bretón. Branca.
• Guía. Do xermano witan, ‘guiar’. Persoa que guía, que conduce, escolta. Advocación mariana.
• Guillermina. Xermano. Helmo protector.
• Guiomar. Do xermano wig, ‘combate’, e mar, ‘célebre’. Muller ilustre, combate ilustre.
• Gumersinda. Xermano. Muller forte.

H

• Hadriana. Latín. Nacida na Hadria.
• Heladia. Grego. Nativa da Hélade, Grecia.
• Helena. Do grego hellene, grega, da Grecia, muller moi bela. A través do latín Helena ou Helene. A súa etimoloxía é dubidosa. É posible que proceda da unión das palabras gregas helane, ‘facho’, ‘tea’ e hele, heile, ‘fulgor ou calor do sol’, ‘luz brillante’.
• Helga. Xermano. Santa.
• Helia. Grego. Sol.
• Henriqueta. Xermano. Rica en leiras.
• Hermelinda. Xermano. Escudo do potente.
• Hermenexilda. Xermano. Guerreira valorosa e prudente.
• Herminia. Xermano. Grande, forte.
• Herodías. Grego. Gobernadora.
• Herundina. Xermano. Deusa e esposa.
• Hilaria. Grego. Alegría.
• Hilda. Xermano. Batalla.
• Hildegarda. Xermano. Gardiá da batalla.
• Hipólita. Grego. A que solta os cabalos.
• Hixinia. Grego. Sa, que goza de boa saúde, hixiénica.
• Honorata. Latín. Honrada, apreciada.
• Honoraria. Latín. Honorábel.
• Honorina. Latín. Honorábel.
• Hortensia. Latín. Relativa á horta.

I

• Icía. Etrusco. Cega. Variantes: Cecía, Cilla, Cecilia.
• Ida. Xermano. Traballo, actividade.
• Ifixenia. Grego. Forte desde o seu nacemento.
• Ignacia. Latín. Ardente, fogosa, relacionada co lume.
• Ilduara. Xermano. Insigne ou sabia no combate, variante: Aldara.
• Iluminada. Latín. Con moita luz.
• Imelda. Xermano. Forte, grande batalla.
• Inmaculada. Latín. Sen mancha, virxe.
• Inés. Do grego (H)agné, ‘pura, casta’. Variantes: Inesa, Einés.
• Inesa. Do grego (H)agné, ‘pura, casta’. Variantes: Inés, Einés.
• Ingrid. Sueco. Amada polo deus Ing.
• Inocencia. Latín. Inofensiva, honesta, sen culpa.
• Iola. Latín. Violeta, flor, derivado de viola. Variante de Iolanda.
• Iolanda. Latín. Violeta, flor, derivado de viola. Variante de Iola.
• Irea. Do grego Eirene, ‘paz’, ‘deusa da paz’, latinizado como Irene. Variantes: Irena, Iría, Erea.
• Irena. Do grego Eirene, ‘paz’, ‘deusa da paz’, latinizado como Irene. Variantes: Irea, Iría, Erea.
• Irene. Do grego Eirene, ‘paz’, ‘deusa da paz’, latinizado como Irene. Forma culta. Variantes: Irena, Iría, Erea.
• Iria. Prerromano / Galaico: Pedra, vila (Iria foi unha guerreira celta). De Iria Flavia.
• Iría. Do grego Eirene, ‘paz’, ‘deusa da paz’, latinizado como Irene. Variantes: Irea, Irena, Erea.
• Irimia. Galaico: topónimo do antigo glaciar que dará orixe ás primeiras augas do río Miño.
• Iris. Do grego Eiro, ‘anunciar’, daba nome a unha deusa mensaxeira doutros deuses. Personifícase no arco da vella, por dar a impresión de que une a terra e o ceo. Tamén é nome de flor e, na relixión cristiá, é unha advocación mariana.
• Irlanda. Celta. Terra de Erin.
• Irma. Do xermánico irmin, ‘grande, poderoso’, epíteto do deus xermano Tiwaz ou Ziu.
• Isabel. Hebreo. O deus Baal é saúde, saudábel. Variante: Sabela.
• Isadora. Grego. Regalo da deusa exipcia Isis.
• Isaura. Grego. Habitante de Isauria, na Asia Menor.
• Iseu. Galés. Fermosa
• Isidora. Grego. Regalo da deusa exipcia Isis.
• Isidra. Grego. Regalo da deusa exipcia Isis.
• Isolda. Galés. Fermosa
• Isolina. Xermano. Brillo poderoso.
• Ivón. Vasco-cántabro. Lago, gloria.

L

• Lana. Celta. Harmonía.
• Landelina. Xermano. Propia da súa terra, do seu país.
• Lara. Latín. Relativa ao lar ou fogar.
• Laura. Do nome latino Laurea, posiblemente co significado ‘coroa de loureiro’. Se cadra, o nome latino é tradución do grego Dafne, ‘loureiro’.
• Laureana. Latín. Coroada de loureiro, vitoriosa.
• Lea. Do hebraico Le’ah, adaptado ao grego como Leia e ao latín como Lia. Pola tradición popular significaba ‘fatigada, cansa’, pero na actualidade pénsase que o seu significado era ‘vaca’, en alusión aos rabaños do pai da Lía bíblica. Variante: Lía.
• Leda. Latín. alegre.
• Lédea. Do grego Lydia, ‘muller oriúnda da Lidia, rexión de Asia menor’, xa existente entre gregos e romanos. Variante: Lidia.
• Ledicia. Do latín Laetitia ‘ledicia’. Grande alegría. Variante: Leticia.
• Leila. Persa. noite.
• Leonarda. Xermano. Forte.
• Leoncia. Grego. Semellante a un león na súa forza.
• Leonor. De orixe discutida, pode proceder do árabe (co significado ‘Deus é a miña luz’), do provenzal Alienor (posiblemente relacionado co gótico alan, ‘medrar’) ou do gálico Leonorius, quizais aglutinación de León e Honorio. Variantes: Lianora, Leonora, Lionor, Eleonor.
• Leopoldina. Xermano. Valente entre a súa xente.
• Lía. Do hebraico Le’ah, adaptado ao grego como Leia e ao latín como Lia. Pola tradición popular significaba ‘fatigada, cansa’, pero na actualidade pénsase que o seu significado era ‘vaca’, en alusión aos rabaños do pai da Lía bíblica. Variante: Lea.
• Liberada. Latín. Liberada.
• Liberata. Latín. Liberada.
• Liberdade. Do latín libertatem, de transparente significado, liberdade.
• Liboria. Latín. Consagrada aos deuses.
• Lidia. Do grego Lydia, ‘muller oriúnda da Lidia, rexión de Asia menor’, xa existente entre gregos e romanos. Variante: Lédea.
• Liduvina. Xermano. Pobo vitorioso ou amiga do pobo.
• Lilia. Latín. Lirio.
• Liliana. Latín. Pertencente aos lirios.
• Lionor. De orixe discutida, pode proceder do árabe (co significado ‘Deus é a miña luz’), do provenzal Alienor (posiblemente relacionado co gótico alan, ‘medrar’) ou do gálico Leonorius, quizais aglutinación de León e Honorio. Variantes: Lianora, Leonora, Leonor, Eleonor.
• Liria. Latín. Lirio.
• Loaira, nome literario, posiblemente anagrama de "raiola".
• Locaia. Grego. Natural da illa grega de Leucas. A través do latino Leocadia, que pode ser adaptación do grego Leukadia, ‘a branca, a resplandencente’. Variantes: Lucaia, Leocadia.
• Lorena. Latín. Loureiro.
• Loreto. Italiano. Bosque de loureiro.
• Loucia. Galaico. Nome céltico galaico lucense feminino.
• Lourenza. Latín. Coroada de loureiro, vitoriosa.
• Lúa. Do latín luna, Lúa. Nome afectivo e augural dado a unha meniña co desexo de que sexa tan luminosa, bela ou influente coma a lúa.
• Lucía. Latín. Nacida coa primeira luz.
• Luciana. Latín. Pertencente á luz.
• Lucila. Latín. Luz pequena.
• Lucinda. Latín. Pertencente ou relativa á luz.
• Lucrecia. Latín. Que dá beneficio e ganancia.
• Luísa. Xermano. Latinización medieval dun nome orixinalmente xermánico que significaba ‘gloriosa na batalla’.
• Lupa. Do alcume latino Lupus, ‘lobo’. Augura a quen leva tal nome as calidades positivas deste animal.
• Lurdes. Francés-Occitano. Outeiro rochoso, topónimo desta localidade.
• Luz. Latín. Luz.

M

• Mabel. Celta. Leda.
• Macarena. Grego. Boa amiga, feliz, beata.
• Macaria. Grego. Boa amiga.
• Madalena. Hebraico. Natural de Magdala.
• Mafalda. Xermano. A que combate con forza.
• Magali. Provenzal. Perla.
• Magnolia. Francés. Flor, magnolia.
• Malvina. Gaélico. De fronte delicada e bela. Neve suave.
• Manuela. Hebreo. Deus está connosco.
• Mar. Latín. Mar.
• Mara. Hebraico. Posible nome de orixe bíblica. Significa ‘aflita, infeliz’. Úsase tamén como variante de María, Amara e Mar e mais como diminutivo de Anxos.
• Marcela. Latín. Dedicada ao servizo de Marte, martelo.
• Marcelina. Latín. Dedicada ao servizo de Marte, martelo.
• Margarida. Latín. Perla, flor.
• María. Hebreo. Señora.
• Mariana. Hebraico. Discípulo ou devoto de María.
• Mariña. Latín. Proveniente do mar, mariñeira.
• Marta. Hebraico. A que provoca, señora.
• Martiña. Latín. Dedicada a venerar a Marte.
• Maruxa. Hebraico. Hipocorístico de María.
• Matilde. Xermano. Que loita con forza.
• Maura. Latín. Habitante da Mauritania, negra, moura, escura.
• Mauricia. Latín. Habitante da Mauritania, negra, moura, escura.
• Máxima. Latín. A máis grande, a maior.
• Maximiliana. Latín. A máis grande, a maior.
• Maximina. Latín. A máis grande, a maior.
• Maxina. Latín. A máis grande, a maior. Pode proceder do nome latino Maginus, e daquela ter o significado de ‘meiga, feiticieira’, ou ben ser unha deformación de Maxima, que en orixe significaba ‘a filla máis vella’. É o nome da protagonista da primeira novela escrita en galego: Maxina ou a filla espúrea, de Marcial Valladares.
• Melania. Grego. Negra.
• Melba. Inglés. Regueiro.
• Melchora. Hebreo. Iahvé é a luz, raíña da luz.
• Melina. Latín. Doce.
• Melinda. Grego. Harmoniosa.
• Melisa. Grego. Abella.
• Mencía. Galego. É unha incógnita a orixe e significado deste antigo nome galego.
• Mercé. Latín. Favores, grazas, dons. Nome da Virxe desta advocación, patroa de Barcelona. A palabra mercé significou inicialmente ‘mercadoría’, ‘prezo’ e posteriormente ‘misericordia’, ‘perdón’. Variantes: Mercés, Mercedes.
• Mercedes. Latín. Favores, grazas, Dons.
• Mercés. Latín. Favores, grazas, dons.
• Meritxell. Latín (a través do catalán). Pura, de moito mérito.
• Micaela. Hebraico. Quen é como Deus. Deus é xusto.
• Miguela. Hebraico. Quen é como Deus. Deus é xusto.
• Milagres. Latín. Marabilla, milagre, prodixio.
• Minerva. Latín. Deusa da sabedoría.
• Minia. Xermano- galaico. grande, forte. De orixe incerta, quizais etrusca. Tamén evoca o nome latino do río Miño (Minius) que, máis dunha vez, se relacionou co minium, ‘cinabrio’, ‘minio’, ‘óxido de ferro ou de chumbo, mercurio ou arsénico’.
• Mireia. Latín. Marabilla, espello.
• Míriam. Hebraico. Señora.
• Mirta. Grego. Flor do mirto.
• Modesta. Latín. Moderada, modesta.
• Moira. Celta / Galaico. Virxe María, señora, a elixida.
• Mónica. Grego. Solitaria.
• Montserrat. Catalán. Monte en forma de serra.
• Mor. Galego. Se cadra, este nome procede dunha advocación da Virxe: a da basílica de Santa María a Maior ou Mor.
• Moraima. Árabe. Variante do nome semítico Maryam, que tamén deu orixe a María.
• Morgana Celta. Muller do mar.
• Muma. Galaico-latino. Quizais un antigo nome latino Mummia, en relación con mamma, ‘naiciña’, ‘seo da muller’, termo do vocabulario infantil existente en case todas as linguas.
• Muriel. Celta. Brillante coma o mar.

N

• Nadia. Ruso. Esperanza.
• Narcisa. Grego. Flor, narciso, adormentadora.
• Natalia. Latín. En conmemoración do natal. Variante: Nataxa.
• Nataxa. Adaptación do ruso Nataxa, diminutivo de Natalija (Natalia), que á súa vez procede do latín natalis e significa ‘natal, relativo ao nacemento’. Variante: Natalia.
• Natividade. Latín. Xeración, nacemento.
• Navia. Galaico. Deusa galaica das fontes, ríos e mares. Procede dun topónimo. A súa orixe parece levarnos a unha raíz nav-, ‘embarcación, nave’ e pode aludir a paisaxes en forma de nave (nava).
• Nazaré. Do grego Nazaréth, a través do latín Názareth, adaptacións do antigo nome hebreo para esta cidade de Palestina, Nasrat, que significaba ‘a gardiá, a gardadora’.
• Nelida. Grego. Descendente de Néstor ou Neleo.
• Nemesia. Latín. Devota de Némese, deusa da xustiza.
• Nerea. Grego. Nome dunha deusa grega do mar.
• Nereida. Grego. Filla de Nereo. Referente a Nereo.
• Neves. Latín. Neve.
• Nicanora. Grego. Vencedora de homes.
• Nicasia. Grego. Vencedora, vitoriosa entre o pobo.
• Niceta. Grego. Vencedora, vitoriosa.
• Nicolasa. Grego. Vencedora do pobo, co pobo.
• Nidia. Grego. Limpa.
• Nina. Hebreo. Fermosa, linda.
• Noa. Hebreo. Repouso. Probablemente se trate do feminino de Noé ou quizais proveña do latín Noa, antiga cidade da Etiopía. Podería tamén proceder do hebreo Noah, relacionado con No’am, ‘delicia’, e con niham, ‘aliviar’.
• Noela. Galaico. Topónimo que algúns investigadores consideran que corresponde ao nome medieval da actual vila de Noia. Variante: Noega
• Noelia. Francés. Referente ao Nadal.
• Noemí. Hebreo. A miña ledicia. Variante: Noemia.
• Noemia. Do hebraico No’omi, derivado do substantivo no’am ‘alegría, ledicia’, que probablemente significaba ‘a miña ledicia’ ou ‘Deus é ledicia, Deus é amor’. Variante: Noemí.
• Norberta. Xermano. Famosa muller do norte.
• Noreia. Celta. Deusa celta.
• Norma. Latín. Norma, prescrición // Xermano. Muller do norte. Probablemente se trate da forma feminina de Norman, nome inglés común antes da conquista normanda, procedente do anglosaxón Northman, ‘home do norte’, ‘noruegués’.
• Nuria. Catalán. Advocación da Virxe no Val de Nuria (Xirona).

O

• Oalla. Grego. Ben falada, elocuente.
• Oballa. Grego. Ben falada, elocuente.
• Obdulia. Árabe. Servidora de deus.
• Octavia. Latín. A que facía o número oito, oitava.
• Odilia. Xermano. Bens hereditarios, riqueza.
• Ofelia. Grego. Utilidade, axuda, serpe.
• Olaia. Grego. Ben falada, elocuente.
• Olalla. Grego. Ben falada, elocuente.
• Olegaria. Xermano. Pobo antigo.
• Olga. Ruso. Alta, divina, invulnerábel. Nome ruso de orixe escandinava, posiblemente do antigo noruegués Helga. Parece derivar dunha abreviación de nomes que teñen por primeiro elemento heil, ‘saúde’, que orixinariamente significaba ‘invulnerable’.
• Olimpia. Grego. Do monte olimpo, residencia dos deuses.
• Olinda. Xermano. Lanceira da illa.
• Oliva. Latín. Oliva. Variante: Olivia.
• Olivia. Latín. Oliva. A póla da oliveira é o símbolo da paz na Biblia e da sabedoría e da gloria en Grecia. Variante: Oliva.
• Onda. Latín. Onda do mar.
• Oriana. Latín. A que naceu.
• Orosia. Latín. Que ten moita boca, moi faladora.
• Otilia. Xermano. Bens hereditarios, patria.
• Ovidia. Latín. Pastora de ovellas.

P

• Paderna, forma feminina e evolucionada de Paterno, do latín Paternus. Significa ‘paterno, pertencente ao pai’.
• Palmira. Latín. Referida ao domingo de palmas.
• Pancracia. Grego. Omnipotente, que posúe todo o poder.
• Pandora. Grego. A que ten todos os dons, todos os regalos.
• Pánfila. Grego. Amiga total, amiga de todos.
• Pascuala. Hebreo. Pertencente á Pascua.
• Pascualina. Hebreo. Pertencente á Pascua.
• Pastora. Latín. Muller que coida o rabaño.
• Pastoriza. Latín. Relativa á pastora.
• Patricia. Latín. Paisana, da patria, de pai rico e nobre.
• Paula. Latín. Pequena, miúda.
• Paulina. Latín. Pequena, miúda.
• Paz. Latín. Paz.
• Pelaxia. Grego. Mariñeira, muller de mar.
• Penélope. Grego. Fíos inchados, pano, tea.
• Peregrina. Latín. Que vai polo campo.
• Perfecta. Latín. Perfecta.
• Perpetua. Latín. Constante, eterna, perpetua.
• Petra. Latín. Pedra firme como a rocha.
• Petronia. Latín. Dura como unha pedra, como un coio.
• Petronila. Latín. Feita de pedra, de rocha.
• Petunia. Latín. Flor, petunia.
• Pía. Latín. Veneradora dos pais, devota, piadosa.
• Piedade. Latín. Piedade.
• Pilar. Latín. columna.
• Polixena. Grego. Hospitalaria.
• Pomba. Latín. Pomba, rola. Esta ave é animal sagrado de Venus, símbolo da paz no Antigo Testamento e do Espírito Santo no Novo.
• Pompea. Do latín Pompeius, nome dunha gens romana. Probablemente teña relación co numeral sabino pompe, ‘cinco.
• Porfiria. Grego. Da cor da púrpura.
• Portal. Latín-galego. Diminutivo de porta. É nome dunha advocación mariana do convento de Belvís (Santiago de Compostela).
• Pracida. Latín. Tranquila, apracíbel.
• Preciosa. Latín. Preciosa, bela, de grande valor ou estima.
• Presentación. Latín. Presentar, facer visíbel.
• Primitiva. Latín. Primitiva, orixinaria.
• Prisca. Latín. Antiga, venerábel.
• Priscila. Latín. Antiga, vella, venerábel.
• Próspera. Latín. Próspera.
• Prudencia. Latín. Prudencia.
• Pura. Latín. Pura, Casta.
• Purificación. Latín. Purificación, expiación.

Q

• Quitera, grego. Túnica curta. Do latín eclesiástico Quiteria, talvez latinización dun nome celtibero, ou de Kyteria, Kythereia en grego, epíteto de Venus Afrodita que significaba ‘da cidade de Citeres, en Creta’. Variantes: Quiteria, Quitérea.

R

• Rafaela. Hebreo. Deus nos garde.
• Raimunda. Xermano. Divina protección.
• Ramona. Xermano. A que protexe polo consello, famosa.
• Raquel. Hebreo. Ovella, gando.
• Rebeca. Hebreo. Corda, ligamento.
• Reimunda. Xermano. Conselleira protectora.
• Reis. Latín. Reis.
• Remedios. Latín. Medicina, remedio.
• Renata. Latín. Nacida para unha nova vida.
• Restituta. Latín. Restituída á fe, á salvación.
• Rexina. Latín. Raíña.
• Rita. Latín. Aférese de margarida, perla, flor.
• Robustiana. Latín. Moi forte, fortísima.
• Roca. Latín. Rocha, pedra.
• Rosa. Latín. Rosa, flor.
• Rosalía. Non está clara a súa orixe, aínda que o máis probable é que se trate do nome xermánico Ruozelin, formado sobre a raíz hroth-, ‘fama, sona’.
• Rosalinda. Latín. Rosa fermosa, bela // Xermano. Escudo da fama.
• Rosamunda. Xermano. A que protexe pola súa fama.
• Rosario. Latín. Derivado de rosa, xardín de rosas.
• Rosaura. Latín. Rosa de ouro.
• Rosenda. Xermano. O camiño da fama, da gloria.
• Roxana. Persa. Brillante.
• Roxelia. Xermano. Vitoriosa, esperta, gloriosa pola súa lanza.
• Roxeria. Xermano. Vitoriosa, esperta, gloriosa pola súa lanza.
• Rufina. Latín. Pertencente á familia rufa, de pelo rubio.
• Rufa. Latín. De pelo rubio.
• Ruperta. Xermano. Gloriosa.
• Rute. Do hebraico Ruth. Amizade, compaña, beleza. Variante: Ruth (variante gráfica).

S

• Sabela, do hebreo Elixeba. O deus Baal é saúde, ‘Deus é xuramento’ ou ‘Deus é perfección’. Variante: Isabel.
• Sabina, Latín. Orixinaria do país dos Sabinos, Italia.
• Sabrina, Celta. Hidrónimo.
• Sagrario, Latín. Lugar sagrado.
• Saladina, Árabe. De fe moi pura.
• Saleta, Francés. Topónimo desta localidade francesa. Nome derivado dunha advocación mariana, como homenaxe á virxe aparecida na Salette (Francia).
• Salomé, Hebreo. Pacífica, perfecta, harmoniosa.
• Salustiana, Xermano. Que goza de boa saúde.
• Salvadora, Latín. Salvadora, que salva.
• Salvia, Latín. Salvada.
• Samanta, Arameo. Que escoita.
• Sara, Hebreo. Princesa.
• Sarela, galaico. Forma diminutiva de Sar, que deriva do céltico ou precéltico sar, ‘corrente de auga’.
• Saturnina, Latín. Dedicada ao Deus Saturno (do grego, farto, saciado, saturado).
• Sebastiana, Grego. Venerábel, augusta.
• Secundina, Latín. A segunda.
• Segunda, Latín. A segunda.
• Selene, Grego. Lúa.
• Selma, Árabe. Que ten paz.
• Serafina, Hebreo. Purificadora.
• Serapia, Grego. Sol, procedente de divindades exipcias.
• Serena, Latín. Muller tranquila.
• Severa, Latín. Severa, firme, seria.
• Severina, Latín. Severa, firme, seria.
• Sía, Latín. Cega, curta de vista. Variantes: Cecilia, Cecia, Cecía, Icía, Cía ou Cilla.
• Sibilina, Grego. Profetisa.
• Silvana, Latín. Selvática, do bosque.
• Silvia, do latín Silvius, que significa ‘do bosque, boscoso’.
• Silvina, do latín Silvius, que significa ‘do bosque, boscoso’.
• Simona, Hebreo. Deus escoitoume.
• Sinforosa, Grego. Acompañante.
• Sira, Latín. Orixinaria de Siria.
• Socorro, Latín. Socorro, auxilio.
• Sofía, Grego. Sabedora, sabedoría.
• Soidade, Latín. Soidade.
• Sol, Latín. Sol.
• Sonia, Ruso. Sabedoría.
• Suevia, Latín. Terra dos suevos, xermanos que invadiron a Península Ibérica e que se estableceron en Galicia, onde reinaron por cerca dun século.
• Susana, Do hebraico xuxân, ‘lirio’, posibelmente de orixe exipcia. Nome persoal semítico transmitido a través do grego Susanna e Susanná. Lirio, azucena.

T

• Tais, Grego. A que se gaba.
• Talia, Grego. Fértil, abundante.
• Tamara, Hebreo. Palmeira. // Árabe. Dátil.
• Támara, Galaico. É un nome de río convertido en antropónimo, pois evoca a Tamaris, forma latina do actual río Tambre. É de orixe prerromana escura, quizais celta.
• Tania, Ruso. Fiel ao pai.
• Tareixa, Grego. Cazadora, animal salvaxe.
• Tarsila, Grego. Valente.
• Tasia. Orixinalmente era un diminutivo de Anastasia (nome grego formado sobre anastasis, ‘resurrección’), pero independizouse e adquiriu categoría de nome oficial. Variante: Anastasia.
• Tatiana, ruso (do Grego). Fiel ao pai.
• Tecla, Grego. Marabillosa, gloria de Deus.
• Tegra, Grego. Marabillosa, gloria de Deus.
• Teodora, Grego. Regalo de Deus.
• Teodosia, Grego. Doazón de Deus.
• Teodolinda, Xermano. Escudo do pobo.
• Teófila, Grego. Amiga de Deus.
• Teresa, Grego, a través do castelán. Cazadora, animal salvaxe.
• Timotea, Grego. Temerosa de Deus.
• Tita, Latín. Protexida, honrada.
• Tomasa, Arameo. Xemelga.
• Trega, Grego. Marabillosa, gloria de Deus. Do latín eclesiástico Thecla, formado sobre o grego Thekla, ‘que ten fama por causa dos deuses’. Variantes: Tecra, Tegra, Tecla, Técola, Tiexa.
• Trindade, Latín. Trindade, número de tres.

U

• Ubalda, Xermano. Intelixente e valorosa.
• Ulla, Celta-galaico. Xoia do mar. É un nome de río de orixe descoñecida que se introduciu como nome de muller.
• Ulrica, Xermano. Gobernante poderosa.
• Ultreia, Grego. Adiante.
• Urbana, Latín. Habitante da cidade, cortés, educada.
• Urraca, Xermano. Uro, nome de animal.
• Úrsula, Latín. Osa pequena.
• Uxía, Do grego Eughéneia, ben nacida, nobre. Variantes: Euxenia, Euxea, Oxea.

V

• Val, Latín. Val.
• Valentina, Latín. Que vale, robusta.
• Valeria, Latín. San, forte.
• Valeriana, Latín. San, forte.
• Vanda, do xermánico vand, ‘espírito, alento’.
• Venancia, Latín. Cazadora. Que pode ser vendida.
• Veneranda, Latín. Digna de ser venerada.
• Vera, do ruso Vèra, ‘fe’, procedente do latín verus, vera, ‘verdadeiro’. Nalgunhas linguas funciona como diminutivo de Verónica.
• Verísima, Latín. Moi verdadeira.
• Verónica, Grego. Imaxe verdadeira.
• Vicenta, Latín. Vencedora, que vence.
• Violante, Latín. Viola ou violeta, nome de flor.
• Violeta, Latín. Flor, violeta.
• Viridiana, Latín. Xardín verde.
• Virtudes, Latín. Virtudes, forza, vigor.
• Virxilia, do latín Vergilius ou Virgilius, nome dunha gens romana.
• Virxinia, Latín. Virxinal.
• Visitación, Latín. Visita.
• Vitoria, Latín. Vitoriosa.
• Viviana, Latín. Vividora, vital, que vive.

X

• Xacinta. Grego. Flor.
• Xandra. Grego. A que torna o inimigo. En paralelo coa recente expansión polo mundo do diminutivo italiano Sandra, produciuse en Galicia idéntico proceso con este diminutivo de Alexandra.
• Xaquelina. Hebreo. A segunda, a que ven detrás.
• Xasmín. Persa. Xasmín, flor.
• Xasmina. Persa. Xasmín, flor.
• Xeila (Sheila). Celta. Variante de Sile (nome irlandés do latín: Celia, do outeiro).
• Xela. Hipocorístico de Anxela. Esta é unha das posibles formas femininas do nome masculino Anxo, do latín eclesiástico Angelus e, este, do grego ággelos, ‘mensaxeiro’. Variantes: Anxa, Anxela.
• Xeloíra. Hispano. Nome hispano que podería ter orixe visigótica e significar ‘amiga da lanza’ ou ‘alegre e amistosa’, ou ben ser de orixe vasca e significar ‘vila nova’. Variantes: Xelvira, Elvira.
• Xelvira. Hispano. Nome hispano que podería ter orixe visigótica e significar ‘amiga da lanza’ ou ‘alegre e amistosa’, ou ben ser de orixe vasca e significar ‘vila nova’. Variantes: Xeloíra, Elvira.
• Xema. Latín. Xema, pedra preciosa.
• Xenara. Latín. Relativa ao mes de xaneiro.
• Xenerosa. Latín. Xenerosa.
• Xenevra. Celta. A máis branca entre os elfos. Branca coma a escuma do mar. A través do francés Genièvre, da forma anglonormanda Guennièvre e, pola súa vez, do galés Gwenhwyvar, ‘espírito, elfo luminoso’ ou ‘que brilla no medio dos elfos’.
• Xenia. Grego. Hospitalaria.
• Xenoveva. Xermano. Muller de boa estirpe, muller nobre. Celta: escuma do mar.
• Xenxa. Latín. Variante de inocencia. Inofensiva, honesta, sen culpa.
• Xeorxina. Grego. Labrega.
• Xeraldina. Xermano. Forte coa lanza, forte, fiel.
• Xermana. Xermano. Irmá.
• Xerónima. Grego. Nome santo.
• Xertrude. Xermano. Amiga da lanza, fiel.
• Xervasia. Xermano. Aguda como un venablo.
• Xesusa. Hebraico. Salvadora.
• Xiana. Latín. Referido ao xentilicio da familia Xulia, dedicada a Xúpiter.
• Xilda. Bretón-Celta. Valiosa, valente.
• Ximena. Hebreo. Deus escoitoume.
• Xisela. Xermano. Frecha, forte pola sabedoría.
• Xiomara. Árabe derivado do xermano. Ilustre na guerra
• Xoana. Hebreo. Deus é misericordioso.
• Xoaquina. Hebreo. Deus construirá.
• Xonxa. Latín. variante de Asunción. subir ao ceo, ascender.
• Xosefa. Hebreo. sentada á dereita de deus, regalo de deus.
• Xosefina. Hebreo. sentada á dereita de deus, regalo de deus.
• Xudite. Do hebraico Yehudit, ‘xudía, hebrea’, adaptado ao grego e ao latín como Judith

ou Iudith. Variante: Xudit.

• Xulia. Latín. Xentilicio da familia Xulia, dedicada a Xúpiter.
• Xuliana. Latín. Referido ao xentilicio da familia Xulia, dedicada a Xúpiter.
• Xulieta. Latín. Referido ao xentilicio da familia Xulia, dedicada a Xúpiter.
• Xunqueira. Latín. Lugar cheo de xuncos, xunqueira.
• Xusta. Latín. Xusta, recta, de lei.
• Xustina. Latín. Xusta, recta, de lei.
• Xuventina. Latín. A que posúe xuventude ou mocidade.
• " Xacia". Grego. Muller metade persoa metade peixe das augas galegas

Z

• Zaida, Árabe. A que medra, desenvolvida. Derivado do verbo Zaada, co significado de ‘a que medrou’, ou

ben feminino de Zaid, antropónimo masculino.

• Zaira, Árabe. Florida.
• Zeltia, Terra dos celtas, aparace na obra de Eduardo Pondal
• Zenobia, Grego. Vida doada por Zeus.
• Zoe, Grego. Vida.
• Zoraida, Árabe. Graciosa.
• Zulema, Árabe. Pacífica.
• Zulima, Árabe. Pacífica.

Véxase tamén

Bibliografía

• Costas González, X.-H. (1991). 1.000 Nomes Galegos. Xunta de Galicia: Comisión Coordinadora para a Normalización Lingüística. 
• Feixó Cid, X. (outubro de 2003). Dicionario Galego dos Nomes (en galego). Vigo: Edicións Xerais de Galicia. ISBN 84-9782-052-5. Arquivado dende o orixinal o 12 de maio de 2012. Consultado o 05 de novembro de 2012. 
• Ferro Ruibal, (dir.); Boullón Agrelo, Ferro Ruibal, Xosé M. García Álvarez, Lema Suárez, Tato Plaza (1992). Diccionario dos nomes galegos (en galego). Vigo: Ir Indo. ISBN 84-7680-096-7. Arquivado dende o orixinal o 23 de decembro de 2015. Consultado o 27 de xullo de 2014. 
• Seixas Subirá, X. (1977). 400 nomes galegos pra homes e mulleres. SEPT. 

Ligazóns externas

• Nomes galegos de muller e de home. A Mesa pola Normalización Lingüística.
• Nomes galegos de hoxe e onte. Antropónimos galegos e galaicos da asociación Fillos de Galicia.