José Carlos Pace

(Redirección desde «Carlos Pace»)

José Carlos Pace, nado o 6 de outubro de 1944, en São Paulo e finado o 18 de marzo de 1977 en Mairiporã, San Paulo, foi un piloto do Brasil. Participou en 73 Grandes Premios do Campionato Mundial de Fórmula 1, debutou o 4 de marzo de 1972. Gañou unha carreira, logrou seis podios e anotou un total de 58 puntos no campionato. Tamén fixo unha pole position.

Modelo:BiografíaJosé Carlos Pace

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento6 de outubro de 1944 Editar o valor en Wikidata
São Paulo, Brasil Editar o valor en Wikidata
Morte18 de marzo de 1977 Editar o valor en Wikidata (32 anos)
Mairiporã, Brasil (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Causa da mortemorte accidental Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónaviador, piloto de automobilismo, piloto de Fórmula Un Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Participou en
24 Horas de Le Mans Editar o valor en Wikidata

Find a Grave: 5771 Editar o valor en Wikidata

Andaina

editar
 
Pace pilotando un Ferrari 312PB en Nürburgring en 1973.

Pace foi contemporáneo dos irmáns Fittipaldi, Wilson e Emerson, e comezou a correr no Brasil a finais de 1960. Viaxou a Europa en 1970 e competiu na Fórmula Tres británica, gañando o campionato Forward Trust nun coche Lotus. En 1971 pasou á Fórmula 2 con Frank Williams, pero non anotou ningún punto en seis carreiras. Aínda así, pasou a Fórmula 1 en 1972, competindo cun March do equipo Williams. Anotou puntos en dúas ocasións e terminou décimo oitavo no campionato de pilotos. O seu mellor resultado chegou na carreira fóra de campionato Victory Race, na que terminou na segunda posición. Tamén competiu noutras carreiras de F2 e Can-Am.

En 1973, Pace pasou ó equipo Surtees e mellorou o undécimo lugar no campionato logo de anotar un cuarto lugar en Alemaña e o seu primeiro podio do campionato cun terceiro en Austria. Tamén estableceu a volta rápida nestas dúas carreiras. Tamén competiu en tres carreiras de F2 con Surtees, pero as súas principais actividades de carreiras fóra da F1 estaban no Campionato Mundial de Sportscar, na que pilotou para o equipo de fábrica de Ferrari. Compartiu un 312PB con Arturo Merzario, o dúo terminou segundo en Nürburgring e en Le Mans (despois a partir da pole position no último caso), e foron terceiros en Watkins Glen.

Permaneceu con Surtees en 1974 e anotou un cuarto posto en Brasil, pero foi despedido do equipo a metade de tempada logo de caer o fundador, John Surtees. Pilotou un Brabham do equipo privado Goldie Hexagon Racing no Gran Premio de Francia, pero non se clasificou, antes de pasar ao equipo oficial xunto a Carlos Reutemann na seguinte carreira. Logo de comezar a loitar coa nova máquina, terminou quinto e marcou a volta rápida en Monza, e repetiu a fazaña quedando segundo, por detrás de Reutemann, en Watkins Glen, asegurando un dobrete para Brabham.

 
Pace en Nürburgring en 1973.

Os chasis BT44B do equipo Brabham foron competitivos en toda a tempada 1975, permitindo a Pace e Reutemann estar presentes na parte dianteira da grella. Pace logrou a súa primeira e única vitoria na Fórmula Un diante do seu público no Gran Premio do Brasil, logrou a súa primeira pole position na seguinte carreira en Suráfrica, e tamén terminou no podio en Mónaco e Silverstone, terminando a tempada sexto na xeral no campionato de pilotos e axudando a Brabham a acadar o segundo lugar no Campionato de Construtores, detrás de Ferrari.

Permaneceu con Brabham en 1976, pero o coche era moito menos competitivo debido ao cambio de motor, de Ford-Cosworth a Alfa Romeo. Os motores V12 italianos eran máis grandes, máis pesados, menos fiables e menos económicos que os seus predecesores V8, relegando a Pace ao décimo cuarto lugar no campionato, mentres que Reutemann deixou o equipo antes do final da tempada.

A comezos da tempada 1977, a competitividade e a durabilidade dos motores Alfa foron moito mellores para Pace e o seu novo compañeiro de equipo, John Watson. Demostrou este feito mediante a consecución da segunda posición na apertura da tempada en Arxentina, e correndo con forza nos dous seguintes Grandes Premios antes de sufrir problemas mecánicos, pero non foi capaz de sacar proveito da mellora do rendemento no resto da tempada debido á súa repentina morte.

Morte e honores

editar

Pace morreu nun accidente de avioneta a principios de 1977, que se produciu días despois da morte do piloto de F1 Tom Pryce e o comisario Jansen Van Vuuren no Gran Premio de Suráfrica de 1977.[1] O circuíto de Interlagos, escenario da súa única vitoria en F1 en 1975, foi renomeado como Autódromo José Carlos Pace na súa honra. Pace está enterrado no Cemiterio do Araça en San Paulo.

Na película de automobilismo de 1977 Bobby Deerfield, o personaxe principal do mesmo nome está representado por Pace nas escenas de carreiras.

Resultados Completos na Fórmula Un

editar

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Pos. Puntos
1972 Team Williams-Motul March 711 Cosworth V8 ARX RSA
17
ESP
6
MON
17
BEL
5
FRA
Ret
RU
Ret
ALE
NC
AUT
NC
ITA
Ret
CAN
9
USA
Ret
18º 3
1973 Brooke Bond Oxo Team Surtees Surtees TS14A Cosworth V8 ARX
Ret
BRA
Ret
RSA
Ret
ESP
Ret
BEL
8
MON
Ret
SWE
10
FRA
13
RU
Ret
NED
7
ALE
4
AUT
3
ITA
Ret
CAN
Ret
USA
Ret
11º 7
1974 Team Surtees Surtees TS16 Cosworth V8 ARX
Ret
BRA
4
12º 11
Bang & Olufsen Team Surtees RSA
11
ESP
13
BEL
Ret
MON
Ret
SWE
Ret
NED
Goldie Hexagon Racing Brabham BT42 FRA
NSC
Motor Racing Developments Brabham BT44 RU
9
ALE
12
AUT
Ret
ITA
5
CAN
8
USA
2
1975 Martini Racing Brabham BT44B Cosworth V8 ARX
Ret
BRA
1
RSA
4
ESP
Ret
MON
3
BEL
8
SWE
Ret
NED
5
FRA
Ret
RU
2
ALE
Ret
AUT
Ret
ITA
Ret
USA
Ret
24
1976 Martini Racing Brabham BT45 Alfa Romeo L12 BRA
10
RSA
Ret
USW
9
ESP
6
BEL
Ret
MON
9
SWE
8
FRA
4
RU
8
ALE
4
AUT
Ret
NED
Ret
ITA
Ret
CAN
7
USA
Ret
XPN
Ret
14º 7
1977 Martini Racing Brabham BT45 Alfa Romeo Flat-12 ARG
2
BRA
Ret
15º 6
Brabham BT45B RSA
13
USW ESP MON BEL SWE FRA RU ALE AUT NED ITA USA CAN XPN
  1. Henry (1985) pp. 164, 167

Bibliografía

editar

Ligazóns externas

editar