Piers Courage
Piers Raymond Courage nado en Colchester, Essex, Inglaterra o 27 de maio de 1942 e finado no Circuíto Park Zandvoort, Países Baixos o 21 de xuño de 1970 foi un piloto de carreiras británico. participou en 29 Grandes Premios do Campionato Mundial de Fórmula 1, debutou o 2 de xaneiro de 1967. Logrou dous podios e anotou un total de vinte puntos de campionato.
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 27 de maio de 1942 Colchester, Reino Unido (pt) |
Morte | 21 de xuño de 1970 (28 anos) Zandvoort, Países Baixos |
Causa da morte | morte accidental |
Datos persoais | |
País de nacionalidade | Reino Unido |
Educación | Eton College |
Actividade | |
Ocupación | piloto de Fórmula Un , piloto de motociclismo |
Lingua | Lingua inglesa |
Deporte | automobilismo Motociclismo |
Participou en | |
24 Horas de Le Mans | |
Familia | |
Cónxuxe | Lady Sarah-Marguerite Curzon (1966–) |
Fillos | Jason Piers Courage (en) , Amos Edward Sebastian Courage (en) |
Pais | Richard Courage (en) e Jean Elizabeth Agnes Watson (en) |
A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |
Biografía
editarPiers Courage era o fillo máis vello e herdeiro da dinastía Courage brewing. Educado en Eton, comezou a súa andaina nas carreiras no seu propio Lotus 7, pero estes primeiros esforzos estiveron marcados principalmente polos seu strompos.
Logo dunha breve tempada percorrendo os circuítos de competición europeos de F3 en 1964 cun Lotus 22, xunto con Jonathan Williams, os bos resultados persuadírono para facer unha tempada completa en 1965. Foi nesta tempada, conducindo un Brabham F3 de 1.0L para Charles Lucas, que primeiro formou unha alianza con Frank Williams nese momento o outro piloto de Lucas e durante algún tempo mecánico. Unha serie de bos resultados, incluíndo catro vitorias, alentaron a Colin Chapman a ofrecerlle a Courage un asento nun Lotus 41 para a tempada 1963 de F3. Este coche era inferior ao Brabhams dominantes pero Courage aínda aínd logrou volver a superalos nalgunha ocasión, gañándose o paso ata a categoría de Fórmula 2 para o Gran Premio de Alemaña de 1966, onde estrelouse.
Asinou polo equipo británico BRM de Fórmula 1 para 1967, xunto a Chris Irwin, a súa carreira case terminou nun fracaso ignominioso. O estilo de condución salvaxe de Courage fíxolle estrelarse máis veces do que era profesionalmente saudable, e a súa tendencia a trompear en momentos cruciales levou ao equipo a deixalo despois do Gran Premio de Mónaco de 1967. Completou o resto da tempada concentrándose en pilotar en carreiras alternativas, como era común nos anos 60, na F2 co McLaren M4A de John Coombs, terminando cuarto no campionato de pilotos sen clasificar. Ao final da tempada comprou o coche de Coombs. Unha boa carreira en McLaren durante o inverno nas Tasman Series, incluíndo unha vitoria na última carreira, deu lugar a que Tim Parnell ofrecéralle un asento no equipo Reg Parnell Racing BRM para 1968. Ademais dunha boa traxectoria na F1 en 1968, incluíndo finais nos puntos no Gran Premio de Francia de 1968 e Italia, Courage tamén pilotou para o equipo de F2 do seu vello amigo Frank Williams. Cando Frank Williams Racing Cars decidiu dar o paso á F1 en 1969, Courage foi a súa primeira opción como piloto.
Nas mans de Courage, a librea de cor azul escuro de Williams Brabham BT26 era máis que un partido para moitos dos equipos oficiais. Acabou segundo en Mónaco e nos Estados Unidos, en Watkins Glen. Quizais a súa mellor carreira da tempada, con todo, foi durante o Gran Premio de Italia de 1969 no circuíto de alta velocidade de Autodromo Nazionale Monza. Malia competir cun coche máis vello, e un déficit de potencia, pilotou para permanecer co paquete principal en gran parte da carreira. Só a falta de combustible fixo que o seu ritmo se ralentizara cerca do final, e finalmente terminou en quinto lugar. Un segundo quinto lugar, no Gran Premio do Reino Unido de 1969, viu a Coruage terminar a tempada en 16 puntos en oitavo lugar no campionato de pilotos.
Accidente e morte
editarLogo dun acordo de negocios con Alejandro de Tomaso, Williams cambiou a un novo chasis deseñado por De Tomaso para a tempada de Fórmula 1 de 1970. Desafortunadamente para Courage, o De Tomaso demostrou ter sobrepeso e era pouco fiable, e soamente un terceiro lugar na carreira fóra de campionato do International Trophy de 1970 aliviou unha secuencia de pobres resultados no inicio de tempada. O Gran Premio dos Países Baixos de 1970 foi un pouco mellor, coa cualificación de Courage no noveno lugar no Circuíto Park Zandvoort. ando marchaba no medio do grupo, a suspensión dianteira ou a dirección do De Tomaso rompeuse no túnel Oost, facendo que o coche de súpeto continuara recto en lugar de terminar a curva de alta velocidade. Logo achegouse a un terraplén (unha das dunas de Zandvoort) e desintegrouse, o motor soltouse do monocasco, que se incendiou. Para alixeirar o De Tomaso, usouse magnesio no seu chasis e suspensión. O magnesio ardía tan intensamente que moitas árbores e arbustos próximos prenderon lume.
Durante o impacto, unha das rodas dianteiras soltouse do coche e golpeou a cabeza de Courage, arrincando o seu casco (ambos saíron da nube de po ao mesmo tempo). Suponse que este impacto rompeu o pescozo de Courage ou causou lesións fatais na cabeza e como resultado morreu ao instante. Courage deixou viúva a Lady Sarah Curzon, e dous fillos.
Apenas tres anos despois, Roger Williamson estrelouse fatalmente cando o seu auto envorcou e incendiouse no mesmo lugar, o túnel de Oost, onde comezara o accidente de Courage.
Rexistro de carreiras
editarResultados Completos na Fórmula Un
editar(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.
Ano | Equipo | Chasis | Motor | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | Pos. | Pts |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1966 | Team Lotus | Lotus 44 F2 | Ford Cosworth SCA 1.0 L4 | MON | BEL | FRA | GBR | NED | ALE Ret |
ITA | USA | MEX | NC | 0 | ||||
1967 | Reg Parnell Racing | Lotus 25 | BRM P56 2.0 V8 | RSA Ret |
NC | 0 | ||||||||||||
BRM P261 | MON Ret |
NED | BEL | FRA | GBR NTS |
ALE | CAN | ITA | USA | MEX | ||||||||
1968 | Reg Parnell Racing | BRM P126 | BRM P142 3.0 V12 | RSA | ESP Ret |
MON Ret |
BEL Ret |
NED Ret |
FRA 6 |
GBR 8 |
ALE 8 |
ITA 4 |
CAN Ret |
USA Ret |
MEX Ret |
19º | 4 | |
1969 | Frank Williams Racing Cars | Brabham BT26A | Ford Cosworth DFV 3.0 V8 | RSA | ESP Ret |
MON 2 |
NED Ret |
FRA Ret |
GBR 5 |
ALE Ret |
ITA 5 |
CAN Ret |
USA 2 |
MEX 10 |
8º | 16 | ||
1970 | Frank Williams Racing Cars | De Tomaso 505/38 | Ford Cosworth DFV 3.0 V8 | RSA Ret |
ESP NTS |
MON NC |
BEL Ret |
NED Ret |
FRA | GBR | ALE | AUT | ITA | CAN | USA | MEX | NC | 0 |
Resultados completos nas Tasman Series
editarAno | Equipo | Chasis | Motor | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | Pos. | Pts |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1967 | Owen Racing Organisation | BRM P261 | BRM 2.1 V8 | PUK | WIG | LAK Ret |
WAR | SAN | LON | NC | 0 | ||
1968 | Piers Courage | McLaren M4A | Ford Cosworth FVA 1.6 L4 | PUK 3 |
LEV 2 |
WIG 4 |
TER 5 |
SUR 3 |
WAR 3 |
SAN 5 |
LON 1 |
3º | 34 |
1969 | Frank Williams Racing | Brabham BT24 | Ford Cosworth DFW 2.5 V8 | PUK 3 |
LEV 2 |
WIG 4 |
TER 1 |
LAK Ret |
WAR Ret |
SAN Ret |
3º | 22 |
Notas
editarVéxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Piers Courage |
Bibliografía
editar- Cooper, A. 2003. Piers Courage: Last of the Gentleman Racers. Haynes Group. 224pp. ISBN 1-85960-663-6