Piers Raymond Courage nado en Colchester, Essex, Inglaterra o 27 de maio de 1942 e finado no Circuíto Park Zandvoort, Países Baixos o 21 de xuño de 1970 foi un piloto de carreiras británico. participou en 29 Grandes Premios do Campionato Mundial de Fórmula 1, debutou o 2 de xaneiro de 1967. Logrou dous podios e anotou un total de vinte puntos de campionato.

Infotaula de personaPiers Courage

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento27 de maio de 1942 Editar o valor en Wikidata
Colchester, Reino Unido (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Morte21 de xuño de 1970 Editar o valor en Wikidata (28 anos)
Zandvoort, Países Baixos Editar o valor en Wikidata
Causa da mortemorte accidental Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeReino Unido Editar o valor en Wikidata
EducaciónEton College Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónpiloto de Fórmula Un , piloto de motociclismo Editar o valor en Wikidata
LinguaLingua inglesa Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo
Motociclismo Editar o valor en Wikidata
Participou en
24 Horas de Le Mans Editar o valor en Wikidata
Familia
CónxuxeLady Sarah-Marguerite Curzon (1966–)
FillosJason Piers Courage (en) Traducir, Amos Edward Sebastian Courage (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
PaisRichard Courage (en) Traducir Editar o valor en Wikidata  e Jean Elizabeth Agnes Watson (en) Traducir Editar o valor en Wikidata

Biografía

editar

Piers Courage era o fillo máis vello e herdeiro da dinastía Courage brewing. Educado en Eton, comezou a súa andaina nas carreiras no seu propio Lotus 7, pero estes primeiros esforzos estiveron marcados principalmente polos seu strompos.

Logo dunha breve tempada percorrendo os circuítos de competición europeos de F3 en 1964 cun Lotus 22, xunto con Jonathan Williams, os bos resultados persuadírono para facer unha tempada completa en 1965. Foi nesta tempada, conducindo un Brabham F3 de 1.0L para Charles Lucas, que primeiro formou unha alianza con Frank Williams nese momento o outro piloto de Lucas e durante algún tempo mecánico. Unha serie de bos resultados, incluíndo catro vitorias, alentaron a Colin Chapman a ofrecerlle a Courage un asento nun Lotus 41 para a tempada 1963 de F3. Este coche era inferior ao Brabhams dominantes pero Courage aínda aínd logrou volver a superalos nalgunha ocasión, gañándose o paso ata a categoría de Fórmula 2 para o Gran Premio de Alemaña de 1966, onde estrelouse.

 
Piers Courage nun Frank Williams Racing Cars Brabham BT26A no Gran Premio do Reino Unido de 1969

Asinou polo equipo británico BRM de Fórmula 1 para 1967, xunto a Chris Irwin, a súa carreira case terminou nun fracaso ignominioso. O estilo de condución salvaxe de Courage fíxolle estrelarse máis veces do que era profesionalmente saudable, e a súa tendencia a trompear en momentos cruciales levou ao equipo a deixalo despois do Gran Premio de Mónaco de 1967. Completou o resto da tempada concentrándose en pilotar en carreiras alternativas, como era común nos anos 60, na F2 co McLaren M4A de John Coombs, terminando cuarto no campionato de pilotos sen clasificar. Ao final da tempada comprou o coche de Coombs. Unha boa carreira en McLaren durante o inverno nas Tasman Series, incluíndo unha vitoria na última carreira, deu lugar a que Tim Parnell ofrecéralle un asento no equipo Reg Parnell Racing BRM para 1968. Ademais dunha boa traxectoria na F1 en 1968, incluíndo finais nos puntos no Gran Premio de Francia de 1968 e Italia, Courage tamén pilotou para o equipo de F2 do seu vello amigo Frank Williams. Cando Frank Williams Racing Cars decidiu dar o paso á F1 en 1969, Courage foi a súa primeira opción como piloto.

Nas mans de Courage, a librea de cor azul escuro de Williams Brabham BT26 era máis que un partido para moitos dos equipos oficiais. Acabou segundo en Mónaco e nos Estados Unidos, en Watkins Glen. Quizais a súa mellor carreira da tempada, con todo, foi durante o Gran Premio de Italia de 1969 no circuíto de alta velocidade de Autodromo Nazionale Monza. Malia competir cun coche máis vello, e un déficit de potencia, pilotou para permanecer co paquete principal en gran parte da carreira. Só a falta de combustible fixo que o seu ritmo se ralentizara cerca do final, e finalmente terminou en quinto lugar. Un segundo quinto lugar, no Gran Premio do Reino Unido de 1969, viu a Coruage terminar a tempada en 16 puntos en oitavo lugar no campionato de pilotos.

Accidente e morte

editar
 
O accidente mortal de Courage

Logo dun acordo de negocios con Alejandro de Tomaso, Williams cambiou a un novo chasis deseñado por De Tomaso para a tempada de Fórmula 1 de 1970. Desafortunadamente para Courage, o De Tomaso demostrou ter sobrepeso e era pouco fiable, e soamente un terceiro lugar na carreira fóra de campionato do International Trophy de 1970 aliviou unha secuencia de pobres resultados no inicio de tempada. O Gran Premio dos Países Baixos de 1970 foi un pouco mellor, coa cualificación de Courage no noveno lugar no Circuíto Park Zandvoort. ando marchaba no medio do grupo, a suspensión dianteira ou a dirección do De Tomaso rompeuse no túnel Oost, facendo que o coche de súpeto continuara recto en lugar de terminar a curva de alta velocidade. Logo achegouse a un terraplén (unha das dunas de Zandvoort) e desintegrouse, o motor soltouse do monocasco, que se incendiou. Para alixeirar o De Tomaso, usouse magnesio no seu chasis e suspensión. O magnesio ardía tan intensamente que moitas árbores e arbustos próximos prenderon lume.

Durante o impacto, unha das rodas dianteiras soltouse do coche e golpeou a cabeza de Courage, arrincando o seu casco (ambos saíron da nube de po ao mesmo tempo). Suponse que este impacto rompeu o pescozo de Courage ou causou lesións fatais na cabeza e como resultado morreu ao instante. Courage deixou viúva a Lady Sarah Curzon, e dous fillos.

Apenas tres anos despois, Roger Williamson estrelouse fatalmente cando o seu auto envorcou e incendiouse no mesmo lugar, o túnel de Oost, onde comezara o accidente de Courage.

Rexistro de carreiras

editar

Resultados Completos na Fórmula Un

editar

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Pos. Pts
1966 Team Lotus Lotus 44 F2 Ford Cosworth SCA 1.0 L4 MON BEL FRA GBR NED ALE
Ret
ITA USA MEX NC 0
1967 Reg Parnell Racing Lotus 25 BRM P56 2.0 V8 RSA
Ret
NC 0
BRM P261 MON
Ret
NED BEL FRA GBR
NTS
ALE CAN ITA USA MEX
1968 Reg Parnell Racing BRM P126 BRM P142 3.0 V12 RSA ESP
Ret
MON
Ret
BEL
Ret
NED
Ret
FRA
6
GBR
8
ALE
8
ITA
4
CAN
Ret
USA
Ret
MEX
Ret
19º 4
1969 Frank Williams Racing Cars Brabham BT26A Ford Cosworth DFV 3.0 V8 RSA ESP
Ret
MON
2
NED
Ret
FRA
Ret
GBR
5
ALE
Ret
ITA
5
CAN
Ret
USA
2
MEX
10
16
1970 Frank Williams Racing Cars De Tomaso 505/38 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 RSA
Ret
ESP
NTS
MON
NC
BEL
Ret
NED
Ret
FRA GBR ALE AUT ITA CAN USA MEX NC 0

Resultados completos nas Tasman Series

editar
Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 Pos. Pts
1967 Owen Racing Organisation BRM P261 BRM 2.1 V8 PUK WIG LAK
Ret
WAR SAN LON NC 0
1968 Piers Courage McLaren M4A Ford Cosworth FVA 1.6 L4 PUK
3
LEV
2
WIG
4
TER
5
SUR
3
WAR
3
SAN
5
LON
1
34
1969 Frank Williams Racing Brabham BT24 Ford Cosworth DFW 2.5 V8 PUK
3
LEV
2
WIG
4
TER
1
LAK
Ret
WAR
Ret
SAN
Ret
22

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  • Cooper, A. 2003. Piers Courage: Last of the Gentleman Racers. Haynes Group. 224pp. ISBN 1-85960-663-6

Ligazóns externas

editar