Wikipedia

Carolina do Norte

estado dos Estados Unidos de América
(Redirección desde «North Carolina»)

Carolina do Norte[1][2][3] (North Carolina en inglés) é un dos estados que conforman os Estados Unidos de América. Carolina do Sur foi unha das Trece Colonias que se rebelou contra o goberno británico na Guerra de Independencia dos Estados Unidos, e o fogar da primeira colonia británica en América. Está situado na rexión Sur e limita ao oeste con Tennessee, ao sur con Carolina do Sur, ao suroeste con Xeorxia, ao norte con Virxinia e ao leste co océano Atlántico. O nome do estado foi elixido polo rei Carlos II de Inglaterra, en honra ao seu pai o rei Carlos I. Carolina do Norte posúe 3 áreas metropolitanas cuxas poboacións superan o millón de habitantes. O 1 de xullo de 2006, a súa poboación estimada era de 8 856 505 habitantes, un 10% máis que en abril de 2001. É o terceiro estado máis poboado do sueste do país, por detrás de Florida e de Xeorxia.

Modelo:Xeografía políticaCarolina do Norte
State of North Carolina (en) Editar o valor em Wikidata
Bandeira
Bandeira
Brasón
Brasón
Imaxe
HimnoThe Old North State (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Lema«Esse quam videri (en) Traducir» Editar o valor em Wikidata
Símbolo oficialCarolina tartan (en) Traducir (Tartán)
Cardinalis cardinalis (pt) Traducir (aves) Editar o valor em Wikidata
AlcumeOld North State e Tar Heel State Editar o valor em Wikidata
Nomeado en referencia aProvíncia da Carolina (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Localización
Editar o valor em Wikidata Mapa
 35°30′N 80°00′O / 35.5, -80Coordenadas: 35°30′N 80°00′O / 35.5, -80
EstadoEstados Unidos de América Editar o valor em Wikidata
CapitalRaleigh, Carolina do Norte Editar o valor em Wikidata
Condadossen valor Editar o valor em Wikidata
Contén a división administrativa
Poboación
Poboación10.439.388 (2020) Editar o valor em Wikidata (74,89 hab./km²)
Número de fogares4.031.592 (2020) Editar o valor em Wikidata
Lingua oficiallingua inglesa Editar o valor em Wikidata
Xeografía
Parte de
Superficie139.390 km² Editar o valor em Wikidata
Auga9,66 % Editar o valor em Wikidata
Bañado porOcéano Atlántico Editar o valor em Wikidata
Altitude215 m Editar o valor em Wikidata
Punto máis altoMonte Mitchell (pt) Traducir (2.037 m) Editar o valor em Wikidata
Punto máis baixoOcéano Atlántico Editar o valor em Wikidata
Comparte fronteira con
Datos históricos
Precedido por
Creación21 de novembro de 1789 Editar o valor em Wikidata
Organización política
Órgano executivoState of North Carolina (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
• Governador da Carolina (pt) Traducir Editar o valor em WikidataRoy Cooper (pt) Traducir (2017–) Editar o valor em Wikidata
Órgano lexislativoAsemblea Xeral de Carolina do Norte , Editar o valor em Wikidata
Máxima autoridade xudicialSuprema Corte da Carolina do Norte (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Identificador descritivo
Fuso horario
Prefixo telefónico252, 336, 704, 828, 910, 919, 980 e 984 Editar o valor em Wikidata
ISO 3166-2US-NC Editar o valor em Wikidata
Identificador GNIS1027616 Editar o valor em Wikidata
Páxina webnc.gov Editar o valor em Wikidata

Debido á variedade de elevacións, desde o nivel do mar na costa ata 2.000 metros nas montañas, Carolina do Norte ten un dos climas máis variados dos estados do sueste da nación. O clima na costa e o centro de Carolina do Norte é similar ao clima de Xeorxia e Carolina do Sur, mentres que o clima nas montañas do oeste é similar ao de Nova Inglaterra. Sendo así, o clima do estado varía desde un cálido e húmido clima subtropical preto da costa, ata un clima húmido continental nas montañas.

Historia editar

Pobos amerindios editar

 
Walter Raleigh e o seu fillo.

Nos seus comezos Carolina do Norte foi habitada por diferentes pobos nativos, entre os que se atopaban as nacións Cherokee, Tuscarora, Cheraw, Pamlico, Meherrin, Coree, Machapunga, Cape Fear Indians, Waxhaw, Saponi, Tutelo, Waccamaw, Coharie e Catawba. En 1584, a raíña Isabel I de Inglaterra, concedeu unha carta a Sir Walter Raleigh, onde nomeaba á actual capital do estado de Carolina do Norte (por entón Virxinia) co nome de Raleigh.[4] Raleigh estableceu dúas colonias sobre a costa a finais de 1580, pero ambas acabarían no fracaso. Ese era o segundo territorio americano que os británicos intentaron colonizar. Virginia Dare foi a primeira persoa de pais ingleses nacida en América, e o seu nacemento foi en Carolina do Norte. O que ocorreu con ela e os demais colonos é un misterio.

Período colonial editar

 
Carlos I de quen toma o nome o estado

Os primeiros colonos europeos de Carolina do Norte foron os colonos británicos que emigraron ao sur de Virxinia logo dun rápido crecemento da colonia e a posterior escaseza das terras agrícolas dispoñibles. Nathaniel Batts foi documentado como un dos primeiros destes virxinianos emigrantes. Instaláronse ao sur do río Chowan e ao leste do Great Dismal Swamp en 1655.[5] En 1663, esta zona nororiental da provincia de Carolina, coñecida como Albemarle Settlements, sufría o asentamento británico.[6] Durante o mesmo período, o rei Carlos II de Inglaterra deu a provincia a un grupo de nobres que o axudaron a que o restituísen como rei en 1660. A nova provincia de Carolina foi nomeada en honra e memoria ao rei Carlos I de Inglaterra.[7]. En 1710, debido a discusións da gobernación, a colonia de Carolina dividiuse en Carolina do Norte e Carolina do Sur. En 1712, Carolina do Norte converteuse nunha colonia independente, coa excepción das explotacións de John Carteret, segundo earl Granville, que se converteu nunha colonia real dezasete anos máis tarde.[8] As diferenzas nos modos de asentamento da parte oriental e occidental de Carolina do Norte afectaron á vida política, económica e social do estado desde o século XVIII ata o século XX. O leste do estado foi colonizado en gran parte por inmigrantes de Inglaterra e das Highlands de Escocia. O oeste foi colonizado en gran parte polos escoceses, irlandeses e protestantes de Alemaña.

O 12 de abril de 1776, a colonia converteuse na primeira en ter aos seus delegados no Congreso Continental e votar a favor da independencia da coroa británica. As datas de ambos os acontecementos que están relacionados coa independencia son conmemoradas sobre a bandeira estatal e o selo do estado. Ao longo da Guerra de Independencia estalou unha feroz guerra de guerrillas entre bandas que estaban a favor da independencia e outros que estaban a favor das colonias británicas. Nalgúns casos, a guerra foi tamén unha escusa para arranxar asuntos privados, rancores e rivalidades. Unha vitoria importante de Estados Unidos na guerra tivo lugar no King's Pinnacle, ao longo da fronteira entre Carolina do Norte e Carolina do Sur. A vitoria americana no Kings Mountain deulle máis posibilidades aos colonos a favor da independencia americana de lograr o seu obxectivo ao impedir que o exército británico recrutase novos soldados.

Como o exército británico trasladouse ao norte tras as vitorias logradas en Charleston e Camden (Carolina do Sur), o Exército Continental do Sur e as milicias locais preparáronse para facerlle fronte. Tras a vitoria do xeneral Daniel Morgan na Batalla de Cowpens o 17 de xaneiro de 1781 sobre o comandante da cabalaría británica, Banastre Tarleton, o comandante do sur, Nathanael Greene, conduciu a lord Charles Cornwallis a través do centro de Carolina do Norte, lonxe da súa base. Esta campaña coñécella como "A carreira polo río".[9]

Os xenerais Greene e Cornwallis finalmente enfrontáronse na Batalla de Guilford Courthouse, na actual Greensboro, o 15 de marzo de 1781, onde as baixas británicas foron superiores ás sufridas polos americanos. Tras esta "vitoria pírrica", Cornwallis optou por trasladarse á costa de Virxinia para obter reforzos e para permitir que a Mariña Real Británica protexese ao seu exército. Esta decisión daría lugar á derrota final de Cornwallis en Yorktown, Virxinia, en 1781. A vitoria dos patriotas garantiu a independencia estadounidense.

Período prebélico editar

O 21 de novembro de 1789, Carolina do Norte converteuse no duodécimo estado en aprobar a Constitución. A diferenza de moitos outros estados do Sur, Carolina do Norte nunca desenvolveu unha aristocracia posuidora de escravos dominante e a clase media tendía a controlar o goberno. A maior parte das plantacións foron situadas na zona oriental de Tidewater. Ao occidente non adoitaba haber moitos agricultores de subsistencia. A mediados do século XIX, a zona rural e as zonas comerciais foron conectadas pola construción dunha estrada de 208 km.[9]

O 25 de outubro de 1836 comezou a construción do Ferrocarril Raleigh-Wilmington,[10][11] para conectar o porto da cidade de Wilmington coa capital do estado, Raleigh. En 1849 construíuse o Ferrocarril de Carolina do Norte, coa finalidade de ampliar o ferrocarril para que pasase tamén por Greensboro, High Point, e Charlotte. Durante a guerra civil o ferrocarril Raleigh-Wilmington sería vital para a distribución de subministracións enviadas desde Wilmington, a través de Raleigh, a Richmond, Virxinia.

Durante o período prebélico, Carolina do Norte foi un estado totalmente rural. En 1860 só unha cidade, a cidade portuaria de Wilmington, tiña unha poboación de máis de 10.000 habitantes. En Raleigh, a capital do estado, había apenas pouco máis de 5.000 residentes.

Aínda que en Carolina do Norte a escravitude representaba unha menor porcentaxe da poboación que nalgúns estados do Sur, segundo o censo de 1860, o 33% da poboación (de 992.622 persoas), eran escravos afroamericanos. Os escravos vivían e traballaban nas plantacións, principalmente na zona oriental de Tidewater. Ademais, 30.463 negros libres vivían no estado, principalmente concentrados na zona oriental da planicie costeira, en especial ao redor dos portos, como Wilmington e New Bern. Os afroamericanos libres non estiveron autorizados a votar ata 1835.

Guerra Civil editar

En 1860, Carolina do Norte era un estado escravista, cunha poboación de escravos que comprendía aproximadamente un terzo da poboación, unha proporción menor que moitos estados do Sur. O estado negouse a unirse aos Estados Confederados de América ata que o presidente Abraham Lincoln insistiu en que invadise o seu estado "irmán", Carolina do Sur. O estado foi un lugar de poucas batallas, pero lle proporcionaba 125.000 soldados aos Estados Confederados de América, moito máis que calquera outro estado. Ao redor de 40.000 deses efectivos nunca regresaron aos seus fogares; algúns morreron de enfermidade, das feridas ocasionadas no campo de batalla e de privacións. Electo en 1862, o gobernador Zebulon Baird Vance tratou de manter a autonomía estatal contra o presidente dos Estados Confederados de América Jefferson Davis en Richmond, Virxinia.

Ata logo da secesión, algunhas persoas de Carolina do Norte negáronse a apoiar aos Estados Confederados. Isto ocorreu, principalmente, no caso dos que non posuían escravos para a agricultura nas montañas occidentais do estado e a rexión do Piemonte. Algúns destes agricultores mantivéronse neutrais durante a guerra, mentres que algúns, encubertos, apoiaron a Unión durante o conflito. Aínda así, as tropas dos Estados Confederados de todas partes de Carolina do Norte serviron en practicamente todas as grandes batallas do Exército de Virxinia do Norte. A batalla máis grande ocorrida en Carolina do Norte foi en Bentonville, unha tentativa va por parte do xeneral confederado Joseph Johnston para deter o avance do xeneral da Unión Sherman, na primavera de 1865.[9] En abril de 1865 Johnston rendeuse en Sherman Bennett Place, no que hoxe é Durham. Este foi o último grande exército en renderse.

O primeiro soldado confederado en morrer na guerra foi Henry Wyatt, morto na Batalla de Big Bethel, en xuño de 1861.

Xeografía editar

 
Vista topográfica de Carolina do Norte.

Carolina do Norte limita ao oeste con Tennessee, ao sur con Carolina do Sur, ao suroeste con Xeorxia, ao norte con Virxinia e ao leste co océano Atlántico. Carolina do Norte consta de tres zonas xeográficas principais: a chaira costeira, que ocupa a parte oriental nun 45%, a rexión do Piemonte, que ocupa o 35%, e os Apalaches e Foothills. O extremo oriental do estado contén o Outer Banks, unha cadea de estreitas illas de area que forman unha barreira entre o océano Atlántico e as vías navegables. O Outer Banks forma dous estreitos: o estreito de Albemarle no norte e o estreito de Pamlico no sur. Son os dous estreitos sen litoral máis grandes dos Estados Unidos. A chaira costeira é relativamente pouco accidentada, con chans ricos, ideal para o cultivo de tabaco, soia, melóns e algodón. A chaira costeira de Carolina do Norte está, na súa maioría, ocupada pola zona rural, con poucas cidades grandes ou ata sen elas. A agricultura é un importante sector económico. Os principais ríos desta zona, o Neuse, o Tar, o Pamlico e o Cape Fear, tenden a ser lentos e amplos.

A rexión do Piemonte central é a máis densa e urbanizada da zona, as cinco cidades máis grandes do estado atópanse nesta rexión. Componse de suaves ondulacións, frecuentemente interrompida por outeiros ou montañas baixas. No Piemonte atópanse un número de pequenas, illadas e profundamente erosionadas cadeas montañosas e picos. O Piemonte atópase entre os 90 e 120 m de altitude no leste e a máis de 300 m no oeste. Debido ao rápido crecemento da poboación da rexión, moitas das explotacións agrícolas e gran parte da paisaxe rural desta rexión está sendo substituído pola suburbanización —centros comerciais, urbanizacións e grandes zonas de oficinas de compañías. A agricultura está perdendo importancia constantemente nesta rexión. Os principais ríos do Piemonte, como o Yadkin e o Catawba, tenden a ser caudalosos, superficiais e estreitos.

 
As montañas Blue Ridge.

A rexión occidental do estado é parte dos Apalaches. As Black Mountains (Montañas Negras) son as máis altas do leste dos Estados Unidos e culminan no monte Mitchell a máis de 2.037 m de altura.[12] É, ademais, o punto máis alto ao leste do río Mississippi. Aínda que a agricultura segue sendo importante, o turismo converteuse na industria dominante na zona das montañas. Unha produción agrícola que prosperou e medrou nas últimas décadas é a crecente venda de árbores de Nadal. Debido á maior altura na montaña, o clima a miúdo difire radicalmente do resto do estado. En inverno, no oeste de Carolina do Norte, é típico ver nevadas e temperaturas máis parecidas a un estado do centro-oeste.

Carolina do Norte ten 17 grandes concas fluviais. Cinco das concas hidrográficas do estado —as dos ríos Hiwassee, Little Tennessee, French Broad, Watauga e New River— son parte da conca do río Mississippi, que drena cara ao golfo de México. Todos os demais van á corrente do océano Atlántico. Das 17 concas, 11 orixínanse no estado de Carolina do Norte, pero só catro atópanse totalmente dentro das fronteiras do estado —Cabo Fear, Neuse, White Oak e Tar-Pamlico.[13]

Clima editar

O chairo costeiro está baixo a influencia do océano Atlántico, que mantén temperaturas suaves no inverno e moderadas en verán. No verán, a temperatura máxima na costa media menos de 32 °C. No inverno, a costa goza das temperaturas máis suaves do estado, con temperaturas diúrnas que raras veces caen por baixo dos 5 °C. Na costa neva uns tres días ao ano, habendo anos sen presenza de neve.

O océano Atlántico exerce menor influencia na rexión do Piemonte e, como resultado, os seus veráns son máis calorosos e os invernos máis fríos que os da costa. No Piemonte, a temperatura máxima diúrna no verán normalmente media os 32 °C. Aínda que non é común que en Carolina do Norte as temperaturas superen os 37 °C, cando sucede, as temperaturas máis altas rexístranse nas zonas baixas do Piemonte, especialmente ao redor da cidade de Fayetteville.

No inverno o clima do Piemonte é moito menos suave que o da costa, con temperaturas diarias que poden non alcanzar os -3 °C, e a media anual da cota de neve é de 20 a 25 centímetros. Nesta rexión é notoria a choiva de auganeve e as xeadas, podendo chegar a alcanzar varias polgadas de altura durante algunhas tormentas que dificultan o tráfico de vehículos e colapsar as redes eléctricas. A precipitación anual e a humidade na rexión do Piemonte é menor que a das montañas ou a costa, pero aínda sendo menor, a precipitación é duns 100 litros ao ano. A rexión máis fría do estado atópase nos Apalaches, con temperaturas invernais diarias que caen por baixo dos -10 °C ou menos, e veráns relativamente fríos que raramente superan os 25 °C. Usualmente, a cota de neve acumulada nun ano nas montañas é de 35 a 50 centímetros, pero pode ser moito maior nas montañas altas.

O clima rigoroso en Carolina do Norte non é un raro evento. Por termo medio, unha vez por década o estado recibe o azoute directo dun furacán, aínda que algúns anos varios furacáns ou tormentas tropicais poden golpear directamente ao estado ou varrer a través das áreas costeiras. Soamente Florida e Luisiana son azoutadas por furacáns con maior frecuencia. Por termo medio, Carolina do Norte presenta 50 días de actividade tempestuosa por ano, sendo algunhas das tormentas o suficientemente rigorosas como para producir saraiba e ventos fortes e daniños. Carolina do Norte media menos de 20 tornados ao ano, moitos deles producidos por furacáns ou tormentas tropicais ao longo da costa. Sen menoscabo, os tornados por tormentas son un risco, especialmente na rexión central de Carolina: o Piemonte.

Cidades máis importantes editar

 
Vista nocturna da cidade de Charlotte.

Charlotte é a cidade máis poboada de Carolina do Norte. Conta cunha poboación estimada de 695.995 habitantes[14] que ascenden a 2 491 650 na súa área metropolitana.[14] Algunhas das cidades máis importantes do estado son:

Política e Goberno editar

O Gobernador, o Tenente Gobernador e oito xefes dos departamentos executivos elixidos forman o Consello do Estado. Outros dez xefes dos departamentos executivos nomeados polo gobernador de Carolina do Norte forman o Gabinete. O gobernador actual do estado, Michael Easley, pertence ao Partido Demócrata. A Asemblea Xeral de Carolina do Norte, o parlamento, está composta por dúas cámaras: o Senado, de 50 membros, e a Cámara de Representantes, de 120 membros.

O Tribunal Supremo de Carolina do Norte é o tribunal de apelación máis alto do estado; cun total de sete xuíces. O Tribunal de Apelacións é o único tribunal intermedio no estado e está composto por quince xuíces. En conxunto, o Tribunal Supremo e o Tribunal de Apelacións constitúen a división de apelación do sistema xudicial. Todos os casos de delito penal, civil, casos que supoñan máis de 10.000 US$ e os delitos menores son xulgados no Tribunal Supremo. Un xurado de 12 persoas escoita os casos. Os casos civís —como o divorcio, a custodia de fillos e os casos de menos de 10.000 US$— son xulgados no Tribunal de Distrito, onde tamén xulgan os asuntos penais relacionados con delitos e infraccións menores. O xuízo dunha causa penal no Tribunal de Distrito é sempre sen xurado. O Tribunal de Distrito tamén xulga os casos de menores que afectan aos nenos menores de 16 anos que son delincuentes e os nenos menores de 18 anos que son indisciplinados, dependentes, descoidados ou abusados. Os maxistrados aceptan declaracións de culpabilidade por delitos menores, declaracións de culpabilidade, violacións de tráfico, e aceptan as renuncias de xuízo de valor -para comprobar os casos, entre outras cousas. Nos casos civís, o xuíz está autorizado para tratar as reclamacións dun máximo de 4.000 US$, incluíndo casos de desaloxo propietario. Os maxistrados tamén levan a cabo o matrimonio civil.

Constitución estatal editar

A constitución estatal regula a estrutura e a función do goberno de Carolina do Norte. Do mesmo xeito que todas as constitucións estatais nos Estados Unidos, esta constitución está suxeita á revisión xudicial federal. Calquera das disposicións da constitución estatal pode ser anulada se entra en conflito coa lei federal e a Constitución dos Estados Unidos de América.

Carolina do Norte tivo tres constitucións:

  • 1776: Ratificada o 18 de decembro de 1776 como a primeira constitución do estado independente. A Declaración de Dereitos foi ratificada o día anterior.
  • 1868: Enmarcado conforme aos Actos de Reconstrución despois de que Carolina do Norte fose admitida de novo na Unión. Tratouse dunha importante reorganización e modificación da orixinal en catorce artigos.
  • 1971: Consolidación menor da Constitución de 1868 e emendas subsecuentes.

Delimitación de distritos federais editar

Carolina do Norte conta na actualidade con 13 distritos do Congreso, polo que cando se combina cos seus dous escanos no Senado, o estado outorga 15 votos electorais. No 109º Congreso, o estado estivo representado por seis demócratas e sete republicanos membros do congreso, ademais de dous senadores republicanos.

Política editar

Carolina do Norte está politicamente dominada polos demócratas e polos republicanos. O peso específico dun terceiro partido foi moi pobre no estado; entre os partidos que intentaron entrar no panorama político do estado atópanse o Partido Verde e o Partido Libertariano. O partido Libertariano participa actualmente nun preito co estado para ter acceso á votación.[15] Historicamente, Carolina do Norte estivo dividida politicamente entre a parte oriental e occidental do estado. Antes da Guerra Civil, a metade oriental de Carolina do Norte apoiaba o Partido Demócrata, sobre todo porque na rexión estaban a maioría dos propietarios de escravos e os grandes cultivos comerciais. A metade occidental do estado tendían a apoiar ao Partido Whig, que se consideraba, en xeral, máis moderado coa cuestión da escravitude e foi máis favorable para os intereses das empresas. Tras a Guerra Civil, os Republicanos, apoiados polo vitorioso Exército dos Estados Unidos, controlaron o goberno estatal. Cando se retiraron as tropas federais na década de 1870, o Partido Demócrata obtivo rapidamente o control do goberno.

En 1894, os partidos Republicano e Populista formaron unha alianza, denominada coalición electoral, que se enfocou no control da lexislatura estatal e o goberno. Con todo, en 1898 o Partido Demócrata, nunha campaña racista, recuperou o control do goberno estatal. Baixo o lema, "Supremacismo branco" e o apoio de influentes xornais como o The News & Observer publicado por Josephus Daniels, os demócratas derrocaron ao partido Populista-Republicano. Con algunhas notables excepcións, Carolina do Norte converteuse nunha parte da "Solid Democratic South". Con todo, algúns condados ao oeste do Piemonte e dos Apalaches continuaron apoiando aos republicanos, seguindo unha tradición que data da súa oposición á secesión antes da Guerra Civil. En 1952, coa axuda da candidatura presidencial do coñecido heroe de guerra Dwight D. Eisenhower, os Republicanos tiveron éxito na elección dun congresista dos Estados Unidos, Charles R. Jonas. Os Republicanos progresaron lentamente no decenio de 1960, e en 1972, axudado pola reelección de Richard Nixon, os republicanos elixiron o seu primeiro Gobernador e Senador do século XX.

A partir de 1968-2004 (con excepción da elección de Jimmy Carter en 1976), Carolina do Norte votou ao partido Republicano en cada elección presidencial. A nivel estatal, con todo, os demócratas aínda controlan a maioría dos cargos electivos no goberno do estado e as eleccións estatais e as eleccións locais son moi competitivas en comparación coas anteriores épocas históricas. Os republicanos teñen escanos no Senado, pero os Demócratas conservan o cargo de gobernador, a maioría nas dúas cámaras da lexislatura estatal e o tribunal supremo estatal.

Dous presidentes dos Estados Unidos naceron e criáronse en Carolina do Norte, James K. Polk e Andrew Johnson, pero os dous homes comezaron a súa carreira política no veciño Tennessee. Un terceiro presidente dos Estados Unidos, Andrew Jackson, tamén puido nacer en Carolina do Norte; con todo, como naceu case exactamente na fronteira con Carolina do Sur, ambos os estados reclámano como propio e os historiadores debateron durante décadas sobre o sitio exacto do lugar de nacemento de Jackson. Jackson declarou que nacera no que máis tarde se convertería en Carolina do Sur, pero no momento do seu nacemento a liña divisoria entre os estados aínda non estaba determinada.

Carolina do Norte segue sendo un estado con control das bebidas alcohólicas. Catro dos condados do estado —Clay, Graham, Mitchell e Yancey, que se atopan nas zonas rurais— seguen sendo "secos" (a venda de bebidas alcohólicas é ilegal).[16] Con todo, os restantes 96 condados de Carolina do Norte permiten a venda e consumo de bebidas alcohólicas, como é o caso na maior parte dos Estados Unidos. Ata nas zonas rurais, a oposición á venda de bebidas alcohólicas está diminuíndo, como a diminución do número de condados "secos".

Carolina do Norte é un dos 12 estados nos que se ha despenalizado a marihuana. En 1997, a marihuana e o tetrahidrocannabinol foron movidos dunha lista I á lista IV. A transferencia de menos de 5 gramos non se considera venda, e ata 42,525 gramos é un delito menor puníbel cunha multa ou servizo comunitario, a discreción do xuíz, no canto de prisión ou un delito grave.[17]

En 2005, por mor de importantes manobras políticas, a Lexislatura do estado votou a favor de poñer en funcionamento unha lotería estatal, modificando con iso a reputación de Carolina do Norte como a "anti-lotería", onde a posesión dun boleto de lotería doutro estado era un crime. A lotería North Carolina Education Lottery abriu as súas portas o 31 de marzo de 2006. Inesperadamente a lotería tivo unha vendas baixas desde a súa creación.[18]

División administrativa editar

 
Mapa de Carolina do Norte e os seus 100 condados.

Carolina do Norte está dividido en 100 condados. Estes condados son gobernados por Consellos de Comisarios, integrados por entre tres a sete membros. Todos os Comisarios son elixidos pola poboación do condado e permanecen no poder durante dous ou catro anos. Estes Comisarios teñen a autoridade lexislativa e executiva sobre o condado. Carolina do Norte ten preto de 500 cidades e pobos. Cada cidade ou pobo posúe a un alcalde electo de forma popular.

Demografía editar

 
Distribución da poboación de Carolina do Norte.
Evolución histórica
Ano
do censo		 Poboación
1790 393.751
1800 478.103
1810 556.526
1820 638.829
1830 737.987
1840 753.419
1850 869.039
1860 992.622
1870 1 071 361
1880 1 399 750
1890 1 617 949
1900 1 893 810
1910 2 206 287
1920 2 559 123
1930 3 170 276
1940 3 571 623
1950 4 061 929
1960 4 556 155
1970 5 082 059
1980 5 881 766
1990 6 628 637
2000 8 049 313
Est. 2007 9 061 032

Carolina do Norte está dividida en 3 áreas metropolitanas, cada unha delas con aproximadamente 1 millón de habitantes:

  • Metrolina: Charlotte-Gastonia-Salisbury, CN-CS - Poboación: 2 191 604
  • The Triangle: Raleigh-Durham-Chapel Hill, CN - Poboación: 1 565 223
  • Piedmont Triad: Greensboro--Winston-Salem--High Point, CN - Poboación: 1 513 576

No ano 2006, Carolina do Norte contaba cunha poboación estimada de 8 856 505 persoas,[19] o que representa un aumento da poboación nun 2,1%, equivalente a 184.046 persoas, desde o ano anterior e un aumento do 10,0%, 810.014 persoas, desde o censo do 2000. Isto supera a taxa de crecemento nos Estados Unidos. O crecemento componse dun aumento natural desde o último censo de 293.761 persoas (749.959 nacementos, menos 456.198 defuncións) e un incremento debido á migración neta de 527.991 persoas no estado. A inmigración de fóra dos Estados Unidos deu lugar a un aumento neto de 180.986 persoas. A migración de dentro do país produciu un aumento de 347.005 persoas. Entre 2005 e 2006, Carolina do Norte, pasou a ser o 10º Estado máis poboado dos Estados Unidos.[20]

Carolina do Norte foi historicamente un estado rural, coa maioría da poboación vivindo no campo e en cidades pequenas. Con todo, durante os últimos 30 anos Carolina do Norte experimentou unha rápida urbanización. Hoxe en día os residentes de Carolina do Norte viven principalmente nas zonas urbanas e suburbanas, como é o caso na maior parte dos Estados Unidos. En particular, as cidades de Charlotte e Raleigh convertéronse en grandes centros urbanos e poboacións en rápido crecemento. A maior parte deste crecemento foi impulsado polos inmigrantes de América Latina, a India e o Sueste Asiático.[21]

Estatísticas editar

  • O 51% son mulleres.
  • O 6,7% da poboación son menores de 5 anos.
  • O 24,4% menores de 18 anos.
  • O 12,0% ten 65 anos ou máis.
  • O 67,7% son brancos (europeos ou descendentes de europeos).
  • O 21,4% son negros.
  • O 6,7% son latinos ou hispanos (entre os que predominan os mexicanos) documentados.
  • O 1,8% son asiáticos.
  • O resto confórmano persoas doutras razas.

A poboación de orixe latino/hispano é a de máis rápido crecemento debido á alta taxa de fecundidade das mulleres latinas residentes nos Estados Unidos, e tamén debido á inmigración legal e ilegal proveniente de América Latina e o Caribe.

Relixión editar

Carolina do Norte, do mesmo xeito que outros estados do Sur, foi tradicionalmente protestante. Con todo, a rápida chegada dos norteños e dos inmigrantes de América Latina non cesa de aumentar o número de católicos romanos e xudeus no estado, e o predominio numérico da Igrexa bautista está empezando a diminuír. Isto é especialmente evidente nas zonas urbanas do estado, onde a cultura é máis diversa. Con todo, en moitos condados rurais a Igrexa bautista segue a ser a igrexa cristiá dominante. A segunda maior igrexa protestante en Carolina do Norte é a dos metodistas, que ten gran cantidade de fieis no norte do Piemonte e especialmente nos poboados do condado de Guilford. Tamén hai un número importante de cuáqueros no Condado de Guilford e ao nordés de Carolina do Norte. Os presbiterianos tiveron historicamente unha forte presenza en Charlotte, a cidade máis grande do estado, e no condado de Scotland. As afiliacións relixiosas en Carolina do Norte móstranse a continuación:

Educación editar

Primaria e secundaria editar

 
Torre do reloxo da biblioteca J.Y. Joyner na Universidade do Leste.

Carolina do Norte conta con 115 escolas públicas, cada unha das cales é supervisada por unha xunta escolar local. Un condado pode ter un ou máis sistemas escolares. Os sistemas máis grandes en Carolina do Norte son as escolas de Charlotte-Mecklenburg, Wake County Public School System, do condado de Winston-Salem/Forsyth, do condado de Cumberland e as do condado de Guilford. O estado tamén estableceu as escolas "charter" (escolas públicas independentes, que non son administradas por distritos escolares, pero que dependen de orzamentos públicos para operar), que quedan fóra da estrutura ordinaria.

Universidades editar

En 1795, Carolina do Norte inaugurou a primeira universidade pública en Estados Unidos — a Universidade de Carolina do Norte en Chapel Hill. Máis de 200 anos despois, a Universidade de Carolina do Norte abarca 16 universidades públicas, entre elas as tres máis grandes: a Universidade do Leste de Carolina, a Universidade do Norte de Carolina do Norte e a Universidade de Carolina do Norte en Chapel Hill. Tamén se atopan varias universidades coñecidas historicamente como a North Carolina A & T State University, a Winston-Salem State University e a Universidade Central de Carolina do Norte.

Algunhas universidades e colleges privados de Carolina do Norte son: Barton College, Mount Olive College, Davidson College, Warren Wilson College, a Universidade de Duke, High Point University, Elon University, Gardner-Webb University, Wake Forest University e a Campbell University.

Economía editar

 
Cuardo de dólar de Carolina do Norte

Segundo a Oficina de Análise Económica, o produto bruto total do Estado foi de 375 mil millóns de dólaresen 2006.[22] En 2005 a renda per cápita foi de 30.785 US$, quedando no posto número 39 entre tódolos estados dos Estados Unidos.[23] En Carolina do Norte a produción agrícola inclúe aves de curral e ovos, tabaco, porcos, leite, plantas de viveiro, gando (principalmente bovino), batata e soia.

Con todo, Carolina do Norte foi recentemente afectada pola deslocalización industrial e o crecemento de países como a China, un de cada cinco postos de traballo do sector da manufactura no estado perdeuse a consecuencia da competencia de ultramar.[24] Produciuse unha clara diferenza no crecemento económico das zonas urbanas de Carolina do Norte e o das zonas rurais.

Mentres que as grandes cidades como Charlotte, Raleigh, Cary e outras, experimentaron un rápido crecemento demográfico e económico nos últimos trinta anos, moitas das pequenas cidades do estado sufriron por mor da perda de postos de traballo e do aumento da poboación. A maior parte dos pequenos pobos históricos de Carolina do Norte desenvolvéronse ao redor das fábricas téxtiles e de mobles. Como estas fábricas pecharon e trasladáronse aos mercados de baixos salarios en Asia e América Latina, as pequenas cidades que dependen delas sufriron as consecuencias.

Agricultura e industria editar

Durante o século XX, Carolina do Norte creceu ata converterse nun líder nacional na agricultura, os servizos financeiros e a manufactura. A produción industrial do estado —principalmente os téxtiles, produtos químicos, material eléctrico, papel e polpa de celulosa— situábao no oitavo lugar na nación a principios dos anos 1990.

A industria téxtil, que foi un dos alicerces da economía do estado, foi perdendo postos de traballo fronte a produtores en América Latina e Asia desde os anos 1980, aínda que segue sendo o estado con maior produción dos Estados Unidos.[25] Nos últimos anos, outra importante industria en Carolina do Norte, como é a produción de mobles, tamén foi duramente golpeada pola competencia de países de Asia (especialmente China) e a deslocalización e perda de postos de traballo. O tabaco é unha das principais fontes de ingresos e segue sendo vital para a economía local a pesar das preocupacións acerca de se o goberno federal seguirá apoiando con subsidios aos cultivadores de tabaco; isto levou a que algúns produtores cambiasen a outros cultivos como a vide ou abandonar a agricultura por completo.[26] Carolina do Norte é o principal produtor de tabaco do país.[27] A agricultura nos condados do oeste de Carolina do Norte (en particular Buncombe e condados circundantes) están experimentando unha revitalización xunto co mercado, impulsado pola crecente demanda de produtos orgánicos e os produtos locais.

Finanzas, tecnoloxía e investigación editar

Charlotte, a cidade máis grande de Carolina do Norte, continúa experimentando un rápido crecemento, en gran parte debido ao sector financeiro e bancario. Charlotte é o segundo maior centro bancario dos Estados Unidos logo de Nova York, e é o fogar do Bank of America e do Wachovia. A área metropolitana de Charlotte é tamén o fogar doutras 5 empresas do grupo Fortune 500.

BB&T (Branch Banking & Trust), un dos bancos máis grandes de América, foi fundado en Winston-Salem en 1872. BB&T ten a súa sede fóra de Winston-Salem, pero algunhas operacións realízaas nese lugar.

As tecnoloxías da información e a comunicación e as industrias da biotecnoloxía foron en aumento desde a creación da Research Triangle Park (RTP) na década de 1950. Está situado entre Raleigh e Durham (sobre todo no condado de Durham), a súa proximidade ás universidades de investigación axudou, sen dúbida, a impulsar o crecemento.

O North Carolina Research Campus (Campo de Investigación de Carolina do Norte) está situado en Kannapolis (aproximadamente 48 km. ao nordés de Charlotte) e promete enriquecer e reforzar a área de Charlotte do mesmo xeito que cambiou a rexión de Raleigh-Durham.[28] Abarcando 539.000 m², o complexo é un proxecto de colaboración coas universidades de Duke, Carolina do Norte en Chapel Hill e a Universidade Estatal de Carolina do Norte, xunto con investidores privados, corporativos e desenvolvedores. A instalación incorpora o espazo empresarial, académico, comercial e residencial, orientado cara á investigación e desenvolvemento (I+D) e a biotecnoloxía. Do mesmo xeito, no centro de Winston-Salem, Piedmont Triad Research Park está experimentando unha expansión. Aproximadamente 48 quilómetros ao leste do parque de investigación de Winston-Salem, a Universidade de Carolina do Norte en Greensboro e North Carolina Agricultural and Technical State University uníronse para crear o Gateway University Research Park,[29] unha universidade tecnolóxica baseada na investigación, onde a entidade centrará os seus esforzos en áreas tales como a nanotecnoloxía, a biotecnoloxía e a bioquímica, as ciencias ambientais e a xenética, entre outras disciplinas científicas.

Cine e televisión editar

En Carolina do Norte hai estudos de cine situados en Shelby, Raleigh, Durham, Charlotte, Asheville, Wilmington e Winston-Salem. Algunhas das máis coñecidas películas e series de televisión gravadas no estado son: All the Real Girls, Being There, Blue Velvet, Bull Durham, A cor púrpura, Cabin Fever, Cape Fear, O corvo, Dawson's Creek, Dirty dancing, Evil Dead II, O fuxitivo, A milla verde, Hannibal, O derradeiro dos mohicanos, Nell, One Tree Hill, Patch Adams, Shallow Hal, Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby e 28 días.

A serie de televisión máis famosa de Carolina do Norte foi o programa "The Andy Griffith Show", que se emitiu na cadea de televisión CBS desde 1960 a 1968. Carolina do Norte é tamén o fogar dalgúns dos máis grandes festivais de cine da rexión, incluíndo o National Black Theatre Festival e o RiverRun International Filme Festival en Winston-Salem, e o Full Frame Documentary Filme Festival en Durham.

Ingresos fiscais editar

Os tres elementos principais do sistema de impostos sobre a propiedade en Carolina do Norte son: os bens inmobles, os automóbiles e os bens persoais. Estímase que os impostos representan o 10,5% dos ingresos, ocupando o estado o posto 23º dos estados do país en canto á porcentaxe máis alta de impostos pagos (os contribuíntes pagan unha media de 3.526 US$), xusto debaixo da media nacional de 10,6%.[30] Carolina del Norte está localizada no posto 40º na Tax Foundation's State Business Tax Climate Index cos estados veciños clasificados da seguinte maneira: Tennessee (18º), Xeorxia (19º), Carolina do Sur (26º) e Virxinia (13º).[30]

Transporte editar

Principais aeroportos rexionais e internacionais editar

  • Aeroporto Internacional de Charlotte (Charlotte)
  • Aeroporto Rexional de Asheville (Asheville)
  • Aeroporto Rexional de Fayetteville (Fayetteville)
  • Aeroporto Internacional Piedmont Triad (Greensboro/Winston-Salem/High Point)
  • Aeroporto Pitt-Greenville (Greenville)
  • Aeroporto Moore County (Pinehurst/Southern Pines)
  • Aeroporto Internacional Raleigh-Durham (Raleigh/Durham)
  • Aeroporto Rexional Craven County (New Bern)
  • Aeroporto Internacional Wilmington (Wilmington)

Transporte público editar

 
LYNX, o tren lixeiro de Charlotte.

Varias cidades están atendidas por sistemas de transporte público. O Charlotte Area Transit System (CATS) opera historicamente tranvías e servizo de autobuses, entre outros, que serven a Charlotte e a súa periferia. En 2007 inaugurouse a liña de tren lixeiro LYNX que conecta Charlotte con Pineville.

O Fayetteville Area System of Transit (FAST) está composto por dez liñas de autobuses e dúas rutas.

En Raleigh, funciona a Capital Area Transit que é un sistema que opera 27 rutas para autobuses. O Triangle Transit Authority opera autobuses que serven á rexión e conectan aos sistemas municipais de autobuses de Durham e Chapel Hill; a cidade de Raleigh non cumpría as normas federais para construír un tren lixeiro que unise a zona céntrica de Raleigh e Durham. O Durham Area Transit Authority (DATA) é un sistema de autobuses que funciona dentro de Durham. O DATA opera autobuses que serven á rexión e conectan aos sistemas municipais de autobuses de Chapel Hill e Raleigh.

Greensboro conta cos servizos da Greensboro Transit Authority (GTA), que opera 14 rutas de autobuses. Winston-Salem Transit Authority (WSTA) opera 30 rutas de autobús preto da cidade de Winston-Salem. Piedmont Authority for Regional Transportation (PART) é a organización rexional de 10 condados co obxectivo de mellorar tódalas formas de transporte a través da cooperación rexional. PART Express Bus ofrece servizos de transporte a cada unha das principais cidades que abarcan o Piedmont Triad International Airport. PART é tamén a que administra e desenvolve varios estudos de servizo ferroviario que inclúen entre outros ao ferrocarril interurbano. Wilmington's Wave Transit opera seis liñas de autobuses dentro da cidade, entre outros transportes.

Principais estradas editar

O Sistema de Estradas de Carolina do Norte está composto por unha ampla Rede de Autoestradas Interestatais, unha Rede de Estradas Federais e as estradas do estado. Carolina do Norte é o segundo estado coa rede de estradas máis grande dos Estados Unidos.[31] As principais estradas son:

  •   Interestatal 26
  •   Interestatal 40
  •   Interestatal 73
  •   Interestatal 74
  •   Interestatal 77
  •   Interestatal 85
  •   Interestatal 95
  •   U.S. Highway 1
  •   U.S. Highway 17
  •   U.S. Highway 64
  •   U.S. Highway 70
  •   U.S. Highway 74
  •   U.S. Highway 52
  •   U.S. Highway 421
  •   U.S. Highway 401

Deporte editar

 
Un partido da NBA, no que os Charlotte Bobcats xoga como local no Charlotte Bobcats Arena.

A pesar de contar con máis de oito millóns de persoas, a poboación de Carolina do Norte, que se estende ao longo de tres grandes áreas metropolitanas, non foi un lugar de atracción para as principais ligas profesionais ata finais dos anos 1980. O primeiro equipo que se fundou para competir nas ligas profesionais foron os Charlotte Hornets, que comezaron a xogar na NBA na tempada 1987-88. Carolina do Norte non ten un equipo nas Grandes Ligas de Béisbol a pesar dos numerosos esforzos para atraer a un equipo (incluído o 2006 cando intentaron atraer ao Florida Marlins).

O 19 de xuño de 2006, os Carolina Hurricanes, un equipo membro da NHL, con sede en Raleigh, gañou a Copa Stanley. Os Hurricanes son o primeiro equipo de Carolina do Norte, en gañar un campionato a nivel profesional. A Liga Nacional de Fútbol americano (NFL) está representada polos Carolina Panthers, que xogan os seus partidos de local no Bank of America Stadium de Charlotte. A NBA está representada polos Charlotte Bobcats, que disputa os seus partidos no Charlotte Bobcats Arena. Os Carolina RailHawks Football Club son un equipo profesional de fútbol da USL First Division, a división por baixo da Major League Soccer, disputando a súa primeira tempada en 2007. Xoga os seus partidos no WakeMed Soccer Park en Cary. Carolina do Norte era o fogar dalgúns equipos xa desaparecidos da Area Football League (AFL), como os Charlotte Rage, que xogaron desde 1992 a 1996, e dos Carolina Cobras, que xogaron desde 2000 a 2004. A National Indoor Football League (NIFL) está representado polos Fayetteville Guard que xogan no Crown Coliseum.

No estado córrense máis do 80% das carreiras do NASCAR e das industrias auxiliares situadas na rexión do Piemonte. A pista máis grande en Carolina do Norte é a Lowe's Motor Speedway situada en Concord, onde a Sprint Cup ten tres grandes carreiras cada ano. A NASCAR recentemente comezou a construción do Salón da Fama do NASCAR, que abrirá as súas portas a fins de 2008 no centro de Charlotte.

Notas editar

  1. ↑ Goretti Sanmartín Rei et al. Servizo de Normalización Lingüística, Universidade da Coruña, ed. Criterios para o uso da lingua (PDF). p. 124. ISBN 84-9749-199-8. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de setembro de 2013. Consultado o 14 de abril de 2014. 
  2. ↑ Benigno Fernández Salgado, ed. (2004). Dicionario Galaxia de usos e dificultades da lingua galega. Editorial Galaxia. p. 1304. ISBN 9788482887524. 
  3. ↑ Anaír Rodríguez Rodríguez, Montserrat Davila Ventura. Lingua galega: dúbidas lingüísticas (PDF). Área de Normalización Lingüística da Universidade de Vigo. p. 105. ISBN 84-8158-266-2. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 01 de xuño de 2014. Consultado o 05 de outubro de 2015. 
  4. ↑ Tracey Randinelli. Tanglewood Park. Harcourt (Orlando, Florida). ISBN 0-15-333476-2. 
  5. ↑ Fenn y Wood, Natives and Newcomers, pp. 24-25
  6. ↑ Powell, North Carolina Through Four Centuries, p. 105
  7. ↑ The State Library of North Carolina (4 de marzo de 2006). "Historical Highlights of North Carolina". Arquivado dende o orixinal o 05 de febreiro de 2009. Consultado o 13 de febreiro de 2008. 
  8. ↑ Lefler e Newsome, (1973)
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Lefler y Newsome, (1973)
  10. ↑ CommunicationSolutions/ISI (2006). "NC Business History". Arquivado dende o orixinal o 26 de xullo de 2011. Consultado o 13 de febreiro de 2008. 
  11. ↑ "NC Business History". Arquivado dende o orixinal o 26 de xullo de 2011. Consultado o 22 de febreiro de 2008. 
  12. ↑ U.S Geological Survey, ed. (2005). "Elevacións e distancias nos Estados Unidos". Arquivado dende o orixinal o 06 de outubro de 2008. Consultado o 9 de febreiro de 2008. 
  13. ↑ NC Office of Environmental Education, ed. (16/02/2007). "Watersheds". Arquivado dende o orixinal o 16/02/2008. Consultado o 22/02/2008. 
  14. ↑ 14,0 14,1 "Population Estimates 2008". Arquivado dende o orixinal o 04 de maio de 2008. Consultado o 13 de febreiro de 2008. 
  15. ↑ Hogarth, Susan (2005). Libertarian Party of North Carolina, ed. "Special LPNC Announcement: First victory in LPNC Lawsuit!!!". Arquivado dende o orixinal o 04 de abril de 2008. Consultado o 11 de febreiro de 2008. 
  16. ↑ "North Carolina Alcoholic Beverage Control Commission". Arquivado dende o orixinal o 19 de xuño de 2010. Consultado o 24 de febreiro de 2008. 
  17. ↑ "North Carolina State Legislature". (NC § 90‑94) / (NC § 90‑95 subs 4). 
  18. ↑ "WWW3 News Channel". Arquivado dende o orixinal o 24 de xullo de 2011. Consultado o 24 de febreiro de 2008. 
  19. ↑ "Estadísticas de Carolina do Norte (en inglés)". Arquivado dende o orixinal o 12 de febreiro de 2020. Consultado o 13 de febreiro de 2008. 
  20. ↑ Tabla 1: Estimación do cambio demográfico nos Estados Unidos e os seus estados, e para Porto Rico e clasificacións estatais: do 1 de xullo de 2005 ó 1 de xullo de 2006. Arquivado 10 de xaneiro de 2007 en Wayback Machine. Oficina do Censo dos Estados Unidos. 22 de diciembro de 2006. Consultado o 9 de febreiro de 2008.
  21. ↑ "Contemporary Migration in North Carolina" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 28 de outubro de 2008. Consultado o 24 de febreiro de 2008. 
  22. ↑ U.S. Bureau of Economic Analysis, ed. (23/06/2006). "Gross State Product". Arquivado dende o orixinal o 13/05/2008. Consultado o 9 de febreiro de 2008. 
  23. ↑ U.S. Bureau of Economic Analysis, ed. (setembro 2007). "Per Capita Personal Income". Arquivado dende o orixinal o 10 de xaneiro de 2017. Consultado o 25 de febreiro de 2008. 
  24. ↑ Fishman, Ted C. (2005). China, Inc: How the Rise of the Next Superpower Challenges America and the World (en inglés). Simon and Schuster. p. 179. ISBN 9780743257527. 
  25. ↑ Nort Carolina in the global economy: Textiles & Apparel
  26. ↑ CN Departamento de Comercio do Viño e Industria da uva (2008). "Fomentar a industria do viño e a uva". Arquivado dende o orixinal o 16 de febreiro de 2008. Consultado o 13 de febreiro de 2008. 
  27. ↑ Time for tobacco burning out in N.C. Associated Press. 29 de abril de 2007. 
  28. ↑ "North Carolina Research Campus". Arquivado dende o orixinal o 18 de febreiro de 2008. Consultado o 9 de febreiro de 2008. 
  29. ↑ "Gateway University Research Park". Arquivado dende o orixinal o 08 de agosto de 2011. Consultado o 26 de febreiro de 2008. 
  30. ↑ 30,0 30,1 "The Facts on North Carolina’s Tax Climate". Tax Foundation. Arquivado dende o orixinal o 09 de febreiro de 2008. Consultado o 10 de febreiro de 2008. 
  31. ↑ North Carolina Department of Transportation, ed. (xullo 2005). "NCDOT Quick Facts" (PDF). Consultado o 10 de febreiro de 2008. 

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • William S. Powell e Jay Mazzocchi, eds. Encyclopedia of North Carolina (2006) 1320pp; 2000 artigos escritos por 550 expertos sobre todo tipo de temas; ISBN 0-8078-3071-2
  • James Clay e Douglas Orr, eds., North Carolina Atlas: Portrait of a Changing Southern State (Universidade de Carolina do Norte, 1971).
  • Crow; Jeffrey J. e Larry E. Tise; Writing North Carolina History Universidade de Carolina do Norte, (1979) online
  • Fleer; Jack D. North Carolina Government & Politics [1] Manual de ciencia política
  • Marianne M. Kersey e Ran Coble, eds., North Carolina Focus: An Anthology on State Government, Politics, and Policy, 2ª edición, (Raleigh: Investigación Pública da política de Carolina do Norte, 1989).
  • Lefler; Hugh Talmage. A Guide to the Study and Reading of North Carolina History Universidade de Carolina do Norte, (1963) online
  • Hugh Talmage Lefler e Albert Ray Newsome, North Carolina: The History of a Southern State Universidade de Carolina do Norte (1954, 1963, 1973), Libro de texto universitario
  • Paul Luebke, Tar Heel Politics: Myths and Realities (Universidade de Carolina do Norte, 1990).
  • William S. Powell, North Carolina through Four Centuries Universidade de Carolina do Norte (1989), Libro de texto universitario.

Fontes primarias editar

  • Hugh Lefler, North Carolina History Told by Contemporaries (Universidade de Carolina do Norte, Numerosas edicións desde 1934)
  • H. G. Jones, North Carolina Illustrated, 1524-1984 (Universidade de Carolina do Norte, 1984)
  • North Carolina Manual, publicado cada dous anos polo Departamento do Ministro de Asuntos Exteriores desde 1941.

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Carolina_do_Norte&oldid=6674225»