Wikipedia

Duncan Hamilton

James Duncan Hamilton, nado en Cork o 30 de abril de 1920 e finado en Sherborne (Dorset, Inglaterra) o 13 de maio de 1994 , foi un piloto de carreiras irlandés. Era famoso pola súa personalidade colorida e extravertida, que a miúdo ensombrecía o seu auténtico talento. Despois de loitar e sobrevivir á segunda guerra mundial, dedicouse ao automobilismo. Aínda que experto en monoprazas, foi cos coches deportivos onde máis éxito obtivo, gañando as 24 Horas de Le Mans de 1953, dous eventos da Coupe de París e as 12 heures internationals Reims de 1956. Retirouse en 1958 e dirixiu un garaxe en Bagshot, Surrey durante moitos anos. Morreu de cancro de pulmón en 1994.

Infotaula de personaDuncan Hamilton
Biografía
Nacemento30 de abril de 1920 Editar o valor em Wikidata
Cork, Irlanda Editar o valor em Wikidata
Morte13 de maio de 1994 Editar o valor em Wikidata (74 anos)
Dorset, Reino Unido Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeReino Unido Editar o valor em Wikidata
EducaciónBrighton College (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónpiloto de Fórmula Un , piloto de automobilismo Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua inglesa Editar o valor em Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor em Wikidata
Participou en
24 Horas de Le Mans Editar o valor em Wikidata

Traxectoria editar

Nado no condado de Cork, Hamilton foi criado nunha relativa escuridade. Antes do seu 20 aniversario, Europa xa estaba envolta na segunda guerra mundial. Como resultado, pasaría os anos de guerra formando parte do Fleet Air Arm voando Lysanders. Despois de rematar a guerra, abriu un garaxe. Durante os anos transcorridos entre a guerra e o comezo dos anos 50, Duncan comezou a correr en eventos locais. Curtíuse en pre-guerras con coches como o MG R-type e o Bugatti Type 35 B. Despois de competir cun Maserati 6CM en 1948, Duncan debutou nunha carreira de Gran Premio cun coche Talbot-Lago.[1]

Andaina na Fórmula Un editar

Participou en cinco Grandes Premios do Campionato Mundial e 18 carreiras fóra do Campionato de Fórmula Un. Os seus mellores resultados nas probas fóra do Campionato foron o cuarto posto no Gran Premio de Zandvoort de 1948 cun Maserati 6CM, terceiro no Trofeo Richmond de 1951 ([[[Racing Racing English | ERA]] Tipo B), segundo no 1951 BRDC International Trophy ([[[Talbot-Lago]] T26C), terceiro no Trofeo Richmond de 1952 (Talbot-Lago T26C) e cuarto no Internationales ADAC Eifelrennen de 1952 (HWM-Alta).[2]

Ese cuarto posto en Zandvoort, demostrou que se atopaba como en casa no nivel superior das carreiras de Gran Premio, especialmente porque este foi o seu debut neste nivel. Despois dese impresionante debut, as cousas pronto se volveron malas para Hamilton, na súa última carreira de 1948, o Gran Premio Internacional de RAC, o primeiro Gran Premio de Gran Bretaña oficial posterior á segunda guerra mundial, retirouse por problemas de presión de aceite.[1][3]

Ao longo da tempada de Grandes Premios de 1949, só sufriu unha retirada, pero non rematou máis alo da novena praza, que conseguiu dúas veces, ambas as dúas veces en Goodwood. A tempada seguinte, competiu en menos carreiras de Gran Premio, mentres que ampliou a súa experiencia nas carreiras de autos deportivos. Gañou o Wakefield Trophy, unha carreira de Fórmula Libre menor, disputada en Curragh na República de Irlanda. Hamilton actuou moi ben ante a multitude irlandesa. [1][3]

Sobre mollado, Hamilton tiña poucos rivais. No seu Talbot-Lago, eclipsou incluso a Juan Manuel Fangio na carreira BRDC International Trophy en Silverstone en 1951, cando quedou segundo detrás de Reg Parnell, pero moi por diante de Fangio, que gañou o Campionato do Mundo esa tempada. [4]

24 Horas de Le Mans editar

Foi coñecido sobre todo polo seu éxito na carreira de resistencia das 24 Horas de Le Mans, na que participou en nove ocasións, o máis famoso en colaboración con Tony Rolt. A parella terminou cuarta no seu primeiro intento na carreira de 1950 e sextos en 1951, as dúas veces nun Nash-Healey cupé. O seu Jaguar C-Type non rematou en 1952, pero regresaron cun C-Type para gañar en 1953. Foron segundos cun Jaguar D-Type en 1954, perdendo contra un Ferrari con motor V12 moito maior e pola marxe máis estreita dos últimos anos. Chegaron a dous quilómetros da vitoria, Hamilton dirixindo unha tempestosa carreira na fase final para reducir á metade a vantaxe do Ferrari de José Froilán González e Maurice Trintignant, xa que a pista estaba inundada. despois dunhas grandes chuvias. Cando a pista comezou a secarse, o Ferrari aguantou e logrou a vitoria por un estreito marxe. Non conseguiu rematar en 1955. Para 1956 Hamilton asociouse a Alfonso de Portago nun Ferrari pero de novo non rematou. En 1957 volveu a un Jaguar D-Type: como parella do piloto americano Masten Gregory quedou sexto. A súa última aparición en Le Mans foi en 1958, cando o tipo D que compartiu con Ivor Bueb non puido rematar.[4][5]

Hamilton tamén gañou a carreira das 12 horas de Reims de 1956 cu Jaguar D-Type e co copiloto Ivor Bueb. A pesar da vitoria, a fábrica retirouno da súa lista de Le Mans de 1956 por acelerar e pasar o coche do compañeiro de equipo Paul Frère en Rheims cando Lofty England ordenara a todo o equipo diminuír a velocidade, de aí o seu cambio a Ferrari ese ano. En 1957 Jaguar non entrou en Le Mans, os coches e o equipo foran destruídos por un incendio na fábrica, e Hamilton utilizou o seu tipo D. privado.[6]

Chamada ao bar editar

Hamilton gañou a famosa proba en 1953 nun Jaguar C-Type compartido con Tony Rolt. Inicialmente, a parella fora descualificada por practicar nun Jaguar que tiña o mesmo número de carreira que outro no circuíto ao mesmo tempo, pero foron readmitidos. O relato de Hamilton converteuse nunha lenda das carreiras de motor: cando o director do equipo Jaguar Lofty England persuadiu aos organizadores para que os deixasen correr, ambos os pilotos xa estaban bébedos nun bar próximo. England dixo: "Por suposto, nunca os deixaría correr borrachos. Xa tiña bastantes problemas cando estaban sobrios!"[7]

Cando a carreira estaba en marcha, o equipo intentou que se lle pasara o a borracheira a Hamilton dándolle café durante as paradas en boxes, pero rexeitouno, dicindo que facía que tremáranlle as mans, en vez diso déronlle augardente. O alcol debeu axudalo cando golpeou a un paxaro a 130 km / h e rompeu o nariz. A pesar das estrambóticas circunstancias, o dúo gañou a carreira e rexistrou a primeira velocidade media de 166 km/h en Le Mans, un ritmo récord. [8]

Tanto England como Rolt negaron que estivesen bébedos.[7][9][10][11][8][12]

A lenda editar

É considerado un dos pilotos míticos da historia do automobilismo, un dos pilotos que forxaron a lenda do deporte do motor, a súa personalidade, anedotas e logros son historia.

Nunha ocasión, en 1947, transportaba o seu MG R tipe aos Brighton Speed ​​Trials, cando baixaba por un outeiro preto de Guildford, viu polo espello retrovisor "o espléndido radiador de panal dun Bugatti", polo que baixou a velocidade e retrocedeu lixeiramente para deixalo pasar, o de detrás tamén freou, polo que Duncan continuou o seu camiño, baixando o outeiro, ata que se decatou de que o coche se lle viña encima decatándose de que non había ninguén ao volante: "Decateime da terrible verdade: era o meu propio coche, que aumentaba a velocidade". Hamilton esquecera que remolcaba o Bugatti e a historia remata cunha farola partida en dúas.[12][13]

Tony Rolt contou: "Preguntáronme quen me gustaría como copiloto e dixen que Duncan, me dixeron: "Duncan, debes estar tolo!" pero uniuse a min no equipo en 1952 e sempre pilotamos xuntos en carreiras de longa distancia".

Unha semana despois da vitoria de Le Mans de 1953, Hamilton dirixiuse a Porto para prepararse para o Gran Premio de Portugal. Celebrado no Circuíto da Boavista, dirixíase á primeira curva da carreira cando estrelou o seu Jaguar contra unha torre eléctrica. O Jaguar envorcou, tirándoo do coche contra nunha árbore. Estivo alí colgado aproximadamente un minuto antes de caer á beira do circuíto. Apenas consciente, moveu as pernas cando pasaba un Ferrari a toda velocidade, tivo o tempo suficiente para encoller as pernas antes de que un Ferrari pasáralle por riba. Pasou tan preto que arrincoulle a bota esquerda. Foi levado ao hospital para unha operación de emerxencia, a lenda di que as instalacións médicas non tiñan anestésia, polo que hipnotizárono facendo que mirase o fume dun cigarro, que planeaba sobre a súa cavidade torácica aberta. O que si é certo é que o accidente cortou a subministración eléctrica de Porto durante varias horas.[4][13][14][15]

Retirada editar

Hamilton sufriu graves feridas durante as 24 horas de Le Mans de 1958, mentres disputaba o liderado no seu Jaguar D-Type, e logo quedou esnaquizado pola morte do seu amigo Mike Hawthorn a principios de 1959. Esa traxedia finalmente o provocou que colgara o casco e as luvas de carreira en 1959 e concentrouse no seu negocio de garaxes en Bagshot. O seu amor e paixón polos mellores automóbiles clásicos levou a Hamilton a fundar a súa propia empresa en 1948. Dende entón, Duncan Hamilton & Co Limited converteuse nunha empresa internacionalmente recoñecida por ser unha das especialistas en coches históricos máis respectadas e ben conectadas.[4][16][17]

Co-escribiu unha autobiografía chamada Touch Wood!. Duncan Hamilton morreu en Sherborne, Dorset. O seu fillo Adrian Hamilton, diirixe o concesionario de vehículos clásicos do seu pai, hoxe noutro lugar. O neto de Duncan Archie Hamilton tamén é piloto de carreiras. [16]

Como o Conde Howe escribiu no prólogo da autobiografía orixinal en 1960, aínda que os pilotos da súa idade eran ferozmente competitivos, tamén había "amigos que coñecer, historias que contar e case con toda seguridade unha festa para gozar.". Duncan era certamente escepcional, non era só un dos pilotos máis exitosos dos anos 50, senón tamén o home que gañou en Brooklands, que pasou a guerra no Fleet Air Arm accidentalmente intentando afogar aos almirantes americanos. e que unha vez foi detido por exceso de velocidade cando ía a participar nun programa de TV sobre seguridade viaria.[18]

Hamilton é considerado o epítome do competidor inglés da vella escola. El, e moitos dos seus contemporáneos como Mike Hawthorn, Tony Rolt e Peter Collins, correron principalmente por amor ao deporte, chamáronos cabaleiros pilotos.[13]

Rexistro de carreiras editar

Traxectoria profesional editar

Tempada Series Posición Equipo Coche
1950 Wakefield Trophy [19] 1º Maserati 6CM
1951 BRDC International Trophy [20] 2º Duncan Hamilton Talbot-Lago T26C
Richmond Trophy [21] 3º ERA B-Type
Wakefield Trophy [22] 3º HWM HWM
1952 Richmond Trophy [23] 3º Duncan Hamilton Talbot-Lago T26C
1953 24 Horas de Le Mans [24] 1º Jaguar Cars Ltd. Jaguar C-Type
1954 Coupes de Paris [25] 1º Duncan Hamilton Jaguar C-Type
Aintree International [26] 2º Duncan Hamilton Jaguar C-Type
Les 24 Heures du Mans [27] 2º Jaguar Cars Ltd. Jaguar D-Type
12 heures internationals – Voiture Sport Reims [28] 2º Jaguar Cars Ltd. Jaguar D-Type
Hedemoraloppet [29] 3º Duncan Hamilton Jaguar C-Type
1955 Johnson's Trophy [30] 1º Duncan Hamilton Jaguar D-Type
Coupes de Paris [31] 2º Duncan Hamilton Jaguar D-Type
Grand Prix de Dakar [32] 3º Duncan Hamilton Jaguar D-Type
Grande Prémio di Portugal [33] 3º Duncan Hamilton Jaguar D-Type
1956 Prix de Paris [34] 1º Duncan Hamilton Jaguar D-Type
12 heures internationals Reims [35] 1º Jaguar Cars Jaguar D-Type
GP des Frontières [36] 2º Duncan Hamilton Jaguar D-Type
Coupes des Salon [37] 2º Duncan Hamilton Jaguar D-Type
BRDC Daily Express International Trophy [TC] [38] 3º Jaguar Cars Jaguar 2.4 Litre
Sveriges Grand Prix [39] 3º Scuderia Ferrari Ferrari 860 Monza
1957 BRDC Daily Express International Trophy [TC] [40] 2º Jaguar Cars Jaguar 2.4 Litros
Aintree International [41] 3º Jaguar D-Type
1958 Whitsun Trophy [42] 2º Jaguar D-Type
Sussex Trophy [43] 3º Jaguar D-Type

Resultados completos na Fórmula Un editar

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Pos. Puntos
1951 Duncan Hamilton Talbot-Lago T26C Talbot-Lago S6 SUI 500 BEL FRA GBR
12 		ALE
Ret 		ITA ESP NC 0
1952 HW Motors HWM 52 HWM S4 SUI 500 BEL FRA GBR
Ret 		ALE NED
7 		ITA NC 0
1953 HW Motors HWM 53 HWM S4 ARX 500 NED BEL FRA GBR
Ret 		ALE SUI ITA NC 0

Resultados completos das 24 Horas de Le Mans editar

Ano Equipo Co-Pilotos Coche Clase Voltas Pos. Clase
Pos.
1950   Healey Motors Ltd.   Tony Rolt Nash-Healey E S5.0 250 4º 3º
1951   Healey   Tony Rolt Nash-Healey Coupé S5.0 250 6º 4º
1952   Jaguar Ltd.   Tony Rolt Jaguar C-Type S5.0 Ret.
(Xunta da culata)
1953   Jaguar Cars Ltd.   Tony Rolt Jaguar C-Type S5.0 304 1º 1º
1954   Jaguar Cars Ltd.   Tony Rolt Jaguar D-Type S5.0 301 2º 2º
1955   Jaguar Cars Ltd.   Tony Rolt Jaguar D-Type S5.0 186 Ret.
(Caixa de cambios)
1956   Scuderia Ferrari   España Alfonso de Portago Ferrari 625 LM Touring S3.0 2 Ret.
(Accidente)
1957   D. Hamilton   Masten Gregory Jaguar D-Type S5.0 299 6º 6º
1958   J. Duncan Hamilton   Ivor Bueb Jaguar D-Type S3.0 251 Ret.
(Accidente)

Resultados completos nas 12 Horas de Sebring editar

Ano Equipo Co-Pilotos Coche Clase Voltas Pos. Clase
Pos.
1956   Jaguar of New York Distributors Inc.   Ivor Bueb Jaguar D-Type S5.0 63 Ret.
(Freos)

Resultados completos nas 12 Horas de Reims editar

Ano Equipo Co-Pilotos Coche Clase Voltas Pos. Clase
Pos.
1954   Jaguar Cars Ltd.   Tony Rolt Jaguar D-Type 214 2º 2º
1956   Jaguar Cars   Ivor Bueb Jaguar D-Type S3.5 1º 1º

Resultados completos nas 12 Horas de Pescara editar

Anor Equipo Co-Pilotos Coche Clase Pos. Clase
Pos.
1953   Peter Whitehead   Peter Whitehead Jaguar C-Type S+2.0 Ret.
(Dirección)

Resultados completos nas 12 Horas de Hyères editar

Anor Equipo Co-Pilotos Coche Clase Pos. Clase
Pos.
1954   Peter Whitehead   Peter Whitehead Cooper-Climax T33 NTS


Notas editar

Referencias
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 McMullen, Jeremy. "Duncan Hamilton - 1951 Formula One Season". conceptcarz. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  2. ↑ Darren Galpin. "The Formula One Archives". Silhouet.com. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  3. ↑ 3,0 3,1 "f1-images.de". f1-images.de. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 David Tremayne. [https: //www.independent.co.uk /news/people/obituary-duncan-hamilton-1416114.html "Obituary: Duncan Hamilton"] |url= incorrecto (Axuda). The Independent. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  5. ↑ "CAMRRAD: Duncan Hamilton". Top Gear. Arquivado dende o orixinal o 12 de xullo de 2007. Consultado o 10 de xaneiro de 2016. 
  6. ↑ "Mike Hawthorn's Tribute Site - the Jaguar D-Type". mike-hawthorn.org.uk. Arquivado dende o orixinal o 3 de decembro de 2007. Consultado o 10 de xaneiro de 2016. 
  7. ↑ 7,0 7,1 "Tony Rolt". The Telegraph. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  8. ↑ 8,0 8,1 "The Drunken Tale of Duncan Hamilton | Venn Motor Sport". Vennmotorsport.wordpress.com. 31 de xaneiro de 2013. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  9. ↑ "News - Latest breaking UK news". The Telegraph. Arquivado dende o orixinal o 09 de xaneiro de 2016. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  10. ↑ Alan Henry. "Obituary: Tony Rolt". The Guardian. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  11. ↑ "Le Mans winner, Tony Rolt, dies aged 89". Autocar. 8 de febreiro de 2008. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  12. ↑ 12,0 12,1 "Duncan Hamilton, Gentleman Driver | Classic Driver Magazine". Classicdriver.com. 31 de agosto de 2014. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 "Duncan Hamilton". Petergiddings.com. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  14. ↑ "The Drunken Tale of Duncan Hamilton | Venn Motor Sport". Vennmotorsport.wordpress.com. 31 de xaneiro de 2013. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  15. ↑ "Duncan Hamilton (S. 1934-36) | Old Brightonians - The Alumni of Brighton College". Old Brightonians. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  16. ↑ 16,0 16,1 Allen Brown. "Duncan Hamilton «". Oldracingcars.com. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  17. ↑ "Our Heritage". Duncan Hamilton. Arquivado dende o orixinal o 17 de febreiro de 2021. Consultado o 30 de decembro de 2015. 
  18. ↑ Duncan Hamilton, "Touch Wood – The Autobiography of the 1953 Le Mans Winner" (John Blake Publishing, ISBN 978-1782197737, 2014)
  19. ↑ "Wakefield Trophy [Formula Libre Hadicap]". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  20. ↑ "1951 BRDC International Trophy". ChicaneF1. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  21. ↑ "1951 Richmond Trophy". ChicaneF1.com. Consultado o 9 de xaneiro de 2016. 
  22. ↑ "Wakefield Trophy [Formula Libre]". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  23. ↑ "1945 Robert Benoist Cup". ChicaneF1. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  24. ↑ "Le Mans 24 Hours". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  25. ↑ "Coupes de Paris". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  26. ↑ "Aintree International". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  27. ↑ "Le Mans 24 Hours". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  28. ↑ "12 h Reims". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  29. ↑ "Hedemoraloppet [Sports]". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  30. ↑ "Goodwood International - Johnson's Trophy". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  31. ↑ "Coupes de Paris". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  32. ↑ "Dakar Grand Prix". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  33. ↑ "Portugal Grand Prix". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  34. ↑ Darren Galpin. "1952 Formula Libre Races". Teamdan.com. Arquivado dende o orixinal o 04 de marzo de 2016. Consultado o 9 de xaneiro de 2016. 
  35. ↑ "12 h Reims". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  36. ↑ "GP des Frontières". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  37. ↑ "GP des Frontières 1956". Racing Sports Cars. Consultado o 9 de xaneiro de 2016. 
  38. ↑ "1956 Silverstone International Trophy". Touringcarracing.net. Consultado o 9 de xaneiro de 2016. 
  39. ↑ "Sveriges Grand Prix". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  40. ↑ "1957 Silverstone International Trophy". touringcarracing.net. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  41. ↑ "Aintree International". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  42. ↑ "Whitsun Trophy Goodwood". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 
  43. ↑ "Sussex Trophy Goodwood". Racing Sports Cars. Consultado o 20 de xaneiro de 2016. 

Véxase tamén editar


Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Duncan_Hamilton&oldid=6704440»