24 Horas de Le Mans 1955

(Redirección desde «24 Horas de Le Mans de 1955»)

As 24 Horas de Le Mans foi o 23 de 24 Horas de Le Mans, e levouse a cabo o 11 e 12 de xuño de 1955 sobre Circuíto de La Sarthe. Tamén foi a cuarta rolda do Campionato Mundial de Sportscar de 1955. Ao redor de 250.000 espectadores reuníronse para a carreira, ao redor do trazado de 12´875 km. Esta carreira é tristemente soada polo desastre no que morreron 84 persoas, ademais duns 120 feridos no accidente máis terrible na historia do automobilismo.

Modelo:Competición deportiva24 Horas de Le Mans 1955
Imaxe
Tipo24 Horas de Le Mans Editar o valor en Wikidata
Deportedeportes de motor Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónLe Mans (Le Mans Métropole (en) Traducir)
Circuíto de Le Mans (Le Mans) Editar o valor en Wikidata
PaísFrancia Editar o valor en Wikidata
Data1955 Editar o valor en Wikidata

Le Mans en 1955

Resumo

editar

Entrada

editar

Un total de 87 coches de carreiras rexistráronse para este evento, dos cales só 70 chegaron á práctica, tratando de cualificar para as 60 prazas da carreira. A batalla dos anos anteriores entre as marcas de Coventry e Maranello uniuse á marca de Stuttgart, Daimler-Benz, recentemente chegada do seu triunfo na Mille Miglia co seu novo Mercedes-Benz 300SLR. A esperanza de Ferrari estaba nas mans de Umberto Maglioli e Phil Hill, Eugenio Castellotti e Paolo Marzotto e Maurice Trintignant e Harry Schell que pilotaban o novo 121 LM. Jaguar chegou con tres Jaguar D-Type de fábrica. Do mesmo xeito que os coches que correron en 1954, estaban en mans de Mike Hawthorn e Ivor Bueb, os gañadores das 1953, Tony Rolt e Duncan Hamilton e Don Beauman e Norman Dewis. Eles foron apoiados por un par de D-Types do equipo belga, Francorchamps Ecurie, e do equipo estadounidense, Briggs Cunningham. Cunningham tamén trouxo a Europa, un Cunningham C6-R.[1][2]

Mentres tanto, Daimler-Benz reuniu un equipo de estrelas da carreira, emparellando a Juan Manuel Fangio con Stirling Moss, Karl Kling con André Simon e Pierre Levegh con John Fitch. Simon e Levegh non eran membros regulares do equipo Mercedes, pero o director do equipo Alfred Neubauer pensou que sería popular, ata diplomático, o incluír dous pilotos locais. Lémbrese que a segunda guerra mundial terminara só dez anos antes, e na carreira de 1952, pilotando en solitario, Levegh case gañou a carreira, ata que na hora 23 os problemas mecánicos relegárono, entregando a vitoria a Mercedes.[1][3][4] Os seus coches, eran os W196S aínda que comunmente foron chamados 300SLRs, foron cualificados por moitos expertos como os mellores coches deportivos do mundo. Eran unha adaptación dos sistemas que os levaran a dominar as carreiras de Gran Premio ás carreiras de resistencia. O seu motor de combustible inxectado, Desmodronic de 3 válvulas, 8 cilindros en liña eran os máis avanzados de todo o circuíto. Pero os seus freos de tambor internos, eran dubidosamente adecuados para os seus coches máis pesados nas duras esixencias as que se enfrontaban no Circuíto de Le Mans. Para compensar, engadiuse un freo de aire de accionamento manual na cuberta traseira para o freado a alta velocidade.

Carreira

editar

As primeiras horas da carreira cumpriron as expectativas dun enfrontamento entre as tres mellores marcas. O Ferrari de Castellotti liderou desde a primeira volta, seguido de Hawthorn no Jaguar. Fangio saíu mal por un accidente entre a súa perna do pantalón e a panca de cambio de marcha, pero abriuse camiño para unirse a Hawthorn e Castellotti. Os tres estaban batendo marcas. A medida que a carreira avanzaba, Castellotti cedeu e foi superado por Hawthorn e Fangio. Era un sinal temperán dos problemas mecánicos que obrigarían a todos os 121 LM a retirarse nas primeiras doce horas. O que seguiu foi un dos duelos clásicos da historia das carreiras de autos, con múltiples cambios de líder entre Hawthorn e Fangio e un ritmo marca.

Ás dúas horas de carreira, produciuse un terrible accidente na volta 35. Hawthorn pasou a Lance Macklin e o seu Austin-Healey 100S entrando na recta antes dos boxes. Ao ver que o equipo Jaguar lle sinalizaba que entrara para facer unha parada en boxes, Hawthorn meteuse na traxectoria de Macklin e freou con forza para entrar nos boxes.[5][6][7][8] No intento de evitar a Hawthorn, o coche de Macklin mantívose brevemente no lado dereito da pista detrás de Hawthorn, levantando po coas súas rodas dereitas, a continuación, desviouse a través do centro da pista. Macklin estaba aparentemente fóra de control cando empezou a desviarse, pero recuperou a dirección logo de cruzar a liña central. Pero para entón Macklin estaba no camiño do Mercedes-Benz 300 SLR de Levegh e a roda dianteira dereita do coche de Levegh montou por encima da parte posterior esquerda de Macklin, o que provocou que o 300 SLR saíse polo aire. As fotos e imaxes fixas de vídeo ilustran a delgada marxe, a anchura do gardabarros, entre un case accidente e o completo desastre.

O coche de Levegh saltou sobre un terraplén de terra entre a área dos espectadores e a pista, envorcou e rebotou no extremo das bancadas dos espectadores, entón golpeou a estrutura dunha escaleira de formigón. Ese impacto desintegrou a parte dianteira e lanzou o coche en alto, dando voltas e lanzando restos sobre a multitude. A carrozaría dianteira caeu directamente sobre a multitude. A suspensión dianteira, motor, e outros restos voaron pola zona dos espectadores deixando franxas de destrución fronte ás tribunas. O resto do coche aterrou no terraplén de terra e estalou en chamas. Os espectadores que subiran en escaleiras e andamiaxes para obter unha mellor visión da pista atopáronse no camiño directo dos letais restos. Levegh saíu lanzado do coche facendo un grande arco caendo, e o seu cranio resultou esmagado nalgún momento. Cando os bombeiros intentaron apagar as chamas con auga, o lume aínda ardía máis debido á reacción química resultante coa carcasa de aliaxe de magnesio. oficialmente dáse a cifra de 84 espectadores mortos, ademais de Levegh.[3][4][9][10] O coche de Macklin rebotou no muro de boxes e quedou no terraplén de terra. Resultou ileso, pero o seu auto golpeou a tres espectadores, matando a un. Fangio esquivouno pasando entre Macklin e o coche de Hawthorn e continuou.

Dez minutos máis tarde, os MG EX182 de Dick Jacobs estrelouse preto de Maison Blanche, envorcou no terreo pantanoso e comezou a arder. Jacobs sobreviviu ao accidente, pero resultou gravemente ferido.

Cos cambios de piloto de Hawthorn a Bueb e Fangio a Moss, o talentoso equipo Jaguar foi superado e o equipo de Mercedes foi capaz de ampliar a vantaxe que adquirira como consecuencia do accidente. Ao achegarse a media noite, o Mercedes de Fangio/Moss lideraba sobre o Jaguar de Hawthorn/Bueb por case dúas voltas. A carreira mantívose competitiva, pero, o liderado quedaba rebaixado a volta e media antes das 2:00 pm[11] O Mercedes de Kling/Simon seguía ao coche de Hawthorn/Bueb a dúas voltas. «Os informes sobre os puntos de freada de Mercedes levaron ao equipo Jaguar a crer que os seus freos se estaban debilitando.[12]

Xusto logo das 2:00 am, o director do equipo Mercedes Alfred Neubauer entrou á pista e chamou aos seus coches a boxes. A megafonía fixo un breve anuncio sobre a súa retirada. O enxeñeiro xefe Rudolf Uhlenhaut foi logo aos pits Jaguar para preguntar si o equipo Jaguar respondería da mesma maneira, por respecto ás vítimas do accidente. O director do equipo Jaguar "Lofty" England negouse.[12]

Co equipo de Mercedes retirado, o liderado pasou comodamente a Hawthorn e Bueb. Amenceu baixo un ceo nubrado e as 6:00 am empezou a chover. mantívose a pelexa polo segundo lugar ata o final da mañá, o Maserati de Valenzano/Musso, cinco voltas atrás do líder, era perseguido polo Aston Martin de Frere/Collins ata que o Maserati retirouse. Bueb, no seu primeiro evento coa marca de Coventry, entregou o Jaguar gañador a Hawthorn na última hora para as voltas finais.

Hawthorn e Bueb cubriron unha distancia de 4.135´38 km, máis de 306 voltas, cunha velocidade media de 172´308 km/h. Peter Collins e Paul Frère, en segundo lugar no seu Aston Martin DB3S quedaron a cinco voltas. O podio foi completado pola parella belga, Johnny Claes e Jacques Swaters, no seu Jaguar D-Type amarelo preparado por Ecurie Francorchamps, 11 voltas (máis de 148 km.) por detrás dos gañadores. O notable trío de Porsche 550 Spyder 1´5 litros foron cuarto, quinto e sexto, por diante dos Bristols de dous litros, con Helmut Polensky e Richard von Frankenberg gañando a clase Sports 1500. Os tres coches do equipo Bristol Aeroplane Company terminaron sétimo, oitavo e noveno formación, oitavo e noveno na parte superior da clase de dous litros.[2]<[13]

Consecuencias

editar
Artigo principal: Traxedia de Le Mans de 1955.

O espectacular accidente, que chegou a ser coñecido como a Traxedia de Le Mans de 1955, é a maior traxedia na historia dos deportes de motor, morreron 84 espectadores e máis de 120 resultaron feridos. Cancelouse a seguinte rolda do Campionato Mundial de coches deportivos no circuíto de Nürburgring, así como a lendaria Carreira Panamericana. O accidente causou conmoción xeneralizada e prohibicións temporais das carreiras de automóbiles en varios países. A prohibición en Suíza non se levantou. a American Automobile Association deixou de patrocinar competicións deportivas de motor, xa que decidiu que as carreiras de autos distraia os seus obxectivos principais e formouse o United States Automobile Club para facerse cargo da organización de carreiras.[3][4] Os equipos de carreiras de MG, Bristol, (logo de gañar o Grand Prix de 1955 e o Campionato de coches deportivos) e Mercedes-Benz, disolvéronse. O horror do accidente causou que algúns pilotos presentes, entre eles Phil Walters, Sherwood Johnston e John Fitch (logo de terminar a tempada con Mercedes-Benz), retiráranse da competición. Fitch foi sacado do seu retiro polo seu amigo Briggs Cunningham para axudar no proxecto de Chevrolet Corvette en Le Mans de 1960 e máis tarde traballou para desenvolver dispositivos de seguridade de tráfico, incluíndo os "barris Fitch" cheos de auga. Menos de tres meses despois, Lance Macklin decidiu retirarse logo de verse involucrado nun accidente mortal dobre durante a carreira Tourist Trophy en Dundrod.

Moitos recriminaron directamente a Hawthorn en base a rumores de que cortara de súpeto diante de Macklin e freara preto da entrada a boxes, obrigando a Macklin a facer unha acción evasiva no camiño de Levegh, que se converteu no pronunciamento semi oficial do equipo Mercedes e a historia de Macklin.[12] O equipo Jaguar á súa vez cuestionaron a idoneidade e competencia de Macklin e Levegh. Os primeiros informes dos medios foron moi impreciso, como o demostra a posterior análise da evidencia fotográfica realizada polo editor de Road & Track (e segundo clasificado en 1955) Paul Frere, en 1975.[12] Detalles adicionais xurdiron cando os fotogramas revisados por Frere convertéronse en formato de vídeo. O Automobile Club l'Ouest (ACO) levou a cabo unha investigación e chegou á conclusión de que a causa principal do accidente foron as condicións inseguras preto da entrada á recta de boxes. Tony Rolt e outros pilotos protestaban pola seguridade da recta de boxes desde 1953.

Antes do evento de 1956, o ACO ampliou a recta de boxes, aumentando a separación entre a estrada e os espectadores, e revisou outros tramos perigosos da pista. A tecnoloxía e as prácticas de seguridade de pista evolucionaron lentamente ata que o piloto de Fórmula 1 Jackie Stewart organizou unha campaña para avogar por unha maior seguridade 10 anos máis tarde. A campaña de Stewart gañou impulso logo da morte de Lorenzo Bandini e Jim Clark.

Clasificación oficial

editar

Os gañadores de clase atópanse co texto en negra

Pos. Clase Equipo Pilotos Chasis Motor Voltas
1 S
5.0
6   Jaguar Cars Ltd.   Mike Hawthorn
  Ivor Bueb
Jaguar D-Type Jaguar 3.4L L6 307
2 S
3.0
23   Aston Martin Ltd.   Peter Collins
  Paul Frère
Aston Martin DB3S Aston Martin 2.9L L6 302
3 S
5.0
10   Ecurie Francorchamps   Johnny Claes
  Jacques Swaters
Jaguar D-Type Jaguar 3.4L L6 296
4 S
1.5
37   Porsche KG   Helmut Polensky
  Richard von Frankenberg
Porsche 550 Spyder Porsche 1.5L Flat-4 284
5 S
1.5
66   Ecurie Belge /
  Gustave Olivier
  Wolfgang Seidel
  Olivier Gendebien
Porsche 550 Spyder Porsche 1.5L Flat-4 276
6 S
1.5
62   Porsche KG   Helmut Glöckler
  Jaroslav Juhan
Porsche 550 Spyder Porsche 1.5L Flat-4 273
7 S
2.0
34   Bristol Aeroplane Co.   Peter Wilson
  Jim Mayers
Bristol 450C Bristol 2.0L L6 271
8 S
2.0
33   Bristol Aeroplane Co.   Mike Keen
  Tommy Line
Bristol 450C Bristol 2.0L L6 270
9 S
2.0
32   Bristol Aeroplane Co.  Tommy Wisdom
  Jack Fairman
Bristol 450C Bristol 2.0L L6 268
10 S
2.0
35   Automobiles Frazer Nash Ltd.   Marcel Becquart
  Dickie Stoop
Frazer Nash Sebring Bristol 2.0L L6 260
11 S
1.5
40   Edgar Fronteras   Giulio Cabianca
  Giuseppe Scorbati
Osca MT4 1500 Osca 1.5L L4 256
12 S
1.5
41   MG Cars Ltd.   Ken Miles
  John Lockett
MG EX182 MG 1.5L L4 249
13 S
1.1
49   Porsche KG   Auguste Veuillet
  Zora Arkus Duntov
Porsche 550 Spyder Porsche 1.1L L4 245
14 S
2.0
28   Standard Triumph Ltd.   Bob Dickson
  Ninian Sanderson
Triumph TR2 Triumph 2.0L L4 242
15 S
2.0
29   Standard Triumph Ltd.   Ken Richardson
  Bert Hadley
Triumph TR2 Triumph 2.0L L4 242
16 S
750
63   Ecurie Jeudy-Bonnet   Louis Cornet
  Robert Mougin
D.B. HBR Panhard 0.7L Flat-2 236
17 S
1.5
64   MG Cars Ltd.   Ted Lund
  Hans Waeffler
MG EX182 MG 1.5L L4 234
18 S
1.5
65   Gonzague Olivier   Gonzague Olivier
 Josef Jeser
Porsche 550 Spyder Porsche 1.5L Flat-4 234
19 S
2.0
68   Standard Triumph Ltd.   Leslie Brooke
  Mortimer Morris-Goodall
Triumph TR2 Triumph 2.0L L4 214
20 S
750
59   Ecurie Jeudy-Bonnet   Louis Héry
  Georges Trouis
DB Barquette Panhard 0.7L Flat-2 209
21 S
1.1
47   Cooper Car Co.   John Brown
  Edgar Wadsworth
Cooper T39 Coventry Climax 1.1L L4 207

Non remataron

editar
Pos Clase Equipo Pilotos Chasis Motor Voltas/Motivo
22 S
3.0
16   Officine Alfieri Maserati   Luigi Musso
  Gino Valenzano
Maserati 300S Maserati 3.0L L6 239
Caixa de cambios
23 S
3.0
22   Briggs Cunningham   Briggs Cunningham
  Sherwood Johnston
Cunningham C6-R Offenhauser 2.9L L4 196
Pistón
24 S
5.0
7   Jaguar Cars Ltd.   Tony Rolt
  Duncan Hamilton
Jaguar D-Type Jaguar 3.4L L6 186
Caixa de cambios
25 S
2.0
30   Automobiles Gordini   Hermano da Silva Ramos
  Jacques Pollet
Gordini T15S Gordini 2.0L L8 145
radiator furado
26 S
750
52   Société Monopole   Jean Hémard
  Pierre Flahault
Monopole X86 Panhard 0.7L Flat-2 145
Accidente
27 S
750
60   Automobili Stanguellini   René Philippe Faure
  Pierre Duval
Stanguellini S750 Bialbero Stanguellini 0.7L L4 136
Ignition
28 S
3.0
19   Daimler-Benz AG   Juan Manuel Fangio
  Stirling Moss
Mercedes-Benz 300 SLR Mercedes-Benz 3.0L L8 134
Retirado
29 S
3.0
21   Daimler-Benz AG   Karl Kling
  André Simon
Mercedes-Benz 300 SLR Mercedes-Benz 3.0L L8 130
Retirado
30 S
1.1
51   Automobiles Panhard et Levassor   René Cotton
  André Beaulieux
Panhard VM5 Panhard 0.9L Flat-2 108
Caixa de cambios
31 S
5.0
5   Scuderia Ferrari   Maurice Trintignant
  Harry Schell
Ferrari 121LM Ferrari 4.4L L6 107
Embrague
32 S
5.0
8   Jaguar Cars Ltd.   Don Beauman
  Norman Dewis
Jaguar D-Type Jaguar 3.4L L6 106
Accidente
33 S
3.0
24   Aston Martin Ltd.   Roy Salvadori
  Peter Walker
Aston Martin DB3S Aston Martin 2.9L L6 105
Motor
34 S
3.0
12   "Heldé"   "Heldé"
  Jean Lucas
Ferrari 750 Monza Ferrari 3.0L L4 104
Distribuidor
35 S
750
58   Ecurie Jeudy-Bonnet   Paul Armagnac
  Gérard Laureau
D.B. HBR Panhard 0.7L Flat-2 100
Roda
36 S
1.1
48   Lotus Engineering   Colin Chapman
  Ron Flockhart
Lotus Mark IX Coventry Climax 1.1L L4 99
DSC — reversed
37 S
2.0
31   Officine Alfieri Maserati   Carlo Tomasi
  Francesco Giardini
Maserati 200S Maserati 2.0L L4 96
Distribuidro
38 S
1.1
50   Automobiles Panhard et Levassor   Pierre Chancel
  Robert Chancel
Panhard VM5 Panhard 0.9L Flat-2 94
sistema combustible
39 S
5.0
1   Aston Martin Lagonda Ltd.   Reg Parnell
  Dennis Poore
Lagonda DP166 Lagonda 4.5L V12 93
Sen combustible
40 S
3.0
25   Aston Martin Ltd.   Tony Brooks
  John Riseley-Pritchard
Aston Martin DB3S Aston Martin 2.9L L6 83
Batería
41 S
3.0
27   Jean-Paul Colas   Jean-Paul Colas
  Jacques Dewez
Salmson 2300S Cabriolet Salmson 2.3L L4 82
Fuga aceite
42 S
5.0
3   Scuderia Ferrari   Umberto Maglioli
  Phil Hill
Ferrari 121LM Ferrari 4.4L L6 76
Embrague
43 S
1.5
38   Walter Ringgenberg   Walter Ringgenberg
  Hans-Jörg Gilomen
Porsche 550 Spyder Porsche 1.5L Flat-4 65
Motor
44 S
1.5
43   Connaught Engineering   Kenneth McAlpine
  Eric Thompson
Connaught ALSR Lea-Francis 1.5L L4 60
Motor
45 S
5.0
4   Scuderia Ferrari   Eugenio Castellotti
  Paolo Marzotto
Ferrari 121LM Ferrari 4.4L L6 52
Motor
46 S
2.0
69   Alexandre Constantin   Jacques Savoye
 Jacques Poch
Constantin C Barquette Peugeot 2.0L L4 52
Caixa de cambios
47 S
1.1
46   Kieft Cars Ltd.   Alan Rippon
  Ray Merrick
Kieft 1100 Coventry Climax 1.1L L4 47
Fuga aceite
48 S
750
57   Ecurie Jeudy-Bonnet   René Bonnet
  Claude Storez
D.B. HBR Panhard 0.7L Flat-2 44
Distribuidor
49 S
5.0
9   Briggs Cunningham   Phil Walters
  William Spear
Jaguar D-Type Jaguar 3.4L L6 43
Válvula
50 S
5.0
11   Cooper Car Co   Peter Whitehead
  Graham Whitehead
Cooper T38 Jaguar 3.4L L6 38
Presión aceite
51 S
2.0
36   Automobiles Frazer Nash Ltd.   Dick Odlum
  Cecil Vard
Frazer Nash Sebring Bristol 2.0L L6 34
Motor
52 S
3.0
20   Daimler-Benz AG   Pierre Levegh
  John Fitch
Mercedes-Benz 300 SLR Mercedes-Benz 3.0L L8 32
Accidente mortal
53 S
750
53   Société Monopole   Francis Navarro
  Jean de Montrémy
Monopole Sport X88 Panhard 0.7L Flat-2 31
Fuga aceite
54 S
3.0
26   Lance Macklin   Lance Macklin
  Les Leston
Austin-Healey 100 S BMC A90 2.7L L4 28
Danos por accidente
55 S
1.5
42   MG Cars Ltd.   Dick Jacobs
  Joe Flynn
MG EX182 MG 1.4 26
Accidente
56 S
750
56   Automobiles VP   Yves Giraud-Cabantous
  Yves Lesur
VP 166R Renault 0.7L L4 25
Motor
57 S
3.0
15   Officine Alfieri Maserati   Roberto Mières
  Cesare Perdisa
Maserati 300S Maserati 3.0L L6 23
Caixa de cambios
58 S
3.0
14   Mike Sparken   Mike Sparken
  Masten Gregory
Ferrari 750 Monza Ferrari 3.0L L4 22
Motor
59 S
750
61   Nardi Automobili SpA   Dr. Mario Damonte
  Roger Crovetto
Nardi Bisiluro Giannini 0.7L L4 6
Accidente
60 S
1.5
39   Kieft Cars Ltd.   Berwyn Baxter
  John Deeley
Kieft Turner 1.5L L4 4
Temperatura

Non saíron

editar
Pos. Clase Equipo Pilotos Chasis Motor Motivo
NTS S
5.0
2   Ecurie Rosier   Louis Rosier
  Georges Grignard
Talbot Lago Sport Talbot 4.5L L6
NTS S
3.0
17   Automobiles Gordini   Robert Manzon
  Élie Bayol
Gordini T24S Gordini 3.0L L8 Accidente na práctica
NTS S
1.1
45   Arnott Racing Cars   Jim Russell
  Peter Taylor
Arnott Sports Coventry Climax 1.1L L4 Accidente
NTS S
750
54   Moretti Modelo:VNZ Lino Fayen
  Herman Rogenry
Moretti 750S Moretti 0.7L L4 Chegaron tarde a grella
NTS S
750
55   Moretti   Giorgio Ubezzi
  Mesnest Bellanger
Moretti 750S Moretti 0.7L L4 Chegaron tarde a grella
NTS S
750
70   Société Pierre Transbordador   Jacques Blaché
  Louis Pons
Transbordador F750 Renault 0.7L L4 Reserva
NTS S
750
72   Automobiles VP   Jean-Marie Dumazer
  André Héchard
  Jérôme Pourond
V.P. 155R Renault 0.7L L4 Reserva
NTS S
750
75   Louis Rosier   Jean- Louis Rosier
  Jean Estager
Renault 4CV/1063 Renault 0.7L L4 Reserva

Gañadores por clase

editar
Clase Gañadores
Sports 5000 6 Jaguar D-Type Hawthorn / Bueb
Sports 3000 23 Aston Martin DB3S Collins / Frère
Sports 2000 34 Bristol 450C Wilson / Mayers
Sports 1500 37 Porsche 550 Spyder Polensky / von Frankenberg
Sports 1100 49 Porsche 550 Spyder Veuillet / Arkus Duntov
Sports 750 63 D.B. HBR Cornet / Mougin
Biennial Cup 37 Porsche 550 Spyder Polensky / von Frankenberg
Index of Performance 37 Porsche 550 Spyder Polensky / von Frankenberg

Posición loga da carreira

editar
Pos. Equipo Puntos
1   Ferrari 18
2   Jaguar 14
3   Maserati 11
4   Mercedes-Benz 8
5=   Aston Martin 6
5=   Porsche 6
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos neste grupo de clasificación.

Os puntos do campionato eran outorgados aos seis primeiros postos en cada carreira na orde de 8-6-4-3-2-1. Os fabricantes só levaban puntos polo seu mellor clasificado e non recibían puntos polo resto dos coches. Só computaban os 4 mellores resultados das 6 carreiras por cada fabricante. Os puntos gañados pero que non contan para os totais do campionato enuméranse entre paréntesis na táboa anterior.

  1. 1,0 1,1 http://www.racingsportscars.com/race/Le_Mans-1955-06-12.html
  2. 2,0 2,1 "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 22 de febreiro de 2015. Consultado o 24 de xaneiro de 2016. 
  3. 3,0 3,1 3,2 John Fitch, “Racing with Mercedes" (Photo Data Research, ISBN 978-0-9705073-6-5, 2005)
  4. 4,0 4,1 4,2 http://www.sportscardigest.com/1955-24-hours-of-le-mans-race-profile/
  5. Frank Foster (5 setembro 2013). F1: A History of Formula One Racing. BookCaps Study Guides. p. 1968. ISBN 978-1-62107-573-8. 
  6. Sigur E. Whitaker (23 abril 2014). Tony Hulman: The Man Who Saved the Indianapolis Motor Speedway. McFarland. p. 88. ISBN 978-0-7864-7882-8. 
  7. Gary G. Anderson. Austin-Healey 100, 100-6, 3000 Restoration Guide. MotorBooks International. p. 14. ISBN 978-1-61060-814-5. 
  8. Spurgeon, Brad (11 xuño 2015). "On Auto Racing’s Deadliest Day". The New York Times Company, Inc. Consultado o 1 setembro 2015. 
  9. http://www.ewilkins.com/wilko/lemans.htm
  10. http://www.bbc.co.uk/programmes/b00sfptx
  11. "Le Mans 1955 - Reel 2 Part 4". 
  12. 12,0 12,1 12,2 12,3 "Paul Skilleter, Le Mans". Arquivado dende o orixinal o 16 de febreiro de 2007. Consultado o 24 de xaneiro de 2016. 
  13. 13,0 13,1 "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 03 de marzo de 2016. Consultado o 24 de xaneiro de 2016. 

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  • Quentin Spurring. Le Mans 24 Hours: The Official History of the World’s Greatest Motor Race 1949-59. Haynes Publishing. ISBN 978-1-84425-537-5
  • Brian Laban. Le Mans 24 Hours: The Complete Story of World’s Most Famous Motor Race. Haynes Publishing. ISBN 978-1-85227-062-9

Ligazóns externas

editar