Dennis Poore
Roger Dennistoun "Dennis" Poore, nado en Paddington (Londres) o 19 de agosto de 1916 e finado en Kensington o 12 de febreiro de 1987[1] foi un empresario, financeiro e piloto de automobilismo inglés. Foi presidente de NVT durante os últimos días da antiga industria británica de motocicletas.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 19 de agosto de 1916  Londres, Reino Unido |
| Morte | 12 de febreiro de 1987 (70 anos) Londres, Reino Unido |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Reino Unido |
| Actividade | |
| Ocupación | piloto de Fórmula Un , empresario |
| Lingua | Lingua inglesa |
| Carreira militar | |
| Rama militar | Royal Air Force |
| Deporte | automobilismo |
| Participou en | |
| 24 Horas de Le Mans |
|
| Familia | |
| Cónxuxe | Maisie Selina Peta Coast (en)  (1949–) |
| Fillos | Victoria Borwick (pt) |
| Pais | Roger Alvin Poore (pt) e Lorne Margery Dennistoun (en) |
| A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |
Traxectoria editar
O seu pai, Roger Poore, DSO, morreu en acción na primeira guerra mundial o 26 de setembro de 1917. O 24 de marzo de 1949, Dennis Poore casou con Peta Coast. A parella tivo unha filla, Victoria (Victoria Borwick MP).[2]
Poore foi un afeccionado entusiasta do deporte de motor e competiu en dous Grandes Premios do Campionato Mundial en 1952. O seu debut foi no Gran Premio do Reino Unido o 19 de xullo de 1952, onde terminou cuarto. Logrou 3 puntos de campionato. Poore gañou o British Hill Climb Championship en 1950 pilotando un Alfa Romeo de 3.8 litros.[3] Terminou en segundo lugar no Shelsley Walsh, primeiro en Prescott, segundo en Bo'ness, logrou a vitoria en Rest and Be Thankful, despois foi segundo en Bouley Bay e primeiro en Val des Terres, redondeando a tempada con outra vitoria en Prescott.[4] Despois do seu Gran Premio do Campionato do Mundo, Poore correu en autos deportivos para Aston Martin, gañando as Goodwood International Nine Hour cun DB3S en 1955, co-pilotado por Peter Walker.[5]
Poore usou a súa riqueza persoal para financiar a fundación, en 1950, do xornal automobilístico Autosport.
Carreira de NVT editar
Poore converteuse en presidente de Manganese Bronze Holdings PLC, unha empresa de enxeñaría que se ocupa fundamentalmente de fabricar hélices mariñas. Poore máis tarde vendeu o negocio das hélices e utilizou os fondos para comprar unha pequena colección de compañías de motocicletas británicas en problemas, Associated Motor Cycles, Norton, AJS, James, Francis-Barnett, Matchless, e a fabrica de motores Villiers.
Despois do colapso de BSA en 1972, os activos motociclistas de Manganese Bronze e BSA/Triumph fusionáronse en Norton Villiers Triumph Ltd. Poore foi nomeado presidente de NVT e rapidamente vendeu os importantes activos non relacionados coas motos de BSA. NVT foi asistida por importantes axudas do Goberno, que estaban ansiosos por evitar o colapso da industria británica de motocicletas. A reestruturación de Poore tornouse bastante draconiana, facendo que 3.000 dos 4.500 empregados foran despedidos. Isto levou á creación da Cooperativa Meriden que funcionou durante dez anos ata que se declarou en bancarrota. A produción de bicicletas BSA (a A65 twin e a A75 triple) cesou, e con Triumph perdida para Cooperativa, o único modelo de NVT foi a Norton Commando. Aínda que esta máquina gañou o premio de Motor Cycle News "Bike of the Year" durante varios anos, nada podía ocultar o feito de que a Commando era un deseño antigo. Eventualmente a produción da Commando finalizou e NVT terminou montando unha moto de trial asiática de 125cc. Non obstante, Norton pasou a fabricar unha moto cun motor Wankel de dobre rotor baseado no traballo de David Garside en BSA.
En comparación co equipo de xestión de BSA que levou á súa unha vez poderosa compañía a arruinarse pola súa incompetencia, as súas desastrosas decisións comerciais e fracaso ata de apreciar as motos, Poore ao principio parecía un suspiro de aire fresco que podería ser o esperado salvador da industria de motocicletas británica. O seu pasado deportivo mostraba que estaba en consonancia co automobilismo e coa enxeñería. Con todo, os seus plans de reconstrución e redundancia foron duros e algúns o consideraron un pouco máis que un liquidador de activos. O que está claro é que as súas accións levaron á fragmentación da industria cando a consolidación era fundamental para salvala.[6]
Taxis de Londres editar
Coa compra de BSA chegou a súa subsidiaria Carbodies, construtora dos taxis de Londres FX4, o clásico "taxi negro". Despois de desfacerse da fabricación de motocicletas, Poore continuou a dirixir Manganese Bronze como fabricante de taxis e compoñentes ata a súa morte en 1987.
Resultados completos na Fórmula Un editar
(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.
| Ano | Equipo | Chasis | Motor | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | Pos. | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1952 | Connaught Engineering | Connaught Type A | Lea-Francis 4 en liña | SUI | 500 | BEL | FRA | GBR 4 |
ALE | NED | 13º | 3 | |
| Connaught Racing Syndicate | ITA 12 |
Notas editar
- ↑ Jenkins, Richard. "The World Championship drivers – Where are they now?". OldRacingCars.com. Consultado o 2007-07-29.
- ↑ Burke's Peerage, 107th edition, p3172
- ↑ Motor Sport, outubro de 1950, Page 524.
- ↑ Motor Sport, February 1951, Page 53.
- ↑ Small, Steve (1994). The Guinness Complete Grand Prix Who's Who. Guinness. p. 299. ISBN 0851127029.
- ↑ "BSA - Decline & Fall" - Bill Murray - 1985 monograph
Véxase tamén editar
| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Dennis Poore |
Ligazóns externas editar
- Dennis Poore's Alfa Romeo 8C 35 Photographs and information about the 8C-35 (chassis 50013) that Poore owned for many years.