Gran Premio de Italia de 1952

O Gran Premio de Italia de 1952 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Dúas, celebrada o 7 de setembro de 1952 no circuíto de Monza. Foi a oitava carreira da tempada de Fórmula Un de 1952 que se disputou baixo as regras da Fórmula Dúas en 1952 e 1953, en lugar da normativa da Fórmula Un usada normalmente.

Italia Gran Premio de Italia de 1952
Detalles da carreira
Carreira 8 de 8 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1952.
Trazado do circuíto de Monza.
Trazado do circuíto de Monza.
Data 7 de setembro 1952
Nome oficial XXIII Gran Premio d'Italia
Localización Circuíto de Monza, Monza,Italia
Percorrido Percorrido permanente de carreira
6´300 km
Distancia 80 voltas, 504´00 km
ClimaSolleiro
Pole position
Piloto Italia Alberto Ascari Ferrari
Tempo 2:05.7
Volta rápida
Piloto Italia Alberto Ascari(volta 56)
José Froilán González(volta 57-60)
Ferrari
Maserati
Tempo 2:06.1 na volta 56-57-60
Podio
Primeiro Italia Alberto Ascari Ferrari
Segundo José Froilán González Ferrari
Terceiro Italia Luigi Villoresi Ferrari

Informe editar

A carreira final do Campionato do Mundo non foi un grande enfrontamento, xa que a superioridade de Ferrari resolvera o campionato no Gran Premio de Alemaña en agosto. Os equipos italianos, con todo, fixeron un grande esforzo, e Ferrari correu con cinco coches de fábrica o do Campión do Mundo Alberto Ascari, Giuseppe Farina, Gigi Villoresi, Piero Taruffi e André Simon. Maserati correu con tres coches de fábrica, o de Felice Bonetto, Froilán González e Franco Rol e había tres equipos de semi fábrica tamén. Gordini tiña tres coches o de Jean Behra, Maurice Trintignant e Robert Manzon, mentres que Connaught tiña un equipo de tres coches con Stirling Moss, Dennis Poore e Kenneth McAlpine pilotando e HWM tiña tres coches para Lance Macklin, Peter Collins e Mirada Tony. Os organizadores decidiron que só 24 dos 35 equipos debían ser autorizados a comezar, as vítimas máis notables desta norma foron Hans Stuck pai nun Ferrari Ecurie Espadon, os tres HWM, os vellos Maserati de Enrico Platé e a maioría dos privados. Elie Bayol foi impresionantemente rápido no único Osca. Na cualificación Ascari foi máis rápido que Villoresi e Farina que Trintignant o único coche non Ferrari na primeira fila. González encabezou a fila dúas, con Taruffi, Manzon e Simon, e na terceira fila xunto con Moss estaban Bayol, Behra e Mike Hawthorn no seu Cooper - Bristol. Ao comezo González tomou a iniciativa no seu Maserati con Ascari e Villoresi perseguindoo. Detrás deles estaba Bonetto, con todo un grupo de pilotos que intentaban pasar. A batalla na fronte decidiuse cando González fixo unha parada lenta, que permitiu a Ascari e Villoresi tomar a cabeza. O piloto arxentino logrou alcanzar e adiantar a Villoresi, pero Ascari sacou un minuto de vantaxe na meta. Farina terminou cuarto logo da retirada de Bonetto. Ferrari seguia sendo a forza dominante, pero Maserati era a estrela emerxente.[1]

Clasificación editar

Cualificación editar

Pos Piloto Construtor Tempo Diferenza
1 12   Alberto Ascari Ferrari 2:05.7
2 16   Luigi Villoresi Ferrari 2:06.6 +0.9
3 10   Nino Farina Ferrari 2:07.0 +1.3
4 4   Maurice Trintignant Gordini 2:07.2 +1.5
5 26   José Froilán González Maserati 2:07.6 +1.9
6 14   Piero Taruffi Ferrari 2:07.8 +2.1
7 2   Robert Manzon Gordini 2:08.2 +2.5
8 8   André Simon Ferrari 2:09.1 +3.4
9 32   Stirling Moss Connaught-Lea-Francis 2:09.8 +4.1
10 34   Élie Bayol Osca 2:10.6 +4.9
11 6   Jean Behra Gordini 2:10.8 +5.1
12 42   Mike Hawthorn Cooper-Bristol 2:11.2 +5.5
13 22   Felice Bonetto Maserati 2:11.6 +5.9
14 18   Rudi Fischer Ferrari 2:11.8 +6.1
15 40   Ken Wharton Cooper-Bristol 2:12.2 +6.5
16 24   Franco Rol Maserati 2:12.7 +7.0
17 62   Louis Rosier Ferrari 2:12.7 +7.0
18 48   Chico Landi Maserati 2:13.0 +7.3
19 30   Dennis Poore Connaught-Lea-Francis 2:14.0 +8.3
20 36   Eric Brandon Cooper-Bristol 2:14.0 +8.3
21 38   Alan Brown Cooper-Bristol 2:15.0 +9.3
22 28   Kenneth McAlpine Connaught-Lea-Francis 2:15.1 +9.4
23 50   Eitel Cantoni Maserati 2:15.9 +10.2
24 46   Gino Bianco Maserati 2:17.1 +11.4
25 70   Charles de Tornaco Ferrari Sen tempo
26 58   Alberto Crespo Maserati Sen tempo
27 60   Toulo de Graffenried Maserati Sen tempo
28 54   Peter Collins HWM-Alta Sen tempo
29 68   Peter Whitehead Ferrari Sen tempo
30 56   Tony Gaze HWM-Alta Sen tempo
31 64   Bill Aston Aston Butterworth Sen tempo
32 52   Lance Macklin HWM-Alta Sen tempo
33 20   Hans Stuck Ferrari Sen tempo
34 44   Piero Dusio Cisitalia-BPM Sen tempo
35 66   Johnny Claes Simca-Gordini-Gordini Sen tempo
Fonte:[2]

Carreira editar

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 12   Alberto Ascari Ferrari 80 2:50:45.6 1 8´5
2 26   José Froilán González Maserati 80 +1:01.8 5 6´5
3 16   Luigi Villoresi Ferrari 80 +2:04.2 2 4
4 10   Nino Farina Ferrari 80 +2:11.4 3 3
5 22   Felice Bonetto Maserati 79 +1 volta 13 2
6 8   André Simon Ferrari 79 +1 volta 8
7 14   Piero Taruffi Ferrari 77 +3 voltas 6
8 48   Chico Landi Maserati 76 +4 voltas 18
9 40   Ken Wharton Cooper-Bristol 76 +4 voltas 15
10 62   Louis Rosier Ferrari 75 +5 voltas 17
11 50   Eitel Cantoni Maserati 75 +5 voltas 23
12 30   Dennis Poore Connaught-Lea-Francis 74 +6 voltas 19
13 36   Eric Brandon Cooper-Bristol 73 +7 voltas 20
14 2   Robert Manzon Gordini 71 +9 voltas 7
15 38   Alan Brown Cooper-Bristol 68 +12 voltas 12
Ret 32   Stirling Moss Connaught-Lea-Francis 60 Suspensión 9
Ret 46   Gino Bianco Maserati 46 Motor 25
Ret 6   Jean Behra Gordini 42 Motor 11
Ret 42   Mike Hawthorn Cooper-Bristol 38 Non clasificado 12
Ret 24   Franco Rol Maserati 24 Motor 16
Ret 4   Maurice Trintignant Gordini 5 Motor 4
Ret 28   Kenneth McAlpine Connaught-Lea-Francis 4 Suspensión 22
Ret 18   Rudi Fischer Ferrari 3 Motor 16
Ret 34   Élie Bayol Osca 0 Caixa de cambios 10
NSC 70   Charles de Tornaco Ferrari Non se cualificou
NSC 58   Alberto Crespo Maserati Non se cualificou
NSC 60   Toulo de Graffenried Maserati Non se cualificou
NSC 54   Peter Collins HWM-Alta Non se cualificou
NSC 68   Peter Whitehead Ferrari Non se cualificou
NSC 56   Tony Gaze HWM-Alta Non se cualificou
NSC 64   Bill Aston Aston Butterworth Non se cualificou
NSC 52   Lance Macklin HWM-Alta Non se cualificou
NSC 20   Hans Stuck Ferrari Non se cualificou
NSC 44   Piero Dusio Cisitalia-BPM Non se cualificou
NSC 66   Johnny Claes Simca-Gordini-Gordini Non se cualificou
Fonte:[3]

Posicións logo da carreira editar

Pos Piloto Puntos
  1   Alberto Ascari 36 (53.5)
  2   Nino Farina 24 (27)
  3   Piero Taruffi 22
  4   Rudi Fischer 10
  5   Mike Hawthorn 10
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os catro mellores resultados contan para o campionato. Os números sen paréntese son puntos do campionato, os números entre paréntese son a puntuación total obtida.

Notas editar

  1. "Italian GP, 1952 Race Report - GP Encyclopedia - F1 History on GrandPrix.com". GrandPrix.com. GrandPrix.com. Consultado o 2012-07-10. 
  2. "1952 Italian Grand Prix - Qualifying and Race Results". F1Pulse.com. F1 Pulse. Consultado o 2012-07-10. 
  3. "Formula 1 - The Official F1 Website". Formula1.com. Formula 1. Consultado o 2012-07-10. 
  • Ascari e González igualaron o tempo rápido por volta, e compartiron o punto do campionato do mundo.

Ligazóns externas editar


Carreira anterior:
Gran Premio de Holanda de 1952
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1952
Carreira seguinte:
Gran Premio da Arxentina de 1953
Carreira anterior:
Gran Premio de Italia de 1951
Gran Premio de Italia Carreira seguinte:
Gran Premio de Italia de 1953