David Ben-Gurion

David Ben-Gurion (en hebreo: דָּוִד בֶּן גּוּרִיּוֹן), nado coma David Gruen en Płońsk en 1886 e finado en 1973, foi primeiro ministro de Israel entre 1948 e 1953 e de novo de 1955 a 1963.

David Ben-Gurion דָּוִד בֶּן גּוּרִיּוֹן (en hebreo: עברית)
3º Primeiro Ministro de Israel
2 de novembro de 1955 – 21 de xuño de 1963
Presidente	Yitzjak Ben-Zvi Zalman Shazar
Precedido por	Moshé Sharet
Sucedido por	Levi Eshkol
1º Primeiro Ministro de Israel
17 de maio de 1948 – 7 de decembro de 1953
Presidente	Jaim Weizmann Yitzjak Ben-Zvi
Precedido por	ningún
Sucedido por	Moshé Sharet
Ministro de Transporte de Israel
14 de agosto – 24 de decembro de 1952
Precedido por	David-Zvi Pinkas
Sucedido por	Yosef Serlin
1º Presidente do Consello de Estado Provisional de Israel
14 de maio – 16 de maio de 1948
Precedido por	ningún
Sucedido por	Jaim Weizmann
Datos persoais
Nacemento	16 de outubro de 1886 Płońsk, Polonia rusa
Falecemento	1 de decembro de 1973 (87 anos) Sedé Boker, Israel
Partido	Partido Laborista Israelí
Profesión	Sindicalista
Na rede

Convertido en Rusia ao sionismo e ao socialismo, en 1906 trasladouse a Palestina, en 1915 as autoridades otomás expulsárono de Palestina polas súas actividades políticas e asentouse en Nova York, volveu a Palestina cando os británicos a conquistaron.

Ben-Gurion converteuse nun dos líderes do sionismo laborista, cando esta era a tendencia maioritaria no seo da Organización Sionista Mundial. Ben-Gurion foi o arquitecto da Yishuv, que creou un Estado xudeu dentro do Estado, e da Haganah, a organización paramilitar laborista.

Vida política: Primeiro ministro (1948-1953)

Ben-Gurion proclamando a independencia de Israel baixo un retrato de Theodor Herzl, fundador do sionismo moderno.

O 14 de maio de 1948 (o 5 de Iyar de 5708), leu Ben-Gurión en Tel Aviv a declaración de independencia de Israel; inmediatamente ao cabo da cal, o país foi atacado por sete estados árabes - Exipto, Siria, Xordania, o Líbano, Iraq, Arabia Saudita e o Iemen - no que foi o comezo da Guerra de Independencia de Israel.

Unha das súas primeiras ordes, como xefe de Estado de facto, foi a de unificar a todos os grupos combatentes hebreos, creando así ao Exército de Defensa de Israel, o Tzáhal (polas súas siglas en hebreo). Ben-Gurion outorgou á consolidación das Forzas Armadas e á desaparición como tales das milicias previas ao Estado, unha importancia tal, ao momento que non dubidou en mandar bombardear ata o seu afundimento ao barco rebelde "Altalena", con Menajem Beguin a bordo, con tal de impoñer a supremacía do novo estado e impedir o caos que suporía a tolerancia de grupos armados independentes.

O 25 de xaneiro de 1949, aínda sen concluír a guerra, tiveron lugar as primeiras eleccións ao parlamento israelí, a Knéset, das cales Ben-Gurion xurdiu electo como primeiro Primeiro ministro, ao mando do partido Laborista que se alzou con 46 escanos dos 120 en xogo, ocupando así mesmo o cargo de ministro de Defensa.

Ben-Gurion abocouse co ímpeto que o caracterizou á ardua tarefa de construír, estabilizar e consolidar un país en permanente conflito, semidespoboado, desprovisto de materias primas ou outras riquezas, e extremadamente heteroxéneo na súa composición demográfica. A súa peculiar percepción histórica, que combinaba permanentemente o sublime co mundano, levoulle a abrir de pau a pau as portas da inmigración xudía ao novo estado, aínda a costa de instalar ás multitudes recentemente chegadas en míseros casaríos maltreitos, en terras usurpadas aos palestinos, e de impoñer un durísimo sistema de racionamento de comestibles e outros bens a toda a poboación, que se prolongou ata fins dos anos 50. Produto dese mesmo realismo, asinou o 10 de setembro de 1952, co naquel momento Chanceler de Alemaña Occidental, Konrad Adenauer, un extremadamente controvertido acordo de indemnizacións e rendas alemás, como retribución inicial e parcial polos bens confiscados e polos traballos forzados - que non polas vidas perdidas ou o sufrimento causado aos xudeus no Holocausto - perpetrados pola Alemaña nazi.

Véxase tamén

Bibliografía

• Bar-Zohar, Michael, Ben-Gurion: A biography, Delacorte Press, 1979. ISBN 0-440-00987-1
• Gal, Allon, David Ben Gurion and the American Alignment for a Jewish State, Indiana Univ Press, 1992. ISBN 0-253-32534-X
• Heller, Joseph, The Birth of Israel 1945-1949: Ben-Gurion and His Critics, University Press of Florida, 2000. ISBN 0-8130-1732-7
• Rubinstein, Amnon, From Herzl to Rabin: The Changing Image of Zionism, Holmes and Meier Publishers, 2000. ISBN 0-8419-1408-7
• Samuels, Gertrude, B-G - Fighter of Goliaths: The Story of David Ben-Gurion, iUniverse Inc., 2000. ISBN 0-595-00742-2
• St.John, Robert, Ben-Gurion: The Biography of an Extraordinary Man, Garden City, Doubleday & Co., 1959.
• St. John, Robert, Ben-Gurion: Builder of Israel, Londres, London Pub Co, 1998. ISBN 0-9613262-4-7
• Teveth, Shabtai, Ben Gurion and the Palestinian Arabs - From Peace to War, NYC, Oxford Univ. Press, 1985. ISBN 0-19-503562-3
• Teveth, Shabtai, Ben Gurion: The Burning Ground 1886-1948, NYC, Houghton Mifflin, 1987. ISBN 0-7090-3332-X
• Teveth, Shabtai, Ben-Gurion and the Holocaust, NYC, Harcourt Brace, 1996. ISBN 0-15-100237-1

  Conflito árabe-israelí