Yitzhak Rabin
Yitzhak Rabin ou Isaac Rabin ( יִצְחָק רַבִּין en hebreo ), nado en Xerusalén o 1 de marzo de 1922 e finado en Tel Aviv o 4 de novembro de 1995, foi un político e militar israelí. Foi o quinto primeiro ministro de Israel entre 1974 e 1977 e de novo entre 1992 e o seu asasinato en 1995, perpetrado por Yigal Amir.
| Yitzhak Rabin | |
|---|---|
.jpg) | |
| Nacemento | 1 de marzo de 1922 |
| Lugar de nacemento | Xerusalén |
| Falecemento | 4 de novembro de 1995 |
| Lugar de falecemento | Tel Aviv |
| Causa | ferida por arma de fogo |
| Soterrado | Monte Herzl |
| Nacionalidade | Israel |
| Etnia | Pobo xudeu |
| Relixión | xudaísmo |
| Alma máter | Kadoorie Agricultural High School |
| Ocupación | diplomático, oficial e político |
| Pai | Nehemiah Rabin |
| Nai | Rosa Cohen |
| Cónxuxe | Leah Rabin |
| Fillos | Dalia Rabin-Pelossof e Yuval Rabin |
| Irmáns | Rahel Rabin |
| Premios | Ronald Reagan Freedom Award, Premio Nobel da Paz, Premio Félix Houphouët-Boigny, Premio Príncipe de Asturias de Cooperación Internacional, honorary doctor of Ben-Gurion University, doutor honoris causa pola Universidade Bar-Ilan e honorary doctor of the University of Miami |
| Na rede | |
    | |
 | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
TraxectoriaEditar
Nado no seo dunha familia sionista, seu pai, Nehemiah era un xudeu americano de orixe ucraína que viñera a Palestina para loitar na Lexión Xudía durante a primeira guerra mundial coa misión de botar os turcos de Israel e súa nai, Rosa, xudía de orixe rusa foi unha das primeiras integrantes da organización paramilitar Haganah. Aínda que nado en Xerusalén, a familia residiu primeiro en Haifa e desde 1923 en Tel Aviv [1]. Yitzhak identificouse co sionismo e o socialismo dende a súa mocidade, estudou na escola agrícola Kaduri de Galilea, onde se graduou con distinción, pouco despois en 1941 entrou na Palmach, a forza de elite da Haganah, dirixida por Igal Alon. A súa primeira acción foi cortar as liñas de teléfono no Líbano [2], entón en mans do goberno de Vichy. Ascendeu rapidamente e xa rematada a guerra, en outubro de 1945 dirixiu unha operación para liberar a refuxiados xudeus do campo de detención de Atlite. Durante a guerra de independencia mandou un rexemento, trala creación do Estado de Israel mantense na carreira militar, e chega a xefe de Estado Maior durante a guerra dos seis días. Deixou o exército en 1968, nomeado embaixador en Italia e nos Estados Unidos. En 1973 entra no Knesset co Partido Laborista e asume o ministerio de traballo, o 2 de xuño de 1974 foi designado líder do partido e sucede a Golda Meir como primeiro ministro, foi o primeiro sabra (nado en Israel) en acceder ao posto. Durante o seu segundo mandato xogou un papel destacado nos Acordos de Oslo, que crearon a Autoridade Palestina e acabou por recoñecer á OLP o 9 de setembro de 1993 logo de Arafat renunciar á violencia. En 1994 recibiu o Premio Nobel da Paz con Shimon Peres e Yasser Arafat.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
