Autoridade Nacional Palestina

(Redirección desde «Autoridade Palestina»)

A Autoridade Nacional Palestina (ANP; árabe: السلطة الوطنية الفلسطينية As-Sulṭah Al-Waṭaniyyah Al-Filasṭīniyyah) é a organización administrativa establecida para gobernar Cisxordania e a Franxa de Gaza, a raíz dos acordos de Oslo de 1993.[1][2] Tralas eleccións de 2006 e o conseguinte Conflito de Gaza entre Fatah e Hamás, o seu dominio reduciuse só ata a Franxa de Gaza. Fundada orixinalmente co nome de Autoridade Nacional Palestina, o goberno de Fatah renomeouno co nome de Estado de Palestina despois de que Nacións Unidas o recoñecera mediante votación como Estado observador non membro.[3]

Modelo:Xeografía políticaAutoridade Nacional Palestina

HimnoBiladi Editar o valor em Wikidata

Localización
Editar o valor em Wikidata Mapa
 31°53′N 35°12′L / 31.88, 35.2Coordenadas: 31°53′N 35°12′L / 31.88, 35.2
Poboación
Lingua oficialÁrabe palestino (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Datos históricos
Creación1994 Editar o valor em Wikidata
Disolución5 de xaneiro de 2013 Editar o valor em Wikidata
Sucedido porEstado de Palestina Editar o valor em Wikidata

Sitio webminfo.gov.ps Editar o valor em Wikidata

A Autoridade Nacional Palestina formouse en 1994, conforme aos acordos de Oslo entre a Organización para a Liberación de Palestina (OLP) e o goberno de Israel, como un goberno provisional de 5 anos. As negociacións posteriores, que se debían celebrar entre as dúas partes, estaban destinadas buscar un status final para o estado palestino. A día de hoxe, máis de dezasete anos despois da creación da Autoridade, este status aínda non se alcanzou.

Segundo os acordos de Oslo, a Autoridade Palestina designouse exclusivamente para controlar asuntos relacionados coa seguridade e cos civís palestinos nas zonas urbanas (coñecidas como "Area A") e só o control civil nas zonas rurais de Palestina ("Area B"). O resto dos territorios, incluíndo Asentamentos israelís, o Val do Xordán rexións e estradas entre comunidades palestinas, debían estar baixo control israelí ("Area C"). Xerusalén Leste non se incluíu nos acordos. Co tempo, os cambios políticos provocaron que os ámbitos controlados pola Autoridade tamén cambiaran. As negociacións con varios gobernos israelís lograron que a Autoridade conseguise un maior control nalgunhas áreas, pero este control perdeuse cando as Forzas de Defensa de Israel recuperou varias posicións estratéxicas durante a Intifada de Al-Aqsa. En 2005, despois da Segunda Intifada, Israel retirouse unilateralmente dos seus asentamentos na Franxa de Gaza, estendendo así o control palestino en toda a rexión.

Nas Eleccións Lexislativas Palestinas celebradas o 25 de xaneiro de 2006, Hamás saíu vitorioso e nomeou a Ismail Haniyeh Primeiro Ministro. Porén, o goberno de unidade nacional palestino derrubouse cun violento conflito entre Hamás e Fatah, especialmente na Franxa de Gaza. Despois de que a Batalla de Gaza de 2007, coa que Hamás pasou a controlar a zona, o presidente Mahmoud Abbas despediu o goberno liderado por Hamás nomeou a Salam Fayyad Primeiro Ministro. Aínda que o novo goberno reclamou autoridade sobre todos os territorios palestinos, o control de Hamás na Franxa de Gaza provocou que o goberno só controlara Cisxordania. O presuposto da Autoridade provén principalmente de programas de axuda exterior e da Liga Árabe, mentres que o goberno de Gaza dependía na súa maior parte de Irán, ata o comezo da Primavera árabe.

Dende 2007, a Autoridade Nacional Palestina continuou supervisando os territorios palestinos en Cisxordania, mentres que o goberno da Hamás continuou controlando a Franxa de Gaza. Un acordo de reconciliación para unir ambos gobernos, firmado no Cairo en 2011, ratificado no 2012. Porén, novas tensións entre eles, ademais dos efectos da Primavera árabe (especialmente a guerra civil siria), atrasaron a súa aplicación. En 2011, representantes da Autoridade non conseguiron mellorar o seu status nas Nacións Unidas, aínda que o seu status finalmente cambiou a membro de pleno dereito. En xullo de 2012, o goberno de Hamás en Gaza considerou a declaración de independencia da Franxa de Gaza, co apoio de Exipto.[4]

En agosto de 2012, o Ministro de Asuntos Exteriores Riyad al-Malki informou aos periodistas en Ramala que a Autoridade pediría o status de país observador na Asemblea Xeral das Nacións Unidas.[5] O 29 de novembro de 2012, a Asemblea aprobou a Resolución 67/19, cambiando o status de "estado non membro" cunha votación con 138 votos contra 9, con 41 abstencións. Isto implicou o recoñecemento da súa soberanía.[6][7]

Visión xeral editar

A Autoridade Nacional Palestina é un Goberno provisional establecido segundo os acordos de Oslo[8] despois de que Israel asumira responsabilidades militares nos centros de poboación palestinos (Area A), en Cisxordania e na Franxa de Gaza, ata que se alcance un acordo definitivo con Israel sobre o status final de Palestina.[9][10] As responsabilidades administrativas outorgadas á Autoridade Ncional Palestina limítanse a asuntos civís e seguridade interna, e non inclúen seguridade ou asuntos exteriores.[10] Os palestinos residentes no exterior e en Israel non poden votar para elixir os cargos da Autoridade Nacional Palestina.[11] A ANP non debe confundirse coa Organización para a Liberación de Palestina (OlP) que segue sendo recoñecida internacionalmente como o goberno lexítimo do pobo palestino, en representación deste nas Nacións Unidas baixo o nome de "Palestina".[12][13]

A ANP recibiu axuda financeira da Unión Europea e dos Estados Unidos (aproximadamente USD 1 bln. entre os dous en 2005). Suspendéronse todas as axudas directas o 7 de abril de 2006, pola vitoria de Hamás nas eleccións parlamentarias.[14][15] Pouco despois, o pago da axuda reanudouse, pero entregándoa directamente nas oficinas de Mahmoud Abbas en Cisxordania.[16] O Conflito entre Hamás e Fatah provocou que Hamás tomase o control da administración de todas as institucións da Autoridade Nacional Palestina na Franxa de Gaza. Dende o 9 de xaneiro de 2009, cando o mandato de Mahmoud Abbas como presidente debería rematar e ser convocadas as eleccións, partidarios de Hamás, moitos na Franxa de Gaza, retiraron o apoio ao presidente e no seu lugar apoiaron a Aziz Dweik, que fora presidente da Cámara do Consello Lexislativo Palestino, para ser presidente interino ata as novas eleccións.[17][18] Os gobernos occidentais, que só recoñecían a Abbas como presidente, non lle deron ningunha axuda internacional á ANP.

O Aeroporto Internacional de Gaza construíuno a ANP na cidade de Rafah, pero só estivo operativo durante un curto período de tempo, antes de ser destruído por Israel Intifada de Al-Aqsa no ano 2000. Tamén se comezou a construír un porto, pero nunca foi rematado (Véxase máis adiante).

Nos acordos de Oslo pediuse a creación dunha forza policial palestina.[10] A primeira Policía palestina de 9000 homes despregouse en Xericó en 1994, e despois en Gaza.[10] Estas forzas loitaron inicialmente por controlar a seguridade nas zonas nas que tiñan un control parcial.[10] Estímase que en 1996 as forzas de seguridade da ANP incorporaron entre 40000 e 80000 recrutas.[19] As forzas de seguridade utilizan algúns vehículos blindados e un número limitado de armas automáticas.[20] Algúns palestinos opóñense ou critican o proceso de paz das forzas de seguridade palestina ao ser maior que o de Israel.[10]

Algúns palestinos dependen do acceso ao mercado laboral israelí. Durante a década de 1990, algunhas empresas israelís comezaron a substituír os traballadores palestinos por outros estranxeiros. O proceso encontrouse con problemas de seguridade económica. Este dano á economía palestina, especialmente na Franxa de Gaza, onde 45.7% da poboación vive por debaixo do limiar de pobreza, segundo CIA World Factbook, pero tamén afectou a Cisxordania.

Historia editar

Creación editar

 
Yitzhak Rabin, Bill Clinton e Yasser Arafat no acto da firma dos Acordos de Oslo o 13 de setembro de 1993.

Os Acordos de Oslo firmáronse o 13 de setembro de 1993 entre a Organización para a Liberación de Palestina (OLP) e Israel. O acordo no cal se detallaba a creación da Autoridade Nacional Palestina firmouse o 4 de maio de 1994.[Cómpre referencia] Esta era unha organización provisional creada para administrar de forma limitada un autogoberno palestino durante un período de cinco anos, tempo no que as negociacións sobre o status final terían lugar.[21][22][23] O Consello Central Palestino, actuou en nome do Consello Nacional Palestino da OLP, executando este acordo nunha reunión celebrada en Tunes do 10 ao 11 de outubro de 1993, facendo á Autoridade Nacional Palestina responsable ante o Comité Executivo para a Liberación de Palestina.[24]

As eleccións xerais da súa primeira asemblea lexislativa, o Consello Lexislativo Palestino, o 20 de xaneiro de 1996.[24] O mandato remataba o 4 de maio de 1999, pero as eleccións non se celebraron debido á "situación coartiva existente".[24]

Segunda Intifada editar

Dende o comezo da Segunda Intifada, a ANP neutralizou tanto territorios palestinos (Franxa de Gaza e Cisxordania como no estranxeiro. Ariel Sharon e a administración Bush negáronse a negociar con Yasser Arafat, líder da Organización para a Liberación de Palestina e posteriormente presidente da ANP, de quen aseguraron que formaba "parte do problema" (en relación co conflito árabe-israelí) e non da solución. Israel tamén apuntou ás infraestruturas da Autoridade Nacional Palestina; en particular pecharon zonas do mar palestinas e aeroportos, alegando que eran utilizados para transportar terroristas e o seu equipamento. As incursións de Israel durante a Intifada tamén provocaron danos en parte da infraestrutura informática palestina.

Os palestinos criticaron estas medidas, xa que defenden que a Autoridade Nacional Palestina está preto de colapsarse, e xa non é capaz de cumprir cos seus compromisos internos e externos. A ONU respondeu que isto era "algo bo". Esta constante deterioración dos recursos e infraestruturas da ANP, denunciárono a propia Autoridade e algúns dos seus colaboradores da Unión Europea, dicindo que Israel está a tratar deliberadamente de limitar os poderes da ANP para facer cumprir a lei, co fin de crear unha imaxe de terrorismo e anarquía nos territorios palestinos.

Notas editar

Referencias
  1. "The Palestinian Authority". 
  2. "The Palestinian government". CNN. 5 Abril de 2001. Arquivado dende o orixinal o 17 de xaneiro de 2008. Consultado o 2012-11-26. 
  3. ONU (29 de novembro de 2012). "Asamblea General acepta a Palestina como Estado observador no miembro de la ONU" (en (en castelán)). Consultado o 5 de setembro de 2013. 
  4. "Report of possible Gaza independence stirs debate". Al Arabiya. 31 de xullo de 2012. Arquivado dende o orixinal o 14 de outubro de 2012. Consultado o 2012-11-26. 
  5. "Palestinians to renew U.N. statehood drive in September". Al Arabiya. 4 August 2012. Arquivado dende o orixinal o 01/03/2013. Consultado o 2012-11-26. 
  6. "Palestinians win implicit U.N. recognition of sovereign state". Reuters. 29 de novembro de 2012. Arquivado dende o orixinal o 05 de xuño de 2014. Consultado o 29 de novembro de 2012. 
  7. "UN makes Palestine nonmember state". 3 News NZ. 30 de novembro de 2012. Arquivado dende o orixinal o 16 de xaneiro de 2013. Consultado o 22 de decembro de 2012. 
  8. Agreement on Preparatory Transfer of Powers and Responsibilities Between Israel and the PLO, Article 1
  9. Martijn Schoonvelde (26 de xuño de 2009). "Palestinian Territories". Arquivado dende o orixinal o 03 de xuño de 2009. Consultado o 26 de xullo de 2009. 
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 Eur 2003, p. 521
  11. Rothstein 1999, p. 63
  12. Brown 2003, p. 49
  13. Watson 2000, p. 62
  14. "US suspends aid to Palestinians". BBC News. 7 de abril de 2006. Consultado o 7 de abril de 2006. 
  15. "Abbas warns of financial crisis". BBC News. 20 de febreiro de 2006. Consultado o 19 de febreiro de 2006. 
  16. Akiva Eldar. "U.S. to allow PA funds to be channeled through Abbas office". Haaretz. 
  17. Patrick Martin (18 de xullo de 2009). "Fancy that, a moderate in Hamas". The Globe and Mail (Toronto). Consultado o 3 de agosto de 2009. 
  18. "Hamas Says Dweik “Real President” until Elections are Held". Arquivado dende o orixinal o 27 de maio de 2020. Consultado o 2020-04-30. 
  19. David Hirst, "The New Oppressor of the Palestinians," Guardian (Londres), 6 xullo de 1996, reimpreso en World Press Review, outubro de 1996, p. 11. Hirst suggests that there are 40,000–50,000 security officers. For Israeli press reports about there being 40,000 officers, see Steve Rodan, "Gov't: PA Has 16,000 More Policemen than Permitted by Oslo," Jerusalem Post (international edition), 2 de maio de 1998, p. 3. According to The Jerusalem Post, Israeli defense sources said in September 1996 that the number of armed men in the PA had risen to 80,000. See Steve Rodan, "Palestinians Have 80,000 Armed Fighters," Jerusalem Post, 27 de setembro de 1996, p. 5.
  20. "The Israeli-Palestinian Interim Agreement on the West Bank and the Gaza Strip". JewishVirtualLibrary.org. Consultado o 19 de febreiro de 2006. 
  21. Oslo Accords, Article I
  22. Oslo Accords, Article V
  23. Gaza–Jericho Agreement, Article XXIII, Section 3
  24. 24,0 24,1 24,2 Pages 44–49 of the written statement submitted by Palestine Arquivado 05 de febreiro de 2009 en Wayback Machine., 29 de xaneiro de 2004, in the International Court of Justice Advisory Proceedings Arquivado 06 de setembro de 2015 en Wayback Machine. on the Legal Consequences of the Construction of a Wall in the Occupied Palestinian Territory Arquivado 30 de abril de 2008 en Wayback Machine., referred to the court Arquivado 05 de febreiro de 2009 en Wayback Machine. by U.N. General Assembly resolución A/RES/ES-10/14 (A/ES-10/L.16) adoptada o 8 de decembro de 2003 na 23rd Meeting of the Resumed Tenth Emergency Special Session.

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar


 
 Este artigo sobre historia é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
 Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.