Wikipedia

Medio dólar do Sesquicentenario de Lexington-Concord

moeda conmemorativa estadounidense (1925)

Medio dólar do
Sesquicentenario de Lexington-Concord [1]
A/: Estatua dun soldado minuteman, co seu fusil, obra de Daniel Chester French, en Concord, Massachusetts.

Lendas: UNITED STATES OF AMERICA/ CONCORD MINUTEMAN / IN GOD WE TRUST / PATRIOT HALF DOLLAR.

R/: O Old Belfry, en Lexington, Massachusetts.

Lendas: LEXINGTON-CONCORD SESQUICENTENNIAL / OLD BELFRY, LEXINGTON / HALF DOLLAR / 1775-1925

O medio dólar do Sesquicentenario de Lexington-Concord, é unha moeda de prata dese valor facial emitida en 1925 pola Casa da Moeda dos Estados Unidos e cuñada na Ceca de Filadelfia en conmemoración do 150 aniversario das batallas de Lexington e Concord, que deron inicio á guerra da independencia estadounidense.[2][3]

Foi deseñada por Chester A. Beach. No seu anverso figura a estatua de 1874 de Daniel C. French titulada The Minute Man, e no seu reverso reprodúcese a torre de campanario coñecida como Old Belfry, situada en Lexington, Massachusetts.

Membros da delegación de Massachusetts no Congreso presentaron en 1924 un proxecto para crear un medio dólar conmemorativo do aniversario, que foi aprobado por ambas as cámaras do Congreso e asinado polo presidente Calvin Coolidge. Beach tivo que satisfacer os comités de Lexington e Concord, e a Comisión de Belas Artes dos Estados Unidos aprobou o deseño con reticencias, xa que consideraba que os temas cos que Beach traballara resultaban deficientes.

As moedas vendéronse ao prezo dun dólar nas celebracións do aniversario en Lexington e en Concord, e tamén se venderon en bancos de toda Nova Inglaterra. Cuñouse pouco máis da metade da tiraxe autorizada de 300.000, e vendéronse case todas as moedas producidas.

Antecedentes editar

 
Gravado Battle of Lexington, April 19, 1775 (Biblioteca Pública de Nova York).[4]

As batallas de Lexington e Concord tiveron lugar nesas cidades próximas a Massachusetts o 19 de abril de 1775. A inimizade entre o Goberno británico e os colonos estadounidenses que precedeu a guerra da independencia levara, a principios de 1775, á formación de grupos de milicianos hostís aos británicos na zona de Boston. Estes grupos, baixo o control do Comité de Seguridade do líder de Massachusetts John Hancock, eran coñecidos como minutemen, pola súa disposición a reunirse para loitar en calquera momento. En varias cidades, como Concord, almacenábanse ademais depósitos de municións para o seu uso.[5]

 
Os británicos entrando en Concord, nun gravado de Amos Doolittle (1775).[6]

O secretario de Estado británico para as Colonias, Lord Dartmouth, ordenou ao comandante británico en Boston, o xeneral Thomas Gage, que acabase con esta resistencia. O 18 de abril de 1775, Gage ordenoulle en segredo ao tenente coronel Francis Smith que fose con 700 homes a Concord e destruíse alí as municións.[5][7] Non se coñece con certeza como se informaron os americanos do plan: Margaret, a esposa de Gage, nacera en Nova Jersey e podería ter sido unha espía.[8] Outro líder local, Joseph Warren, informou a Paul Revere e William Dawes, e ambos dirixíronse por camiños separados a Lexington para alertar os líderes e os milicianos da chegada dos británicos. Ambos conseguiron chegar a Lexington, onde se reuniron con Hancock e Samuel Adams. As subministracións en Concord foron trasladadas.[5][7]

As tropas británicas iniciaron a súa marcha ás dúas da madrugada do 19 de abril, e Smith enviou tropas por diante ao mando do comandante John Pitcairn. Cando Pitcairn e os seus homes atoparon unha compañía de colonos armados na vila de Lexington, ordenoulles que se dispersasen. En medio da confusión, un disparo de procedencia descoñecida provocou varias cargas das tropas británicas. Oito dos homes do lugar morreron e un soldado británico resultou ferido. Os británicos queimaron ou destruíron as subministracións que puideron achar en Concord, e produciuse un segundo enfrontamento na Ponte Norte, onde tivo lugar o lendario "disparo que deu a volta ao mundo".[5][7] A ponte quedou en poder dos británicos e daquela xa se reuniran uns 400 minutemen. Ao veren o fume de Concord, os colonos creron que a cidade estaba a ser incendiada e intentaron cruzar a ponte para a socorrer. Os británicos dispararon contra eles, pero os colonos devolveron o fogo e derrotáronos. Os británicos, que lograran reforzos ao se decataren de que o campo se erguera contra eles, iniciaron a súa marcha cara a Boston acosados por polo menos 2.000 milicianos que lles inflixiron un número constante de baixas a canonazos ata que os británicos conseguiron a protección dos canóns preto de Boston. Os encontros de Lexington e Concord foron as primeiras batallas do que se converteu na guerra da independencia estadounidense.[9]

Proceso lexislativo editar

 
John Jacob Rogers (1881-1925) representante por Massachusetts.[10]
 
Frederick William Dallinger (1871-1955) representante por Massachusetts.[11]

O 5 de maio de 1924, os congresistas republicanos por Massachusetts John Jacob Rogers e Frederick Dallinger presentaron na Cámara de Representantes resolucións conxuntas idénticas para establecer unha Comisión do Sesquicentenario de Lexington-Concord e autorizar a participación federal nas celebracións do 150 aniversario das batallas. Robert Luce, tamén dese estado, presentou unha copia idéntica. Rogers representaba ao distrito de Concord no Congreso, en tanto que os habitantes de Lexington se contaban entre os electores de Dallinger. Os tres proxectos foron remitidos ao Comité da Biblioteca,[12] presidido por Luce. As sesións celebráronse o 8 de maio de 1924, coa presenza tanto de Rogers como de Dallinger. Rogers falou das celebracións de 1875 dos centenarios de Lexington e Concord, ás que asistiran o presidente Ulysses S. Grant, o vicepresidente Henry Wilson, o presidente da Cámara de Representantes, James G. Blaine, e outras personalidades. Estas celebracións non as levaran a cabo conxuntamente as cidades de Lexington e Concord, senón que houbera dous programas separados, aínda que cunha cooperación estreita entre ambas. Tiñan a intención de seguir este modelo para o 150 aniversario en 1925: aínda que habería unha considerable coordinación, cada cidade tería o seu propio comité e os seus propios actos.[13]

Rogers esbozou a solicitude para a creación da comisión, con catro membros que serían nomeados por cada cámara do Congreso e tres polo presidente Calvin Coolidge. Rogers e Dallinger querían 10.000 dólares para a comisión e que o Congreso autorizase a emisión de moedas e selos conmemorativos. Rogers explicou ao comité que o texto das disposicións lexislativas para a moeda se tomaran prestadas do proxecto de lei para o medio dólar do Tricentenario dos Peregrinos (1920-1921), e lembroulles outras moedas conmemorativas emitidas ata entón.[14]

Naquela época, o Goberno non vendía as moedas conmemorativas, senón que o Congreso, ao autorizar a súa emisión, designaba unha entidade á que lle atribuía o dereito exclusivo de comprar as moedas ao seu valor nominal e vendelas logo ao público cunha prima, como vía de financiamento de causas sen ánimo de lucro.[15] Solicitouse un máximo de 300.000 moedas. Dallinger sinalou que o Goberno non incorrería en ningún custo polos medios dólares conmemorativos; aínda máis ben se beneficiaría da señoriaxe e nunca tería que trocalos, xa que quedarían nas mans dos coleccionistas. Logo da comparecencia dos dous congresistas, o presidente Luce presentou unha carta do líder da maioría do Senado, Henry Cabot Lodge, de Massachusetts, na que manifestaba o seu apoio ao proxecto.[14] Luce presentou a súa propia versión da resolución o día seguinte, coa recomendación do seu comité de que fose aprobada.[16]

A resolución foi levada ao pleno da Cámara o 7 de xuño de 1924, cando Luce pediu que a Cámara aprobase a lei que autorizaba a emisión. No seu informe, aludira ao coñecido poema de Ralph Waldo Emerson "Himno de Concord" ao incluír a frase "agricultores asediados", unha referencia que Otis Wingo, de Arcansas, utilizou como escusa para pronunciar un longo discurso sobre os aranceis, acusando á maioría republicana de prexudicar o agricultor. Ao que Wingo terminou entre os aplausos da parte demócrata, a Cámara aprobou o proxecto de lei sen necesidade de votación, con Rogers presidindo a Cámara en ausencia do Presidente.[17]

A resolución foi transmitida ao Senado o mesmo día e remitiuse ao Comité de Asignacións desta cámara.[18] O 5 de xaneiro de 1925, a resolución foi devolta ao Senado por Francis Warren, de Wyoming, sen emendas, coa recomendación de que fose aprobada. O senador Joseph T. Robinson, de Arcansas, preguntou polo importe da asignación que se facía no proxecto de lei, e cando se lle dixo que era de 15.000 dólares, non fixo máis preguntas. O proxecto foi aprobado sen oposición,[19] e promulgouse como lei coa sinatura do presidente Calvin Coolidge o 14 de xaneiro de 1925.[20][21]

Preparación editar

 
A estatua The Minute Man (1874), de Daniel Chester French, reproducida no anverso da moeda.

En 1923, os comités de Lexington e Concord consideraron a posibilidade de solicitar unha moeda conmemorativa e, sen saber un do outro, puxéronse en contacto con Chester Beach, autor do deseño do medio dólar do Centenario da Doutrina Monroe. Beach foi quen conseguiu que combinasen os seus esforzos e cada parte aceptou pagar a metade dos seus honorarios, que ascendían a 1.250 dólares. Así as cousas, cada cidade decidiría o deseño dunha face do medio dólar conmemorativo de ambas as efemérides.[22]

O xuíz Prescott Keyes, que dirixía o comité de Concord, enviou a Beach o deseño proposto para o anverso —o lado que lle correspondeu a Concord— o 2 de febreiro de 1925, e informouno de que o deseño de Lexington para o reverso non tardaría en chegar. O día seguinte, Edward Stone, avogado do comité de Lexington, envioulle a Beach unha carta para a formalización do contrato, segundo o cal Beach non cobraría se a Comisión de Belas Artes dos Estados Unidos non aprobaba os modelos de xeso. Beach respondeu a Stone o día 4 de febreiro, contándolle que falara con James Earle Fraser, deseñador da moeda de cinco centavos Buffalo e escultor membro da Comisión, e que o informaran de que a Comisión acababa de celebrar a súa reunión mensual e que se puidera reunir o quórum necesario para aprobar a moeda. Beach sinalou que a Casa da Moeda tardaría tres ou catro semanas en empezar a súa produción despois de que se dese a aprobación final. El xa falara disto co gravador xefe da Casa da Moeda, George T. Morgan, en 1924; Morgan falecera había pouco, pero Beach non esperaba que o novo gravador xefe, John R. Sinnock, causase demoras adicionais.[23]

 
O deseñador da moeda, Chester A. Beach, ca. 1930.[24]

O 4 de febreiro, o artista de Concord Philip Holden envioulle a Beach esbozos mellorados para ambas as faces. Beach opinaba que o ano debía aparecer na moeda por si só, ademais das datas do aniversario 1775-1925. O 5 de febreiro Keyes escribiu a Beach para lle comentar que vira o medio dólar do Tricentenario dos Peregrinos e o medio dólar Hugonote-Valón, e que ambos levaban as súas datas só como parte dos aniversarios.[25]

Keyes observou que as dúas moedas tiñan as palabras PILGRIM e HUGUENOT respectivamente antes de HALF DOLLAR, e propuxo que a palabra PATRIOT aparecese no mesmo lugar na nova moeda. Keyes sinalou que o 19 de abril, aniversario de ambas as batallas, é o Día do Patriota en Massachusetts. Insistiu tamén en que aparecese a expresión THE CONCORD MINUTE MAN, aínda que fose ilexible: "o público destas dúas cidades é ás veces bastante sensible sobre asuntos insignificantes e por iso o Sr. Stone e eu fomos moi exixentes para chegarmos a un acordo en canto a todos os detalles".[25]

Beach aceptou os cambios de redacción, suxeitos á aprobación das autoridades de Washington. O 12 de febreiro de 1925, Keyes volveu a escribirlle para lle comunicar que Harry B. Little, arquitecto da Catedral Nacional de Washington, examinara os deseños e tiña suxestións, entre elas a de trasladar o lema E PLURIBUS UNUM da parte inferior do lado de Concord á esquerda do minuteman. Tamén propuxo pór APRIL 19 na moeda. Beach non o fixo, aínda que adoptou outras suxestións de Keyes. A Comisión de Belas Artes considerou que a estatua de French, debido á súa estreiteza, non era adecuada para unha moeda.[26] Non obstante, aprobou o deseño, e Moore escribiu ao director da Casa da Moeda, Robert J. Grant, o 5 de marzo, dicindo que "debe permitirse a un deseñador utilizar os símbolos como mellor saiba para encher os espazos dunha moeda ou medalla".[27]

O 27 de marzo xa se levaran a cabo algunhas cuñaxes de proba da nova moeda na Ceca de Filadelfia. Stone encargou unha cantidade inicial de 100.000 medios dólares o 31 de marzo.[28]

Deseño editar

 
O Servizo Postal dos EEUU emitiu tamén un selo do aniversario que reproduce a estatua de French e os versos de Emerson.

O anverso reproduce a estatua de 1874 de Daniel Chester French coñecida como The Minute Man, que se erixe en Concord. Conmemora os minutemen, milicianos voluntarios que loitaron contra os británicos en 1775, e representa un granxeiro cun rifle na man, que leva o abrigo sobre o arado. O granxeiro está listo para responder ao sinal de reunión, que presumiblemente dará a campá do Old Belfry de Lexington, tema do reverso da moeda. A cabeza do minuteman oculta parte do nome do país que axudou a fundar, e o home está flanqueado á esquerda pola inscrición CONCORD MINUTE-MAN e á dereita polo habitual lema da moeda estadounidense IN GOD WE TRUST".[1][2]

Non aparece na moeda, pero si na base da estatua de Concord, a primeira estrofa do poema de Ralph Waldo Emerson Concord Hymn, versos memorizados obedientemente por xeracións de escolares estadounidenses.[29]

“ Xunto á ruda ponte que arqueaba a riada,
despregaron a súa bandeira á brisa de abril,
aquí estiveron unha vez os aguerridos granxeiros,
e dispararon o tiro que se oíu en todo o mundo.
—Concord Hymn, de Ralph Waldo Emerson. 		”
 
O Old Belfry, en Lexington, reproducido no reverso da moeda.[30]

O reverso representa o Old Belfry,[1][2] como se coñece a torre do campanario situada en Lexington, na que se facía soar unha campá para reunir a milicia local. O campanario non era daquela antigo, xa que se construíu logo da doazón dunha campá de 210 kg por Isaac Stone á cidade de Lexington en 1761. A campá fíxose soar tras a chegada dos informantes Revere e Dawes, pero ao non aparecer ningún soldado británico, o capitán John Parker enviou os seus homes á casa, con instrucións de ficaren preparados. Volveu a sonar ás 5:30 da mañá, cando se soubo que os británicos non estaban lonxe.[7]

O numismático John F. Jones, no seu estudo de 1937 sobre as moedas conmemorativas estadounidenses, considerou que a estatua e a torre do campanario eran temas moi acaídos para a moeda, pero lamentou que carecese das liñas claras e nítidas das emisións especiais anteriores.[31] O historiador da arte Cornelius Vermeule, no seu libro sobre moedas e medallas dos EEUU, afirmou que o medio dólar de Lexington-Concord "se reduce case ao nivel artístico dunha fotografía, pois pouco queda de orixinal por parte de Beach". Vermeule desaprobou as numerosas inscricións, aínda que admitiu que Beach se viu na obriga de facelas, e desagradoulle especialmente a colocación de IN GOD WE TRUST ("En Deus confiamos"): "Nada está máis fóra de lugar que o lema relixioso". Vermeule opinou que "aínda que menos irritante que o seu medio dólar para o Centenario da Doutrina Monroe, esta moeda non fai honor á estatura de Beach como artista de primeira clase. O que a moeda zumega en patriotismo, fáltalle en arte".[32]

Produción, distribución e coleccionismo editar

En abril e maio de 1925, a Ceca de Filadelfia cuñou un total de 162.099 medios dólares do Sesquicentenario de Lexington-Concord, dos cales 99 se reservaron para a súa inspección e comprobación por parte da Comisión de Ensaios dos Estados Unidos na súa reunión anual en 1926.[33] As moedas cuñáronse a partir de discos inicialmente destinados para a cuñaxe de moedas do medio dólar conmemorativo de Stone Mountain de 1925, pero que non se chagaran a utilizar.[27]

A primeira moeda cuñada entregóuselle ao presidente Coolidge e o resto da produción vendeuse nas celebracións do aniversario en Lexington e en Concord, ambas do 18 ao 20 de abril de 1925. Vendéronse 39.000 unidades en Lexington e 21.000 en Concord. A distribución correu a cargo da Lexington Trust Company e do Concord National Bank, que venderon as moedas en estoxos de madeira decorados con imaxes da estatua e da torre do campanario. Tamén as venderon bancos de toda Nova Inglaterra e, en certa medida, do resto do país. Só se devolveron á Casa da Moeda 86 moedas, que é probable que fosen pezas danadas. A maioría vendéronse ao público en xeral, non a coleccionistas.[33][34] O prezo de venda era dun dólar.[35]

A edición de 2018 de A Guide Book of United States Coins, de Richard S. Yeoman, atribúelle a esta moeda un prezo de entre 75 e 700 dólares, dependendo do seu estado de conservación.[36] Un exemplar en condicións de aspecto e conservación excepcionais acadou nunha poxa en 2014 os 11.880 dólares.[37]

Notas editar

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 "½ Dollar Lexington-Concord Sesquicentennial". Numista.com
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 "Lexington-Concord Sesquicentennial Half Dollar". United States Mint.
  3. ↑ "1925 Lexington Concord Sesquicentennial Half Dollar". Earlycommemorativecoins.com
  4. ↑ "Battle of Lexington, April 19, 1775". The New York Public Library.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Slabaugh, A. R. (1975). Páxina 62.
  6. ↑ "Plate II. A view of the town of Concord". The New York Public Library.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Flynn, K. (2008). Páxina 112.
  8. ↑ Fischer, D. H. (1994). Paul Revere's Ride. Oxford University Press. Páxina 96. ISBN 0-19-508847-6
  9. ↑ "Battles of Lexington and Concord". History.com
  10. ↑ "Rogers, J.J. Honotrable". Library of the Congress.
  11. ↑ "F.W. Dallinger of Mass.". Library of the Congress.
  12. ↑ USHRCL (1924). Páxina 1.
  13. ↑ USHRCL (1924). Páxina 3.
  14. ↑ 14,0 14,1 USHRCL (1924). Páxinas 3-6.
  15. ↑ Slabaugh, A. R. (1975). Páxinas 3-5.
  16. ↑ USHRCL (1924).
  17. ↑ "Battle of Lexington and Concord". En Congressional Record. Senate. Vol. 65. Part 11. 7 de xuño de 1924. Páxinas 11.209-11.211.
  18. ↑ "Message from the House - Joint Resolution Refered". En Congressional Record. Senate. Vol. 65. Part 11. 7 de xuño de 1924. Páxina 11.152.
  19. ↑ "Anniversary of the Battle of Lexington and Concord". En Congressional Record. Senate. Vol. 66. Part 2. 5 de xaneiro de 1925. Páxina 1.196.
  20. ↑ "Lexington-Concord Sesquicentennial Commemorative Coin Legislation". United States Mint.
  21. ↑ Flynn, K. (2008). Páxina 111.
  22. ↑ Bowers, Q. D. (1991). Páxina 187.
  23. ↑ Taxay, D. (1967). Páxinas 80, 85.
  24. ↑ "Chester Beach, ca. 1930". Archives of American Art. Smithsonian Institution.
  25. ↑ 25,0 25,1 Taxay, D. (1967). Páxinas 85-86.
  26. ↑ Taxay, D. (1967). Páxinas 86-88.
  27. ↑ 27,0 27,1 Flynn, K. (2008). Páxina 290.
  28. ↑ Flynn, K. (2008). Páxinas 290-291.
  29. ↑ Swiatek, A.; Breen, W. (1981). Páxina 135.
  30. ↑ The street railway review. Windsor & Kenfield, Chicago. Vol. VIII. Nº 7. Xullo de 1898. Páxina 505.
  31. ↑ Jones, J. F. (1937). Páxina 395.
  32. ↑ Vermeule, C. (1971). Páxina 168.
  33. ↑ 33,0 33,1 Bowers, Q. D. (1991). Páxina 189.
  34. ↑ Flynn, K. (2008). Páxina 113.
  35. ↑ Swiatek, A. (2012). Páxina 161.
  36. ↑ Yeoman, R. S. (2018). Páxina 1.464.
  37. ↑ Yeoman, R. S. (2015). Páxinas 1.131-1.132.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Outros artigos editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Medio_dólar_do_Sesquicentenario_de_Lexington-Concord&oldid=6721437»