Salto de lonxitude

O salto de lonxitude é unha proba do actual atletismo consistente en percorrer a máxima distancia posible no plano horizontal a partir dun salto tras unha carreira. A carreira previa debe realizarse dentro dunha área existente para iso, que finaliza nunha táboa de batida que indica o punto límite para realizar o impulso. A caída ten lugar sobre un foso de area. A distancia do salto mídese desde a táboa de batida ata a marca máis atrasada sobre a area feita por calquera parte do corpo do atleta, e consta de catro partes: carreira, impulso, voo e caída.

Helsinqui, xullo de 2005

Os competidores realizan tres saltos cada un e os oito mellores pasan á seguinte rolda doutros tres saltos. Sempre se ten en conta o salto máis longo. En caso de empate gañará, entre os dous atletas, o que realice o segundo salto máis longo.

É proba olímpica na categoría masculina desde a súa primeira edición celebrada en Atenas en 1896. A categoría feminina da proba debutou nos Xogos celebrados en Londres en 1948. Porén esta proba xa se realizaba nos Xogos Olímpicos da Antigüidade, polo menos desde o ano 708 aC incluída dentro da proba do péntatlon.

Descrición

Área de competición

A pista de aceleración non ten unha lonxitude concreta, pero adoita medir aproximadamente uns 45 m. A táboa de batida estará situada entre 1 e 3 metros antes do foso. A continuación desta colocarase unha táboa cuberta de plastilina ou similar que permita a visibilidade da proba no caso de ser pasada e/ou pisada. A área de aterraxe ou foso é un banco de area húmida, de 3 m. de ancho e 10 m. de lonxitude (empezando a un metro como mínimo desde a liña de engalaxe). Os competidores calzan zapatillas con sola de cravos.

Procedemento

Non hai unha distancia concreta de carreira antes do salto. O salto considérase errado se o competidor:

• Toca o indicador (a pegada queda marcada na superficie branda).
• Salta desde fóra do ferro de engalaxe.
• Realiza unha viravolta.
• Toca o terreo fóra da área de aterraxe deixando unha marca máis próxima á liña de engalaxe que a que deixou no banco de area.
• Camiña de costas pola área de aterraxe.
• Supera o tempo estipulado para realizar o salto.

A medida tómase desde o bordo máis próximo da marca na area, respecto da liña de engalaxe, deixada por calquera parte do corpo da persoa que realizou o salto. Cada saltador executa 3 saltos de clasificación. Declárase vencedora á persoa que consegue maior lonxitude de salto. Se se produce empate, o segundo mellor intento determina a vitoria. Cando haxa máis de oito concursantes, cada un terá dereito a 3 intentos e os 8 mellores realizarán outros 3 intentos de mellora. O tempo que se dispón para realizar os intentos é de 1 minuto e de 2 minutos nas fases finais de competición.

Técnica

Fase de carreira

Xunto coa batida constitúe a base do salto. Debe ser previamente talonada (medida con precisión), e ha de realizarse en progresión e con gran elevación da coxa. O penúltimo apoio é mais longo que os demais e o último é o máis curto.

Fase de batida

A batida transforma a carreira en salto. Comeza co apoio do pé de batida sobre a táboa e termina coa perda dese contacto. O pé de batida chega á táboa de planta. A extensión da perna de batida será completa e coincide coa elevación da perna libre flexionada. Nesta fase tamén existe un movemento enérxico de brazos.

Fase de suspensión ou voo

saltador aterrizando na area

Existen tres técnicas nos movementos que executa o atleta durante esta fase: devanditos movementos van encamiñados a adoptar unha posición final máis equilibrada e rendible:

a) Técnica Natural: para saltos de pouca lonxitude e principiantes. É moi simple: durante a suspensión a perna de batida únese á libre e nesa posición de "sentado" efectúase a translación.

b) Técnica extensión: nesta técnica, terminando a engalaxe, a perna libre reláxase e vai atrás, para colocarse á mesma altura que a de batida. Os brazos por arriba ou lateralmente van tamén atrás, propiciando a flexión dorsal do tronco. Posteriormente prodúcese unha acción global en sentido inverso "golpe de riles" para prepararse para a caída.

c) Técnica de paso ou tesoiras: o saltador en certa forma continúa correndo no aire, e en función do número de pasos que realice poderá denominarse "salto de 2 e medio" ou "3 e medio". Para efectuar o medio, o atleta recolle a perna libre e moi flexionada lévaa cara a adiante, semiextendéndoa cara á horizontal e aproximadamente o mesmo altura que a perna de batida. Para propiciar o equilibrio dos movementos de pernas, os brazos realizan rotacións a nivel da articulación do ombreiro e no sentido de atrás adiante. Estas accións van totalmente coordinadas cos movementos das pernas. Déanse os pasos que se dean, finaliza a secuencia cunha flexión de tronco adiante sen que baixen as pernas.

Atleta

Velocidade

Das catro especialidades de saltos, na que é máis vital a velocidade é no salto de lonxitude. O saltador de lonxitude debe adquirir unha gran aceleración de 30 ou 40 metros de carreira antes de chegar á táboa. Logo, no aire, deben ser capaces de desenvolver o salto.

Fibras

As fibras dos saltadores son, nunha enorme proporción, explosivas e moi rápidas, totalmente anaeróbicas na súa funcionalidade desde o punto de vista enerxético. O saltador debe nacer con estas fibras, pero tamén se poden desenvolver a base de pesas, multisaltos e moitos exercicios de flexibilidade e técnica.

Capacidade de impulsión

Todos os saltadores teñen unha gran capacidade de impulsión. Tanto en altura como en pértega, lonxitude e triplo salto hai unha elevación sobre o chan. Dentro da elevación tamén hai algo de salto en extensión. Para levar a cabo este salto é imprescindible ter unha boa capacidade de impulsión, ou o que no argot chámase -bote-. Sen bote non se pode saltar, e conséguese grazas ás fibras explosivas e rápidas, ás que fixemos referencia.

Memoria para mecanizar

Os saltadores han de ser persoas hábiles e flexibles, cunha serie de calidades innatas: capacidade de mecanizar, de asimilar, de arquivar movementos musculares. Nas catro especialidades, os saltadores fan a película -in mente- de como van realizar o salto antes de levalo a cabo.

Teñen perfectamente talonada (medida) a súa carreira, saben os pasos exactos que dan desde o sitio en que a inician, que previamente marcan na pista, e saben tamén o lugar desde onde deben bater. Se se equivocan, aínda que sexa medio pé abaixo ou arriba, pode ser fatal para o resultado final.

Logo, unha vez que se elevan, os saltadores teñen que mecanizar no aire toda unha serie de movementos, segundo o estilo característico de cada un. Esta mecanización ensáiase nos adestramentos, repetindo miles e miles de veces, ata que o poidan facer practicamente sen pensar.

Concentración

Outra calidade dos saltadores é a súa gran capacidade de concentración. Algúns piden palmas aos espectadores, pero é porque ese tipo de apoio axúdalles a concentrarse.

Nutrición

Como todos os saltos atléticos caracterízanse por ser probas explosivas, a nutrición dos saltadores é moi parecida á que levan a cabo os especialistas en probas de velocidade ou valos.

Os saltadores queiman fundamentalmente glucógeno, por facer uso de fibras explosivas ou rápidas, que só gastan este combustible de gran calidade. Aos saltadores cústalles especialmente queimar graxas e, como xeralmente han de ser altos e delgados, coller demasiado peso sería un hándicap enorme na competición. A calidade na alimentación é a mesma para todos os saltadores. A súa dieta debe ser variada e equilibrada. A cantidade de calorías que deben inxerir está en función da cantidade de traballo que desenvolvan diariamente e tamén do volume corporal que hai que nutrir.

Como fan numerosos adestramentos de forza, deben asimilar máis calorías en forma de proteinas que calquera outro atleta dunha especialidade non explosiva. Ao redor dun 2 ou 3% máis. En canto ás vitaminas refírese, toman as mesmas que calquera outro atleta.

Adestramento

Algúns exercicios destacados nesta proba son:

1. Circuítos de velocidade e potencia
2. Exercicios de axilidade
3. Series de velocidade (60-80 metros)
4. Multisaltos e saltos completos con aumento do número de pasos
5. Pesas, cargas medias (50%) executadas rapidamente.
6. Traballo técnico (talonamiento, batida, voo...)

Paralímpicos

Nas probas de salto, as clases con discapacidade nalgunha extremidade inferior poderán utilizar os seguintes métodos de saída: correr, saltar e saída de pé.

Deficientes visuais

Os competidores con deficiencias visuais poderán utilizar un avisador que lles proporcione orientación acústica. Para iso, o avisador debe colocarse nunha posición que non estorbe aos oficiais da proba.

No salto de altura, poderán tocar o listón previamente para orientarse antes de tomar carreira. Para algúns tipos de atletas, permíteselles colocar un distintivo visual no listón como axuda para orientarse.

As zonas de batida en salto de lonxitude e triplo salto adoitan ser áreas de 1 metro x 1,22 metros, recuberto de modo (xiz, pos de talco, area fina etc.) que o atleta poida distinguir este área ao pisar nela.

Marcas

(actualizado a 01-10-2007)

		Marca	Atleta	País	Lugar	Data
WR	Homes	8.95	Mike Powell	Estados Unidos	Toquio	30-08-1991
	Mulleres	7.52	Galina Chistyakova	Unión Soviética	Leningrado	22-05-1988
OR	Homes	8.90	Bob Beamon	Estados Unidos	México D.F.	18-10-1968
	Mulleres	7.40	Jackie Joyner-Kersee	Estados Unidos	Seúl	29-09-1988
ER	Homes	8.86	Robert Emmiyan	Unión Soviética	Tsakhkadzor	22-05-1987
	Mulleres	7.52	Galina Chistyakova	Unión Soviética	Leningrado	22-05-1988
AM	Homes	8.95	Mike Powell	Estados Unidos	Toquio	30-08-1991
	Mulleres	7.49	Jackie Joyner-Kersee	Estados Unidos	Nova York	22-05-1994
AF	Homes	8.46	Cheikh Tidiane	Senegal	Bad Langensalza	15-06-1997
	Mulleres	7.12	Chioma Ajunwa	Nixeria	Atlanta	02-08-1996
AS	Homes	8.48	Mohamed Salman Ao Khuwalidi	Arabia Saudita	Sotteville	02-07-2006
	Mulleres	7.01	Weili Yao	China	Jinan	05-06-1993
OC	Homes	8.49	Jai Taurima	Australia	Sydney	28-09-2000
	Mulleres	7.00	Bronwyn Thompson	Australia	Melbourne	07-03-2002

Atletas con mellores marcas mundiais

(actualizado a 31/12/2010)

Rama masculina

Clasificación	Marca	Atleta	País	Data	Lugar
1.	8.95	Mike Powell	Estados Unidos	30 de agosto de 1991	Toquio
2.	8.90A	Bob Beamon	Estados Unidos	18 de outubro de 1968	México D.F.
3.	8.87	Carl Lewis	Estados Unidos	30 de agosto de 1991	Toquio
4.	8.86A	Robert Emmiyan	Unión Soviética	22 de maio de 1987	Tsakhkadzor
5.	8.74	Larry Myricks	Estados Unidos	18 de xullo de 1988	Indianápolis
6.	8.74A	Erick Walder	Estados Unidos	2 de abril de 1994	El Paso
7.	8.74	Dwight Phillips	Estados Unidos	7 de xuño de 2009	Eugene
8.	8.73	Irving Saladino	Panamá	24 de maio de 2008	Hengelo
9.	8.71	Iván Pedroso	Cuba	18 de xullo de 1995	Salamanca
10.	8.66	Loúis Tsátoumas	Grecia	2 de xuño de 2007	Kalamata

Rama feminina

Clasificación	Marca	Atleta	País	Data	Lugar
1.	7.52	Galina Chistyakova	Unión Soviética	11 de xuño de 1988	Leningrado
2.	7.49	Jackie Joyner-Kersee	Estados Unidos	22 de maio de 1994	Nova York
3.	7.48	Heike Drechsler	Alemaña Oriental	9 de xullo de 1988	Neubrandenburg
4.	7.43	Anisoara Cusmir-Stanciu	Romanía	4 de xuño de 1983	Bucarest
5.	7.42	Tatiana Kotova	Rusia	23 de xuño de 2002	Annecy
6.	7.39	Yelena Belevskaya	Unión Soviética	18 de xullo de 1987	Bryansk
7.	7.37	Inessa Kravets	Unión Soviética	11 de xuño de 1988	Kíiv
8.	7.33	Tatiana Lebedeva	Rusia	31 de xullo de 2004	Tula
9.	7,31	Yelena Khlopotnova	Unión Soviética	12 de setembro de 1985	Alma Atá
		Marion Jones	Estados Unidos	12 de agosto de 1998	Zürich

Campións olímpicos

Xogos	Ano		Atleta	País	Marca
Atenas	1896	Homes	Ellery Clark	Estados Unidos	6.35
		Mulleres	Non participaron
París	1900	Homes	Alvin Kraenzlein	Estados Unidos	7.185
		Mulleres	Non participaron
San Luís	1904	Homes	Meyer Prinstein	Estados Unidos	7.34
		Mulleres	Non participaron
Londres	1908	Homes	Francis Irons	Estados Unidos	7.48
		Mulleres	Non participaron
Estocolmo	1912	Homes	Albert Gutterson	Estados Unidos	7.60
		Mulleres	Non participaron
Anveres	1920	Homes	William Petterson	Suecia	7.15
		Mulleres	Non participaron
París	1924	Homes	William DeHart Hubbard	Estados Unidos	7.445
		Mulleres	Non participaron
Amsterdam	1928	Homes	Edward Hamm	Estados Unidos	7.73
		Mulleres	Non se disputaron
Los Ángeles	1932	Homes	Edward Gordon	Estados Unidos	7.64
		Mulleres	Non se disputaron
Berlín	1936	Homes	Jesse Owen	Estados Unidos	8.06
		Mulleres	Non se disputaron
Londres	1948	Homes	William Steele	Estados Unidos	7.82
		Mulleres	Olga Gyarmati	Hungría	5.69
Helsinqui	1952	Homes	Jerome Biffle	Estados Unidos	7.57
		Mulleres	Yvette Williams	Nova Zelandia	6.24
Melbourne	1956	Homes	Gregory Curtis Bell	Estados Unidos	7.83
		Mulleres	Elzbieta Dunska-Krzesinska	Polonia	6.23
Roma	1960	Homes	Ralph Boston	Estados Unidos	8.12
		Mulleres	Beira Krepkina	Unión Soviética	6.37
Tokio	1964	Homes	Lynn Davies	Reino Unido	8.07
		Mulleres	Mary Rand	Reino Unido	6.76
México	1968	Homes	Bob Beamon	Estados Unidos	8.90
		Mulleres	Viorica Viscopoleanu	Romanía	6.82
Munich	1972	Homes	Randell Luvelle Williams	Estados Unidos	8.24
		Mulleres	Heidemarie Rosendahl	Alemaña	6.78
Montreal	1976	Homes	Arnie Robinson	Estados Unidos	8.35
		Mulleres	Angela Voigt	Alemaña Oriental	6.72
Moscova	1980	Homes	Lutz Dombrowski	Alemaña Oriental	8.54
		Mulleres	Tatyana Kolpakova	Unión Soviética	7.06
Os Angeles	1984	Homes	Carl Lewis	Estados Unidos	8.54
		Mulleres	Anisoara Cusmir-Stanciu	Romanía	6.96
Seúl	1988	Homes	Carl Lewis	Estados Unidos	8.72
		Mulleres	Jackie Joyner-Kersee	Estados Unidos	7.40
Barcelona	1992	Homes	Carl Lewis	Estados Unidos	8.67
		Mulleres	Heike Drechsler	Alemaña	7.14
Atlanta	1996	Homes	Carl Lewis	Estados Unidos	8.50
		Mulleres	Chioma Ajunwa	Nixeria	7.12
Sidney	2000	Homes	Iván Pedroso	Cuba	8.55
		Mulleres	Heike Drechsler	Alemaña	6.99
Atenas	2004	Homes	Dwight Phillips	Estados Unidos	8.59
		Mulleres	Tatyana Lebedeva	Rusia	7.07
Beijing	2008	Homes	Irving Saladino	Panamá	8.34
		Mulleres

Campións mundiais

Sede	Ano		Atleta	País	Marco
Helsinqui	1983	Homes	Carl Lewis	Estados Unidos	8.55
		Mulleres	Heike Drechsler	Alemaña Oriental	7.27
Roma	1987	Homes	Carl Lewis	Estados Unidos	8.67
		Mulleres	Jackie Joyner-Kersee	Estados Unidos	7.36
Tokio	1991	Homes	Mike Powell	Estados Unidos	8.95
		Mulleres	Jackie Joyner-Kersee	Estados Unidos	7.32
Stuttgart	1993	Homes	Mike Powell	Estados Unidos	8.59
		Mulleres	Heike Dauter	Alemaña	7.11
Gotemburgo	1995	Homes	Iván Pedroso	Cuba	8.70
		Mulleres	Fiona May	Italia	6.98
Atenas	1997	Homes	Iván Pedroso	Cuba	8.70
		Mulleres	Liudmila Galkina	Rusia	7.05
Sevilla	1999	Homes	Iván Pedroso	Cuba	8.56
		Mulleres	Niurka Montalvo	España	7.06
Edmonton	2001	Homes	Iván Pedroso	Cuba	8.70
		Mulleres	Fiona May	Italia	7.02
París	2003	Homes	Dwight Phillips	Estados Unidos	8.32
		Mulleres	Eunice Barber	Francia	6.99
Helsinqui	2005	Homes	Dwight Phillips	Estados Unidos	8.60
		Mulleres	Tianna Madison	Estados Unidos	6.89
Osaka	2007	Homes	Irving Saladino	Panamá	8.57
		Mulleres	Tatiana Lebedeva	Rusia	7.03

Récord mundial: Mike Powell (Estados Unidos) con 8.95

Véxase tamén