Xulio Francisco Ogando
Xulio Francisco Ogando Vázquez, nado en Beariz o 11 de decembro de 1913 e finado en Ourense o 1 de abril de 2005, foi un profesor, escritor, académico e dirixente galego.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 11 de decembro de 1913  Beariz, España |
| Morte | 1 de abril de 2005 (91 anos) Ourense, España |
| Lugar de sepultura | Vilafranca |
| Presidente Caixa de Aforros Provincial de Ourense | |
| 1981 – | |
| Datos persoais | |
| Educación | Universidade de Santiago de Compostela |
| Actividade | |
| Ocupación | escritor, mestre |
| Membro de | Real Academia Galega (académico de número) (1980–2005) Real Academia Galega (membro correspondente) (1942–1980) |
| Premios | |
| |
   | |
Traxectoria
editar
Militante das Mocedades Galeguistas na preguerra, estudou Filosofía e Dereito en Santiago, onde en 1931 se incorpora ao Seminario de Estudos Galegos. En 1940 diríxese a Pontevedra para dar clase de lingua e literatura española no instituto de bacharelato, e posteriormente sería destinado a Lugo (1943), Astorga (1949) e Ourense (1954). Nesta cidade, a súa traxectoria docente está vencellada ao instituto feminino, logo chamado Otero Pedrayo por iniciativa do propio Ogando, onde foi catedrático e director, e onde se xubilou en 1983.
Dinamizador da vida cultural ourensá, dedicouse ao estudo da historia local e de Galicia, e a súa posición permitiulle ocupar en 1981 a presidencia da Caixa de Aforros Provincial de Ourense.
Foi designado académico correspondente da Real Academia Galega en 1942 e xa en 1980 foi designado académico, a proposta de Sebastián Martínez-Risco, Ramón Otero Pedrayo, Xesús Ferro Couselo e Xosé Trapero Pardo. Formou parte das direccións da Fundación Otero Pedrayo (foi o testamenteiro de Otero Pedrayo) e da Fundación Alexandre Bóveda, e foi membro correspondente da Real Academia da Historia, e membro de honra da Academia Galega de Xurisprudencia e do Instituto de Coímbra. Recibiu a Medalla de Prata de Galicia en 1994 e a distinción de Cabaleiro da Gran Cruz da Orde de San Silvestre en 2004.
Está soterrado en Vilafranca do Bierzo, de onde era a súa muller. Cos seus fondos bibliográficos constituíuse a Fundación Casdemiro.
Obras
editar- Dolor y olvido de López Ferreiro (1939)
- Tres notas sobre la Historia Compostelana (1943)
- Catálogo de la Primera Exposición del Libro Lucens (1945)
- La Biblioteca ideal de un cura mindoniese del siglo XVI (1947)
- Cuatro grandes juristas orensanos (1960)
- La custodia de Arfe en la catedral de Santiago (1973)
- Supersticiones mindonienses en las sinodales del Obispo Fr. Antonio de Guevara (1979)
- Tres fitos senlleiros na historiografía da lingua galega: 1768, 1868, 1968 (1980)
- Fantasía e realidade en “La Catedral y el niño” (1997)
- Otero Pedrayo, orador (2001).
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Xulio Francisco Ogando  |
Bibliografía
editar- "Ogando Vázquez, Xulio Francisco". Dicionario biográfico de Galicia 3. Ir Indo Edicións. 2010-2011. p. 34.
- Barrera, F., ed. (2002). Gallegos. Quién es quien en la Galicia del siglo XXI. El Correo Gallego. p. 403. ISBN 84-8064-113-4.
- Couceiro Freijomil, Antonio (1951-53). Diccionario Bio-bibliográfico de Escritores (en castelán) II. Bibliófilos Gallegos. p. 498.
- Fernández del Riego, F. (1992) [1990]. Diccionario de escritores en lingua galega (2ª ed.). Do Castro. p. 303. ISBN 84-7492-465-0.
- Rodríguez Dacal, C. (2007). Ogando. O irmanciño e a cultura verde. Deputación de Ourense. p. 134. ISBN 9788496503618.
- Viscasillas Vázquez , C. (2015). "Los Vázquez de Beariz (Ourense): notas para su historia". Boletín Auriense 45. Grupo Marcelo Macías. p. 311-335.