Vitorino Núñez
- Para o escultor véxase Victorino Núñez Díaz
Victorino Núñez Rodríguez, nado en Quiroga o 20 de maio de 1936 e finado o 19 de xuño de 2010, foi un avogado e político galego.
| Nome orixinal | (es) Victorino Núñez Rodríguez  |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 20 de maio de 1936 Quiroga, España |
| Morte | 19 de xuño de 2010 (74 anos) valor descoñecido |
| Causa da morte | cancro |
| Lugar de sepultura | Quiroga |
 3º Presidente do Parlamento de Galicia | |
| 16 de xaneiro de 1990 – 18 de novembro de 1997 ← Tomás Pérez Vidal – José María García Leira → | |
.svg){kind=small} Deputado no Congreso dos Deputados | |
| 20 de novembro de 1989 – 15 de xaneiro de 1990 – Manuel Prado López → Lexislatura: IV lexislatura de España Circunscrición electoral: Ourense Electo en: Eleccións Xerais 1989 en España | |
 Senador de España | |
| 1986 – 1989 | |
 Presidente da Deputación de Ourense | |
| 1979 – 1990 ← David Ferrer Garrido – Xosé Luís Baltar → | |
| Deputado do Parlamento de Galicia | |
| | |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid Ourense Santiago de Compostela A Rúa |
| Ocupación | político |
| Familia | |
| Fillos | Victoria Núñez López |
Traxectoria
editarLicenciado en Dereito, aprobou as oposicións a secretario municipal e foi destinado ao concello da Rúa[1] na década dos sesenta. Nese posto coincidiu co empresario e político Euloxio Gómez Franqueira, que o introduciu na Caixa Rural de Ourense e como colaborador del na empresa Coren-Uteco.
Sería con Gómez-Franqueira con quen tamén daría os primeiros pasos políticos ao fundar canda Xosé Quiroga Suárez Acción Política Orensana nos albores da transición democrática, que, despois de negociar co Partido Popular de Pío Cabanillas, acabaría integrándose directamente en UCD[1]. Coa UCD accede á presidencia da Deputación de Ourense en 1979, logo de saír elixido como concelleiro en Ourense. Logo da desfeita electoral dese partido nas eleccións xerais de 1982, Victorino Núñez forma parte do núcleo fundador de Centristas de Ourense, abrocho á súa vez de Coalición Galega.
Despois do derramo cerebral que afectou a Euloxio Gómez Franqueira e que deixou a Coalición Galega sen un liderado claro, Vitorino Núñez abandonaría ese partido en 1985 para recompoñer o grupo inicial baixo o nome de Centristas de Galicia. Esta pequena formación, con implantación fundamentalmente na provincia de Ourense presentouse a varios comicios coaligada co Partido Popular, no que finalmente terminaría por integrarse.
Tras as eleccións lexislativas de 1986 obtivo un escano no Senado, do que tomou posesión o 22 de xuño e en outubro de 1989 saíu elixido deputado no Congreso. En 1990 saíu elixido deputado no Parlamento de Galicia, e mercé aos acordos entre a súa formación e o Partido Popular foi escollido presidente do Parlamento durante sete anos (entre 1990 e 1997), correspondentes á terceira e cuarta lexislaturas.
Logo do seu paso polo parlamento galego regresou ao Senado en 1997, escollido en representación da comunidade autónoma, ata o 20 de xaneiro de 2004, data en que se disolveron as cámaras.
Vida persoal
editarCasou e tivo catro fillos, entre eles Victoria Núñez López. Foi ademais vogal do consello de administración de Promocións Culturais Galegas, a sociedade que editaba o xornal A Nosa Terra[2].[3]
Faleceu como consecuencia dun cancro[4] e foi incinerado e soterrado en Quiroga.
Galardóns
editarFoi nomeado fillo predilecto do concello de Quiroga en novembro de 2008.
Notas
editar- ↑ 1,0 1,1 Xan Carballa: "Franqueira foi o meu mestre", entrevista a Vitorino Núñez publicada en A Nosa Terra, nº1335, 27/11/08, páxs.10-11
- ↑ Un consello de administración plural[Ligazón morta], A Nosa Terra, 3 de decembro de 2007
- ↑ "Manuel Veiga: "Seremos máis plurais e menos doutrinarios"". www.elcorreogallego.es. 05 de decembro de 2007. Arquivado dende o orixinal o 02 de xullo de 2019. Consultado o 02 de xullo de 2019.
- ↑ Victorino Núñez, ex titular de la Cámara será incinerado hoy Arquivado 18 de xaneiro de 2012 en Wayback Machine., El Correo Gallego, 20/6/2010
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Barrera, F., ed. (2002). Gallegos. Quién es quien en la Galicia del siglo XXI (en castelán). El Correo Gallego. pp. 400–401. ISBN 84-8064-113-4.