Marlene Dietrich

actriz e cantante de Alemania

Marie Magdalene "Marlene" Dietrich, nada en Schöneberg, Berlín, o 27 de decembro de 1901 e finada en París o 6 de maio de 1992,[1] foi unha actriz e cantante alemá. Dietrich mantívose na popularidade ó longo da súa carreira mediante a reinvención constante, tanto profesionalmente como persoalmente. No Berlín da década de 1920, actuou no teatro e en filmes mudos. Interpretou a Lola-Lola en Der blaue Engel (1930), dirixido por Josef von Sternberg, e acadou a fama internacional despois do contrato con Paramount Pictures nos Estados Unidos. Filmes de Hollywood como Shanghai Express (1932) e Desire (1936) capitalizaron o seu glamour e aparencia exótica, converténdose nunha das actrices mellor pagadas do seu tempo. Dietrich conseguiu a cidadanía estadounidense en 1939,[2] e durante a segunda guerra mundial, foi artista na fronte. Malia que seguiu facendo filmes de xeito ocasional despois da guerra, Dietrich adicou os seus anos entre as décadas de 1950 e 1970 facendo xiras polo mundo como artista de espectáculos.

Modelo:BiografíaMarlene Dietrich

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento(de) Marie Magdalene Dietrich Editar o valor en Wikidata
27 de decembro de 1901 Editar o valor en Wikidata
Rote Insel (Imperio Alemán) Editar o valor en Wikidata
Morte6 de maio de 1992 Editar o valor en Wikidata (90 anos)
8.º arrondissement de Paris (Francia) Editar o valor en Wikidata
Causa da morteinsuficiencia renal Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaFriedhof Schöneberg III (pt) Traducir, 34-363 Editar o valor en Wikidata
Outros nomesMarlene Dietrich Editar o valor en Wikidata
EducaciónHochschule für Musik Franz Liszt Weimar (en) Traducir (1918–)
Goethe Gymnasium (en) Traducir
Ernst Busch Academy of Dramatic Arts (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Altura168 cm Editar o valor en Wikidata
Actividade
Lugar de traballo Os Ánxeles
Berlín Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónactriz de cinema, actriz de teatro, actriz, actriz de televisión, violinista, autobiógrafa, animadora, cantante, membro da resistencia Editar o valor en Wikidata
Período de actividade1919 Editar o valor en Wikidata - 1984 Editar o valor en Wikidata
EmpregadorOffice of Strategic Services (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Carreira militar
Rama militarUnited Service Organizations (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Conflitosegunda guerra mundial Editar o valor en Wikidata
TesituraContralto Editar o valor en Wikidata

InstrumentoViolín, singing musical saw David Penalosa (pt) Traducir e voz Editar o valor en Wikidata
Selo discográficoLiberty Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables
Familia
CónxuxeRudolf Sieber (1923–1976), morte do cónxuxe Editar o valor en Wikidata
ParellaErich Maria Remarque
Yul Brynner
John F. Kennedy
Mercedes de Acosta
Jean Gabin
Wilhelm Michel Editar o valor en Wikidata
FillosMaria Riva
 () Rudolf Sieber Editar o valor en Wikidata
PaisLouis Erich Otto Dietrich Editar o valor en Wikidata  e Wilhelmina Elisabeth Joséphine Felsing Editar o valor en Wikidata
ParentesGeorg Hugo Will, cuñado Editar o valor en Wikidata
Premios
Sinatura Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteObálky knih, Editar o valor en Wikidata
Páxina webmarlene.com Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm0000017 Allocine: 329 Rottentomatoes: celebrity/marlene_dietrich Allmovie: p19148 TCM: 50375 TV.com: people/marlene-dietrich IBDB: 38065
Youtube: UCDyd9wPkG6wdC-KzmdbwMHw BNE: XX1162531 Spotify: 3UuPzfQMdGK40O8Rj9jqVM iTunes: 25169843 Last fm: Marlene+Dietrich Musicbrainz: 191cba6a-b83f-49ca-883c-02b20c7a9dd5 Songkick: 159850 Discogs: 328731 Allmusic: mn0000847735 WikiTree: Dietrich-1031 Find a Grave: 1991 Genius: Marlene-dietrich Editar o valor en Wikidata

En 1999, o American Film Institute declarou a Dietrich a novena estrela feminina máis grande de tódolos tempos.[3]

Traxectoria

editar

Xuventude

editar
 
Placa conmemorativa na súa casa de nacemento na rúa Leberstraße 65, no barrio Rote Insel en Schöneberg.

Marlene foi a segunda filla do lugartenente da policía real Louis Erich Otto Dietrich e da súa muller Josefine Wilhelmine Elisabeth (nada Felsing) en Schöneberg, na actualidade un barrio de Berlín. Despois da morte do pai de Marlene en 1907, a súa nai casou co lugartenente Eduard von Losch.

Marlene comezou estudando violín, logo traballou nun coro, e máis tarde foi actriz en obras teatrais de Max Reinhardt en Berlín e Viena durante a década de 1920.

Os seus primeiros anos pasounos na rúa Leberstraße 65 (Sedanstraße ata 1937), na chamada Illa vermella, cursando estudos na Auguste-Viktoria-Schule da rúa Nürnberger Straße. Recibiu clases de música e en 1918 comezou a súa formación de violinista na escola de música, Musikhochschule, de Weimar. En 1921 proseguiu os seus estudos en Berlín, mais tívoos que abandonar o ano seguinte por mor dunha tendinite.

Durante unha audición no Deutscher Theater foi elixida polo soado director de teatro Max Reinhardt para o seu primeiro papel dramático, e despois obtivo pequenos papeis no cine.

En 1923 casou con Rudolf Sieber, un axudante de produción, e o 13 de decembro de 1924 naceu a súa filla Maria Elisabeth Sieber.

O comezo da súa sona mundial

editar

En 1929, despois de numerosos papeis e actuacións no cine mudo, Marlene foi descuberta na obra de teatro Zweit Krawatten polo director Josef von Sternberg, quen andaba á procura dunha protagonista feminina para o primeiro filme sonoro, Der Blaue Engel ("O anxo azul"), baseado na novela Professor Unrat de Heinrich Mann. Marlene conseguiu o éxito co papel de Lola Lola. A película foi filmada á vez en inglés e alemán. A canción que aparece no filme cantada por Marlene co título de Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt (Falling in love again na versión en inglés) foi un éxito mundial.

Emigración no 1933

editar

"A Dietrich", como é popularmente coñecida en Alemaña, marchou canda o seu director aos Estados Unidos e asinou coa Paramount Pictures.

En 1930 foi nomeada como mellor actriz principal aos Óscar polo seu papel no filme Marokko, no que foi o seu único nomeamento a estes premios. Nos anos vindeiros realizou cinco filmes máis baixo a dirección de Sternberg. Shanghai Express (1932) foi o que obtivo un maior éxito comercial. No 1935 deu fin a colaboración de Marlene Dietrich con Sternberg.

En 1936 rexeitou a oferta de Goebbels, que lle prometera altos honorarios e a libre elección de guión e traballadores para que rodase en Alemaña. Dietrich seguiu actuando en películas filmadas nos EUA ás ordes de directores coma Hitchcock, Lubitsch, Welles ou Wilder, e en 1939 adoptou a nacionalidade estadounidense.

A mediados dos anos 1930 os seus filmes non conseguiron o éxito esperado entre os espectadores. O xeito de superar esta rúa sen saída foi un cambio de imaxe que Dietrich efectuou no filme Der grosse Bluff. De deusa inaccesible pasou a camareira de bar que cantaba cancións obscenas cun efecto moi ben logrado grazas á súa voz rouca.

Nos anos seguintes comezou a facerse máis coñecida a través das súas cancións, que adoitaba cantar falando, entre as que destacan Lili Marleen (que fora éxito na voz da cantante Lale Andersen) e Sag mir, wo die Blumen sind ("Dime onde están as flores"), unha canción que fala da perda de vidas dos soldados finados en balde na segunda guerra mundial).

Apoio ás tropas na segunda guerra mundial

editar
 
Marlene Dietrich asina un autógrafo a un soldado ferido dos Estados Unidos (Bélxica, 1944).

Xa dende que estivera en París, Marlene apoiaba activa e economicamente a aqueles que axudaban a outras persoas a fuxir e tamén a artistas emigrados.

Despois de que o actor francés Jean Gabin, co que ela tivera unha relación sentimental en Hollywood, se alistase voluntariamente nos Estados Unidos nas Forzas de Liberación francesas, Marlene tentou igualmente contribuír coa súa axuda na loita contra o fascismo. Decidiu que, como non podía loitar por non ser un home, había cantar para os GIs, os soldados americanos, o máis preto posible da fronte. Durante a Ofensiva das Ardenas, librouse por pouco de ser capturada. Cando máis adiante lle preguntaron por que o facía, malia o perigo que representaba encontrarse a tan poucos quilómetros do territorio inimigo, ela respondeu coa súa famosa frase: aus Anstand ("por decencia"). Por mor da súa solidariedade incondicional cos boys que estaban a loitar, foi unha das actrices máis queridas e populares das que visitaban a fronte en apoio ás tropas en África e Europa. Máis tarde había expresar que nunca tivera un contacto tan intenso co seu público.

Ao fin da guerra volveu a Alemaña xunto coas tropas americanas. En Stolberg, Aachen, foi recoñecida por unha alemá e, para a súa sorpresa, saudada con ledicia. Esta reacción inesperada non había ser un caso illado, outras mulleres do lugar reuniron ingredientes para faceren un biscoito de benvida, que segundo a súa declaración, foi o manxar máis exquisito que probara en toda a súa vida.

Tamén tivo éxito na busca da súa nai e da súa irmá; puido falar brevemente por radio coa súa nai, e por fin, vela tamén en Berlín. A súa nai, que se xurara a si mesma sobrevivir a Hitler, morreu en novembro de 1945.

O seu compromiso contra o réxime nazi obtivo un recoñecemento considerablemente anterior no ámbito internacional que na súa patria alemá. En 1947 recibiu a Medal of Freedom, a Medalla da liberdade, a condecoración máis elevada para os civís nos Estados Unidos. En 1951 foille entregado o título de Chevalier de la Legion d'Honneur (Cabaleiro da lexión de honra) polo goberno francés, e en anos vindeiros, os presidentes Pompidou e Mitterrand ascendérona a Oficial e, finalmente, a Comandante da lexión de honra.

A súa volta tras a guerra

editar

A partir de 1953 traballou case exclusivamente como cantante en teatros acadando un éxito mundial. Entre 1953 e 1954 actuou en shows en Las Vegas no Sahara Hotel, e mais no Café de Paris en Londres. O seu acompañante musical foi a partir de 1955 e durante case dez anos Burt Bacharach.

En 1960 volveu a Alemaña e a Berlín nunha xira europea. Como Marlene resaltou, o seu público en Alemaña quedou entusiasmado co seu show. Porén non foi o único co que se topou en Alemaña, onde algúns sectores da poboación e da prensa a consideraban unha traidora á patria, chegando a recibir ameazas de bomba.

En 1961 rodou o seu último grande filme Judgment at Nuremberg (O xuízo de Núremberg), que trataba as implicacións que houbo de xuristas no sistema de inxustizas nazi. En 1962 actuou en Düsseldorf na gala de UNICEF. En 1963 actuou en Baden-Baden no Festival Alemán de Schlager, un tipo de música popular en Alemaña que se caracteriza por un ritmo pegadizo con letras sinxelas e moi repetitivas.

Regreso a París

editar

Os problemas de alcolismo de Marlene comezaron a ir en aumento, e abandonou a súa carreira dramática tras unha fractura de perna que sufriu durante unha actuación nun teatro en Australia en 1975.

Tres anos máis tarde actuou por última vez diante da cámara no filme Schöner Gigolo, armer Gigolo, xunto a David Bowie entre outros. Nesta película Marlene fixo o seu papel sentada nunha cadeira de rodas, e despois da rodaxe deixou por completo a vida pública, retirada no seu apartamento da Avenue Montagne en París, cuxo leito non abandonou ata a súa morte. A súa filla Maria ocupouse de coidala.

Anos máis tarde animouse a saír nun documental sobre ela mesma. Ao principio, o director Maximilian Schell obtivo o seu permiso para a filmar, pero pasado o tempo había botarse atrás e só autorizou a gravación da súa voz nun magnetófono. Schell decidiu mesturar as gravacións con fragmentos de fotos e filmes nos que actuara Marlene. O filme remata con Ferdinand Freiligrath recitando o poema Der Liebe Dauer, que facía chorar a Marlene. O documental Marlene estivo nomeado aos premios Oscar como mellor documental.

O seu primeiro libro apareceu en 1963 co título ABC meines Lebens ("O ABC da miña vida"). En 1979 saíu do prelo a súa primeira autobiografía; Nehmt nur mein Leben ("Tomade só a miña vida"). En 1987 publicouse unha modificación da anterior co título de; Ich bin Gott sei Dank Berlinerin ("Eu son, grazas a Deus, berlinesa").

Morte e recoñecemento na súa cidade natal

editar
 
Lápida da nai de Marlene Dietrich, Josefine von Losch
 
Tumba no cemiterio Berlin-Friedenau coa inscrición:
Hier steh ich an den Marken meiner Tage ("Aquí estou eu na marca dos meus días") do escritor Theodor Körner

Marlene Dietrich finou en 1992 en París, oficialmente, por problemas de corazón e nervios.

Norma Bosquet, a súa secretaria e amiga, que a visitaba case a diario no seu piso, aclarou que Marlene probablemente se suicidara cunha inxestión de somníferos; Marlene sufrira dous días antes o seu segundo ataque de apoplexía.

Foi enterrada no cemiterio municipal de Schöneberg III, na rúa Stubenrauchstraße 43-45 (o cemiterio tiña antigamente o nome de Friedenauer Friedhof), nunha modesta tumba preto da da súa nai.

Nos días que seguiron á súa morte volveu ser chamada traidora á patria. Foi criticada en cartas de lectores publicadas en xornais, e tamén pola actriz Evelyn Künneke. Estaba previsto realizar un acto conmemorativo na súa memoria, mais oficialmente por razóns organizativas, foi anulado. Aínda no 1996 había controversias en Berlín coa intención de que unha rúa levase o seu nome.

No berlinés barrio de Tiergarten, dende 1997, a praza central entre o novo centro comercial Potsdamer-Platz-Arkaden, o Hotel Grand Hyatt e o Musicaltheater/Casino, chámase Marlene-Dietrich-Platz (Praza de Marlene Dietrich). Na dedicatoria está escrito: "Estrela mundial berlinesa do cinema e da canción. Unha aposta pola liberdade e a democracia, para Berlín e Alemaña."

No aniversario do seu centenario, en 2001, o land de Berlín desculpouse polos tratos hostís que se lle deran. O 16 de maio de 2002 foille outorgada postumamente a Cidadanía de honra de Berlín.

O mito da Dietrich

editar

Marlene Dietrich convenceu o público a través do seu carisma andróxino, polo que se sentían atraídos na mesma medida tanto homes coma mulleres. A miúdo vestía prezas de roupa de home, o que na súa época era algo revolucionario. Isto foi unha das razóns que repercutiron para que fose enxalzada como ídolo do Movemento Feminista entre as dúas guerras mundiais, ademais de como icona do Movemento Gai.

Filmografía

editar

Filmes mudos

editar
Ano Título Papel Director Outros membros do elenco
1919 Im Schatten des Glücks Papel sen confirmar Jacob Fleck Sybil Smolova, Hans Adalbert Schlettow
(A súa aparición neste filme non está confirmada.)
1923 The Little Napoleon Kathrin Georg Jacoby Egon Von Hagen, Paul Heidemann
1923 Tragedy of Love Lucy Joe May Lena Amsel, Charlotte Ander
1923 Man by the Wayside Kramerstochter William Dieterle Alexander Granach, William Dieterle
1924 Der monch from Santarem Uncredited Lothar Mendes Alf Blucheter, Emmy Forster
1924 Der Sprung ins Leben[4] Mädchen am Strand Johannes Guter Xenia Desni, Walter Rilla
1925 Dancing Mad Dance Extra Alexander Korda Victor Varconi, María Corda
1926 Manon Lescaut Micheline Arthur Robison Lya De Putti, Vladimir Gajdarov
1926 Madame Wants No Children Bailarina Alexander Korda María Corda, Harry Liedtke
1927 Eine Dubarry von heute Kokotte Alexander Korda María Corda, Alfred Abel
1927 Der Juxbaron Sophie Willi Wolff Karl Beckman, Henry Bender
1927 Heads Up, Charley Edmee Marchand Willi Wolff Ellen Richter, Michael Bonhen
1927 His Greatest Bluff Yvette Henrik Galeen Harry Piel, Toni Tetzlaff
1927 Cafe Elektric Erni Gustav Ucicky Willi Forst, Fritz Alberti
1928 Prinzessin Olala Chichotte de Gastone Robert Land Hermann Botcher, Walter Rilla
1929 Dangers of the Engagement Period Evelyne Fred Sauer Willi Forst, Albert Horrmann
1929 I Kiss Your Hand, Madame Laurence Gerard (Lucille en USA) Robert Land Harry Liedtke, Pierre de Guingand
1929 The Woman One Longs For Stascha Curtis Bernhardt Fritz Kortner, Frida Richard
1929 The Ship of Lost Men Ethel Marley Maurice Tourneur Fritz Kortner, Robin Irvine

Filmes sonoros

editar
Ano Título Papel Director Outros membros do elenco
1930 The Blue Angel Lola-Lola Josef von Sternberg Emil Jannings, Kurt Gerron
1930 Morocco Mademoiselle Amy Jolly Josef von Sternberg Gary Cooper, Adolphe Menjou
1931 Dishonored Marie Kolverer Josef von Sternberg Victor McLaglen, Warner Oland
1932 Shanghai Express Shanghai Lily Josef von Sternberg Clive Brook, Anna May Wong
1932 Blonde Venus Helen Faraday Josef von Sternberg Cary Grant, Herbert Marshall, Andrea Palma
1933 The Song of Songs Lily Czepanek Rouben Mamoulian Brian Aherne, Lionel Atwill
1934 The Scarlet Empress Princesa Sophia Frederica / Catherine II Josef von Sternberg John Lodge, Sam Jaffe, Maria Riva
1935 The Devil is a Woman Concha Perez Josef von Sternberg Lionel Atwill, Edward Everett Horton, Cesar Romero
1936 I Loved a Soldier Anna Sedlak Henry Hathaway Charles Boyer, Akim Tamiroff
1936 Desire Madeleine de Aupre Frank Borzage Gary Cooper, John Halliday
1936 The Garden of Allah Domini Enfilden Richard Boleslawski Charles Boyer, John Carradine
1937 Knight Without Armour Countess Alexandra Vladinoff Jacques Feyder Robert Donat, Irene Vanbrugh
1937 Angel Maria Berker Ernst Lubitsch Herbert Marshall, Melvyn Douglas, Edward Everett Horton
1939 Destry Rides Again Frenchy George Marshall James Stewart, Una Merkel
1940 Seven Sinners Bijou Blanche Tay Garnett John Wayne, Broderick Crawford
1941 The Flame of New Orleans Condesa Claire Ledoux René Clair Bruce Cabot, Roland Young
1941 Manpower Fay Duvall Raoul Walsh Edward G. Robinson, George Raft
1942 The Lady is Willing Elizabeth Madden Mitchell Leisen Fred MacMurray, Aline MacMahon
1942 The Spoilers Cherry Malotte Ray Enright John Wayne, Randolph Scott
1942 Pittsburgh Josey 'Hunky' Winters Lewis Seiler John Wayne, Randolph Scott
1944 Kismet Jamilla William Dieterle Ronald Colman, James Craig
1944 Follow the Boys Herself A. Edward Sutherland George Raft, Vera Zorina, Orson Welles
1946 Martin Roumagnac Blanche Ferrand Georges Lacombe Jean Gabin, Jean d'Yd
1947 Golden Earrings Lydia Mitchell Leisen Ray Milland, Murvyn Vye
1948 A Foreign Affair Erika Von Schlutow Billy Wilder Jean Arthur, John Lund
1949 Jigsaw Ela mesma (cameo) Fletcher Markle Franchot Tone, Jean Wallace
1950 Stage Fright Charlotte Inwood Alfred Hitchcock Jane Wyman, Michael Wilding, Richard Todd
1951 No Highway in the Sky Monica Teasdale Henry Koster James Stewart, Glynis Johns
1952 Rancho Notorious Altar Keane Fritz Lang Arthur Kennedy, Mel Ferrer
1956 A volta ao mundo en oitenta días Anfitrioa do Saloon (cameo) Michael Anderson David Niven, Cantinflas, Shirley MacLaine, Frank Sinatra
1957 The Monte Carlo Story Maria de Creveçoeur Samuel A. Taylor Vittorio De Sica, Arthur O'Connell
1957 Testemuña de cargo Christine Vole (Helm) Billy Wilder Tyrone Power, Charles Laughton
1958 Touch of Evil Tanna Orson Welles Charlton Heston, Orson Welles, Janet Leigh, Zsa Zsa Gabor
1961 Judgment at Nuremberg Mrs. Bertholt Stanley Kramer Spencer Tracy, Burt Lancaster, Richard Widmark, Judy Garland
1962 Black Fox: The Rise and Fall of Adolf Hitler Narradora (voz) Louis Clyde Stoumen
1964 Paris When It Sizzles Ela mesma (cameo) Richard Quine Audrey Hepburn, William Holden
1979 Schöner Gigolo, armer Gigolo Baronesa von Semering David Hemmings David Bowie, Kim Novak, Sydne Rome
1984 Marlene Ela mesma (voz) Maximilian Schell Maximilian Schell, Annie Albers, Bernard Hall

Curtametraxes

editar
Ano Título Notas
1928 Die gluckliche Mutter O biógrafo de Dietrich, Steven Bach dixo que non está verificada a estrea desta curta
1935 The Fashion Side of Hollywood Curta promocional de vestidos deseñados por Travis Banton.
1937 Screen Snapshots Series 16, No. 7
1943 Show Business at War
1944 Memo for Joe

Televisión

editar

Listas das aparicións en televisión:

  • Unicef Gala (Düsseldorf, 1962): Convidada
  • Cirque d'hiver (París, 9 de marzo de 1963): Cameo como "Garcon de Piste"
  • Deutsche-Schlager-Festspiele (Baden-Baden, 1963): Convidada
  • Grand Gala du Disque (Edison Awards) (The Hague, 1963): Convidada
  • Galakväll pa Berns (Estocolmo, 1963): Concerto, con introdución de Karl Gerhardt e orquestra dirixida por Burt Bacharach
  • Royal Variety Performance (Londres, 4 de novembro de 1963): Convidada
  • The Stars Shine for Jack Hylton (Londres, 1965): Convidada
  • The Magic of Marlene (Melbourne, outubro de 1965): Concerto, con orquestra dirixida por William Blezard.
  • The 22nd Annual Tony Awards (Nova York, 21 de abril de 1968): Discursco de ingreso
  • Guest Star Marlene Dietrich (Copenhaguen – para a televisión sueca, 1970): Entrevista
  • I Wish You Love (An Evening with Marlene Dietrich) (Londres, 23 e 24 de novembro de 1972): Concerto con orquestra dirixida por Stan Freeman.

Discografía

editar

Sinxelos: 1928 - 1954

editar
Ano Título da canción (Cara-A) Título da canción (Cara-B) Selo Catálogo Notas
1928 "Wenn die beste Freundin" - Electrola EG 892 Dúo con Margo Lion e Oskar Karlweis. De Es liegt in der Luft.
1928 "Potpourri from Es liegt in der Luft, Part 1" "Potpourri from Es liegt in der Luft, Part 2" Electrola EH 146
1930 "Falling in Love Again" "Blonde Women" HMV B 3524 De The Blue Angel. Orquestra: Friedrich Hollaender.
1930 "Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt" "Nimm dich in Acht vor blonden Frau'n" Electrola EG 1770 De Der Blaue Engel. Orquestra: Friedrich Hollaender.
1930 "Ich bin die fesche Lola" "Kinder, heut' abend, da such ich mir was aus" Electrola EG 1802 From Der Blaue Engel. Orquestra: Friedrich Hollaender.
1931 "Wenn ich mir was wünschen dürfte" "Leben ohne Liebe kannst du nicht" Electrola EG 2265 De "Der Mann, der seinen Mörder sucht" / "Nie wieder Liebe". Piano: Friedrich Hollaender / Mischa Spoliansky
1931 "Peter" "Jonny" Ultraphon A 887 Orquestra: Peter Kreuder.
1931 "Jonny" (gravación alternativa) Ultraphon AP 249 Orquestra: Peter Kreuder.
1931 "Quand l'Amour Meurt" "Give Me the Man" Electrola EG 2775 De Morocco. Orquestra: Peter Kreuder.
1933 "Assez" "Moi, Je M'Ennuie" Polydor 530000 Orquestra: Peter Kreuder.
1933 "Assez" (gravación alternativa) Decca M 452 Orquestra: Peter Kreuder.
1933 "Ja, so bin ich" Polydor 524182 Orquestra: Peter Kreuder.
1933 "Allein in einer grossen Stadt" "Mein blondes Baby" Polydor 530001 Orquestra: Peter Kreuder.
1933 "Wo ist der Mann?" Polydor 47199 Orquestra: Peter Kreuder. Trompeta: Arthur Briggs.
1935 "If It Isn't Pain (Then It Isn't Love)" "Three Sweethearts Have I" Decca Tema promocional de The Devil is a Woman.
1939 "I've Been In Love Before" "You Do Something To Me" Decca 23139 Orquestra: Victor Young.
1939 "You've Got that Look" "You Go To My Head" Decca 23140 Orquestra: Victor Young.
1939 "Falling in Love Again" "The Boys in the Backroom" Decca 23141 Orquestra: Victor Young.
1945 "Lili Marlene" "Symphonie" Decca 23456 Orquestra: Charles Magnante.
1948 "Illusions" "Black Market" Decca A14582 De A Foreign Affair.
1952 "Too Old to Cut the Mustard" "Good for Nothin'" Columbia 39812 Dúo con Rosemary Clooney.
1952 "Come Rain or Come Shine" "Love Me" Columbia 39797
1953 "Time For Love" "Look Me Over Closely" Columbia 39959
1953 "Dot's Nice — Donna Fight" "It's The Same" Philips PH 21057 Dúo con Rosemary Clooney.
1953 "Besides" "Land Sea and Air" Philips PB 314 Dúo con Rosemary Clooney.
1954 "Ich hab' noch einen Koffer in Berlin" "Peter" Columbia 40497
  1. Flint, Peter B. (7 de maio de 1992). "Marlene Dietrich, 90, Symbol of Glamour, Dies". The New York Times. 
  2. Dietrich solicitou a cidadanía estadounidense en 1937 "Marlene Dietrich to be US Citizen". Painesville Telegraph (en inglés). 6 de marzo de 1937. Consultado o 24 de xullo do 2020. ; e outorgouselle en 1939 (véxase "Citizen Soon". The Telegraph Herald, 10 March 1939. e "Seize Luggage of Marlene Dietrich". Lawrence Journal World, 14 June 1939).
  3. "AFI's 50 GREATEST AMERICAN SCREEN LEGENDS". AFI. Consultado o 30 de agosto de 2014. 
  4. Homer Dickens (1968). The films of Marlene Dietrich. Citadel Press. pp. 7, 13, 49. 

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar