Pahiño

futbolista galego

Manuel Joaquín Fernández Fernández, comunmente coñecido como Pahiño, nado en Navia (Vigo) o 21 de xaneiro de 1923 e finado en Madrid o 12 de xuño de 2012, foi un futbolista galego que xogou no Celta de Vigo, Real Madrid, Deportivo da Coruña e na selección española durante os anos corenta e cincuenta. Foi un prolífico goleador, conseguindo o trofeo Pichichi en dúas ocasións: en 1948, mentres xogaba no Celta de Vigo, e en 1953, na súa etapa no Real Madrid.

Pahiño
Información persoal
Nome Manuel Fernández Fernández
Nacemento 21 de xaneiro de 1923
Lugar de nacemento Navia
Falecemento 12 de xuño de 2012
Lugar de falecemento Madrid
Posición Dianteiro
Carreira xuvenil
1939–1940 Navia
1940–1943 Arenas de Alcabre
Carreira sénior
Anos Equipos Aprs (Gls)
1943–1948 Celta de Vigo 130 (91)
1948–1953 Real Madrid CF 143 (125)
1953–1956 Deportivo da Coruña 78 (49)
1956–1957 Granada 15 (8)
Selección nacional
1949 España B 1 (0)
1948–1955 España 3 (3)
Adestrador
1956 Deportivo da Coruña
Partidos e goles só en liga doméstica.

editar datos en Wikidata ]

Foi un ídolo tanto para a afección do Celta como para a do Deportivo e está considerado un dos mellores futbolistas galegos da historia.[1][2] Foi pai de Nacho Fernández Goberna, membro de La dama se Esconde, e Patricia Fernández Goberna, cantante do grupo Trigo Limpio.

Carreira deportiva editar

Comezou a súa traxectoria deportiva no Navia, pasando logo polo Arenas de Alcabre. Por aquel entón era alcumado Paíño, por ser este o segundo apelido de seu pai.[3][4] En 1943 ingresou no Celta de Vigo e pouco despois o xornalista do Faro de Vigo Manuel de Castro "Handicap" comezou a escribir o seu alcume cun hache intercalado (Pahiño), por motivos estéticos, pasando a ser coñecido dese xeito a partir de entón.[5]

Na tempada 1947-1948 os goles de Pahiño axudaron ó Celta de Vigo a finalizar cuarto na liga española e acadar a final da Copa do Xeneralísimo. Na mesma tempada gañou o trofeo Pichichi por primeira vez. Tamén marcou no seu debut coa selección española nun empate 3-3 coa selección suíza.

Entre os seus compañeiros de equipo no Celta estaba Miguel Muñoz, co que marcharía ó mesmo tempo a xogar no Real Madrid. Pahiño continuou marcando goles regularmente e na tempada 1951-1952 conseguiu o seu segundo Pichichi. Con todo, coa chegada de Alfredo Di Stéfano o seu posto foi ocupado e decidiu marchar ó Deportivo da Coruña onde xogaría no mesmo once con Luis Suárez e Arsenio Iglesias.

A pesar dos seus números como goleador, Pahiño só participou en tres ocasións coa selección española, e non acudiu ó mundial de 1950 por mor das súas ideas políticas de esquerda[6]. A súa última aparición no equipo foi no empate 2-2 contra a República de Irlanda en 1955, partido no que marcou os dous goles do equipo.

Finalizou a súa carreira deportiva no Granada CF.

En xuño de 2010 inaugurouse un campo de fútbol co seu nome en Navia, nun acto no que estiveron presentes ex xogadores do Celta de Vigo e do Deportivo da Coruña.

É o noveno xogador con máis goles en Primeira División (212).

Palmarés editar

Vida privada editar

Casou con Inés Goberna e tras deixar o fútbol viviu en Pasaia (Donostia), onde foi armador de barcos pesqueiros co seu sogro.[7] Foi pai de Nacho Fernández Goberna, cantante e compositor no grupo La dama se Esconde, e Patricia Fernández Goberna, cantante do grupo Trigo Limpio, que representou España no Festival de Eurovisión no ano 1980. Foi cuñado do tamén futbolista Eduardo Goberna, irmán da súa muller, co que coincidiu no Deportivo da Coruña.[8]

Notas editar

  1. Pardo, Miguel. "Unha ducia de protagonistas galegos de #onosoderbi". praza.gal. Consultado o 18 de marzo de 2021. 
  2. "Los 11 mejores futbolistas gallegos de la historia" (en castelán). 26 de xuño de 2019. Consultado o 18 de marzo de 2021. 
  3. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 14 de xullo de 2014. Consultado o 06 de xullo de 2014. 
  4. Alfredo Relaño (5 de xaneiro de 2014). "Pahíño, el delantero que leía a Dostoievski". Blogs El País (en castelán). 
  5. ""Hándicap fue quien le añadió la ´h´ a mi apodo"". La Opinión A Coruña (en castelán). 14 de xuño de 2010. Consultado o 18 de marzo de 2021. 
  6. Miguel Prado (12 de xuño de 2012). "Pahíño, o dianteiro rebelde que desafiou o franquismo". Praza pública. 
  7. Fernando Carreño (13 de xullo de 2011). "El futbolista que leía a los rusos fue armador de barcos pesqueros". Marca. 
  8. "Pahiño, en La Coruña". La Voz de Galicia (en castelán). 17 de xullo de 1957. p. 4. 

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar