Gran Premio dos Estados Unidos de 1978

Gran Premio de Estados Unidos de 1978
Detalles da carreira
	Carreira 15 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1978.
	; Trazado do circuíto de Watkins Glen
Data	1 de outubro 1978
Nome oficial	XXI Toyota United States Grand Prix
Localización	Circuíto de Watkins Glen; Watkins Glen, Nova York, Estados Unidos
Percorrido	Circuíto permanente ; 5´435 km
Distancia	59 voltas, 320´670 km
Clima	Seco, nubrado
Pole position
Tempo	1:38.114
Volta rápida
Tempo	1:39.557 na volta 55
Podio

O Gran Premio dos Estados Unidos de 1978 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 1 de outubro de 1978 no circuíto de Watkins Glen de Watkins Glen, Nova York. Foi a 15ª carreira da tempada de Fórmula Un de 1978, e o 28º Gran Premio dos Estados Unidos desde o primeiro Gran Premio de América que se celebrou en 1908 e a 21º desde o primeiro Gran Premio dos Estados Unidos en Riverside de 1958. Esta carreira tamén se coñece como o GP do leste dos Estados Unidos co fin de distinguila do Gran Premio do oeste dos Estados Unidos, celebrada o 2 de abril de 1978 en Long Beach (California).

Resumo da Carreira editar

Mario Andretti volveu a casa como o campión do mundo recentemente coroado e colocou o seu Lotus 79 na pole, ante unha multitude de máis de 150.000 afeccionados, pero o Ferrari de Carlos Reutemann completado un varrido das dúas carreiras dos Estados Unidos en 1978 ao terminar en 19 segundos por diante do australiano Alan Jones. Andretti, pilotaba por primeira vez desde que gañara o título e morrera o seu compañeiro de equipo Ronnie Peterson no Gran Premio de Italia, tivo problemas de freos desde o principio e finalmente retirouse co motor roto.

Como consecuencia do ocorrido no Gran Premio de Italia dúas semanas antes, a Asociación de Pilotos Grand Prix (GPDA) tivo un encontro centrado en torno a Riccardo Patrese, o piloto a quen a GPDA culpaba polo choque múltiple en cadea e a morte de Peterson en Monza. A GPDA interpuxo unha medida cautelar para impedir que Patrese participara a fin de semana do Gran Premio dos Estados Unidos de 1978, polo que Patrese non puido participar en ningún evento relacionado co fin de semana. Patrese, que cría que el non tiña a culpa do accidente fatal en Monza, estaba furioso por esta actuación, e tratou de deter a disputa da carreira, isto non o favoreceu.

O venres foi cálido e asollado, e Andretti só tardou 11 voltas para establecer unha nova marca de 1:39.82. Máis tarde reduciuna a 1:38.92, por diante dos Ferrari de Reutemann e o novato canadense Gilles Villeneuve, e dos dous Brabham de Niki Lauda e John Watson. O americano Brett Lunger, a piques de pilotar a súa última carreira de Fórmula Un, estaba ao volante dun Ensign por primeira vez, logo de que o seu McLaren resultase danado no accidente na primeira volta en Monza que co tempo cobrouse a vida de Peterson. Bobby Rahal fichou por Formula Atlantic como compañeiro de Jody Scheckter, o equipo do Canadá Walter Wolf Racing participou con dous coches por primeira vez.

O domingo na carreira, Andretti tomou o liderado, Emerson Fittipaldi e Héctor Rebaque (nos lugares 13 e 23), queimaron os seus embragues na saída. A carreira de Rebaque terminou, pero Fittipaldi conseguiu pór o seu coche en marcha, coidou á súa condución mentres se refrescaba, e logo pilotou brillantemente a través da pista para terminar finalmente quinto!

Logo dunha volta, Andretti tivo unha vantaxe da lonxitude de catro coches sobre Reutemann e Villeneuve. Eles eran seguidos por Jones, Lauda, Jarier, Hunt, Watson e Scheckter. Sabendo que o coche tiña un problema de freos, Andretti esperaba poder facerlle fronte, como fixera en Monza. Pero, inmediatamente, a súa vantaxe comezou a desintegrarse. Na terceira volta, Reutemann pasouno, e na cuarta volta, pasouno Villeneuve. Como os Ferrari afastábanse, Jarier entrou na volta 11 na 11ª posición para cambiar un pneumático dianteiro desinflado. Cando volveu á pista, o coche aínda tocaba o chan, pero unha vez que a súa carga de combustible alixeirouse, correu coma un tolo, establecendo a volta rápida unha e outra vez, chegando a alcanzar o terceiro posto nun determinado momento.

Case a metade de carreira, Ferrari estaba correndo cunhas cómodas primeira e segunda posicións. Logo, na volta 23, de repente ao motor de Villeneuve explotoulle un pistón, e Jones, que superara a Andretti dúas voltas antes, situouse segundo, 35 segundos detrás de Reutemann. Na volta 25, Lauda pasou a Andretti para a terceira praza, e tres voltas máis tarde, o motor de Andretti explotou, deixando sen alento á multitude. O interese real na carreira neste momento converteuse na batalla entre Scheckter e Jean-Pierre Jabouille co Renault. Cando o motor de Lauda tamén explotou xusto unha volta logo de Andretti, Jabouille veuse de súpeto no terceiro lugar. Jarier pechaba o grupo a un ritmo notable.

Jabouille atopouse con problemas de freos, polo que foi superado por Scheckter e Jarier. Jarier pasou a ser terceiro. Desafortunadamente, a espectacular remontada de Jarier ata o terceiro lugar terminou a tres voltas e media o final cando se lle acabou o combustible, dando Scheckter a terceira posición. Reutemann chegou a meta case vinte segundos por diante de Jones logo de facer unha carreira impecable e logrando a súa segunda vitoria americana da tempada e a terceira da súa carreira. O cuarto posto de Jabouille anotou os primeiros puntos para Renault e os primeiros para un motor turboalimentado, presaxiando o cambio radical da Fórmula Un nos próximos anos.

Clasificación editar

A carreira foi gañada polo Ferrari pilotado por Carlos Reutemann.

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	11	Carlos Reutemann	Ferrari	59	1:40:48.800	2	9
2	27	Alan Jones	Williams-Ford	59	+19.739 segs	3	6
3	20	Jody Scheckter	Wolf-Ford	59	+45.701 segs	11	4
4	15	Jean-Pierre Jabouille	Renault	59	+1:25.007	9	3
5	14	Emerson Fittipaldi	Fittipaldi-Ford	59	+1:28.089	13	2
6	8	Patrick Tambay	McLaren-Ford	59	+1:50.210	18	1
7	7	James Hunt	McLaren-Ford	58	+1 volta	6
8	22	Derek Daly	Ensign-Ford	58	+1 volta	19
9	18	René Arnoux	Surtees-Ford	58	+1 volta	21
10	3	Didier Pironi	Tyrrell-Ford	58	+1 volta	16
11	26	Jacques Laffite	Ligier-Matra	58	+1 volta	10
12	21	Bobby Rahal	Wolf-Ford	58	+1 volta	20
13	23	Brett Lunger	Ensign-Ford	58	+1 volta	24
14	17	Clay Regazzoni	Shadow-Ford	56	+3 voltas	17
15	55	Jean-Pierre Jarier	Lotus-Ford	55	Sen combustible	8
16	36	Rolf Stommelen	Arrows-Ford	54	+5 voltas	22
Ret	37	Arturo Merzario	Merzario-Ford	46	Caixa de cambios	26
Ret	9	Michael Bleekemolen	ATS-Ford	43	Fuga aceite	25
Ret	1	Niki Lauda	Brabham-Alfa Romeo	28	Motor	5
Ret	5	Mario Andretti	Lotus-Ford	27	Motor	1
Ret	2	John Watson	Brabham-Alfa Romeo	25	Motor	7
Ret	4	Patrick Depailler	Tyrrell-Ford	23	roda	12
Ret	12	Gilles Villeneuve	Ferrari	22	Motor	4
Ret	10	Keke Rosberg	ATS-Ford	21	Transmisión	15
Ret	16	Hans Joachim Stuck	Shadow-Ford	1	sistema combustible	14
Ret	25	Héctor Rebaque	Lotus-Ford	0	Embrague	23
NSC	19	Beppe Gabbiani	Surtees-Ford

Posicións logo da carreira editar

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	Mario Andretti	64
2	Ronnie Peterson	51
3	Carlos Reutemann	44
4	Niki Lauda	44
5	Patrick Depailler	32

Clasificación no campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	Lotus-Ford	86
2	Brabham-Alfa Romeo	53
3	Ferrari	49
4	Reino Unido Tyrrell-Ford	36
5	Ligier-Matra	19

Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Carreira anterior: Gran Premio de Italia de 1978	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1978	Carreira seguinte: Gran Premio do Canadá de 1978
Carreira anterior: Gran Premio dos Estados Unidos de 1977	Gran Premio dos Estados Unidos	Carreira seguinte: Gran Premio dos Estados Unidos de 1979

Notas editar

Líderes por volta: Mario Andretti 2 voltas (1-2); Carlos Reutemann 57 voltas (3-59).
A raíz do accidente mortal de Ronnie Peterson no Gran Premio de Italia de 1978, esta carreira foi a primeira en usar o procedemento xa habitual de ter un equipo médico especialmente adestrado detrás dos coches na liña de saída da carreira e que ségueos durante a maior parte da primeira volta. Nesta carreira, o coche médico golpeou un bordillo e voou polo aire por un curto período de tempo.

Bibliografía editar

Rob Walker (xaneiro de 1979). "19th United States Grand Prix: Mario Unlucky, Carlos Superb". Road & Track, 100-103.