Wikipedia

Gran Premio do Reino Unido de 1986

O Gran Premio do Reino Unido de 1986 (oficialmente o Shell Oils British Grand Prix) foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 13 de xullo de 1986 no circuíto de Circuíto de Brands Hatch en Kent, Reino Unido. Foi a novena carreira do Campionato do Mundo da tempada de 1986. Foi a última carreira de Fórmula Un celebrada en Brands Hatch, a partir de {{f1|1987} todos os Gran Premio do Reino Unido celebráronse en Silverstone.

Modelo:Competición deportivaGran Premio do Reino Unido de 1986
Nome oficialXXXIX Shell Oils British Grand Prix Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio do Reino Unido Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1986 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento75 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónCircuíto de Brands Hatch (Kent) 51°21′24″N 0°15′45″L / 51.356666666667, 0.2625 Editar o valor en Wikidata
Lonxitude3,703 km Editar o valor en Wikidata
PaísReino Unido Editar o valor en Wikidata
Data13 de xullo de 1986 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoNigel Mansell Editar o valor en Wikidata
Pole positionNelson Piquet Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaNigel Mansell Editar o valor en Wikidata
McLaren pits
Ayrton Senna no Lotus 98T

Jacques Laffite rompeu ambas pernas durante unha montoeira de varios coches na saída, o que provocou á súa retirada das carreiras de Gran Premio. Malia que o choque ocorreu xusto logo dos boxes, o primeiro médico na escena foi o piloto británico Jonathan Palmer, que comezou a carreira na 22ª posición da grella. Un cualificado médico xeral antes de dedicarse ao automobilismo en 1978, Palmer detivo o seu Zakspeed ao lado do estrelado Ligier - Renault de Laffite, saltou e correu para axudar ao francés ferido. Foi o segundo Gran Premio do Reino Unido seguido en Brands Hatch que veu o final dun piloto de carreira debido a lesións sufridas nas pernas nun accidente, logo de que Johnny Cecotto vira truncada a súa carreira durante a práctica para o Gran Premio do Reino Unido de 1984 cando rompeu os dous nocellos. Todos coincidiron en que aínda que o circuíto en si non era o culpable dos accidentes, ambos Cecotto e Laffite pasaron a ter unha carreira exitosa nas carreiras de coches de turismo internacional unha vez que se recuperaron das súas lesións.

O choque en cadea incluíu un importante número de coches que bloquearon a pista por completo. A carreira foi detida sen que ningún piloto completara unha soa volta e reiniciouse unha hora máis tarde, como Laffite fora trasladado en helicóptero ao Hospital Sidcup a carreira non puido ser reiniciada sen a asistencia do helicóptero médico. Isto foi unha sorte para Nigel Mansell o seu Williams - Honda tivo un fallo no eixe de transmisión no primeiro arranque, a parada permitiulle reiniciar a carreira xa que non completaran unha volta.

Mansell gañou nunha grella empobrecida no coche de reserva do equipo, que aínda que estaba preparado para o seu compañeiro de equipo Nelson Piquet, puido adaptarse ao inglés durante a espera para o reinicio. Mansell derrotou Piquet nunha loita directa, E chegou a meta cunha vantaxe sobre o brasileiro de 5´574 segundos, para o deleite da multitude de 110.000 asistentes. O vixente Campión do Mundo Alain Prost terminou terceiro no seu McLaren - TAG, unha volta atrás do par de Williams.

A carreira foi a primeira vez en 1986, que desde o seu accidente de coche en Francia que o deixou parapléxico antes do comezo da tempada, que Frank Williams apareceu nos boxes de Williams. Tamén foi o primeiro dobrete de Williams da tempada.

O órgano internacional que rexía os deportes de motor nese momento, a FISA, instituíra unha política de contratos a longo prazo cos circuítos. Brands Hatch foi percibido como unha instalación pobre, tiña moi poucas escapada e non tiña espazo para expandirse, ao contrario que Silverstone que como ex aeródromo da segunda guerra mundial tiña espazo. Silverstone e o BRDC asinaron un contrato de sete anos coa Fórmula 1 e a FISA nalgún momento de 1986, para acoller a carreira entre 1987 e 1993.[1]

Clasificación

editar

Cualificación

editar
Pos Nº Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 6   Nelson Piquet Williams-Honda 1:07.690 1:06.961 —
2 5   Nigel Mansell Williams-Honda 1:08.818 1:07.399 +0.438
3 12   Ayrton Senna Lotus-Renault 1:09.042 1:07.524 +0.563
4 20   Austria Gerhard Berger Benetton-BMW 1:09.916 1:08.196 +1.235
5 2   Keke Rosberg McLaren-TAG 1:09.479 1:08.477 +1.516
6 1   Alain Prost McLaren-TAG 1:09.779 1:09.334 +2.373
7 19   Teo Fabi Benetton-BMW 1:11.819 1:09.409 +2.448
8 25   René Arnoux Ligier-Renault 1:09.971 1:09.543 +2.582
9 8   Derek Warwick Brabham-BMW 1:12.403 1:10.209 +3.248
10 11   Johnny Dumfries Lotus-Renault 1:10.304 1:10.583 +3.343
11 3   Martin Brundle Tyrrell-Renault 1:11.432 1:10.334 +3.373
12 27   Michele Alboreto Ferrari 1:11.662 1:10.338 +3.377
13 18   Thierry Boutsen Arrows-BMW 1:12.333 1:10.941 +3.980
14 15   Alan Jones Lola-Ford 1:12.060 1:11.121 +4.160
15 7   Riccardo Patrese Brabham-BMW 1:12.513 1:11.267 +4.306
16 4   Philippe Streiff Tyrrell-Renault 1:11.682 1:11.450 +4.489
17 16   Patrick Tambay Lola-Ford 1:13.376 1:11.458 +4.497
18 28   Stefan Johansson Ferrari 1:11.500 1:11.568 +4.539
19 26   Jacques Laffite Ligier-Renault 1:12.715 1:12.281 +5.320
20 24   Alessandro Nannini Minardi-Motori Moderni 1:12.848 1:13.496 +5.887
21 23   Andrea de Cesaris Minardi-Motori Moderni 1:14.366 1:12.980 +6.019
22 14   Jonathan Palmer Zakspeed 1:14.678 1:13.009 +6.048
23 17   Christian Danner Arrows-BMW 1:13.261 1:13.421 +6.300
24 21   Piercarlo Ghinzani Osella-Alfa Romeo 1:16.440 1:16.134 +9.173
25 29   Huub Rothengatter Zakspeed 1:16.854 +5.917
26 22   Allen Berg Osella-Alfa Romeo 1:18.319 +7.738

Carreira

editar
Pos Nº Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 5   Nigel Mansell Williams-Honda 75 1:30:38.471 2 9
2 6   Nelson Piquet Williams-Honda 75 + 5.574 1 6
3 1   Alain Prost McLaren-TAG 74 + 1 volta 6 4
4 25   René Arnoux Ligier-Renault 73 + 2 voltas 8 3
5 3   Martin Brundle Tyrrell-Renault 72 + 3 voltas 11 2
6 4   Philippe Streiff Tyrrell-Renault 72 + 3 voltas 16 1
7 11   Johnny Dumfries Lotus-Renault 72 + 3 voltas 10
8 8   Derek Warwick Brabham-BMW 72 + 3 voltas 9
9 14   Jonathan Palmer Zakspeed 69 + 6 voltas 22
NC 18   Thierry Boutsen Arrows-BMW 62 Non clasificado 13
Ret 16   Patrick Tambay Lola-Ford 60 Caixa de cambios 17
Ret 27   Michele Alboreto Ferrari 51 Turbo 12
Ret 24   Alessandro Nannini Minardi-Motori Moderni 50 Dirección 20
Ret 19   Teo Fabi Benetton-BMW 45 Sistema combustible 7
Ret 7   Riccardo Patrese Brabham-BMW 39 Motor 15
Ret 12   Ayrton Senna Lotus-Renault 27 Caixa de cambios 3
Ret 29   Huub Rothengatter Zakspeed 24 Motor 25
Ret 23   Andrea de Cesaris Minardi-Motori Moderni 23 Eléctrico 21
Ret 20   Gerhard Berger Benetton-BMW 22 Eléctrico 4
Ret 15   Alan Jones Lola-Ford 22 Acelerador 14
Ret 28   Stefan Johansson Ferrari 20 Motor 18
Ret 2   Keke Rosberg McLaren-TAG 7 Caixa de cambios 5
Ret 26   Jacques Laffite Ligier-Renault 0 Colisión 19
Ret 17   Christian Danner Arrows-BMW 0 Colisión 23
Ret 21   Piercarlo Ghinzani Osella-Alfa Romeo 0 Colisión 24
Ret 22   Allen Berg Osella-Alfa Romeo 0 Colisión 26
Fonte:[2]


Posicións logo da carreira

editar
  • Nota:Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Francia de 1986 		Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1986 		Carreira seguinte:
Gran Premio de Alemaña de 1986
Carreira anterior:
Gran Premio do Reino Unido de 1985 		Gran Premio do Reino Unido Carreira seguinte:
Gran Premio do Reino Unido de 1987

Notas

editar
  1. ↑ "The Brands Hatch & Paul Ricard FAQ". AtlasF1. Consultado o 23 decembro 2015. 
  2. ↑ "1986 British Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 13 November 2014. Consultado o 23 December 2015. 

Véxase tamén

editar
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gran_Premio_do_Reino_Unido_de_1986&oldid=6807167»