Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1986

Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA de 1986
Previo: 1985 Vindeiro: 1987
Índice: Carreiras por país | Carreiras por tempada

O Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1986 foi a 37ª tempada de Fórmula 1 organizada pola Fédération Internationale de l'Automobile (FIA), e a 29ª Copa Internacional de Construtores de F1. O campionato contou con dezaseis Grandes Premios que se iniciaron o 23 de marzo e finalizaron o 26 de outubro. O Campionato Mundial de Pilotos de Fórmula Un foi gañado por Alain Prost[1] e o de Construtores foi gañado por Williams.[2] Prost converteuse no primeiro piloto desde Jack Brabham 26 anos antes en revalidar o seu título de campión.

Alain Prost gañou o seu segundo campionato de pilotos consecutivo.
Nigel Mansell terminou con subcampión.
O compañeiro de equipo de Mansell, Nelson Piquet, rematou terceiro no campionato.

Resumo do campionato editar

A tempada culminou nunha batalla de puntos entre o dúo de Williams Nelson Piquet e Nigel Mansell fronte ao equipo McLaren de Alain Prost na última carreira, o Gran Premio de Australia de 1986. Os pneumáticos de Mansell estalaron de forma espectacular e Piquet, á cabeza no momento do incidente, foi obrigado a facer un pit stop imprevisto pouco despois para evitar que sucedera o mesmo cos seus pneumáticos. Isto permitiu a Prost poder tomar a iniciativa e a vitoria na carreira (a cuarta da tempada) logrando o seu segundo campionato consecutivo de pilotos.[3] Mansell, Piquet, Prost, xunto coa nova estrela ascendente Ayrton Senna, dominaron durante toda a tempada e formaron o que se denominou popularmente como a "Banda dos Catro".[4]

Por primeira vez (e ata a data a única), os motores turbo foron obrigatorios debido á prohibición dos motores de aspiración natural (atmosféricos). A lei que prohibía os motores atmosféricos foi derogada en 1987, como preparación previa á prohibición de todos os motores de indución forzada en 1989. En 2015 os motores turbo son a norma habitual.

Os coches de Fórmula Un de 1986 son os máis potentes coches de Gran Premio que correron nunca. Aínda non había límites na potencia dos motores, e algúns motores incluíndo os potentes aínda que máis ben pouco fiables BMW M12 / 13 1´5 litros turbo 4 en liña utilizado polos equipos Benetton, Brabham e Arrows, proporcionaba 1.350 CV a 5´5 bar (79´7 psi) durante a cualificación; isto sucedeu cando os enxeñeiros restrinxiron a potencia do motor, entón a potencia dos motores turbo era tan grande que nin sequera puido medirse con precisión ata anos máis tarde, cando a tecnoloxía foi o suficientemente avanzada. As transmisións tiveron que ser construídas expresamente para ser instaladas no chasis de cada coche para cada sesión específica, había motores de cualificación (como se describe máis arriba) alcumados "granadas" que tiñan a presión de sobrealimentación sen restricións, e caixas de cambio de cualificación, que foron deseñadas para soportar a inmensa potencia do motor; estes compoñentes só aguantaban uns 3-4 minutos (2-3 voltas) durante o uso. Estas unidades motrices eran substituídas polos motores de potencia limitada e, especificamente, as caixas de cambios preparadas para as carreiras (se se utilízase demasiada potencia, os motores terían tanto desgaste que a cámara de combustión estalaría a través do bloque debido á inmensa presión sobre o metal causada polas temperaturas extremas das combustións nas partes internas do motor, de aí o alcumo de "granada"). Cando estes motores turbo axustáronse aos coches, todo o paquete pesaba uns 540 kg., polo que as relacións de potencia-peso eran extremas. Para a cualificación, a proporción peso potencia era aproximadamente 2500 hp/ton no Benetton-BMW e 1.850 hp/ton para a carreira; en comparación cos aproximadamente 1175 CV/tonelada dun coche de F1 moderno. Todos os coches de Fórmula 1 tiñan caixas de cambios manuais con panca de desprazamento. Para poñer isto en perspectiva, un coche familiar moderno produce aproximadamente 80-100 hp/ton e os coches de estrada modernos máis rápidos producen ao redor de 450 a 550 hp/ton. Con todo, un problema constante para estes novos motores turbo, que foi algo suavizado (sobre todo por parte de Ford e Honda) nos últimos anos, era o terrible atraso do turbo; os motores neses días eran turboalimentados mecanicamente. A potencia chegaba de golpe 2-3 segundos despois de que o piloto puxera o seu pé no chan; polo xeral proporcionaba 100-300 hp nos primeiros 2-3 segundos e logo o motor ía inmediatamente á parte superior da gama de potencia (xeralmente 900 a 1000 hp). A natureza destes motores facíalles moi difícil de conducir, os pilotos tiñan que calcular cando entraba a potencia, polo que pisaban o pedal do gas moito antes do habitual para conseguir a potencia no momento adecuado.

Esquece todo o que veu despois. O coches turbo de Fórmula Un de 1986... realmente eran foguetes. E para manexalos, creo eu, que tiñas que ser un home-. Gerhard Berger [5]

En moitas carreiras, sobre todo en circuítos de alta velocidade, tales como Imola, Spa-Francorchamps, Hockenheim, o Österreichring e Monza, o consumo de combustible foi sempre unha preocupación, xa que a FIA diminuíu a cantidade de combustible permitida de 220 litros en 1984 e 1985 a 195 litros para 1986. Como resultado, o consumo de combustible converteuse nun problema para a maioría dos equipos xa que os motores eran lixeiramente máis potentes que antes. Houbo moitas carreiras nas que varios pilotos quedaron sen combustible, sobre todo Alain Prost en Hockenheim, que case terminou terceiro pero quedou sen combustible a menos de catrocentos metros da liña de meta. Baixouse e empuxou desesperadamente o seu coche ata a liña de meta, en última instancia, acabou sexto. Os motores Honda (segundos en potencia tralos motores de BMW) tiveron vantaxe no consumo de combustible e na fiabilidade, os enxeñeiros de TAG/Porsche, Renault e BMW foron capaces de gañar algo de terreo ao longo da tempada.

A finais da tempada de 1986 se retiraron os pilotos Patrick Tambay, así como os Campións Mundiais de 1980 Alan Jones e de 1982 Keke Rosberg, mentres que as lesións sufridas no Gran Premio de Gran Bretaña forzaron a retirada de Jacques Laffite. Os que nunca volveron a pilotar de novo nunha carreira de F1 logo de 1986 foron Johnny Dumfries, Huub Rothengatter e Allen Berg, mentres que Marc Surer sufriu unha grave accidente nun rally logo do seu noveno posto final no Gran Premio de Bélxica o que obrigou á súa completa retirada do automobilismo. Elio de Angelis morreu nun accidente durante unhas probas no Circuíto de Paul Ricard logo do Gran Premio de Mónaco; foi o último piloto en morrer nun accidente de F1 ata que Roland Ratzenberger morreu no Gran Premio de San Mariño de 1994.

O calendario de Fórmula Un de 1986 contou con dúas novas carreiras, o Gran Premio de Hungría, e o Gran Premio de México, o último dos cales regresou ao calendario logo dunha ausencia de dezaseis anos. Dúas carreiras caeron do calendario foron o Gran Premio dos Países Baixos logo de 33 anos, e o Gran Premio de Suráfrica logo de 21 anos.

Pilotos e construtores editar

Equipo Construtor Chasis Motor Pneumáticos Piloto Carreira Piloto de probas
  Marlboro McLaren International McLaren MP4/2C TAG TTE PO1 1.5 V6t G 1   Alain Prost Todas n/a
2   Keke Rosberg Todas
  Data General Team Tyrrell Tyrrell 014
015
Renault EF4B 1.5 V6t G 3   Martin Brundle Todas n/a
4   Philippe Streiff Todas
  Canon Williams Honda Team Williams FW11 Honda RA166E 1.5 V6t G 5   Nigel Mansell Todas n/a
6   Nelson Piquet Todas
  Motor Racing Developments Brabham BT55 BMW M12/13/1 1.5 L4t P 7   Riccardo Patrese Todas   Josele Garza
8   Elio de Angelis 1-4
  Derek Warwick 6-16
  John Player Special Team Lotus Lotus 98T Renault EF15B 1.5 V6t G 11   Johnny Dumfries Todas   Derek Warwick
12   Ayrton Senna Todas
  West Zakspeed Racing Zakspeed 861 Zakspeed 1500/4 1.5 L4t G 14   Jonathan Palmer Todas   Luis Perez-Sala
29   Huub Rothengatter 3-16
  Team Haas (USA) Ltd Lola THL1
THL2
Hart 415T 1.5 L4t
Ford Cosworth GBA 1.5 V6t
G 15   Alan Jones Todas n/a
16   Patrick Tambay 1-6, 8-16
  Eddie Cheever 7
  Barclay Arrows BMW Arrows A8
A9
BMW M12/13 1.5 L4t G 17   Marc Surer 1-5   Jari Nurminen
  Christian Danner 7-16
18   Thierry Boutsen Todas
  Benetton Formula Ltd Benetton B186 BMW M12/13 1.5 L4t P 19   Teo Fabi Todas   Andy Wallace
  Giovanna Amati
  Paolo Barilla
20   Gerhard Berger Todas
  Osella Squadra Corse Osella FA1G
FA1F
FA1H
Alfa Romeo 890T 1.5 V8t P 21   Piercarlo Ghinzani Todas n/a
22   Christian Danner 1-6
  Allen Berg 7-12, 14-16
  Alex Caffi 13
  Minardi Team SpA Minardi M185B
M186
Motori Moderni Tipo 615-90 1.5 V6t P 23   Andrea de Cesaris Todas n/a
24   Alessandro Nannini Todas
  Equipe Ligier Ligier JS27 Renault EF4B 1.5 V6t P 25   René Arnoux Todas n/a
26   Jacques Laffite 1-9
  Philippe Alliot 10-16
  Scuderia Ferrari SpA SEFAC Ferrari F1/86 Ferrari 032 1.5 V6t G 27   Michele Alboreto Todas n/a
28   Stefan Johansson Todas
  Team El Charro AGS AGS JH21C Motori Moderni Tipo 615-90 1.5 V6t G 31   Ivan Capelli 13-14 n/a

Calendario de Grandes Premios editar

Rnd Carreira Data Circuíto Pole Position Volta rápida Piloto gañador Construtor Resultados
1   Gran Premio do Brasil 23 de marzo Jacarepaguá   Ayrton Senna   Nelson Piquet   Nelson Piquet Williams-Honda Resultados
2   Gran Premio de España 13 de abril Jerez   Ayrton Senna   Nigel Mansell   Ayrton Senna Lotus-Renault Resultados
3   Gran Premio de San Marino 27 de abril Imola   Ayrton Senna   Nelson Piquet   Alain Prost McLaren-TAG Resultados
4   Gran Premio de Mónaco 11 de maio Mónaco   Alain Prost   Alain Prost   Alain Prost McLaren-TAG Resultados
5   Gran Premio de Bélxica 25 de maio Spa-Francorchamps   Nelson Piquet   Alain Prost   Nigel Mansell Williams-Honda Resultados
6   Gran Premio do Canadá 15 de xuño Circuíto Gilles Villeneuve   Nigel Mansell   Nelson Piquet   Nigel Mansell Williams-Honda Resultados
7   Gran Premio de Detroit 22 de xuño Detroit   Ayrton Senna   Nelson Piquet   Ayrton Senna Lotus-Renault Resultados
8   Gran Premio de Francia 6 de xullo Paul Ricard   Ayrton Senna   Nigel Mansell   Nigel Mansell Williams-Honda Resultados
9   Gran Premio do Reino Unido 13 de xullo Circuíto de Brands Hatch   Nelson Piquet   Nigel Mansell   Nigel Mansell Williams-Honda Resultados
10   Gran Premio de Alemaña 27 de xullo Hockenheimring   Keke Rosberg   Gerhard Berger   Nelson Piquet Williams-Honda Resultados
11   Gran Premio de Hungría 10 de agosto Hungaroring   Ayrton Senna   Nelson Piquet   Nelson Piquet Williams-Honda Resultados
12   Gran Premio de Austria 17 de agosto Österreichring   Teo Fabi   Gerhard Berger   Alain Prost McLaren-TAG Resultados
13   Gran Premio de Italia 7 de setembro Monza   Teo Fabi   Teo Fabi   Nelson Piquet Williams-Honda Resultados
14   Gran Premio de Portugal 21 de setembro Estoril   Ayrton Senna   Nigel Mansell   Nigel Mansell Williams-Honda Resultados
15   Gran Premio de México 12 de outubro Hermanos Rodríguez   Ayrton Senna   Nelson Piquet   Gerhard Berger Benetton-BMW Resultados
16   Gran Premio de Australia 26 de outubro Adelaida   Nigel Mansell   Nelson Piquet   Alain Prost McLaren-TAG Resultados

Clasificación do Mundial de Pilotos de 1986 editar

Pos Piloto BRA
 
ESP
 
SMR
 
MON
 
BEL
 
CAN
 
DET
 
FRA
 
RU
 
ALE
 
HUN
 
AUT
 
ITA
 
POR
 
MEX
 
AUS
 
Pts[6]
1   Alain Prost Ret 3 1 1 6 2 3 2 3 6 Ret 1 DSC 2 2 1 72 (74)
2   Nigel Mansell Ret 2 Ret 4 1 1 5 1 1 3 3 Ret 2 1 5 Ret 70 (72)
3   Nelson Piquet 1 Ret 2 7 Ret 3 Ret 3 2 1 1 Ret 1 3 4 2 69
4   Ayrton Senna 2 1 Ret 3 2 5 1 Ret Ret 2 2 Ret Ret 4 3 Ret 55
5   Stefan Johansson Ret Ret 4 10 3 Ret Ret Ret Ret 11 4 3 3 6 12 3 23
6   Keke Rosberg Ret 4 5 2 Ret 4 Ret 4 Ret 5 Ret 9 4 Ret Ret Ret 22
7   Gerhard Berger 6 6 3 Ret 10 Ret Ret Ret Ret 10 Ret 7 5 Ret 1 Ret 17
8   Jacques Laffite 3 Ret Ret 6 5 7 2 6 Ret 14
9   Michele Alboreto Ret Ret 10 Ret 4 8 4 8 Ret Ret Ret 2 Ret 5 Ret Ret 14
10   René Arnoux 4 Ret Ret 5 Ret 6 Ret 5 4 4 Ret 10 Ret 7 15 7 14
11   Martin Brundle 5 Ret 8 Ret Ret 9 Ret 10 5 Ret 6 Ret 10 Ret 11 4 8
12   Alan Jones Ret Ret Ret Ret 11 10 Ret Ret Ret 9 Ret 4 6 Ret Ret Ret 4
13   Johnny Dumfries 9 Ret Ret NSC Ret Ret 7 Ret 7 Ret 5 Ret Ret 9 Ret 6 3
14   Philippe Streiff 7 Ret Ret 11 12 11 9 Ret 6 Ret 8 Ret 9 Ret Ret 5 3
15   Patrick Tambay Ret 8 Ret Ret Ret Ret Ret Ret 8 7 5 Ret NC Ret NC 2
16   Teo Fabi 10 5 Ret Ret 7 Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret 8 Ret 10 2
17   Riccardo Patrese Ret Ret 6 Ret 8 Ret 6 7 Ret Ret Ret Ret Ret Ret 13 Ret 2
18   Christian Danner Ret Ret Ret NSC Ret Ret Ret 11 Ret Ret Ret 6 8 11 9 Ret 1
19   Philippe Alliot Ret 9 Ret Ret Ret 6 8 1
  Thierry Boutsen Ret 7 7 8 Ret Ret Ret NC NC Ret Ret Ret 7 10 7 Ret 0
  Derek Warwick Ret 10 9 8 7 Ret NTS Ret Ret Ret Ret 0
  Jonathan Palmer Ret Ret Ret 12 13 Ret 8 Ret 9 Ret 10 Ret Ret 12 10 9 0
  Huub Rothengatter Ret NSC Ret 12 NTS Ret Ret Ret Ret 8 Ret Ret NTS Ret 0
  Andrea de Cesaris Ret Ret Ret NSC Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret 8 Ret 0
  Elio de Angelis 8 Ret Ret Ret 0
  Marc Surer Ret Ret 9 9 9 0
  Piercarlo Ghinzani Ret Ret Ret NSC Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret 11 Ret Ret Ret Ret 0
  Allen Berg Ret Ret Ret 12 Ret Ret 13 16 NC 0
  Alessandro Nannini Ret Ret Ret NSC Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret NC 14 Ret 0
  Alex Caffi NC 0
  Ivan Capelli Ret Ret 0
  Eddie Cheever Ret 0
Pos Piloto BRA
 
ESP
 
SMR
 
MON
 
BEL
 
CAN
 
DET
 
FRA
 
RU
 
ALE
 
HUN
 
AUT
 
ITA
 
POR
 
MEX
 
AUS
 
Pts
Lenda
Cor Resultado
Ouro Gañador
Prata 2º posto
Bronce 3º posto
Verde Remata nos puntos
Azul Non remata nos puntos
Non se califica (NC)
Púrpura Non remata (Ret)
Vermello Non se califica (NSC)
Non se precalifica (NSPC)
Negro Descualificado (DSC)
Branco Non tomou a saída (NTS)
Carreira cancelada (C)
Azul claro Prácticas só (PS)
Piloto de probas dos venres (PP)
(desde 2003 en diante)
En branco Non participou nas prácticas (NPP)
Excluído (EX)
Non chegou (NCG)

Negra – Pole
Cursiva – Volta rápida
† Condutores que non terminaron o Gran Premio, pero se clasificaron ao completar máis do 90% da distancia de carreira.

Clasificación do Mundial de Construtores de 1986 editar

Pos Construtor Coche
BRA
 
ESP
 
SMR
 
MON
 
BEL
 
CAN
 
DET
 
FRA
 
RU
 
ALE
 
HUN
 
AUT
 
ITA
 
POR
 
MEX
 
AUS
 
Pts
1   Williams-Honda 5 Ret 2 Ret 4 1 1 5 1 1 3 3 Ret 2 1 5 Ret 141
6 1 Ret 2 7 Ret 3 Ret 3 2 1 1 Ret 1 3 4 2
2   McLaren-TAG 1 Ret 3 1 1 6 2 3 2 3 6 Ret 1 DSC 2 2 1 96
2 Ret 4 5 2 Ret 4 Ret 4 Ret 5 Ret 9 4 Ret Ret Ret
3   Lotus-Renault 11 9 Ret Ret NSC Ret Ret 7 Ret 7 Ret 5 Ret Ret 9 Ret 6 58
12 2 1 Ret 3 2 5 1 Ret Ret 2 2 Ret Ret 4 3 Ret
4   Ferrari 27 Ret Ret 10 Ret 4 8 4 8 Ret Ret Ret 2 Ret 5 Ret Ret 37
28 Ret Ret 5 10 3 Ret Ret Ret Ret 11 4 3 3 6 12 3
5   Ligier-Renault 25 4 Ret Ret 5 Ret 6 Ret 5 4 4 Ret 10 Ret 7 15 7 29
26 3 Ret Ret 6 5 7 2 6 Ret Ret 9 Ret Ret Ret 6 8
6   Benetton-BMW 19 10 5 Ret Ret 7 Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret 8 Ret 10 19
20 6 6 3 Ret 10 Ret Ret Ret Ret 10 Ret 7 5 Ret 1 Ret
7   Tyrrell-Renault 3 5 Ret 8 Ret Ret 9 Ret 10 5 Ret 6 Ret 10 Ret 11 4 11
4 7 Ret Ret 11 12 11 9 Ret 6 Ret 8 Ret 9 Ret Ret 5
8   Haas Lola-Ford 15 Ret Ret 11 10 Ret Ret Ret 9 Ret 4 6 Ret Ret Ret 6
16 Ret Ret Ret Ret Ret Ret 8 7 5 Ret NC Ret NC
9   Brabham-BMW 7 Ret Ret 6 Ret 8 Ret 6 7 Ret Ret Ret Ret Ret Ret 13 Ret 2
8 8 Ret Ret Ret Ret 10 9 8 7 Ret NTS Ret Ret Ret Ret
10   Arrows-BMW 17 Ret Ret 9 9 9 Ret 11 Ret Ret Ret 6 8 11 9 Ret 1
18 Ret 7 7 8 Ret Ret Ret NC NC Ret Ret Ret 7 10 7 Ret
  Zakspeed 14 Ret Ret Ret 12 13 Ret 8 Ret 9 Ret 10 Ret Ret 12 10 9 0
29 Ret NSC Ret 12 DNS Ret Ret Ret Ret 8 Ret Ret DNS Ret
  Minardi-Motori Moderni 23 Ret Ret Ret NSC Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret 8 Ret 0
24 Ret Ret Ret NSC Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret NC 14 Ret
  Haas Lola-Hart 15 Ret Ret 0
16 Ret 8 Ret
  Osella-Alfa Romeo 21 Ret Ret Ret NSC Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret 11 Ret Ret Ret Ret 0
22 Ret Ret Ret NSC Ret Ret Ret Ret Ret 12 Ret Ret NC 13 16 NC
  AGS-Motori Moderni 31 Ret Ret 0
Pos Construtor Coche
BRA
 
ESP
 
SMR
 
MON
 
BEL
 
CAN
 
DET
 
FRA
 
RU
 
ALE
 
HUN
 
AUT
 
ITA
 
POR
 
MEX
 
AUS
 
Pts

Notas editar

  1. 1986 Formula One World Championship for Drivers (points table), 1987 FIA Yearbook, Red section, page 86
  2. 1986 Formula One World Championship for Manufacturers (points table), 1987 FIA Yearbook, Red section, page 87
  3. ESPN coverage of the 1997 Japanese Grand Prix, end-of-year F1 championship battles segment narrated by Bob Varsha
  4. "F1 season goes down to the wire". The Globe and Mail. 2010-11-08. Consultado o April 12, 2015. 
  5. http://www.youtube.com/watch?v=OVyxRhgpIGQ
  6. Só contan os 11 mellores resultados para o campionato de pilotos. Os números sen paréntese son os puntos do campionato; os números entre paréntese son o total de puntos anotados

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar