Eugenio Montes

político e escritor galego en lingua galega e castelá

Eugenio Montes Domínguez, nado en Vigo o 24 de novembro de 1900 e finado en Madrid o 27 de outubro de 1982[1], foi un político e escritor galego en lingua galega e castelá. Participou na fundación de Falange Española.

Modelo:BiografíaEugenio Montes

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento23 de novembro de 1897 Editar o valor en Wikidata
Vigo, España Editar o valor en Wikidata
Morte27 de outubro de 1982 Editar o valor en Wikidata (84 anos)
Madrid, España Editar o valor en Wikidata
Procurador en Cortes
14 de maio de 1955 – 14 de abril de 1958
Procurador en Cortes
4 de xaneiro de 1954 – 13 de abril de 1955
Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
ResidenciaMadrid Editar o valor en Wikidata
EducaciónUniversidade de Barcelona Editar o valor en Wikidata
Actividade
Lugar de traballo Madrid Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónescritor, xornalista, ensaísta, político, poeta Editar o valor en Wikidata
Partido políticoFalange Española Editar o valor en Wikidata
Membro de
Xénero artísticoPoesía Editar o valor en Wikidata
Familia
CónxuxeNatividad Zaro (1968–) Editar o valor en Wikidata
Premios

BNE: XX969684 BUSC: montes-eugenio-1897-1982

Traxectoria

editar
 
Busto en Bande, na praza de San Roque.

A familia trasladouse a Bande, polo que o escritor se considerou sempre bandés e ourensán. Estudou o bacharelato en Ourense e máis tarde iniciou en Barcelona Filosofía e Letras e Dereito. Rematou as carreiras en Madrid e Oviedo, respectivamente. Doutorouse en Filosofía e Letras cunha tese dirixida por José Ortega y Gasset na Universidade Central de Madrid. Por esta época iniciouse como escritor con colaboracións en xornais de Ourense e Vigo. En 1922 trasladouse a Madrid, afiliouse ao Ateneo e participou no faladoiro de La Ballena Alegre xunto a Rafael Cansinos Asséns, Ramón Gómez de la Serna e Pedro Mourlane Michelena. A través de Ortega colaborou na Revista de Occidente e relacionouse con Miguel de Unamuno e coa vida cultural da Residencia de Estudiantes. Nela coincidiu con algúns poetas da xeración do 27, como Federico García Lorca, Rafael Alberti e Gerardo Diego. Por influencia deste último, optou polo ultraísmo e publicou en revistas desa corrente como Cervantes, Grecia, Ultra, Perseo, Cosmópolis e Horizonte.

En 1926 obtivo a cátedra de Filosofía en Cádiz, onde coñeceu a José María Pemán. Posteriormente estudou dous anos en París, na Sorbona.

Colaborou coa revista Nós, dirixida por Vicente Risco, con poemas en galego que combinaban a vangarda coa tradición. Ao mesmo tempo, publicou noutros diarios e revistas do país. En lingua galega publicou tres obras, os libros de relatos O vello mariñeiro toma o sol (1922) e Tres contos (1930), e o poemario Versos a tres cás o neto (1930). O título está inspirado en Pomes Penyeach de James Joyce (1917, traducible como "Mazás a un penique")[2] ou A ópera dos tres reás de Bertolt Brecht (1928). Tamén foi autor dun ensaio, Estética da muñeira, publicado na revista Nós en 1922.

 
O vello mariñeiro toma o sol e outros contos, Céltiga, 1922, ilustrado por Cándido Fernández Mazas.

A principios da década de 1930 decidiu dedicarse exclusivamente ao xornalismo. Foi correspondente dos xornais ABC e El Debate en varias capitais europeas. Durante a Segunda República Española, a súa relación con Rafael Sánchez Mazas e José Antonio Primo de Rivera levouno a colaborar na revista monárquica Acción Española, inspirada no tradicionalismo católico español, o integrismo lusitano e as ideas nacionalistas de Charles Maurras.

En 1933 foi cofundador de Falange Española, malia ter un ideario máis próximo ao tradicionalismo monárquico que ao fascismo. Acompañou a José Antonio Primo de Rivera nas súas viaxes á Alemaña nazi e á Italia fascista entre 1934 e 1935. Colaborou con artigos e conferencias a prol do falanxismo, que criticaba de xeito feroz o liberalismo político, tanto antes como durante a Guerra civil española. Trala contenda, Montes continuou no xornalismo como correspondente de ABC e Arriba, e deu conferencias por Hispanoamérica.

En 1963 nomeárono director do Instituto de España en Roma. En 1978 leu o seu discurso de ingreso na Real Academia Española, El romanticismo de los clásicos.

Vida persoal

editar

Casou coa filla da dona da pensión onde vivía e naceron dúas nenas, pero o matrimonio non continuou unido moito tempo. O resto da súa vida compartiuno con Natividad Zaro, con quen casou en 1968 tras o falecemento da súa primeira esposa.

En galego

editar
  • O vello mariñeiro toma o sol (Editorial Céltiga, Ferrol, 1922)
  • "Estética da muiñeira", (separables de Nós, números 13 (1-XI-1922);[3] 14 (1-XII-1922)[4] e 15 (1-I-1923).[5]
  • Versos a tres cás o neto (Ed. Nós, A Coruña, 1930)
  • Tres contos (Bos Aires, 1930)

Obras colectivas

editar

En castelán

editar
  • El viajero y su sombra (Madrid, Cultura Hispánica, 1940)
  • Federico II de Sicilia y Alfonso X de Castilla (1943)
  • Melodía italiana (Madrid, 1944)
  • Elegías europeas (Madrid, Afrodisio Aguado, 1949)
  • La estrella y la estela (1953)
  • Discurso a la catolicidad española (1954)
  1. Carbajosa, M. e Carbajosa, P.: La corte literaria de José Antonio. Barcelona, Crítica, 2003. ISBN 84-8432-452-4 (páxina 22). Outras fontes sitúan o seu nacemento en Bande o 4 de novembro de 1897.
  2. Rodríguez Fer, Claudio (1981): "A poesía galega de Álvaro Cunqueiro”. Grial: 74, 171-181.
  3. Nós 13
  4. Nós 14
  5. Nos 15
  6. "Memoria poética". 14/04/2023. Consultado o 19/04/2023. 
  7. "Posta de largo do libro de poesía “Aires de Pedra”". 16/04/2023. Consultado o 19/04/2023. 
  8. "El libro ‘Aires de poesía’ incluye poemas de la escritora Anisia Miranda". 11/04/2023. Consultado o 19/04/2023. 

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar