As primeiras gravacións do blues foron realizadas por mulleres durante os anos 1920, algunhas delas foron Ma Rainey, Ida Cox, Bessie Smith, Mamie Smith. Esta última foi a primeira afroamericana en gravar un blues en 1920, co disco "Crazy Blues" o cal vendeu 75 000 copias no primeiro mes. Estes intérpretes eran principalmente cantantes acompañadas por bandas de jazz; este estilo é coñecido como blues clásico. A Gran Depresión e as guerras mundiais causaron a dispersión xeográfica do sur cara ás cidades do norte, o que fixo que o blues se adaptara a un ambiente urbano, as líricas tomaron temas da sociedade e sumáronse instrumentos tales como o piano, a harmónica, o baixo e os tambores; intensificando a rítmica e a emoción da música.[1]

Entre as cidades nas que os blues tomaron raíces foron Atlanta, Memphis e St. Louis. John Le Hooker estableceuse en Detroit, e na Costa Oeste Aaron ("T-Bone") Walker desenvolveu un estilo máis tarde adoptado por Riley ("B.B.") King. Foi Chicago, con todo, a que desempeñou o papel máis importante no desenvolvemento do blues urbano. Nos anos 20 e 30 Memphis Minnie, Tampa Red, Big Bill Broonzy e John Le Williamson eran artistas populares de Chicago. Despois da Segunda Guerra Mundial foron seguidos por unha nova xeración de bluesmen que incluíron a Chester Arthur Burnett (Howlin' Wolf), Elmore James, Little Walter Jacobs, Buddy Guy e Koko Taylor.

Mentres a industria discográfica crecía, intérpretes de country blues como Charlie Patton, Leadbelly, Blind Lemon Jefferson, Lonnie Johnson, Son House ou Blind Blake adquiriron notoriedade nas comunidades afroamericanas. Jefferson foi un dos poucos intérpretes de country blues que chegou a gravar prolificamente e poida que fose o primeiro en gravar coa técnica de slide guitar, técnica que se convertería nun elemento importante do delta blues.[2] Nos anos vinte, as primeiras gravacións de blues englobáronse en dúas categorías: un blues rural (country blues, máis tradicional) e un blues máis puído e urbano.

Os intérpretes de country blues adoitaban improvisar, unhas veces sen acompañamento e outras facendo uso dun baixo ou unha guitarra. Nos primeiros anos do século XX existía unha gran variedade de estilos rexionais no country blues; o Mississippi Delta Blues era un estilo de profundas raíces con voces apaixonadas acompañadas de steel guitar. Robert Johnson, o cal gravou moi poucas cancións, combinou elementos tanto do blues urbano como do rural.[3] Xunto a Robert Johnson, intérpretes influentes deste xénero foron os seus predecesores Charlie Patton e Son House. Cantantes como Blind Willie McTell e Blind Boy Fuller interpretaron a «delicada e lírica» tradición sureña do Piedmont blues, estilo que utilizaba unha técnica moi elaborada de tocar a guitarra sen púa. Xeorxia tamén tivo unha tradición temperá cara aos slides.[4]

Bessie Smith foi unha cantante famosa nos inicios do blues.

O Memphis blues, o cal se desenvolveu durante os anos vinte e trinta ao redor de Memphis (Tennessee), estivo influenciado por bandas como Memphis Jug Band ou Gus Cannon's Jug Stompers. Intérpretes como Frank Stokes, Sleepy John Lestes, Robert Wilkins, Joe McCoy ou Memphis Minnie (famosa esta última polo seu virtuosismo á hora de tocar a guitarra) utilizaron unha gran variedade de instrumentos atípicos como o mirlitón, o violín ou a mandolina. O pianista Memphis Slim iniciou a súa carreira en Memphis, pero o seu estilo tranquilo e distintivo era moito máis suave e xa contiña algúns elementos do swing. Gran parte dos músicos blues que vivían en Memphis trasladáronse a Chicago a finais dos anos trinta e principios dos anos corenta, formando parte do movemento de blues urbano que uniría a música country co blues eléctrico.

Os estilos urbanos do blues estaban máis codificados e elaborados.[5] O blues clásico feminino e as cantantes blues de vodevil, foron famosas nos anos vinte, destacando intérpretes como Mamie Smith, Gertrude Ma Rainey, Bessie Smith e Vitoria Spivey. Mamie Smith, a cal era máis unha intérprete de vodevil que unha artista de blues, foi a primeira afroamericana en gravar un blues en 1920; o seu «Crazy Blues» vendeu 75 000 copias no primeiro mes.[6]

Ma Rainey (denominada a Nai do Blues) e Bessie Smith cantaban «... cada canción ao redor de tons centrais, quizais para proxectar as súas voces máis facilmente cara ao fondo da habitación». Smith «... cantaba unha canción nunha afinación inusual, e a súa calidade como artista mesturaba e estiraba as notas grazas á súa bela e poderosa voz de contralto para acomodarse á interpretación dunha maneira inigualable».[7] Entre os intérpretes masculinos de blues urbano incluíanse músicos negros populares do momento como Tampa Red (denominado ocasionalmente como o Mago da Guitarra), Big Bill Broonzy e Leroy Carr, tomando este último a decisión inusual de acompañarse a si mesmo cun piano.[2]

Una típica liña de baixo boogie-woogie.

O boogie-woogie foi outro dos xéneros importantes de blues urbano nos anos trinta e principios dos anos corenta. Mentres que o xénero adoita asociarse cun único piano, o boogie-woogie adoitaba interpretarse con cantantes como acompañamento nalgunhas bandas de música. Este estilo estaba caracterizado por unha figura en forma de baixo, un ostinato ou riff e un cambio de nivel na man esquerda, elaborando cada acorde e creando ornamentos coa man dereita. O boogie-woogie foi desenvolvido principalmente polo músico de Chicago Jimmy Yancey e polo trío de boogie-Woogie (Albert Ammons, Pete Johnson e Meade Lux Lewis). Os intérpretes deste xénero en Chicago incluían a Clarence Pine Top Smith e Earl Hines, o cal «enlazou os ritmos da man esquerda dos pianistas do ragtime coas figuras melódicas similares ás que interpretaba Louis Armstrong coa man dereita».[8]

Nos anos corenta comezou a desenvolverse o xénero jump blues, o cal estivo influenciado pola música big band, utilizando o saxofón ou outros instrumentos de vento, ademais da guitarra, nas seccións rítmicas para crear un son jazz e desacompasado con voces claramente marcadas. As melodías jump blues de Louis Jordan e Big Joe Turner, de Kansas City, influenciaron o desenvolvemento de posteriores xéneros como o rhythm and blues e de aí, con certas achegas da música country branca, ao rock and roll da década dos cincuenta.[9] Tanto o estilo suave de Louisiana de Professor Longhair como o máis recente de Dr. John, mesturaron o ritmo clásico cos xéneros do blues.

Blues inicial de posguerra

editar

Trala Segunda guerra mundial, e na década de 1950, os afroamericanos trasladáronse ás cidades do norte de Estados Unidos e novos xéneros musicais (como o blues eléctrico), fixéronse populares en cidades como Chicago, Detroit e Kansas City. O blues eléctrico utilizaba guitarras amplificadas electricamente, baixos eléctricos, baterías e harmónicas. Chicago converteuse no centro deste xénero a principios dos anos cincuenta.

O Chicago blues está influenciado, en gran parte, polo xénero do Delta Blues, debido á migración de intérpretes desde o estado de Mississippi. Howlin' Wolf, Muddy Waters, Willie Dixon e Jimmy Reed naceron en Mississippi e trasladáronse a Chicago durante a Gran migración afroamericana, entre a década de 1920 e a de 1930. O seu estilo estaba caracterizado polo uso da guitarra eléctrica, a steel guitar, a harmónica e unha sección rítmica de baixo e batería. J. T. Brown, o cal tocou nas bandas de Elmore James ou J. B. Lenoir, tamén utilizou saxofóns, pero de forma secundaria no canto de utilizalos como instrumentos principais.

Little Walter e Sonny Boy Williamson II, famosos harmonicistas (denominados harp no argot dos músicos de blues), pertencen á etapa inicial do blues de Chicago. Outros harmonicistas como Big Walter Horton tamén desempeñaron un papel importante naquela etapa. Muddy Waters e Elmore James eran coñecidos polo seu uso innovador da steel guitar eléctrica. B. B. King e Freddie King, non utilizaban a steel guitar pero foron guitarristas influentes no xénero do Chicago blues. Howlin' Wolf e Muddy Waters tamén eran coñecidos polas súas voces profundas e graves.

O baixista e compositor Willie Dixon desempeñou un papel importante na escena do Chicago blues; compuxo e escribiu moitos temas de blues estándar daquel período, como «Hoochie Coochie Man», «I Just Want to Make Love to You» (ambos compostos para Muddy Waters), «Wang Dang Doodle» (composto para Koko Taylor e «Back Door Man» (composto para Howlin' Wolf). A maioría dos artistas do Chicago blues gravaron os seus discos para o selo discográfico de Chicago Chess Records, fundado en 1947.

Nos anos cincuenta, o blues tiña unha gran influencia na música popular de masas de EE. UU. Mentres que músicos populares como Bo Diddley e Chuck Berry estiveron influenciados polo Chicago blues, o seu estilo entusiasta á hora de tocar diferenciábase claramente dos aspectos melancólicos do blues e lograba encasillalos dentro do mundo do rock and roll. Precisamente, a forma de tocar de Diddley e Berry foi un dos factores de influencia na transición do blues ao rock and roll. Elvis Presley e Bill Haley estiveron máis influenciados polo jump blues, o boogie-woogie e o country, popularizando o rock and roll dentro do segmento de poboación branca daqueles tempos. O Chicago blues tamén influenciou a música zydeco de Luisiana, na cal Clifton Chenier utilizaba acentuacións blues. Os músicos do xénero zydeco utilizaban guitarras eléctricas e arranxos cajún baseados nos estándares do blues.

Outros artistas de blues, como T-Bone Walker e John Le Hooker, non estiveron influenciados directamente polo subxénero de Chicago. Nacido en Dallas, T-Bone Walker adoita asociarse co West Coast blues, o cal é máis suave que o Chicago blues e ofrece unha transición entre o Chicago blues, o jump blues e o swing, con certa influencia nas guitarras do jazz. O blues de John Le Hooker é máis persoal, baseado na súa voz profunda e no único acompañamento dunha guitarra eléctrica e un contrabaixo; a pesar de non estar influenciado directamente polo boogie-woogie, o xénero adoita denominarse guitar boogie. O seu primeiro éxito «Boogie Berren» alcanzou o número 1 nas listas de R&B en 1949.[10]

Cara a finais dos anos cincuenta, o swamp blues desenvolveuse preto de Baton Rouge, con intérpretes como Slim Harpo, Sam Myers e Jerry McCain. Este xénero tiña un ritmo máis lento e utilizaba a harmónica de forma máis simplificada que as interpretacións realizadas por artistas do Chicago blues tales como Little Walter ou Muddy Waters. Algunhas cancións deste xénero son «Scratch my Back», «She's Tough» e «I'm a King Bee» de Slim Harpo.

Blues nos anos sesenta e setenta

editar

Ao principio dos anos sesenta, os xéneros musicais influenciados pola música afroamericana, como o rock and roll e o soul, xa formaban parte da música popular estadounidense. Os intérpretes caucásicos levaran a música afroamericana a novas audiencias, tanto en Estados Unidos como no resto do mundo. En Reino Unido, as bandas de músicos emulaban ás lendas do blues estadounidense, e ao longo da década o blues inglés desempeñou un importante papel de recuperación de cantantes afroamericanos ao levalos a Europa e reinterpretar os seus temas clásicos.

Unha lenda do blues, B. B. King, coa súa guitarra Lucille.

Os bluesmen como John Le Hooker e Muddy Waters seguiron tocando para os seus admiradores entusiastas e inspirando a novos artistas no campo do blues tradicional, como o músico nado en Nova York, Taj Mahal. John Le Hooker mesturou o seu estilo de blues con elementos do rock e empezou a tocar con mozos músicos brancos, creando un xénero musical que pode escoitarse no disco de 1971 Endless Boogie. A técnica virtuosa de B. B. King valeulle o alcume de Rei do Blues. A diferenza do subxénero de Chicago, a banda de King utilizaba soporte de vento (en forma de saxofón, trompeta e trombón), no canto de utilizar unicamente a steel guitar e a harmónica. O cantante de Tennessee, Bobby 'Blue' Bland, do mesmo xeito que B. B. King, tamén mesturou os xéneros musicais do blues e dorhythm and blues.

A música dos movementos polos dereitos civís e pola liberdade de expresión impulsou en Estados Unidos un rexurdir do interese polas raíces da música estadounidense e polos inicios da música afroamericana. Festivais de música, como o Newport Folk Festival, levaron o blues tradicional a novas audiencias, e fixeron que rexurdise o interese polo blues acústico de pre-guerra e polas gravacións de intérpretes como Son House, Mississippi John Hurt, Skip James e Reverend Gary Davis; moitas destas gravacións foron reeditadas, entre outras, pola compañía discográfica Yazoo Records. J. B. Lenoir, pertencente ao movemento do Chicago blues dos anos cincuenta, gravou varios vinilos con guitarras acústicas, nos que contou co acompañamento ocasional de Willie Dixon ao baixo acústico ou á batería; as súas cancións falaban de problemas políticos como o racismo ou a guerra de Vietnam, o cal non era moi usual por aquela época. A gravación do seu tema Alabama blues di o seguinte:  

I never will go back to Alabama, that is not the place for me. [2x]

You know they killed my sister and my brother,

and the whole world let them peoples go down there free.
Original en inglés

 

Nunca volveré a Alabama, ese no es el lugar para mí [bis]

Sabes que mataron a mi hermana y a mi hermano,

y el mundo entero dejó a esa gentuza largarse por ahí libres.
Traducción al español

O interese das audiencias caucásicas polo blues durante os anos sesenta incrementouse debido ao movemento liderado polo grupo Paul Butterfield Blues Band e polo blues británico (British Blues). Este xénero, promovido principalmente por Alexis Korner, desenvolveuse en Reino Unido, onde grupos como Graham Bond Organization, John Mayall & the Bluesbreakers, The Rolling Stones, The Yardbirds, Cream, e os irlandeses Them interpretaron cancións clásicas de blues dos subxéneros Delta blues e Chicago blues.

O trío arxentino Manal, foi o primeiro grupo de blues en castelán.[11]

Os músicos británicos de blues de principios dos anos sesenta inspiraron, á súa vez, a un número de intérpretes estadounidenses de blues rock, incluíndo a Canned Heat, Janis Joplin, Johnny Winter, The J. Geils Band e Ry Cooder. Gran parte dos primeiros éxitos do grupo británico Led Zeppelin foron tributos a cancións tradicionais de blues, o que non é raro se temos en conta que o seu guitarrista Jimmy Page proviña dos Yardbirds. Un intérprete de blues rock orixinal de Seattle, Jimi Hendrix, foi unha rareza no seu campo por aqueles tempos: un negro que tocaba rock psicodélico; Hendrix foi un guitarrista virtuoso e un pioneiro no uso da distorsión e o 'feedback' na súa música.[12] A través destes e doutros artistas, a música blues influenciou o desenvolvemento da música rock.

En 1970 o trío Manal estableceu en Arxentina as bases do blues cantado en castelán. Influenciado poéticamente polo tango e a xeración Beatnik, e musicalmente polo blues, o rock, o jazz e a música afro do Río da Prata, o trío integrado por Alejandro Medina, Javier Martínez e Claudio Gabis creou unha música que fusionou as raíces dun xénero nado no Delta do Mississippi con elementos da idiosincrasia e a xeografía local Porteña.[11]

A finais dos anos cincuenta, o West Side blues emerxeu en Chicago con Magic Sam, Magic Slim e Otis Rush; a súa principal característica foi o basearse nun soporte rítmico outorgado por unha guitarra rítmica, un baixo eléctrico e batería. Albert King, Buddy Guy e Luther Allison foron compoñentes deste xénero, o cal estaba dominado por unha guitarra eléctrica principal amplificada.

Blues desde os anos oitenta até hoxe

editar

Desde os anos oitenta experimentouse un rexurdir no interese polo blues por parte de certo sector da poboación afroamericana, principalmente na zona de Jackson e noutras rexións do 'sur profundo'. O soul blues, denominado comunmente soul sureño, tivo un éxito inesperado grazas a dúas gravacións do selo discográfico Malaco asentado en Jackson: o tema de Z. Z. Hill «Down Home Blues» (1982) e o tema de Little Milton «The Blues is Alright» (1984). Entre os intérpretes afroamericanos contemporáneos que traballaron por este rexurdir pode nomearse a Bobby Rush, Denise LaSalle, Sir Charles Jones, Bettye LaVette, Marvin Sease, Peggy Scott-Adams, Billy Soul Bonds, T. K. Soul, Mel Waiters e Willie Clayton. A rede de cadeas de radio de blues de EE. UU., fundada por Rip Daniels (un cidadán negro de Mississippi), emitiu soul blues nas súas emisións e contou coa presenza de personalidades da radio como Duane DDT Tanner e Nikki deMarks.

Desde 1980, o blues continuou tanto na súa forma tradicional como dando paso a novos xéneros. O Texas blues naceu coa utilización de guitarras tanto para roles rítmicos como en solitario. A diferenza do West Coast blues, o xénero texano está influenciado principalmente polo movemento rock blues británico. Artistas de renome do Texas blues son Johnny Winter, Stevie Ray Vaughan, The Fabulous Thunderbirds e ZZ Top. Os anos oitenta tamén viron o renacer da popularidade de John Lee Hooker, realizando colaboracións con Carlos Santana, Miles Davis, Robert Cray e Bonnie Raitt, entre outros. Eric Clapton, famoso polas súas actuacións cos Blues Breakers e Cream, gravou nos anos noventa o seu disco MTV Unplugged, no cal interpretou varios temas blues cunha guitarra acústica. Desde entón rendeu tributo a este estilo con discos que poden considerarse totalmente de blues, como From the Cradle ou Me and Mr. Johnson, e que achegaron o xénero ao gran público.

Nos anos oitenta e noventa comezaron a distribuírse publicacións de blues como Living Blues e Blues Revue, formándose asociacións de blues nas principais cidades, festivais de blues ao aire libre e aumentando o número de clubs nocturnos e edificios asociados ao blues.[13][14]

Nos anos noventa, os intérpretes de blues exploraron un amplo rango de xéneros musicais, como pode verse nos nomeamentos para os premios anuais Blues Music Awards, denominados con anterioridade W.C. Handy Awards, ou nos nomeamentos para os premios Grammy nas categorías de Mellor disco de blues contemporáneo e Mellor disco de blues tradicional.[15] A música blues contemporánea está representada por varios selos discográficos como Alligator Records, Blind Pig Records, MCA, Delmark Records, Delta Groove Music, NorthernBlues Music e Vanguard Records, sendo algúns dos máis famosos por ter redescuberto e remasterizado rarezas do blues Arhoolie Records, Smithsonian Folkways Recordings, Yazoo Records e Document Records.[16]

Hoxe en día, os novos artistas de blues están a explorar todos os aspectos deste xénero musical, desde o clásico Delta blues até o blues máis orientado ao rock; artistas que naceron a partir dos anos setenta como Shemekia Copeland, Jonny Lang, Corey Harris, John Mayer, Vargas Blues Band, Susan Tedeschi e North Mississippi Allstars desenvolveron os seus propios estilos.[17]

Repercusión musical

editar

Os xéneros musicais do blues, as súas estruturas, melodías e a escala blues influenciaron a moitos outros xéneros musicais como o jazz, rock and roll e a música pop. Artistas renombrados do jazz, folk ou rock and roll como Louis Armstrong, Duke Ellington, Miles Davis, Elvis Presley e Bob Dylan teñen no seu haber varias gravacións importantes de blues. A escala blues adoita utilizarse en cancións populares como a do músico Harold Arlen «Blues in the Night», baladas blues como «Since I Fell for You» e «Please Send Me Someone to Love» e mesmo en traballos de orquestra como as obras de George Gershwin Rhapsody in Blue e Concerto en fa.

A escala blues está presente en gran parte da música popular moderna, especialmente a progresión de terceiras utilizada na música rock (por exemplo no tema «A Hard Day’s Night» de The Beatles). As estruturas blues utilízanse en cabeceiras de series de televisión como o éxito «Turn Me Loose» do teen idol Fabián na serie Batman, en temas country como os interpretados por Jimmie Rodgers e mesmo en temas famosos de guitarristas ou vocalistas como o de Tracy Chapman, «Give Me One Reason».

O blues pode bailarse como un tipo de swing, sen patróns fixos de movemento e centrándose na sensualidade, o contacto corporal e a improvisación. A maioría dos movementos de baile do blues están inspirados na música blues tradicional. A pesar de que o baile de blues adoita realizarse con temas blues, este pode realizarse con calquera música que teña un ritmo lento de 4/4.

A orixe do rhythm and blues pode seguirse até os espirituais e o blues. Musicalmente, os espirituais foron descendentes da tradición coral de Nova Inglaterra, en particular dos himnos de Isaac Watts e a mestura de ritmos africanos xunto con patróns musicais de chamada e resposta. Os espirituais, ou cánticos relixiosos, das comunidades afroamericanas, están máis e mellor documentados que os blues low-down (ou blues depresivos). O canto espiritual desenvolveuse debido a que as comunidades afroamericanas podían chegar así a reunir a máis persoas nas súas reunións, as cales eran denominadas encontros no campo.

 
Duke Ellington, a pesar de ser un artista de jazz, utilizou as estruturas do blues de forma extensiva.

Os primeiros bluesmen country, ademais de estar influenciados polo canto espiritual, intepretaron música country e blues urbano; algúns destes músicos inclúyen a Skip James, Charlie Patton e Georgia Tom Dorsey. Dorsey axudou a popularizar a música góspel, xénero que se desenvolveu nos anos trinta grazas ao grupo Golden Gate Quartet. Nos anos cincuenta, a música soul (con artistas como Sam Cooke, Ray Charles e James Brown) xa utilizaba elementos do góspel e do blues. Nos anos sesenta e setenta, o góspel e o blues fusionáronse na música soul blues. O xénero funk dos anos setenta tivo grandes influencias do soul; así mesmo, o funk pode considerarse como o antecesor do hip hop e do rhythm and blues contemporáneo.

Antes da Segunda Guerra Mundial, as fronteiras entre o jazz e o blues non estaban claras. Xeralmente, o jazz utilizaba estruturas harmónicas distintas á estrutura de doce compases asociada ao blues, con todo, o subxénero jump blues dos anos corenta xuntou ambos os xéneros. Trala Segunda guerra mundial, o blues tivo unha gran influencia no jazz: clásicos do bebop, como o tema de Charlie Parker «Now's the Time», utilizaron as estruturas blues coa escala pentatónica e as notas blues.

O bebop marcou un gran cambio no papel do jazz, converténdoo dun xénero musical popular para bailar a un «alto grao», «menos accesible e cerebral música para os músicos». A audiencia para ambos os xéneros, jazz e blues, dividiuse e a distinción entre ambos os xéneros quedou claramente definida. Os artistas que se moven entre a fronteira do jazz e o blues englóbanse dentro do subxénero denominado jazz blues.

A estrutura de doce compases e a escala blues foron unha gran influencia para o rock and roll. Un claro exemplo diso é o tema de Elvis Presley Hound Dog (un tema blues transformado nunha canción rock and roll), o cal mantén unha estrutura de doce compases (tanto en harmonía como en letra) e unha melodía centrada na terceira da tónica (ademais de na sétima da subdominante).

Moitos dos primeiros temas de rock and roll están baseados no blues: «Johnny B. Goode», «Blue Suede Shoes», «Whole Lotta' Shakin' Going On», «Tutti-Frutti», «Shake, Rattle, and Roll», «What’d I Say» e «Long Tall Sally»; así mesmo, gran parte destes temas retiveron a temática sexual e os innuendos da música blues e mesmo o argumento da canción «Hound Dog» contén referencias sexuais escondidas entre a letra e dobres sentidos nalgunhas das súas palabras. Algúns exemplos desta temática son:  

Got a gal named Sue, she knows just what to do
(«Tutti Frutti» de Little Richard). Original en inglés

 

Tengo una chica llamada Sue; ella sabe exactamente qué hacer
Traducción al español

 

See the girl with the red dress on, she knows how to do it all night long
(«What I'd say» de Ray Charles). Original en inglés

 

Mira a la chica con el vestido rojo, sabe cómo hacerlo durante toda la noche
Traducción al español

Posteriormente, un rock branco máis maduro, tomou prestada a estrutura e as harmonías do blues, a pesar de ter menos franqueza sexual e unha pobre creatividade harmónica (por exemplo o tema de Bill Haley «Rock Around the Clock»). Gran parte dos músicos brancos que tocaron temas de artistas negros cambiaban certas palabras das letras: un exemplo corresponde ao cambio que introduciu Pat Boone, na súa interpretación do tema «Tutti Frutti», modificando a letra orixinal («Tutti frutti, loose booty... a wop bop a lu bop, a good Goddamn») por unha versión máis moderada.

Repercusión social

editar

Do mesmo xeito que o jazz, o rock and roll, o heavy metal e o hip hop, o blues foi acusado de ser a «música do diaño» e de incitar á violencia e a todo tipo de comportamentos delituosos.[18] Durante os anos vinte (período no cal a audiencia branca comezou a interesarse pola música blues) este xénero gozaba de mala reputación, sendo W. C. Handy o primeiro músico en mellorar a imaxe do blues ante o resto dos estadounidenses que non eran negros.[19]

Hoxe en día, o blues é un dos principais compoñentes da cultura afroamericana e da herdanza cultural estadounidense en xeral, reflectíndose dita importancia non só en estudos universitarios senón tamén en películas como Sounder, Os Blues Brothers, Crossroads[20] e O Brother, Where Art Thou? (película na que aparece caracterizado, con certas licenzas, o guitarrista de blues Robert Johnson).[21][22][23][24] As películas de Os Blues Brothers, nas cales se mesturan varios xéneros musicais relacionados co blues como o rhythm & blues ou o zydeco, tiveron un gran impacto na imaxe da música blues (a pesar de que a música da película máis famosa, a primeira, é principalmente rhythm and blues); así mesmo, ditas películas promocionaron a canción de blues tradicional «Sweet Home Chicago», valéndose da versión máis coñecida atribuída a Robert Johnson, ao status de himno non oficial da cidade de Chicago.

No ano 2003, Martin Scorsese realizou un esforzo importante para promocionar o blues, solicitando a directores de cine famosos, como Clint Eastwood e Wim Wenders, que participasen nunha serie de películas denominadas The Blues.[25] Scorsese tamén participou nun tributo aos artistas máis importantes do blues a través da edición de varios discos compactos de música.

Véxase tamén

editar
  1. Barlow. Looking Up At Down: The Emergence of Blues Culture (en inglés). EE. UU.: Temple University. 
  2. 2,0 2,1 Clarke, pág. 138
  3. Clarke, pág. 141.
  4. Clarke, pág. 139.
  5. Garofalo, pág. 47
  6. Hawkeye Herman, General background on African American Music, Blues Foundation, Essays: What is the blues? Copia arquivada en Wayback Machine
  7. Clarke, pág. 137.
  8. Garofalo, pág. 47.
  9. Garofalo, pág. 76.
  10. Bjorn, Lars: Before Motown, 2001, University of Michigan Press, ISBN 0-472-06765-6, pág. 175.
  11. 11,0 11,1 Jorge Senno. «El Blues en el Río de la Plata» La Casa del Blues.
  12. Garofalo, págs. 224-225.
  13. Un listado de los festivales de blues más importantes puede encontrarse en "Copia archivada". Arquivado dende o orixinal o 13 de octubre de 2006. Consultado o 15 de octubre de 2010. 
  14. Un listado de los edificios más importantes asociados al blues en Estados Unidos puede encontrarse en http://blues.about.com/cs/venues/
  15. "Blues Music Awards informations". Arquivado dende o orixinal o 29 de abril de 2006. Consultado o 25 de noviembre de 2005. 
  16. Un completo listado de los sellos discográficos de blues contemporáneo puede encontrarse en Blues.About.com
  17. Blues Babies.741.com
  18. SFGate
  19. Garofalo, pág. 27.
  20. "Research centers for American music". Consultado o 6 de diciembre de 2005. 

Bibliografía

editar
  • Barlow, William (1993). "Cashing In". Split Image: African Americans in the Mass Media. 
  • Clarke, Donald. The Rise and Fall of Popular Music. St. Martin's Press. ISBN 0-312-11573-3. 
  • Ewen, David. Panorama of American Popular Music. Prentice Hall. ISBN 0-13-648360-7. 
  • Ferris, Jean. America's Musical Landscape. Brown & Benchmark. ISBN 0-697-12516-5. 
  • Garofalo, Reebee. Rockin' Out: Popular Music in the USA. Allyn & Bacon. ISBN 0-205-13703-2. 
  • Morales, Ed. The Latin Beat. Da Capo Press. ISBN 0-306-81018-2. 
  • Schuller, Gunther. Early Jazz: Its Roots and Musical Development. Oxford University Press. ISBN 0-19-504043-0. 
  • Southern, Eileen. The Music of Black Americans. W. W. Norton & Company, Inc. ISBN 0-393-03843-2. 
  • "Muslim Roots of the Blues". Arquivado dende o orixinal o 5 de septiembre de 2005. Consultado o 24 de agosto de 2005. 

Material adicional

editar

Ligazóns externas

editar
  • La Hora del Blues Programa de blues pionero en España- A destacar su agenda de conciertos de blues en España y su extensa sección de críticas de discos de blues
  • Letras de Blues (Recopilación de letras de Blues de preguerra y postguerra).
  • Blues Festivals (buscador de festivales de blues en más de 15 países; en inglés).
  • La Taberna del Blues (página en castellano acerca del blues. A destacar sus entrevistas a músicos de blues y el seguimiento de festivales).
  • Slowhand Blues Guitar (lecciones y técnicas de blues centradas en Eric Clapton; en inglés).
  • Delta Hideaway (blog en castellano realizado por Naudy Pérez. Epicentro del Blues en Venezuela).


[[Categoría:Blues]] [[Categoría:Wikipedia:Páxinas con traducións non revisadas]]