Tálero de tiro conmemorativo do Festival de Tiro de Lucerna en 1939
Tálero de tiro conmemorativo do Festival de Tiro de Friburgo en 1934
A maior parte destas moedas son diferentes nos seus deseños respecto das súas equivalentes circulantes, non conmemorativas, aínda que as emitidas con motivo dos festivais de tiro de Xenebra en 1851 e de Seleura en 1855 supoñen unha excepción. As temáticas representadas son habitualmente de exaltación cantonal ou patriótica (militares históricos, heráldica, etc.).
Aínda que o máis habitual é que se trate de moedas de prata, algunhas das emisións do século XIX utilizaron outros metais, entre eles o ouro, sempre en pequenas cantidades.[4]
Estas moedas diferéncianse das medallas tamén emitidas para conmemorar os festivais de tiro por estaren suxeitas ás mesmas especificacións métricas que as demais moedas circulantes. Ademais, todas elas amosan o seu valor facial, coa excepción das de Stans e Sankt Gallen, nas que non aparece expreso. Malia recibiren o nome de táleros, por coincidiren nas súas especificacións de diámetro, metal e peso, ningunha delas amosa o seu valor facial nesa antiga moeda, máis propia de Alemaña e de Austria.[5] A primeira emisión dun tálero de tiro foi con motivo do festival de tiro de Coira en 1842, cun valor de catro francos; a segunda, emitida para Glarus, ten un valor facial de corenta batzen, e a terceira, do festival de tiro de Xenebra de 1851, é de dez francos. Ao longo do século XIX cuñáronse 18 deseños e, deles, todos os emitidos de 1855 a 1885 amosan a denominación de 5 francos.[4]
Xa no século XX, en 1934 comezou unha nova serie, que se truncou por mor da II Guerra Mundial, e en 1984 reiniciáronse estas emisións con motivo do festival en Oberhasli. Nas décadas seguintes xeneralizáronse as emisións en metais como o ouro e o cuproníquel e con denominacións de ata os 1.000 francos.[4]
Cartel anunciador do festival de tiro de Zürich de 1859, en conmemoración do cal se emitiu un tálero de tiro
Os primeiros táleros de tiro foron moedas cantonais, emitidas polos cantóns soberanos de Suíza. Todas estas pezas, así como a emisión de 1855 de Soleura, tiñan curso legal. Os seguintes táleros do século XIX, xa dentro da Confederación Suíza, seguiron as especificacións legais de peso, medida e pureza do metal que se lles esixían ás moedas circulantes, polo que se lles permitiu a inclusión do seu valor facial de cinco francos.[6]
A partir de 1865, Suíza converteuse en membro da Unión Monetaria Latina e os táleros de tiro non foron incluídos entre as emisións autorizadas pola Unión. Xa que logo, as seguintes emisións pasaron a ser consideradas como semimoedas (ou semimedallas), aínda que seguían a ser aceptadas na circulación cotiá, xa que mantiñan as especificacións legais das moedas oficiais. Esta serie de táleros de tiro seguindo os padróns establecidos pola Unión Monetaria Latina terminou en 1885 co tálero de Berna.[6][7]
En 1927, a Unión Monetaria Latina deixou de existir e uns anos máis tarde, en 1934, retomouse a emisións de táleros de tiro para conmemorar o festival de Friburgo; este foi o derradeiro cuñado seguindo as especificacións legais da moeda suíza. En 1939 apareceu unha nova emisión para o festival de Lucerna, que xa non tiña nin o peso nin o diámetro das moedas circulantes legalmente, polo que estas pezas eran aceptadas unicamente no festival de tiro e nas empresas participantes.[6]
A produción de táleros de tiro foi interrompida pola Segunda Guerra Mundial.[4]
En 1984 iniciouse unha nova serie de táleros de tiro, debido en grande parte aos esforzos do comerciante de moedas con sede en California Richard Nelson. Tanto esta como todas as emisións posteriores teñen unicamente a condición de medalla conmemorativa e carecen absolutamente de curso legal.[4]
Notas: sábese que se cuñaron algunhas pezas en alpaca e en cinc. Supostamente, as de cinc terían sido colocadas no centro das dianas para que, no caso de alcanzalas, os tiradores obtivesen mellor puntuación.[8]
Notas: fundíronse 1.023 pezas. Sábese que se cuñaron algunhas pezas en alpaca e en cinc. Supostamente, as de cinc terían sido colocadas no centro das dianas para que, no caso de alcanzalas, os tiradores obtivesen mellor puntuación.[11]
Aínda que, loxicamente, non correspondan a estas series, outros países europeos emitioron tamén moedas conmemorativas de festivais de tiro celebrados nos seus territorios. Este é o caso dalgunhas cuñadas por cidades e estados alemáns como Baden, Bremen, Frankfurt e Hannover.[31]
En Austria emitíronse tamén moedas conmemorativas de eventos relacionados co tiro durante o séulo XIX.[30]
