Gran Premio da Arxentina de 1980
O Gran Premio da Arxentina de 1980 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 13 de xaneiro de 1980 no Autódromo Oscar Alfredo Gálvez de Buenos Aires. Foi a primeira carreira da tempada de 1980.
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 1 de 14 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1980. | ||
 Trazado do circuíto de Buenos Aires. | ||
| Data | 13 de xaneiro 1980 | |
| Nome oficial | XVI Gran Premio de la República Argentina de 1979 | |
| Localización | Autódromo Oscar Alfredo Gálvez, Buenos Aires, Arxentina | |
| Percorrido | Percorrido permanente de carreira 5´810 km | |
| Distancia | 53 voltas, 307´930 km | |
| Clima | Seco, moita calor | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Alan Jones
|
Williams-Ford |
| Tempo | 1:44.17 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto | Alan Jones
|
Williams-Ford |
| Tempo | 1:50.45 na volta 5 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Alan Jones
|
Williams-Ford |
| Segundo |  Nelson Piquet
|
Brabham-Ford |
| Terceiro |  Keke Rosberg
|
Fittipaldi-Ford |
Resumo da carreira editar
A carreira foi gañada polo piloto australiano Alan Jones pilotando un Williams FW07. Foi a sexta vitoria no Campionato Mundial de Jones. Jones gañou por 24 segundos sobre o piloto brasileiro Nelson Piquet pilotando un Brabham BT49. Era o preludio da tempada que disputarían Jones, a estrela ascendente de 1979 e Piquet, o talento emerxente do recentemente competitivo equipo Brabham, co que loitou ata o fin da tempada de 1980. Outro futuro campión mundial, o piloto finlandés Keke Rosberg terminou terceiro pilotando un Fittipaldi F7, un mellor final de carreira de Rosberg a ese momento. Foi o mellor resultado de Fittipaldi Automotive desde que Emerson Fittipaldi terminara segundo no Gran Premio do Brasil de 1978.
Esta carreira e lembrada, ademais, porque os pilotos ameazaron con boicotear o evento debido ao lamentable estado da pista, que estaba rompendo en moitos lugares da pista[1] e pola batalla entre Gilles Villeneuve (Ferrari 312T5), Alan Jones, Jacques Laffite (Ligier JS11/15) e Nelson Piquet, que se fixo aínda máis emocionante debido á ruptura da superficie da pista. Piquet terminou segundo, Laffite retirouse co motor roto e Villeneuve estrelouse debido a un fallo na suspensión dianteira.[2] Keke Rosberg logrou o seu primeiro podio, e un dos máis grandes pilotos da Fórmula Un, o francés Alain Prost (McLaren M29), anotou un punto no seu debut na Fórmula 1.
Clasificación editar
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 27 | Alan Jones
|
Williams-Ford | 53 | 1:43:24.38 | 1 | 9 |
| 2 | 5 | Nelson Piquet
|
Brabham-Ford | 53 | +24.59 segs | 4 | 6 |
| 3 | 21 | Keke Rosberg
|
Fittipaldi-Ford | 53 | +1:18.64 | 13 | 4 |
| 4 | 4 |  Derek Daly
|
Tyrrell-Ford | 53 | +1:23.48 | 22 | 3 |
| 5 | 23 |  Bruno Giacomelli
|
Alfa Romeo | 52 | +1 volta | 20 | 2 |
| 6 | 8 |  Alain Prost
|
McLaren-Ford | 52 | +1 volta | 12 | 1 |
| 7 | 6 |  Ricardo Zunino
|
Brabham-Ford | 51 | +2 voltas | 16 | |
| Ret | 22 | Patrick Depailler
|
Alfa Romeo | 46 | Motor | 23 | |
| Ret | 1 |  Jody Scheckter
|
Ferrari | 45 | Motor | 11 | |
| NC | 14 |  Clay Regazzoni
|
Ensign-Ford | 44 | Non Clasificado | 15 | |
| NC | 20 | Emerson Fittipaldi
|
Fittipaldi-Ford | 37 | Non Clasificado | 24 | |
| Ret | 2 |  Gilles Villeneuve
|
Ferrari | 36 | Accidente | 8 | |
| Ret | 26 | Jacques Laffite
|
Ligier-Ford | 30 | Motor | 2 | |
| Ret | 29 | Riccardo Patrese
|
Arrows-Ford | 27 | Motor | 7 | |
| Ret | 9 | Marc Surer
|
ATS-Ford | 27 | Lume | 21 | |
| Ret | 11 |  Mario Andretti
|
Lotus-Ford | 20 | Sistema combustible | 6 | |
| Ret | 30 |  Jochen Mass
|
Arrows-Ford | 20 | Caixa de cambios | 14 | |
| Ret | 28 | Carlos Reutemann
|
Williams-Ford | 12 | Motor | 10 | |
| Ret | 12 | Elio de Angelis
|
Lotus-Ford | 7 | Suspensión | 5 | |
| Ret | 7 |  John Watson
|
McLaren-Ford | 5 | Caixa de cambios | 17 | |
| Ret | 15 | Jean-Pierre Jabouille
|
Renault | 3 | Caixa de cambios | 9 | |
| Ret | 16 | René Arnoux
|
Renault | 2 | Suspensión | 19 | |
| Ret | 25 | Didier Pironi
|
Ligier-Ford | 1 | Motor | 3 | |
| Ret | 3 | Jean-Pierre Jarier
|
Tyrrell-Ford | 1 | Colisión | 18 | |
| NSC | 18 |  Dave Kennedy
|
Shadow-Ford | ||||
| NSC | 17 | Stefan Johansson
|
Shadow-Ford | ||||
| NSC | 10 |  Jan Lammers
|
ATS-Ford | ||||
| NSC | 31 | Eddie Cheever
|
Osella-Ford |
Líderes por volta editar
- Alan Jones (41- 1-17, 30-53)
- Jacques Laffite (12- 18-29)
Posicións logo da carreira editar
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
| Carreira anterior: Gran Premio dos Estados Unidos de 1979 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1980 |
Carreira seguinte: Gran Premio do Brasil de 1980 |
| Carreira anterior: Gran Premio da Arxentina de 1979 |
Gran Premio da Arxentina | Carreira seguinte: Gran Premio da Arxentina de 1981 |
Notas editar
- ↑ "January 13 down the years: Local joy, local despair in Argentina". ESPN F1. ESPN EMEA Ltd. Consultado o 2012-04-03.
- ↑ "Grand Prix Results: Argentine GP, 1980". GP Encyclopedia. Inside F1, Inc. Consultado o 2012-04-03.
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio da Arxentina de 1980  |
| A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |