Fernando Sánchez Dragó

Fernando Sánchez Dragó, nado en Madrid o 2 de outubro de 1936[1] e finado en Castilfrío de la Sierra (provincia de Soria) o 10 de abril de 2023,[2] foi un escritor e xornalista español.

Infotaula de personaFernando Sánchez Dragó
Biografía
Nacemento2 de outubro de 1936 Editar o valor em Wikidata
Madrid, España Editar o valor em Wikidata
Morte10 de abril de 2023 Editar o valor em Wikidata (86 anos)
Castilfrío de la Sierra, España Editar o valor em Wikidata
Causa da morteMorte natural Editar o valor em Wikidata (Infarto agudo de miocardio Editar o valor em Wikidata)
Datos persoais
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
EducaciónColegio Nuestra Señora del Pilar (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Campo de traballoLiteratura española e filoloxía hispánica Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónxornalista , presentador de televisión , crítico literario , político , escritor , filólogo Editar o valor em Wikidata
EmpregadorTelevisión Española Editar o valor em Wikidata
Xénero artísticoNarrativa, ensaio, antropoloxía, mitoloxía
LinguaLingua castelá Editar o valor em Wikidata
Participou en
18 de outubro de 2018Q69366108 Traducir
14 de marzo de 2018Manifesto for History and Freedom (en) Traducir
14 de xullo de 2014Q66447610 Traducir
19 de xuño de 2002Manifesto Against the Death of the Spirit and the Earth (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Obra
Obras destacables
Familia
FillosAyanta Barilli Editar o valor em Wikidata
PaiFernando Sánchez Monreal Editar o valor em Wikidata
Premios

Páxina websanchezdrago.com Editar o valor em Wikidata
IMDB: nm0844704 Dialnet: 158762 Editar o valor em Wikidata

Traxectoria editar

Familia editar

Sánchez Dragó era sobriño-neto de Modesto Sánchez Ortiz, director de La Vanguardia,[3][4] e era neto de Gerardo Sánchez Ortiz, un dos fundadores da Asociación da Prensa de Madrid.​​[3]

Foi o fillo máis vello de Elena Dragó Carratalá[5]​​ e o fillo único e póstumo do periodista Fernando Sánchez Monreal, que fora redacto-xefe do diario La Voz, e que tamén fora director e propietario do periódico Noti-Sport e director da axencia de noticias Febus[3] cando se produciu a Guerra civil española e durante a que foi asasinado en Burgos[3] en setembro de 1936.[6]

Primeiros anos editar

Naceu no barrio de Salamanca,​[7] e ten afirmado que, de neno, pasaba moito tempo falando co seu anxo da garda, chamado Jai.[8]

Estudou no Colegio del Pilar,[7][9][10] de Madrid e estudou e se licenciou en Filoloxía Románica (1959) e Linguas Modernas, na especialidade de italiano (1962) e acadou o doutoramento en Letras pola Universidade de Madrid, cunha tese sobre Valle-Inclán.[1]

Foi militante comunista durante a súa mocidade[6] e pasou pola prisión varias veces pola súa oposición ao franquismo. Porén, as súas posturas foron evolucionando ata o liberalismo e un orientalismo espiritual esotérico que rexeita a modernidade, influenciado por Vicente Risco[11] xunto coa filosofía grega.

Pasamento editar

O 10 de abril de 2023, faleceu na súa casa de Castilfrío de la Sierra logo de sufrir un ataque ao corazón.[12][13]

Vínculos con Galicia editar

En 1979 publicou Gárgoris y Habidis. Una historia mágica de España, que tivo moito éxito e recibiu o Premio Nacional de Ensaio.[14] Foi unha obra transgresora e heterodoxa que rachaba co nacionalcatolicismo e centralismo oficiais no franquismo. Nela, analizaba os mitos e lendas dun posíbel inconsciente colectivo ibérico. Influído por Vicente Risco, abórdanse temas vinculados a Galicia como o megalitismo, os celtas, Hércules, o priscilianismo, o camiño de Santiago, a figura do Apóstolo Santiago, a Raíña Lupa o Santo Graal do Cebreiro, un capítulo dedicado a Galicia cun punto de vista galeguista, as relacións entre Galicia e Irlanda, a licantropía, as cidades somerxidas, os druídas, Fisterra, San Brandán, Santo André de Teixido e o cabo Ortegal, a Estaca de Bares, a Santa Compaña, Casitérides, o nó de Salomón, os mouros, a escritura ógmica, Oestrimnios, o curandeirismo.

Entre outras influencias da abondosa bibliografía de máis de mil volumes están autores galegos, Benito Jerónimo Feijoo algúns da Xeración Nós como López Cuevillas e Otero Pedrayo ademais de Manuel Murguía, Antonio Fraguas, Bouza-Brey, Victoria Armesto, Ramón Cabanillas, Álvaro Cunqueiro, Carré Aldao, Xosé Filgueira Valverde, Méndez Ferrín ou Federico Maciñeira. Tamén se documentou coa Revista Nós.[11]

O autor chegou a afirmar que a obra influíu no galeguismo,[11] e foi eloxiada por Eduardo Blanco Amor ou José Saramago, amigos do autor. Tamén por Carlos Casares, que o definiu como un "exercicio estilístico sen precedentes".[15] Sobre Dragó declarou:

Apaixonado e reflexivo, independente, irrespectuoso, iconoclasta, cristián, místico, visceral, lúcido, teimón, arbitrario, seguro, sarcástico, despectivo, intelixente e incriblemente culto Carlos Casares[16]

A obra tamén foi eloxiada polos historiadores Claudio Sánchez-Albornoz, Domínguez Ortiz e José Antonio Maravall.[11] O estilo da obra está inspirado en Valle-Inclán,[11] e influíu, do mesmo xeito, na obra de Ramón Sainero.

En 1984 publicou Finisterre. Sobre viajes, travesías, naufragios y navegaciones, obra na que colaborou Valentín Paz Andrade; e, en 1999, publicou Historia mágica del Camino de Santiago.

Polémicas editar

Nunhas declaracións no seu libro Dios los cría y ellos hablan de sexo, drogas, España, corrupción… (2010) presumiu de ter abusado de dúas nenas menores de idade, de trece anos, cando vivía no Xapón nos sesenta e era profesor de literatura.[17] Segundo a versión do propio Sánchez Dragó, afirmou que se tratou de ficción.[18]

Obra editar

  • España viva (Muchnik Editores, 1967)
  • Gárgoris y Habidis. Una Historia mágica de España (Libros Hiperión, 1978)
  • La España mágica: Epítome de Gárgoris y Habidis (Alianza Editorial, 1983)
  • Eldorado (Editorial Planeta, 1984)
  • Finisterre. Sobre viajes, travesías, naufragios y navegaciones (Editorial Planeta, 1984)
  • Ideas para una nueva política cultural (Ediciones Almar, 1984)
  • Las fuentes del Nilo: protocolos del camino de Damasco (Editorial Planeta, 1986)
  • Del priscilianismo al liberalismo. Doble salto sin red (Editorial Prensa y Ediciones Iberoamericanas, 1987)
  • Volapié. Toros y tauromagia (Espasa-Calpe, 1987)
  • El camino del corazón (Editorial Planeta, 1990), coa que quedou finalista no Premio Planeta.[19]
  • Diario de un guerrero. La Dragontea, I (Editorial Planeta, 1992)
  • La prueba del laberinto (Editorial Planeta, 1992)
  • Calendario espiritual (Temas de Hoy, 1992)
  • Discurso numantino. Segunda y última salida de los ingeniosos hidalgos Gárgoris y Habidis (Editorial Planeta, 1995)
  • La del alba sería. Mis encuentros con lo invisible (Editorial Planeta, 1996)
  • Diccionario de la España Mágica (con Antonio Ruiz Vega) (Espasa-Calpe, 1997)
  • En el alambre de Shiva. La Dragontea, II (Editorial Planeta, 1997)
  • El camino hacia Ítaca. La Dragontea, III (Editorial Planeta, 1998)
  • Historia mágica del Camino de Santiago (Editorial Planeta, 1999)
  • Carta de Jesús al Papa (Editorial Planeta, 2001)
  • El Sendero de la Mano Izquierda (Martínez Roca, 2002)
  • Sentado alegre en la popa. La Dragontea, IV (Editorial Planeta, 2004)
  • Kokoro: A vida o muerte. Dragó entrevista a Dragó (La Esfera de los Libros, 2005)
  • Muertes paralelas (Editorial Planeta, 2006)
  • Libertad, fraternidad, desigualdad. Derechazos (Editorial Áltera, 2007)
  • Diario de la Noche. Los textos más polémicos del informativo nocturno más personal (Editorial Planeta, 2007)
  • Y si habla mal de España... es español (Editorial Planeta, 2008)
  • Soseki. Inmortal y tigre (Editorial Planeta, 2009)
  • con Albert Boadella: Dios los cría... (Editorial Planeta, 2010)
  • El lobo feroz (Editorial Áltera, 2011)
  • Esos días azules. Memorias de un niño raro (Editorial Planeta, 2011)
  • con Ayanta Barilli: Pacto de sangre (Editorial Planeta, 2013)
  • La canción de Roldán: Crimen y castigo (Editorial Planeta, 2015)
  • Shangri-La: El elixir de la eterna juventud (Editorial Planeta, 2016)
  • España vertebrada (Editorial Planeta, 2019)
  • España guadaña. Arderéis como en el 36 (Editorial Almuzara, 2019)
  • Galgo corredor. Los años guerreros. 1953-1964 (Editorial Planeta, 2020)
  • Habáname (Harkonnen Books, 2021)
  • Un paseo por el honor y la muerte (Editorial Almuzara, 2022)

Premios editar

Como escritor editar

  • Premio Nacional de Ensaio (España) Gárgoris y Habidis. Una historia mágica de España (1979)[14]
  • Premio Planeta por La prueba del laberinto (1992)[20]
  • Premio Espiritualidad Martínez Roca por El Sendero de la Mano Izquierda (2002)
  • Premio Fernando Lara de novela por Muertes paralelas (2006)
  • Premio Castela e León das Letras (2022)

Como xornalista editar

Como xornalista de prensa, radio e televisión traballou en diversos países. Foi Premio Ondas (1988)[21] por El mundo por montera e Premio Nacional de Fomento da Lectura, do ano 2000, por Negro sobre blanco.

Notas editar

  1. 1,0 1,1 "Vida y currículum". sanchezdrago.com (en castelán). 2023. Consultado o 7 de abril de 2023. 
  2. Alemany, Luis; Madueño, Juan Diego (10 de abril de 2023). "Muere Fernando Sánchez Dragó de un infarto a los 86 años". elmundo.es (en castelán). Consultado o 11 de abril de 2023. 
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 C., Raúl (30 de abril de 2020). "Sánchez Dragó (II): “Internet se ha cargado al periodismo”". eldiario.com (en castelán). Consultado o 7 de abril de 2023. 
  4. Redacción (11 de xaneiro de 2012). "Modesto Sánchez Ortiz, el director que transformó 'La Vanguardia' (1888 a 1901)". lavanguardia.com (en castelán). Consultado o 7 de abril de 2023. 
  5. Aláez Serrano (2006), p. 36
  6. 6,0 6,1 Cruz, Juan (19 de xullo de 2006). "Ahora soy el padre de mi padre". elpais.com (en castelán). Consultado o 7 de abril de 2023. 
  7. 7,0 7,1 Altozano, Gonzalo (24 de setembro de 2016). "Fernando Sánchez Dragó: "Sigo siendo un niño bien del barrio de Salamanca"". libertaddigital.com (en castelán). Consultado o 7 de abril de 2023. 
  8. Aláez Serrano (2006), p. 28
  9. Valdeón, Julio (10 de agosto de 2016). "Fernando Sánchez Dragó: «El día en que entramos en la Unión Europea pedí el estatuto de apátrida»". larazon.es (en castelán). Consultado o 7 de abril de 2023. 
  10. Redacción (25 de outubro de 20115). "Évole radiografía El Pilar, el colegio de los poderosos". lavanguardia.com (en castelán). Consultado o 7 de abril de 2023. 
  11. 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 "Gárgoris y Habidis. Una historia mágica de España"Planeta. Edición de 2001
  12. "Muere Fernando Sánchez Dragó de un infarto". ELMUNDO (en castelán). 2023-04-10. Consultado o 2023-04-10. 
  13. EFE (2023-04-10). "Muere el escritor Fernando Sánchez Dragó de un infarto a los 86 años". Información (en castelán). Consultado o 2023-04-10. 
  14. 14,0 14,1 "Premiados - Premio Nacional de Ensayo". culturaydeporte.gob.es (en castelán). Consultado o 7 de abril de 2023. 
  15. La Voz de Galicia 11 de abril de 2023
  16. La Voz de Galicia 11 de abril de 2023
  17. SEVILLANO, MARÍA R. SAHUQUILLO | ELENA G. (2010-10-26). "Sánchez Dragó reconoce en su último libro haberse acostado con dos niñas de 13 años". El País (en castelán) (Madrid). ISSN 1134-6582. 
  18. "Dragó da por 'zanjada' la polémica por sus supuestas relaciones con menores". El Mundo. 31 de outubro de 2010. Consultado o 14 de abril de 2023. 
  19. Redacción (16 de outubro de 1990). "Antonio Gala gana el Premio Planeta con una novela que presenta la cara oscura de 1492". elpais.com. Consultado o 28 de maio de 2023. 
  20. "XLI Premio Planeta". premioplaneta.es (en castelán). Consultado o 7 de abril de 2023. 
  21. "Palmarés 1988". premiosondas.com (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 07 de abril de 2023. Consultado o 7 de abril de 2023. 

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Ligazóns externas editar